8 Απριλίου 1990: Μια μεγαλειώδης νίκη που κατέληξε σε μια οδυνηρή ήττα

Σαν σήμερα το 1990, η Νέα Δημοκρατία, μετά από τρείς εκλογικές αναμετρήσεις, αναδεικνύεται πρώτο κόμμα, με ποσοστό 46,8%. Ήταν το δεύτερο καλύτερο ποσοστό στην ιστορία της, πίσω μόνο από την θριαμβευτική νίκη του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1974.

Κι, όμως, παρά το συντριπτικό ποσοστό, εξ αιτίας του εκλογικού νόμου που είχε κόψει και ράψει στα μέτρα του ΠΑΣΟΚ, κατάφερε να συγκεντρώσει μόλις και μετά βίας 150 έδρες

και να σχηματίσει κυβέρνηση χάρη στην 1 έδρα που είχε εκλέξει η ΔΗΑΝΑ του Κωστή Στεφανόπουλου.

Ήταν μια θριαμβευτική νίκη, η οποία δυστυχώς κατέληξε σε μια οδυνηρή ήττα.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε την καλύτερη «ομάδα» για να κυβερνήσει με μια σειρά από στελέχη πρώτη γραμμής.

Βέβαια, παρέλαβε μια οικονομία σε οικτρή κατάσταση ένα βήμα πρίν από την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ.

Ο Μητσοτάκης, όμως, αντί να οδηγήσει τη χώρα σε νέες εκλογές, με τον εκλογικό νόμο που είχε σχεδιάσει ο τότε υπουργός Εσωτερικών Σωτήρης Κούβελας, και να εξασφαλίσει μια μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που θα του επέτρεπε να κυβερνήσει μια άνεση για μια τετραετία, δεν τόλμησε, μ' αποτέλεσμα να παραμείνει όμηρος της εύθραυστης πλειοψηφίας και των εσωκομματικών ισορροπιών.

Είχα ζήσει από πολύ κοντά τον βίο εκείνης της κυβέρνησης ως Διευθυντής του Γραφείου Τύπου στα Υπουργεία, Εσωτερικών, Γεωργίας και Προεδρίας, με υπουργό τον Σωτήρη Κούβελα.

Η κυβέρνηση παρά τα τολμηρά μέτρα που πήρε, παρά τις τομές που πραγματοποίησε, πολεμήθηκε όσο ίσως καμιά άλλη. Βέβαια, σε πολλά σημεία αδίκησε και τον εαυτό της.

Περί ήθους...

Το 1993, μιας και οι δημοσκοπήσεις προεξοφλούσαν σαρωτική επικράτηση του ΠΑΣΟΚ, κάποιοι είχαμε προτείνει στον Πρωθυπουργό να ψηφίσει την απλή αναλογική προκειμένου να αποτραπεί η τεράστια κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα έδιδε στο ΠΑΣΟΚ ο εκλογικός νόμος που είχε ψηφίσει η Κυβέρνησή του. Αρνήθηκε. «Δεν θα συνεργήσω σε ατιμίες, ούτε θα εγκαταλείψω τη χώρα ακυβέρνητη», ήταν η απάντησή του. Αυτό είναι ήθος.

Διάλεξε να δώσει τη μάχη ως Πρωθυπουργός, όργωσε την Ελλάδα υπερασπιζόμενος το έργο του και λέγοντας αλήθειες, με την ορμή εφήβου, γνωρίζοντας ότι θα χάσει. Αλλά μέχρι τελευταία στιγμή αγωνιζόταν, ακούραστος!

«Δεν ήταν ώριμος ο λαός...»

Η τελευταία φορά που συνάντησα τον Μητσοτάκη ήταν τον Ιανουάριο του 2013. Πήγαμε στο γραφείο του στην Αραβαντινού μαζί με τον Σ. Κούβελα και τον Γ. Δημητροκάλλη. Δεν έμεινα πολύ. Η Μαρίκα του είχε «φύγει» τον περασμένο Μάιο και έδειχνε εμφανώς καταβεβλημένος. Και κάπως απογοητευμένος, αυτό το τέρας της αισιοδοξίας. Αλλά οι διανοητικές του λειτουργίες σε πλήρη εγρήγορση.

Του θύμισα ότι πολλά από τα μέτρα που εισηγείτο η τρόϊκα, άλλα τα είχε νομοθετήσει η κυβέρνησή του και άλλα ήταν στο πρόγραμμά της. Είχα μάλιστα μαζί μου και αντίγραφα από κάποια ΦΕΚ με διατάξεις που ψηφίστηκαν επι πρωθυπουργίας του, αλλά ουδέποτε εφαρμόστηκαν, είτε λόγω κυβερνητικής ατολμίας, είτε λόγω των σφοδρότατων κοινωνικών αντιδράσεων.
Κούνησε μελαγχολικά το κεφάλι του, σαν να περίμενε την ερώτηση, και σχεδόν ψιθύρισε αργά-αργά: «Δεν ήταν ώριμος ο ελληνικός λαός, ν’ ακούσει αλήθειες…»

Πρόσθεσε και κάτι άλλο: "Τίποτα δεν με στεναχώρησε περισσότερο όσο η πίκρα που δώσαμε στους οπαδούς μας και ειδικότερα στη Νεολαία μας, χωρίς την οποία δεν θα καταφέρναμε να κερδίσουμε". Κάπου εκεί νομίζω πως δάκρυσε κιόλας.

Πολύ φοβούμαι ότι ούτε και τώρα ο ελληνικός λαός είναι ώριμος ν’ ακούσει αλήθειες που πονάνε.

Ελπίζω ο Κυριάκος να έχει διδαχθεί από τα θετικά , αλλά και κυρίως από τα λάθη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Διαβάστε περισσότερα