Περί τρόμου

Σε όλες τις μορφές τέχνης ο τρόμος κατέχει εξέχουσα θέση. Άλλοτε έχει ρόλο διδακτικό, άλλοτε προπαγανδιστικό και άλλοτε απλά… από βίτσιο. Χιλιάδες χρόνια τώρα στην ανθρώπινη κοινωνία, ακόμα και πριν τη σύσταση αυτής, ο τρόμος ή ο φόβος ήταν ένα συναίσθημα ζωτικής σημασίας. Καθώς ο άνθρωπος ερχόταν αντιμέτωπος με το άγνωστο περιβάλλον, κάθε νέα εικόνα, ήχος και μορφή σχημάτιζε στο μυαλό του ένα Τέρας, ένα φρικτό τέρας που γύρω του ιστορίες και κατορθώματα του έδιναν μια σχεδόν θεϊκή μορφή. Η θεϊκή αυτή μορφή μπορεί να ήταν μια

σκιά σε ένα άγνωστο δάσος, μια λίμνη που έβγαζε καπνούς, ήχοι από άγνωστα πλάσματα, ένας κεραυνός ή οτιδήποτε δεν μπορούσε να εξήγησή το μυαλό των πρώτον ανθρώπων. Φυσικά φαινόμενα έγιναν θεοί που τιμωρούσαν αλλά και δίδασκαν, παντοδύναμα ζώα έγιναν όντα λατρείας και στο κέντρο όλων αυτών ο άνθρωπος απλά παρακολουθούσε.

Αυτή η παρακολούθηση με τα χρόνια έγινε γνώση και ο θεός της φωτιάς στο πέρασμα του χρόνου έγινε αναπτήρας, ο θεός του κεραυνού έγινε αλεξικέραυνο και ο θεός της βροχής, ομπρέλα. Οι σοφοί σαμάνοι της φυλής σήμερα είναι γιατροί και επιστήμονες και η φυλή που κάποτε άκουγε ιστορίες γύρω από την φωτιά σήμερα κάνει ζάπινγκ στην τηλεόραση. Ένα μόνο δεν έχει αλλάξει από τότε μέχρι σήμερα και είναι η βιολογική ανάγκη ο άνθρωπος να συνέχισει να νιώθει το συναίσθημα του τρόμου. Ακόμα και αν ο τρόπος που ζούμε στην σημερινή κοινωνία με τις τόσες σύγχρονες ανέσεις και παροχές, η ανάγκη να νιώσουμε για λίγες ώρες το αίμα μας να βράζει, η καρδιά μας να χτυπάει σαν τρελή και αυτό το πρωτόγονο συναίσθημα του τρόμου να θέλει να τραφεί με ήχους και εικόνες είναι κάτι που φτάνει και ξεπερνά τα όρια της λογικής αντίληψης και βιολογικής ανάγκης.

Κομψές λιτές γραμμές και μόνο 35 ευρώ.

Ίσως είναι το μοναδικό συναίσθημα μαζί με αυτό του έρωτα/αγάπης που μας κάνει να καταλαβαίνουμε απόλυτα ότι είμαστε απλά ζωντανοί. Απλά ο τρόμος δεν φθείρεται με τα χρόνια όπως ο έρωτας. Η ιστορίες γύρω από την φωτιά που μας έκαναν να αισθανόμαστε ζωντανοί χιλιάδες χρόνια πριν, σήμερα έχουν την μορφή των τεχνών. Ο άνθρωπος μπορεί και εκφράζεται μέσα από διαφορετικές μορφές τέχνης, διδάσκεται αλλά και προκαλεί. Στην εποχή μας ο κινηματογράφος είναι αυτός που βρίσκεται στο θρόνο αλλά μια ιδιόμορφη και νέα μορφή τέχνης που βρίσκεται ακόμα σε βρεφονηπιακό στάδιο φαίνεται να ανεβαίνει και αυτή δεν είναι άλλη από τα βιντεοπαιχνίδια.

Αυτό που κάνει τα βιντεοπαιχνίδια να ξεχωρίζουν είναι η διαδραστικότητα. Ο παίκτης δεν είναι απλός θεατής αλλά ο ίδιος καθορίζει την ιστορία, έχει συμμετοχή σε αυτήν και πάνω από όλα δεν είναι αμέτοχος παρατηρητής γεγονότων όπως στις ταινίες. Αν και τα περισσότερα παιχνίδια έχουν σαν κέντρο τους την ασταμάτητη και φρενήρη δράση, υπάρχουν και κάποια εκεί έξω που είναι survival horror. Αν και η δράση σε αυτά τα παιχνίδια δεν λείπει, αυτό που κλέβει την παράσταση είναι η ατμόσφαιρα, το σενάριο και το ότι ερχόμαστε σε επαφή με το άγνωστο, με τους πρωτόγονους φόβους μας, με το πα