Yooka-Laylee Review

Μάιος 2015. Η Playtonic Games, ένα νέο στούντιο σχηματισμένο από πρώην μέλη της Rare, ανακοινώνει το πρώτο της παιχνίδι, τον πνευματικό διάδοχο του Banjo-Kazooie. Θα ήταν “μια ωδή στα (τρισδιάστατα) παιχνίδια πλατφόρμας του N64”, ένα είδος με το οποίο, και μαζί με τη “μαμά” Nintendo, η Rare ήταν ταυτισμένη εκεί κάπου

στα τέλη της δεκαετίας του ‘90. Το Yooka-Laylee μάζεψε πάνω από 2 εκατομμύρια λίρες μέσω crowdfunding από διψασμένους για platformers νοσταλγούς των “παλιών καλών εποχών”, σπάζοντας κάμποσα ρεκόρ. Για δύο χρόνια όλοι ήμασταν σίγουροι ότι αυτό το παιχνίδι δεν μπορούσε να αποτύχει και ότι θα ξαναζούσαμε εποχές Rare! Σχεδόν πιστέψαμε ότι θα έφερνε και στο σήμερα τα συναισθήματα του άλλοτε. Αλλά το παιχνίδι βγήκε, ο ενθουσιασμός κόπασε, τα παιδικά-σε-σώμα-ενήλικα χαμόγελα σκοτείνιασαν, και τα πράγματα αποδείχτηκαν αρκετά περίπλοκα.

Για να μην παρεξηγηθώ, με θεωρώ από τους μεγάλους φαν της παλιάς Rare. Ήμουν θαυμαστής του εύθυμου, (αυτο)σαρκαστικού και κάπου-κάπου σόκιν χιούμορ της, των ηρώων και χαρακτήρων της που ποτέ δεν έπαιρναν τον εαυτό τους στα σοβαρά και των καταπληκτικών μουσικών συνθετών της. Στα 9 μου, ήμουν ψυχαναγκαστικός συλλεκτης όλων των μπιχλιμπιδιών που τόσο της άρεσε να βάζει στα παιχνίδια της, πριν από την εποχή που άρχισαν (περιφρονητικά) να τα λένε “collectathons”. Μου άρεσε να φτάνω στο 101% τα παιχνίδια πλατφόρμας της, τα Donkey Kong αλλά ιδιαίτερα το Banjo-Kazooie, που τότε (και για το 9χρονο μυαλό μου φυσικά) φάνταζε πολύ μπροστά σαν παιχνίδι. Ακόμα θυμάμαι το κλειδί από πάγο και τα μυστικά αυγά που χρειάζονταν τη λειτουργία stop ‘n’ swap που τελικά το Banjo-Tooie δεν χρησιμοποίησε ποτέ, λόγω φόβων της εκδότριας Nintendo για πιθανές ζημιές από παιδιά που θα έβγαζαν κασέτες από κονσόλες ακόμα σε λειτουργία. Καθώς μεγάλωνα, τα ονόματα Chris Sutherland, Grant Kirkhope, Dave Wise και Steve Mayles μου έγιναν γνωστά κι αγαπητά, και η πληγή της πώλησης της Rare στην Microsoft ακόμα στο μυαλό μου μπορεί να συγκριθεί μόνο με... όχι, γράψτε λάθος, αυτή η πληγή είναι ακόμα ανοιχτή. Βασικά, για να μην τα πολυλογώ, είμαι ακριβώς στην μέση του target group του Yooka-Laylee. Οπότε φανταστείτε πόσο με πονάει που πρέπει να παραδεχτώ ότι αξίζει ίσως μια ενασχόληση, αλλά με πολλούς, πάρα πολλούς αστερίσκους.

Ο ένας είναι ότι πρέπει να έχετε παίξει τα παλιά παιχνίδια της Rare – και θεωρώ εκ των προτέρων ότι ξέρετε πώς δουλεύουν, οπότε δεν θα μπω στις λεπτομέρειες του τί είναι το Banjo-Kazooie. Αν δεν τα έχετε παίξει, το Yooka-Laylee θα σας εκνευρίσει και θα σας κουράσει ακόμα περισσότερο, δεν έχει νόημα να ασχοληθείτε. Η συμβουλή μου είναι αυτή: αν σας ενδιαφέρει να το παίξετε, βρείτε πρώτα ένα N64 ή ένα Xbox 360/Xbox One και παίξτε το Banjo-Kazooie. Αν δεν σας αρέσει αυτό, που κατ’ εμέ κρατιέται πολύ καλά και παραμένει κορυφή στο είδος, το βρίσκω πολύ δύσκολο να σας ικανοποιήσει το Yooka-Laylee.

Κάποιες βασικές κινήσεις, όπως η πτήση, καταντάνε κουραστικές πολύ γρήγορα λόγω χειρισμού.

Ένας άλλος αστερίσκος είναι η ίδια η ποιότητα του παιχνιδιού. Πραγματικά δεν περίμενα ότι θα έγραφα αυτές τις γραμμές: δεν είναι απλά ότι το παιχνίδι “κράτησε την υπόσχεση του να είναι όσο πιο κοντά στους προκατόχους του γίνεται”, όπως πολλοί καταλογίζουν στα αρνητικά του. Ίσα ισα, όταν το παιχνίδι θυμίζει στον χειρισμό, στο χιούμορ, στη μουσική ή στο ύφος του το Banjo-Kazooie, τότε είναι που πραγματικά λάμπει και που το ευχαριστήθηκα περισσότερο. Ακόμα και τον περίπλοκο κεντρικό κόσμο, το Grunty’s Lair στη θέση του Grunty’s Lair και την έλλειψη χάρτη μπορώ να καταλάβω, να εκτιμήσω και να ευχαριστηθώ, γιατί έτσι ήταν παλιά. Όχι, το πρόβλημα ξεκάθαρα δεν είναι ότι η Playtonic κράτησε τις υποσχέσεις της να ξύσει τη νοσταλγοφαγούρα των 20άρηδων-30άρηδων που κάποτε παίζαμε Banjo. Άλλωστε, όλοι θυμόμαστε τί είχε γίνει με το Nuts and Bolts στο 360 και τις τότε προσπάθειες της Rare να πρωτοτυπήσει (αν κι εμένα μου άρεσε... γκουχ γκουχ).

Το πρόβλημα είναι όλες οι στιγμές που η κάμερα παθαίνει νταμπλάς (ορίστε μια ‘90s έκφραση!) με τρόπο πραγματικά εκνευριστικό, που ο χειρισμός γίνεται αναίτια και ανεπίτρεπτα αποκρουστικός, όπως όταν πετάτε ή στοχεύετε ή όταν τσουλάτε σε μια γλιστερή κατηφόρα και δεν μπορείτε να σταματήσετε το τσούλημα με κανέναν τρόπο μέχρι να φτάσετε στο τέλος της. Ακόμα και στο Banjo αυτό ποτέ δεν αποτελούσε θέμα και είναι ένα δείγμα μόνο των μεγάλων σχεδιαστικών λαθών που αν μη τι άλλο εγείρουν ερωτηματικά. Το πρόβλημα είναι οι ανέμπνευστοι χαρακτήρες που προσπαθούν να μιμηθούν μια ατμόσφαιρα με κάπως αδέξιο τρόπο, και ο “κακός” όπως και η ιστορία απλά δεν βγάζουν κανένα μα κανένα νόημα (αν και θα πρέπει να ρωτήσουμε κι ένα 9χρονο για να έχουμε πραγματικά πλήρη εικόνα). Το πρόβλημα είναι οι τεράστιες, χαώδεις πίστες που παραπέμπουν στο Banjo-Tooie και ήταν το μεγαλύτερο μειονέκτημα του, σε αντίθεση με τις μικρότερες, πιο συμπαγείς και πολύ καλά σχεδιασμένες πίστες του Kazooie. Πρόβλημα που μάλιστα εντείνεται όταν πρέπει να “μεγαλώσετε” τις πέντε πίστες του Yooka, που αν και λίγες δυστυχώς φτάνουν και περισσεύουν... Και σε αυτές τις τεράστιες πίστες, υπάρχουν πολλοί αόρατοι τοίχοι στους οποίους αρχίζετε να κουτουλάτε μονίμως, ειδικά αφού μάθετε να πετάτε. Αχ, Breath of the Wild, τι μας έκανες. Γκουχ.

Κάποια αστεία είναι πανέξυπνα, όπως το ότι τα "ζευγάρια μάτια" μπορούν να μετατρέψουν οποιοδήποτε αντικείμενο σε "κακό"...

Το πρόβλημα είναι τα mini-games, όπως τα “arcade” που είναι πολύ βαρετά και πρόχειρα (δεν θα συνιστούσα να τα παίξετε με πολλούς παίκτες όπως υπάρχει η δυνατότητα), ή ακόμα και οι φάσεις με τα τρενάκια ή τα χρονομετρημένα challenges στα οποία ο χειρισμός είναι από προβληματικός μέχρι κλάσης κατώτερος από του Banjo-Kazooie, και γνωρίζουμε πόσο μεγάλο ρόλο παίζει για την απόλαυση ενός τέτοιου τίτλου. Ποια είναι η ειρωνεία της ειρωνείας; Θα έλεγα ότι η Playtonic θα μπορούσε να μάθει πολλά από τη Retro Studios και το Donkey Kong Country Returns, αλλά ο αρχιπρογραμματιστής του πρώτου Donkey Kong Country είναι creative director του Yooka-Laylee..... Ή το άλλο; Δεν υπάρχει πουθενά τρόπος να κάνετε restart αν κάνετε ένα λάθος σε κάποιο mini-game. Αυτό ναι, το παραδέχομαι, είναι retro, αλλά μου φαίνεται πολύ περισσότερο αβλεψία παρά μια απόφαση που κάποιος κλήθηκε να πάρει. Γιατί αν κάποιος επίτηδες αποφάσισε ότι είναι ωραία και καλή ιδέα να μην μπορείτε να ξεκινήσετε από την αρχή αν δεν τα πάτε καλά με το τρενάκι, ο λάκος της φάβας είναι πολύ πιο βαθύς απ’ ότι φοβόμουν... Γιατί τα (πολλά) bugs εύκολα βαφτίζονται “προσπάθειες το παιχνίδι να μείνει πιστό στις ρίζες του”, και, αν μη τι άλλο, το Banjo-Kazooie ήταν αρτιμελές και έδινε την αίσθηση του καλογυαλισμένου. Αντίθετα, το Yooka-Laylee συχνά δίνει την αίσθηση ημιτελούς τίτλου κατώτερης κατηγορίας.

Παρόλα αυτά, το παιχνίδι έχει και καλά σημεία. Τα γραφικά είναι ως επί το πλείστον πολύ όμορφα, και οι χαρακτήρες καλοσχεδιασμένοι. Υπάρχουν πολλές αστείες αναφορές και αυτοσαρκασμός που, αν και συχνά είναι σχεδόν κακόγουστος (πχ “αν ακόμα είχαμε κασέτες, η πίστα τώρα θα είχε φορτώσει!” στις οθόνες loading που κρατάνε πολύ, και εσείς είστε λίγο “...”), εγώ τον απόλαυσα, γιατί έτσι ήταν και το Banjo-Kazooie σε έναν βαθμό. Υπάρχουν σημεία όπου επιτυγχάνεται μια ροή στην εξερεύνηση και στο gameplay η οποία είναι Rare με τη σφραγίδα και συνειδητοποίησα όντως πόσο μου είχε λείψει. Στα καλύτερά του, ένιωθα λες και ήμουν πάλι 9 χρονών μπροστά σε ένα υπερμοντέρνο N64 και με δυσκολία πίστευα ότι κράταγα χειριστήριο PlayStation. Η πολυδιαφημισμένη μουσική, αν και για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς δεν φτάνει στα επίπεδα του Kazooie, είναι πολύ αξιοπρεπής και σας “κολλάει” από εκεί που δεν το περιμένετε. Αντίστοιχα, τα γκουα-γκουα-γκα, βαρ-βορ-βαρ, γιο-χο-χο-γιο-χο κτλ εμένα μου άρεσαν πάντα και χάρηκα πολύ που τα είδα να κάνουν την επανεμφάνιση τους... τουλάχιστον μέχρι την πρώτη cutscene που δεν μπορούσα να “πηδήξω” πριν από αρχηγό (ακόμα κι αν την είχα ήδη δει τρεις φορές). Και τότε πάλι άρχισα να θέλω να τραβήξω τα μαλλιά μου.

Ο κακός του παιχνιδιού (αν και σαν τη Grunty δεν είναι κανείς).

Η θεωρία μου είναι αυτή: οι δημιουργοί ήταν 20άρηδες και 30άρηδες όταν έφτιαξαν το Banjo-Kazooie, είχαν κέφι και μεράκι. Τώρα είναι 40άρηδες-50άρηδες που δεν ξέρουμε αν επιστρέφουν στις παλιές τους δόξες επειδή όντως τους έλειψαν ή επειδή ξέμειναν από χρήματα. Το κοινό τους τότε ήταν παιδιά, και ως γνωστόν όταν ήμασταν παιδιά καταπίναμε όποιο παιχνίδι βρισκόταν μπροστά μας, βλέποντας τις τεχνικές δυσκολίες σαν “challenge accepted”. Τώρα τα παιδιά έχουν μεγαλώσει, όπως κάποτε τραγούδησε ο David Gilmour, και ένα “παιδικό” παιχνίδι είναι πολύ πιο δύσκολο να μας πατήσει τα ίδια κουμπιά, εκτός κι αν παίζει δημιουργικά με τη νοσταλγία, κάτι που δεν καταφέρνει το Yooka-Laylee ή ίσως δεν προσπάθησε καν ποτέ. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι είτε η Playtonic υποτίμησε το κοινό της, είτε οι πρώην σχεδιαστές/προγραμματιστές/συνθέτες της Rare υπερεκτίμησαν τις δυνατότητές τους, δημιουργώντας ένα παιχνίδι τόσο αυτοαναφορικό που καταλήγει να μην έχει δική του υπόσταση. Σαν τόσους και τόσους δημιουργούς στην ιστορία οι οποίοι στην προσπάθεια τους να ξαναβασιστούν σε μια συνταγή που τους πέτυχε ανέλπιστα (και ίσως και λίγο στην τύχη), απέτυχαν.

Το καλό είναι ότι πλέον έχουμε internet και updates (αν και το παιχνίδι τα “κοροϊδεύει”) και κάποια προβλήματα μπορούν να λυθούν. Και πάλι όμως, η ακριβή αρχική του τιμή (40 ευρώ) και τα σχεδιαστικά στραβοπατήματα μάλλον εγγυώνται ότι το Yooka-Laylee θα παραμείνει ένα παιχνίδι-γρίφος, μια χαμένη ευκαιρία. Ας ελπίσουμε ότι αυτή η εμπειρία θα είναι διδακτική, γιατί φαίνεται πως η Playtonic έχει πολλά να δώσει, αρκεί να μην περιορίζεται από συγκεκριμένες, μάλλον διαστρεβλωμένες, πεποιθήσεις για το τί θέλουν πραγματικά οι φίλοι της κληρονομιάς της. Στο μεταξύ, μέχρι να πέσει η τιμή του Yooka-Laylee και να διορθωθούν όποια θέματά του μπορούν να διορθωθούν, θα πρότεινα μια πραγματική επιστροφή στις ρίζες. Και μην παραβλέψετε το Banjo-Tooie, αυτό θα κρίνει περισσότερο αν το Yooka-Laylee ίσως μια μέρα είναι για εσάς.

Όμορφα γραφικάΠαλιό καλό χιούμορ Rare που αγαπήσαμεΜουσική και ηχητικά εφέΣτα καλύτερα του, πατάει ακριβώς τα κατάλληλα κουμπιά νοσταλγίαςΑπαραίτητη η ενασχόληση με παλιότερους τίτλους του είδουςΠαρωχημένος και ασύνδετος σχεδιασμόςΣυχνα εξοργιστικός χειρισμόςΠροβληματική κάμεραΧαοτικά περιβάλλονταΠολλά bugs, αίσθηση ότι το παιχνίδι είναι ημιτελέςΑδιάφοροι χαρακτήρες και ιστορίαΥψηλή αρχική τιμήΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 6.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4 (review), Xbox One, Switch, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:PlaytonicΕΚΔΟΣΗ:Team17ΔΙΑΘΕΣΗ:-ΕΙΔΟΣ:PlatformerΠΑΙΚΤΕΣ:Single-player, multiplayerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:http://www.playtonicgames.com/games/yooka-laylee/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:11/4/2017 (PS4, Xbox One, PC), 2017 (Switch)PEGI:7

Game20.gr, το Άσυλο των gamers