We Happy Few Review

Ξεκινώντας αυτό το κείμενο, θα ήθελα να αναφέρω πόσο ωραίο είναι το συναίσθημα της ευχάριστης έκπληξης παίζοντας για πρώτη φορά ένα παιχνίδι. Έκπληξη που να προέρχεται όχι από τα εξωπραγματικά γραφικά και τους τεράστιους κόσμους που έχει να προσφέρει το παιχνίδι, αλλά κυρίως από πρωτότυπες ιδέες, το στήσιμο του σκηνικού και την ξεδίπλωση ενός ευφάνταστου σεναρίου. Η διαστρέβλωση μιας αληθινής ιστορικής πραγματικότητας και η προσαρμογή της στο σεναριακό πλαίσιο ενός παιχνιδιού, αν δοθεί και ξετυλιχθεί σωστά, είναι κάτι που κάνει την διαφορά και καθορίζει κατά το ήμισυ πόσο δένεται ο παίκτης με

τον πρωταγωνιστή και την τραγική -συνήθως- ιστορία του και πόσο διασκεδάζει με το παιχνίδι. Το υπόλοιπο μισό βέβαια που αφορά τους μηχανισμούς και το πόσο καλά λειτουργούν είναι εξίσου σημαντικό. Το We Happy Few πετυχαίνει στο πρώτο, αλλά δυστυχώς αποτυγχάνει στο δεύτερο.

Το παιχνίδι, εξάπτοντας την φαντασία, προσφέρει μια εναλλακτική οπτική της έκβασης του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, όπου τα πράγματα πήραν μια νοσηρή στροφή. Η αμερικανική βοήθεια δεν ήρθε ποτέ και η Αγγλία βρέθηκε μόνη της στον πόλεμο, έρμαιο στις διαθέσεις των Γερμανών και τελικώς ηττημένη. Η ιστορία σας ξεκινάει στο Wellington Wells, ένα νησί του οποίου οι κάτοικοι, υπό το βάρος της πίεσης των Γερμανών, παρέδωσαν αμαχητί όλα τα παιδιά τους στην Γερμανία και η μοίρα και η κατάληξή τους δεν έγινε ποτέ γνωστή. Η πράξη αυτή δειλίας έμεινε να στοιχειώνει για πάντα τους κατοίκους του νησιού. Για την διαχείριση αυτής της απώλειας ξεκίνησε μια αναζήτηση επούλωσης των τραυματικών τους πράξεων, σαν παράσημο εξιλέωσης της δειλίας και της ντροπής τους.

Η αναζήτηση τους οδήγησε στην δημιουργία ενός ισχυρού ναρκωτικού ονόματι Joy, το οποίο προσφέρει χαρά και λησμονιά από την θύμηση των χαμένων παιδικών ψυχών, αλλά όχι χωρίς αντίτιμο. Απογυμνωμένοι από την λύπη τους αλλά και από τα ανθρώπινα συναισθήματα γενικότερα, οι κάτοικοι του νησιού είναι πια πλήρως εξαρτημένοι από το Joy και επιβάλλουν την καθημερινή του χρήση. Αυτοί που δεν καταναλώνουν το ναρκωτικό, αυτοί που επιλέγουν να θυμούνται, είναι οι απόκληροι της κοινωνίας του νησιού και εξορίζονται μακριά από τις ανέσεις και τον πολιτισμό, ρακένδυτοι μόνο με τη θλίψη και τις αναμνήσεις τους. Στο παιχνίδι αναλαμβάνετε το ρόλο τριών χαρακτήρων -ένας για κάθε act- με τον καθένα να έχει την δικιά του ξεχωριστή προσωπικότητα και ικανότητες. Πρόκειται για τον Arthur με την αθωότητα και το φλεγματικό του χιούμορ, την αεικίνητη, αγχωτική αλλά πάνω απ' όλα μάνα Sally και τον παρανοϊκό Ollie. Ο καθένας έχει την δική του ξεχωριστή ιστορία σε αυτόν τον αλλόκοτο κόσμο, όμως οι ιστορίες τους είναι αλληλένδετες και τέμνονται σε καίρια σημεία του παιχνιδιού.

Μάχη μέχρις εσχάτων.

Το We Happy Few είναι προοπτικής πρώτου προσώπου με έμφαση σε survival και stealth και λιγότερο στην δράση, χωρίς όμως αυτό να δουλεύει αρμονικά. Πρέπει να φροντίζετε για την κάλυψη των βασικών αναγκών των χαρακτήρων που χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: πείνα, δίψα και ύπνο. Η έλλειψη κάποιων από αυτές τις ανάγκες εμφανίζεται με κόκκινο στην οθόνη σας και επιφέρει κάποια πέναλτι στον χαρακτήρα πχ μείωση της αντοχής του. Η συνεχής προσοχή για την κάλυψή τους, παρόλο αρχικά μπορεί να τρομάζει και να φαντάζει επίπονη διαδικασία, γίνεται ρουτίνα με τη ροή της ιστορίας καθώς βρίσκετε πλειάδα αντικειμένων που καλύπτουν τις ανάγκες σας ώστε να μην αντιμετωπίσετε ποτέ ουσιαστικό πρόβλημα. Στον αντίποδα, αυτό έχει επιπτώσεις στο inventory σας, το οποίο, παρόλο που μπορείτε να το αναβαθμίσετε, δεν σας είναι ποτέ αρκετό καθώς πασχίζετε συνεχώς να διαλέξετε τί πρέπει να κουβαλάτε πάνω σας, τί να ξεφορτωθείτε και τί να αποθηκεύσετε. Η επιλογή σας γίνεται ακόμα δυσκολότερη καθώς με την δυνατότητα crafting μπορείτε να δημιουργήσετε μια τεράστια γκάμα όπλων, gadgets και αντικειμένων (κάποια ιδιαίτερα ευφάνταστα), βρίσκοντας τα σχέδια γι αυτά ή απλά προχωρώντας στο παιχνίδι. Το οπλοστάσιο και τα gadgets που έχετε για μάχη ποικίλουν, από απλά ραβδιά, βόμβες... εμετού, ηλεκτροφόρα ρόπαλα, μέχρι το επιβλητικό υπερόπλο sandman. Oι επιλογές και οι συνδυασμοί είναι δεκάδες. Eπίσης τα RPG στοιχεία δεν λείπουν, καθώς οι ήρωες έχουν skill tree που χωρίζεται κυρίως σε health, combat και stealth. Μπορείτε να εξελίξετε το καθένα ξεχωριστά ανάλογα με τον τρόπο παιχνιδιού εκπληρώνοντας quests.

Ο κόσμος του παιχνιδιού είναι αρκετά μεγάλος και προσφέρεται για εξερεύνηση, καθώς πέρα από την κεντρική ιστορία, υπάρχουν πολλά side-quests με τα οποία μπορείτε να ασχοληθείτε. Η απουσία κάποιου μόνιμου μίνι-χάρτη άμεσα προσβάσιμου στο οπτικό σας πεδίο, είναι κάτι που ενοχλεί, καθώς πρέπει να μπαίνετε συνέχεια στο μενού για να δείτε πού βρίσκεστε και πού πηγαίνετε. Ευτυχώς έχετε την δυνατότητα fast travel μέσω ειδικών καταφυγίων που βρίσκετε και μπορείτε να κινείστε υπόγεια μεταξύ των περιοχών του παιχνιδιού γρήγορα και εύκολα. Κάνετε αρκετά πισωγυρίσματα για να ολοκληρώσετε quests, καθώς δεν έχετε τον απαραίτητο εξοπλισμό ή αντικείμενα αρχικά, αλλά αξίζει να ασχοληθείτε λόγω των έξτρα skill points και των όπλων που αποκτάτε. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο χιούμορ και τις καταστάσεις που βιώνετε στην κύρια ιστορία, αλλά κυρίως στα side-quests. Από εξέχων καλεσμένος σε μάζωξη σαδομαζοχιστών με ιδιαίτερες προτιμήσεις στο ηλεκτροσόκ (!), μέχρι την μεταμφίεσή σας σε σταρ τραγουδιστή -αλά Τόνη Σφήνο- και την guest εμφάνιση σε εκκλησιαστικά πάρτι, συναντάτε τρελές καταστάσεις και “θανατηφόρες” ατάκες και είναι σίγουρο ότι θα γελάσετε με αυτά που διαδραματίζονται μπροστά σας.

Μία από τις τρελές καταστάσεις που συναντάτε στο παιχνίδι.

Οι πόλεις και οι άλλοι χαρακτήρες του παιχνιδιού αλληλεπιδρούν σαν ζωντανός οργανισμός με τον χαρακτήρα σας, ανάλογα με την ενδυματολογική του επιλογή και την πνευματική του διαύγεια, αν είναι δηλαδή υπό την επήρεια του Joy. Έτσι πχ αν σκάσετε μύτη στους εξόριστους κατοίκους που βασανίζονται από τη φτώχεια και την πανούκλα (η οποία παρεμπιπτόντως είναι κολλητική) με προσεγμένη ενδυμασία, σας επιτίθενται στη στιγμή. Πολύ προσεκτικοί πρέπει να είστε και στις πόλεις όπου οι κάτοικοι είναι υποχρεωμένοι να παίρνουν το Joy, καθώς υπάρχει αστυνόμευση και έλεγχοι σε κάθε γωνιά για το αν παίρνετε τακτικά το χάπι και είστε ένας “συμμορφωμένος” χαρούμενος πολίτης. Η χρήση του Joy είναι απαραίτητη σε κάποια σημεία και quests του παιχνιδιού, απλά φροντίστε να μην το παρακάνετε καθώς έχει αρνητική επίπτωση στο χαρακτήρα σας. Μη φανταστείτε καταστάσεις του στιλ “φιλαράκι έχεις ένα ευρώ να πάρω μια τυρόπιτα;”, απλά νιώθετε ξαφνικά τη στέρηση με ζαλάδες, πείνα και δίψα, κάτι που γίνεται αντιληπτό και από τους άλλους.

Ο τομέας όπου δυστυχώς χωλαίνει το We Happy Few και αφαιρεί πόντους από την απορρόφησή σας στον κόσμο του παιχνιδιού, είναι οι μηχανισμοί δράσης και το πώς σερβίρονται. Ενώ θεωρητικά ξεδιπλώνονται μπροστά σας πολλές επιλογές προσέγγισης μιας κατάστασης, ο τρόπος που αποτυπώνονται είναι λανθασμένος, σαν να μην ξεκαθαρίστηκε τελικώς ούτε και από τους ίδιους τους δημιουργούς η ταυτότητα του παιχνιδιού και το πώς θα προσδιορίζεται. Ποιος ο λόγος να μάθετε να κινείστε αθόρυβα όταν διαπίστωνετε ότι μπορείτε να ξεφεύγετε σχεδόν από κάθε δύσκολη κατάσταση απλά κάνοντας... speedrun το objective -σε περιοχή μάλιστα υψηλής επικινδυνότητας- αφήνοντας τους εχθρούς σύξυλους να σας ψάχνουν μάταια. Η χρήση του Joy, εκτός από την ευτυχία έφερε και... Alzheimer στους κατοίκους του νησιού, καθώς αν κρυφτείτε για λίγο, ξεχνάνε κάθε φόνο και διάρρηξη που κάνατε σε δευτερόλεπτα. Σε άλλη περίπτωση, ενώ συζητούσαν δύο AI χαρακτήρες, αιφνιδίασα τον ένα από πίσω και τον έριξα αναίσθητο. Η αντίδραση του δεύτερου ήταν να... συνεχίσει να μιλάει στον νεκρό φίλο του ώσπου τον έστειλα και αυτόν στα θυμαράκια. Υπάρχουν πολλά παρόμοια παραδείγματα που μπορώ να αναφέρω, άλλοτε μικρού και άλλοτε μεγάλου βεληνεκούς, που επηρεάζουν αρνητικά το gameplay και “θολώνουν” την αληθοφάνεια και τη σοβαρότητα μιας κατάστασης.

Υπάρχουν και διάφορα bugs, άλλα οπτικά και άλλα παικτικά, που κάνουν τον κόσμο του Wellington Wells ακόμα πιο προβληματικό. Άνθρωποι που μπαινοβγαίνουν στους τηλεφωνικούς θαλάμους σαν φαντάσματα από κλειστές πόρτες, αστυνομικά όργανα που ξεφυτρώνουν ξαφνικά μπροστά σας από τον ουρανό, άνθρωποι που συνωστίζονται στις πόρτες φράζοντας την διέλευση σας και τόσα άλλα που, χωρίς να καταστρέφουν το παιχνίδι, επίσης του αφαιρούν αρκετούς πόντους. Τουλάχιστον το παρήγορο είναι ότι, προσωπικά τουλάχιστον, δεν συνάντησα κάποιο “χαλασμένο” βασικό ή δευτερεύον quest που δεν ήταν δυνατό να ολοκληρωθεί.

Η ζωή είναι ωραία με μαστούρα για παρέα.

Το παιχνίδι είναι στο σύνολό του όμορφο, με πολύχρωμα γραφικά και περιβάλλοντα που αποτυπώνουν μια μεταπολεμική λειτουργική κοινωνία (τουλάχιστον επιφανειακά) και τις επιπτώσεις της χρήσης του Joy να είναι εμφανείς τόσο στους χαρακτήρες, όσο και στην διαμόρφωση και τις ιδιαιτερότητες των περιοχών που επισκέπτεστε. Αυτό που μου έκανε αρνητική εντύπωση είναι πως παρόλο που οι περιοχές είναι όμορφες και ζωντανές, μοιάζουν υπερβολικά μεταξύ τους (με εξαίρεση ίσως μόνο την τελευταία περιοχή του παιχνιδιού) και οι χαρακτήρες είναι πολλές φορές κλώνοι από το ίδιο μοντέλο. Παίζει να αναλάβετε από την ίδια ηλικιωμένη κυρία, που συστήνεται με διαφορετικά ονόματα κάθε φορά, τόσα διαφορετικά quests που είναι απορίας άξιο πώς δεν δόθηκε λίγη παραπάνω προσοχή στο θέμα αυτό. Στον ηχητικό τομέα, το παιχνίδι σας μεταφέρει στα 60s με τραγούδια και ακούσματα “παλιάς κοπής”, κάτι που συμβάλλει ιδιαίτερα στην δημιουργία της ατμόσφαιρας και του παλμού της εποχής. Το voice acting είναι αρκετά καλό, με την αγγλική προφορά και χροιά ευγένειας του Arthur να ξεχωρίζει.

Το We Happy Few είναι μια ωραία ιστορία, η οποία όμως μαστίζεται από ανισορροπίες στον τρόπο παιχνιδιού, τεχνικά θέματα και bugs. Αν είστε πρόθυμοι να παραβλέψετε τις αδυναμίες, θα διασκεδάσετε με την ικανοποιητική του διάρκεια, το ιδιαίτερο χιούμορ και τις τρελές καταστάσεις και ατάκες των πρωταγωνιστών. Αν μη τι άλλο, η ιστορία του We Happy Few έχει να διδάξει και μερικά πράγματα. Οι κάτοικοι του Wellington Wells επέλεξαν τη λήθη για να διαχειριστούν την απώλεια των αγαπημένων τους προσώπων, γιατί ήταν πολύ επίπονη η θύμηση τους. Ίσως οι άνθρωποι με τις άσπρες χαρούμενες μάσκες να είναι πολύ πιο κοντά μας απ' όσο πιστεύουμε. Ακόμα και στην διπλανή μας πόρτα.

Ξεχωριστή ιστορία, ενδιαφέροντες χαρακτήρες και χιούμορΙδιαίτερα questsΌμορφα γραφικάΑτμοσφαιρικός ήχοςΙκανοποιητική διάρκειαΑνισορροπίες και προβλήματα στο gameplayΑπουσία μίνι χάρτηΜικρό inventoryΠανομοιότυπα μοντέλα χαρακτήρωνΒugsΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4, Xbox One, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:Complulsion GamesΕΚΔΟΣΗ:Gearbox PublishingΕΙΔΟΣ:Action adventureΠΑΙΚΤΕΣ:Single-playerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:http://www.wehappyfewgame.com/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:10/8/2018

Game20.gr, το Άσυλο των gamers