The Valiant review

Αδυνατώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που έπαιξα ένα, έστω, αξιοπρόσεκτο squad-based RTS παιχνίδι. Μάλλον θα χρειαστεί να ανατρέξω στο Company of Heroes 2 (2013), ενώ πριν από αυτό μόνο το Dawn of War 2 έρχεται κατά νου. Οφείλουμε, βέβαια, να λάβουμε υπόψιν, πως τέτοιου είδους παιχνίδια είναι πολύ απαιτητικά σε ό,τι αφορά την ανάπτυξή τους και, δεδομένου πως απευθύνονται σε περιορισμένο

κοινό, είναι δύσκολο για μια εταιρεία να αναλάβει τέτοιο ρίσκο. Ακόμη κι έτσι, κοντά 10 χρόνια ξηρασίας (εξαιρουμένων κάποιων μέτριων προσθηκών) είναι πάρα πολλά και δύσκολα δικαιολογούνται. Αυτό το σκανδαλώδες, η αλήθεια είναι, κενό φιλοδοξεί να καλύψει το The Valiant της Kite Games.

Το Valiant διαθέτει campaign 16 αποστολών και μια συναρπαστική, εκ πρώτης όψεως, ιστορία να το υποστηρίζει. Το παιχνίδι διαδραματίζεται στην μεσαιωνική Ευρώπη του 13ου αιώνα, κάπου μεταξύ της Τέταρτης και της Πέμπτης Σταυροφορίας. Ακολουθείτε τις περιπέτειες του Theoderich von Akenburg, ενός έντιμου ιππότη του Τάγματος των Σταυροφόρων. Κατά τη διάρκεια μιας επίθεσης εναντίον των Αράβων, ο Theoderich και ο κολλητός του Ulrich von Grevel ανακαλύπτουν κατά τύχη μια υπόγεια κρύπτη, στα βάθη της οποίας βρίσκεται ένα μυστηριώδες τεχνούργημα. Το εν λόγω τεχνούργημα κρύβει -κατά τα φαινόμενα- μαγικές ικανότητες. Ο Ulrich διαφθείρεται απ’ τις προοπτικές δόξας κι ανείπωτης δύναμης και αποφασίζει να βρει τα υπόλοιπα κομμάτια του τεχνουργήματος, ενώ ο πρωταγωνιστής μας αποσύρεται στην πατρίδα του, εντός της Άγιας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Πέντε χρόνια αργότερα, ο Theoderich μαθαίνει πως ο Ulrich το ‘χει χάσει τελείως κι έχει καταντήσει ένας αιμοδιψής τύραννος, δίχως ηθικά όρια και φραγμούς στην αναζήτησή του για τα εναπομείναντα κομμάτια του ιερού τεχνουργήματος. Αποφασίζει, λοιπόν, να δράσει πάραυτα, με κύριο στόχο να στερήσει από τον Ulrich τη χαρά της απόλυτης εξουσίας. Στην πορεία βρίσκει κάμποσα συντρόφια πρόθυμα να συνδράμουν σε αυτήν την αποστολή, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.

Το σκηνικό και ο κόσμος του Valiant θεωρούνται low fantasy, υπό την έννοια πως το παιχνίδι διαδραματίζεται στη μεσαιωνική Ευρώπη ως αυτή υπήρξε στην πραγματικότητα, βάσει ιστορικών και αρχαιολογικών αναλύσεων, ταυτόχρονα, όμως, διέπεται από μαγικά και υπερφυσικά στοιχεία, τα οποία προέρχονται από τους μύθους και τη λαογραφία της εποχής. Στην πράξη, χρησιμοποιεί τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα περισσότερο ως υπόβαθρο, χωρίς να εστιάζει ιδιαίτερα σε αυτά. Η ιστορία που αφηγείται είναι ενδιαφέρουσα και εξυπηρετεί τον σκοπό της, όμως δεν ξεφεύγει από τα τετριμμένα και τις κοινοτοπίες του είδους. Τα ηθικά διλήμματα που θέτει είναι επιφανειακά και χιλιοειπωμένα, ενώ οι χαρακτήρες είναι μονοδιάστατοι. Επιπλέον, η επίδραση που έχει ο παίκτης στην εξέλιξη της πλοκής είναι μηδενική. Πέραν των cutscenes στην αρχή και το τέλος της εκάστοτε αποστολής, οι δημιουργοί φρόντισαν να εντάξουν κάμποσα cutscenes και κατά τη διάρκεια, σε μια προσπάθεια να συνδέσουν ακόμη περισσότερο την αφήγηση με το gameplay. Για όσους ενδιαφέρονται να ξεκοκκαλίσουν την ιστορία, υπάρχει και το ημερολόγιο ενός μοναχού που σας ακολουθεί στις περιπέτειές σας, το οποίο ανανεώνεται με το πέρας της κάθε αποστολής.

Περνώντας στα του gameplay, το Valiant είναι squad-based RTS παιχνίδι ισομετρικής προοπτικής, με έμφαση στην μεθοδική, «σκεπτόμενη» (όπως θα έλεγε ο μπασκετικός τιτάνας, και τέρας θεωρητικών γνώσεων, Αργύρης Πεδουλάκης) προσέγγιση της εκάστοτε αποστολής. Οι μονάδες (squads) χωρίζονται σε αυτές των ηρώων και των μισθοφόρων. Ο κάθε ήρωας, προεξάρχοντος του Theoderich, έχει το δικό του skill tree, όπως και inventory. Το skill tree σπάει σε τρία παρακλάδια, που αφορούν αμυντικές δεξιότητες, επιθετικές δεξιότητες, και υποστηρικτικές δεξιότητες. Αναφορικά με το inventory, αναλόγως του loot που βρίσκετε στις διάφορες περιοχές δύνασθε να αναβαθμίζετε τον εξοπλισμό των ηρώων σας κατά το δοκούν. Το κάθε κομμάτι εξοπλισμού φέρει σαφώς τα δικά του χαρακτηριστικά και προσφέρει ξεχωριστά abilities. Skill tree και inventory καθιστούν το gameplay πιο ενδιαφέρον, είναι όμως ρηχά κι υποτυπώδη. Επιτυγχάνουν το μίνιμουμ, δίχως να ξεφεύγουν από αυτό. Στην αρχή της κάθε αποστολής καλείστε να αναβαθμίσετε το skill tree και τον εξοπλισμό για τους ήρωές σας, καθώς επίσης και να επιλέξετε δύο επιπλέον ομάδες μισθοφόρων. Αυτές χωρίζονται σε τοξότες, ξιφομάχους, λογχοφόρους και ιππικό, ενώ ο ρόλος τους είναι βοηθητικός. Δεν έχουν δικό τους skill tree, εξελίσσονται ωστόσο εμμέσως καθώς επηρεάζονται από τις αναβαθμίσεις των ηρώων.

Δεδομένου πως το παιχνίδι ορίζεται από την κλασική λογική «πέτρα, ψαλίδι, χαρτί» (το ιππικό νικάει τοξότες και ξιφομάχους, αλλά είναι αδύναμο απέναντι στους λογχοφόρους, οι λογχοφόροι νικάνε το ιππικό αλλά χάνουν απέναντι σε όλους τους άλλους και ούτω καθεξής), οι επιλογές των μισθοφορικών μονάδων παίζουν σημαντικό ρόλο. Δυστυχώς, οι σχετικές πληροφορίες που σας δίνονται πριν από κάθε αποστολή είναι ανύπαρκτες, συνεπώς η επιλογή των μονάδων καθίσταται προβληματική. Ποιος ο λόγος να δώσεις στον παίκτη δυνατότητες παραμετροποίησης, άμα του στερείς τις απαραίτητες πληροφορίες για μια ορθή επιλογή; Δεν είναι λίγες οι φορές που επιλέγετε λογχοφόρους, μόνο για να τους δείτε να αχρηστεύονται αφού στη συγκεκριμένη αποστολή δεν φάνηκε αντίπαλο άλογο ούτε για δείγμα. Στην επόμενη αποστολή αφήνετε τους λογχοφόρους στην άκρη, και -ω, τί έκπληξις!- το αντίπαλο ιππικό σας διαλύει. Το συγκεκριμένο πρόβλημα μετριάζεται κάπως ελέω του μηχανισμού βάσεων του παιχνιδιού. Κατά τη διάρκεια των αποστολών, κατακτάτε χωριά, στρατόπεδα, μικρές πόλεις και κάστρα, τα οποία λειτουργούν ως βάσεις για τις μονάδες σας. Μπορείτε, έτσι, να αναπληρώσετε τους στρατιώτες της εκάστοτε μονάδας ή ακόμη και να την αντικαταστήσετε.

Στο σημείο αυτό, χάθηκε, θαρρώ, μια μεγάλη ευκαιρία που θα βοηθούσε το παιχνίδι να ξεχωρίσει. Βλέπετε, ο μηχανισμός των βάσεων, είναι κι αυτός εξαιρετικά ρηχός κι υποτυπώδης. Καθιστά το gameplay πιο λειτουργικό κι ενδιαφέρον, δίχως να κάνει το κάτι παραπάνω. Η επέκταση κι η αναβάθμιση των βάσεων είναι απελπιστικά περιορισμένη, όπως και η δυνατότητα ανάπτυξης αμυντικών υποδομών. Το συγκεκριμένο φαινόμενο αποτελεί επαναλαμβανόμενο μοτίβο σε ό,τι αφορά τον σχεδιασμό του Valiant. Οι δημιουργοί εντάσσουν έναν μηχανισμό που συνάδει απόλυτα με τη φύση του παιχνιδιού και δύναται να εξυψώσει την εμπειρία, αρνούνται ωστόσο να τον εξελίξουν επαρκώς, έτσι που καταλήγει μια απλά καλή, πλην όμως υποανάπτυκτη, ιδέα. Ακόμη κι έτσι, πάντως, το gameplay είναι άκρως διασκεδαστικό, κι αυτό οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε.

Σχετικά με την μάχη καθαυτή, όπως πιθανώς θα καταλάβατε, ελέγχετε τις μονάδες σας σε πραγματικό χρόνο. Η μονάδα του κάθε ήρωα είναι προκαθορισμένου τύπου (πχ του Theoderich είναι ιππότες ξιφομάχοι, του Gascoigne ιππείς κτλ) κι έχει από ένα ξεχωριστό ability, το οποίο καθορίζεται από τον εξοπλισμό που επιλέγετε. Αλλάζοντας τον εξοπλισμό, αλλάζει και το σχετικό ability κι επαναπροσδιορίζεται, έτσι, ο ρόλος της συγκεκριμένης μονάδας στο gameplay. Δεδομένου πως το σύστημα μάχης είναι άκρως απαιτητικό, η ορθή σύνθεση, ανάπτυξη και χρησιμοποίηση των μονάδων σας είναι ύψιστης σημασίας, εφόσον θέλετε να επιβιώσετε. Οι εχθροί έχουν καλοσχεδιασμένη νοημοσύνη και δοκιμάζουν τα όριά σας σε κάθε στροφή – ένα λάθος, μια στιγμή ολιγωρίας αρκούν για να επέλθει η κατάρρευση. Το περιβάλλον παίζει κι αυτό το ρόλο του στην τακτική προσέγγιση, αφού πολλές φορές μια ενέδρα στο δάσος πχ μπορεί να σας σώσει, όσο και να αποτελέσει την κοιτίδα της καταστροφής σας. Από τις ατέρμονες ερήμους της μέσης ανατολής μέχρι και τα πυκνά, ζοφερά γερμανικά δάση, οι λεπτομερείς χάρτες των δεκαέξι αποστολών δεν απογοητεύουν. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί πως το ύφος των αποστολών παρουσιάζει την απαραίτητη ποικιλία, με αποστολές διάσωσης, παρείσφρησης, πολιορκίας (ως επιτιθέμενοι, αλλά και ως αμυνόμενοι), σχεδιασμού ενέδρας, να κάνουν την εμφάνισή τους.

Το παιχνίδι διαθέτει δύο multiplayer modes. Το Last Man Standing είναι συνεργατικό PvE, όπου τρεις παίκτες επιχειρούν να αμυνθούν συνεργατικά ΑΙ εχθρών. Τα κύματα εχθρών γίνονται όλο και πιο ισχυρά με την πάροδο του χρόνου, συμπεριλαμβανομένων ειδικών προκλήσεων με mini-boss και boss. Όπως και στο solo campaign, έτσι κι εδώ οι ήρωές σας μαζεύουν XP κι αναβαθμίζονται (είτε σε επίπεδο δεξιοτήτων, είτε εξοπλισμού). Το PvP είναι μόνο 1v1 και 2v2. Οι παίκτες ανταγωνίζονται για την κατάκτηση, αλλά και την διατήρηση βάσεων που εξασφαλίζουν τα σχετικά πλεονεκτήματα ως αναφέρθηκαν πιο πάνω (αναπλήρωση μονάδων, στρατολόγηση κτλ). Το περιβάλλον κι η μορφολογία του εδάφους παίζει κι εδώ σημαντικό ρόλο, καθώς η κατάκτηση ενός λόφου πχ μπορεί να κάνει τη διαφορά. Το PvP έχει γρήγορο ρυθμό, ενώ η λήψη στρατηγικών αποφάσεων παίζει πρωτεύοντα ρόλο καθώς προσπαθείτε να υπερτερήσετε του αντιπάλου σας και να τον βάλετε από κάτω. Δυστυχώς, και τα δύο modes είναι σχεδόν «νεκρά», υπό την έννοια πως δύσκολα βρίσκετε συμπαίκτες. Ακόμη και πέραν αυτού, όμως, ο σχεδιασμός τους είναι, για να το πω ευγενικά, νερόβραστος – περισσότερο μοιάζουν με προσχέδιο παρά με ολοκληρωμένο προϊόν. Το co-op είναι εντυπωσιακά ανιαρό μετά τις πρώτες δύο-τρεις φορές που παίζετε, ενώ το PvP στερείται βάθους και ποικιλίας επιλογών.

Σε ό,τι αφορά τα γραφικά, το Valiant είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπές. Η δουλειά που έχει γίνει στο interface, τα cutscenes, και την εν γένει παρουσίαση είναι εξαιρετική. Οι χρωματικές παλέτες ποικίλουν αναλόγως με την περιοχή, βρίθουν ζωντάνιας κι υποστηρίζουν δεόντως την μεσαιωνικής υφής καλλιτεχνική επιμέλεια. Τα εφέ και τα περιβάλλοντα είναι δουλεμένα και γυαλισμένα, ενώ τα μοντέλα χαρακτήρων σμιλεμένα με περισσή καλαισθησία. Επιπλέον, τα animations ρέουν αβίαστα και θυμίζουν παραγωγή υψηλών προδιαγραφών. Παρόλα αυτά, ο τεχνικός τομέας υπονομεύει ως ένα βαθμό αυτήν την προσπάθεια. Το pathfinding των μονάδων είναι ατσούμπαλο, με αποτέλεσμα συχνά να πέφτουν η μία πάνω στην άλλη. Κατά τη διάρκεια της μάχης τα πράγματα χειροτερεύουν, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που τα μοντέλα των χαρακτήρων «γλιστράνε» αντί να τρέχουν, ενώ έχουν το κακό συνήθειο να κολλάνε σε ένα σημείο και να καθυστερούν να εκτελέσουν εντολές. Τέλος, το παιχνίδι σε αυτήν του τη φάση παρουσιάζει προβλήματα εξισορρόπησης των μηχανισμών του. Το ιππικό πχ θα έπρεπε να κονιορτοποιεί τις μονάδες τοξοτών με συνοπτικές διαδικασίες. Αντ’ αυτού, κωλυσιεργεί σε απελπιστικό βαθμό. Το ίδιο ισχύει και για τις υπόλοιπες μονάδες σε ορισμένες περιπτώσεις – υπάρχουν φορές που τρεις ή και τέσσερις μονάδες καθυστερούν να αποτελειώσουν μια αντίπαλη μονάδα, με αποτέλεσμα το gameplay να κολλάει και να δημιουργεί εκνευρισμό.

Περνώντας στα του ήχου, οι ερμηνείες των ηθοποιών κρίνονται υψηλού επιπέδου. Ειδικά ο ηθοποιός που ενσαρκώνει τον Theoderich δίνει ρεσιτάλ. Το ίδιο ισχύει και για τα εφέ του περιβάλλοντος και των όπλων, καθώς διαθέτουν όλα το απαραίτητο βάθος και πιστότητα. Παρόλα αυτά, η μίξη είναι κάκιστη με αποτέλεσμα ο ήχος να μην φτάνει στα αυτιά σας ως ένα ενιαίο κι εναρμονισμένο σύνολο, αλλά ως απομονωμένοι κι αταίριαστοι μεταξύ τους ήχοι, που χαρακτηρίζονται από σφοδρή έλλειψη ισορροπίας. Πειράζοντας τις εντάσεις το πράγμα στρώνει κάπως, όμως και πάλι το αποτέλεσμα είναι κάτω του μετρίου. Η μουσική, τέλος, κρίνεται επαρκής, δίχως να αποτελεί κάτι το αξιομνημόνευτο στο μεγαλύτερο μέρος της. Υπάρχουν κάποια σημεία, όμως, όπου τα πολεμικά εμβατήρια συμπληρώνονται από τους ήχους ανατολίτικης γκάιντας – τα σημεία αυτά μοιάζουν σαν τα έχουν σύρει απ’ τα κατάβαθα της Μέσης Ανατολής και καταφέρνουν να δημιουργήσουν μια πολύ ιδιαίτερη, μελαγχολική ατμόσφαιρα που θα σας συντροφεύει για καιρό.

Από τα παραπάνω προκύπτει, θαρρώ, πως το Valiant είναι ένα καλό, στιβαρό, αρκούντως γυαλισμένο RTS παιχνίδι, το οποίο όμως μαστίζεται από την εμμονή των δημιουργών του να αποστρέφονται το ρίσκο. Η ιστορία του είναι ενδιαφέρουσα, ωστόσο κοινότοπη. Οι παικτικοί μηχανισμοί προσθέτουν ποικιλία καθιστώντας την εμπειρία πιο λειτουργική και, σε σημεία, συναρπαστική, ωστόσο είναι στο σύνολό τους υποτυπώδεις. Οι ιδέες των δημιουργών σε κάθε πτυχή του παιχνιδιού τους είναι ιντριγκαδόρικες αν μη τι άλλο, ωστόσο παραμένουν υποανάπτυκτες. Υπάρχουν, επιπλέον, και αρκετά τεχνικά θέματα προς επίλυση. Όμως, ακόμη και με τα παραπάνω προβλήματα το παιχνίδι είναι, κατ’ εμέ, άκρως διασκεδαστικό. Η νοημοσύνη είναι καλοστημένη και προσφέρει μια πολύ απαιτητική εμπειρία που θα δοκιμάσει τα όριά σας. Τα γραφικά και η εν γένει παρουσίαση είναι πανέμορφα, το campaign είναι ενδιαφέρον και ατμοσφαιρικό, ενώ η ποικιλία στις αποστολές και τα περιβάλλοντα ικανοποιητική. Εάν σας αρέσουν τέτοιου είδους παιχνίδια, το Valiant είναι μια δυνατή εμπειρία που αξίζει την προσοχή σας, παρότι υστερεί σε διάφορα σημεία.

Καλοσχεδιασμένη νοημοσύνηΑπαιτητικό σύστημα μάχης με έμφαση στην τακτική, μεθοδική προσέγγισηΙκανοποιητική ποικιλία στις αποστολές και τα περιβάλλονταΕνδιαφέρον campaign 16 κεφαλαίωνΌμορφα γραφικά, άρτια παρουσίασηΙντριγκαδόρικες ιδέες σε ό,τι αφορά τους παικτικούς μηχανισμούς……που όμως δεν αναπτύσσονται επαρκώς, με αποτέλεσμα να στερούνται βάθουςΠροβλήματα ισορροπίαςΙστορία γεμάτη κλισέ κι επιφανειακά ηθικά διλήμματαΜονοδιάστατοι χαρακτήρεςΑπελπιστικά ανιαρό multiplayerΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:Kite GamesΕΚΔΟΣΗ:THQ Nordic

Game20.gr, το Άσυλο των gamers