The Last of Us 2 review

Για το πρώτο The Last of Us δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Η πολυεπίπεδη ιστορία του και η κινηματογραφικότητά του, σε συνδυασμό με τα καταπληκτικά για την εποχή γραφικά του, έδειξαν τον δρόμο στη Sony για να επενδύσει στη συνέχεια σε τέτοιου είδους παιχνίδια και να κυριαρχήσει εύκολα με το PS4. Η πλούσια παρακαταθήκη του TLoU εύλογα δημιουργεί τεράστιες προσδοκίες για το The Last of Us Part 2, το οποίο πρέπει να φτάσει και να ξεπεράσει σε ποιότητα κάτι που για

πολλούς gamers είναι σχεδόν ανυπέρβλητο. Καταφέρνει να εκπληρώσει τις προσδοκίες ή μένει στη σκιά του προκατόχου του;

To The Last of Us Part 2 διαδραματίζεται πέντε χρόνια μετά τα γεγονότα του πρώτου παιχνιδιού, με την ενήλικη πλέον Ellie και τον Joel να είναι μέρος μιας κοινότητας που έχει χτιστεί με γερές βάσεις. Σε αντίθεση με το πρώτο παιχνίδι που από την πρώτη ώρα σας έπιανε από τον... γιακά και σας βύθιζε σε τρομερές στιγμές υπερέντασης και θλίψης, εδώ αρχικά τα πάντα ρέουν αργά, με τα παιδιά να παίζουν γύρω σας ευτυχισμένα και την Ellie να αλληλεπιδρά με τους φίλους της στην κοινότητα. Δυστυχώς όμως όλα τα καλά δεν κρατάνε για πολύ. Μετά από μια συμπλοκή σε μία αποστολή ρουτίνας γίνεται κάτι πολύ σοβαρό και η Ellie κλονίζεται σε τέτοιο βαθμό που αποφασίζει να ψάξει όσους προκάλεσαν αυτό το κακό και να τους σκοτώσει όλους έναν προς ένα. Στην πραγματικότητα η ιστορία του TLoUP2 είναι “ετερόφωτη”, καθώς στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στις συνέπειες αποφάσεων που πάρθηκαν στο πρώτο παιχνίδι. Επίσης καταφέρνει με μαεστρικό τρόπο να περάσει ένα μήνυμά για τα θλιβερά αποτελέσματα που φέρνει το αδυσώπητο μίσος και η βία όταν λειτουργεί σαν κατασταλτικό της βίας. Πέρα από την βασική ιστορία, από την μέση του παιχνιδιού και μετά τρέχει μια παράλληλη ιστορία που είναι ανεξάρτητη από τα συμβάντα του πρώτου τίτλου και περνάει με τη σειρά της δυνατά μηνύματα ανθρωπιάς που πολύ δύσκολα μπορεί να περάσει οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι. Οι ερμηνείες είναι εκπληκτικές, με τις εκφράσεις τους τόσο ρεαλιστικές που νομίζετε ότι βλέπετε ζωντανούς χαρακτήρες στην οθόνη.

Η Naughty Dog με το TLoUP2 παίρνει μια σειρά από σοβαρά ρίσκα τόσο στην ιστορία, όσο και στα αφηγηματικά μέσα με τα οποία προσπαθεί να την προωθήσει. Ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα, δεν μπορώ παρά να της βγάλω το καπέλο μόνο και μόνο για την απόπειρα να αλλάξει τις νόρμες που κατακλύζουν το σύγχρονο gaming. Το παιχνίδι μάλιστα θίγει με πολύ διακριτικό τρόπο κοινωνικά ζητήματα που είναι ανέγγιχτα για άλλα παιχνίδια του είδους και δεν δίνει κανένα δικαίωμα για κατακραυγή, αφού όλα λειτουργούν οργανικά και αποστασιοποιημένα από οποιαδήποτε μορφή σχολίου. Επίσης ποτέ δεν προσπαθεί να γίνει αυστηρά διδακτικό ή να δείξει βία για την βία. Τα αφηγηματικά μέσα που χρησιμοποιούνται αποτελούν επανάσταση για το είδος, αφού η Naughty Dog δανείζεται τεχνικές που βλέπουμε μόνο στον κινηματογράφο, όπως το εξωπραγματικό μοντάζ των σκηνών, όπου το παρόν μπερδεύεται με το παρελθόν, αλλά και η δυνατότητα που σας δίνεται να δείτε τα γεγονότα από διαφορετικές οπτικές γωνίες και διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Εδώ, παρόλο που τεχνικά είναι αψεγάδιαστο, λόγω του μέσου όπου υπάρχει ανάγκη ο παίκτης να ταυτίζεται με τον χαρακτήρα που ελέγχει, το παιχνίδι θεωρώ πως δεν με άφησε να ταυτιστώ με τον κεντρικό χαρακτήρα στον βαθμό που ήθελα ή αν θέλετε στον βαθμό που το κατάφερε το πρώτο TloU και αποτελεί το μοναδικό προσωπικό μου παράπονο όσον αφορά την ιστορία.

Εξερευνώντας το Seattle.

Στο gameplay, το TLoUP2 όχι απλά αποδεικνύεται αντάξιο των προσδοκιών με βάση το πρώτο TLoU, αλλά παραδίδει μια πολυεπίπεδη εμπειρία που ξεπερνάει τον προκάτοχό του. Πρώτα απ’ όλα η εξερεύνηση είναι τρομερά εθιστική και σε αυτό βοηθάει αφενός ο πιο ανοιχτός σχεδιασμός των περιοχών και αφετέρου οι εκπληκτικές λεπτομέρειες που υπάρχουν ακόμη και σε περιοχές ή κτίρια που τυχαία επισκέπτεστε. Η περιοχή του Seattle όπου διαδραματίζεται το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού έχει την δέουσα ποικιλομορφία και είναι γεμάτη με ερειπωμένα κτίρια, το κάθε ένα εκ των οποίων έχει να “πει” μια ιστορία που διαβάζετε μέσα από τα σημειώματα που βρίσκετε εντός του. Ο τρόπος που εξερευνείτε κάθε κτίριο είναι οργανικός, αφού μπορείτε να σπάσετε το τζάμι και να μπείτε μέσα σε κάποιο όπου μέχρι τότε πιστεύατε ότι δεν μπορούσατε να μπείτε επειδή ήταν κλειδωμένη η πόρτα. Οι δυσάρεστες εκπλήξεις που σας επιφυλάσσουν τα υπόγεια είναι αναρίθμητες, ενώ η ατμόσφαιρα που δημιουργείται καθώς φωτίζετε με τον φακό τον επόμενο σκοτεινό διάδρομο δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την ατμόσφαιρα κορυφαίων παιχνιδιών αμιγώς τρόμου. Στο διάβα σας βρίσκετε επίσης κάποιους απλούς περιβαλλοντικούς γρίφους που έχουν σαφέστατα μεγαλύτερη ποικιλία σε σχέση με το πρώτο TLoU.

Είναι εκπληκτικός ο τρόπος με τον οποίο σας δίνεται η εντύπωση ότι έχετε έναν ορθάνοιχτο κόσμο προς εξερεύνηση, χωρίς ποτέ το παιχνίδι να σας βασανίζει και να σας αποπροσανατολίζει όπως συμβαίνει στα καθαρόαιμα open-world. Ένα στοιχείο σας οδηγεί κάθε φορά στο επόμενο, χωρίς να νιώθετε ότι είναι αμιγώς γραμμική η πορεία σας και αυτή η αίσθηση είναι φοβερή. Στην απόλαυση της εξερεύνησης βοηθάει και η δυνατότητα της Ellie να κολυμπάει και να προσεγγίζει περιοχές βυθισμένη μέσα στο νερό. Μάλιστα σε συγκεκριμένα σημεία μπορείτε να χρησιμοποιείτε και μεταφορικά μέσα για να πάτε από το ένα σημείο στο άλλο, όπως σκάφος και άλογα, τα οποία έχουν ιδανικό χειρισμό. Μοναδικό μικρό ψεγάδι εδώ είναι ότι πέρα από τις σημειώσεις και τα πυρομαχικά που βρίσκετε ψάχνοντας τα πάντα στον κόσμο, δεν υπάρχει κάτι που σας ανταμείβει για την προσπάθειά σας. Θα μπορούσε πχ να υπάρχει κάποια σύντομη δευτερεύουσα αποστολή που θα ανακαλύπτατε τυχαία επισκεπτόμενοι κάποιο κτίριο ή να σας αποκαλυπτόταν κάποια κρυμμένη περιοχή όπως συνέβαινε αριστοτεχνικά στο Horizon Zero Dawn.

Τρομερές σκηνές έντασης και αδρεναλίνης.

Στις μάχες το TLoUP2 προκαλεί σοκ και δέος. Αν και στηρίζεται στους βασικούς μηχανισμούς του πρώτου, δηλαδή το stealth, το πιστολίδι και οι μάχες σώμα με σώμα, τα πάντα έχουν γίνει πιο έντονα, πιο οργανικά και πιο ρεαλιστικά και δημιουργούν μία πραγματικά φρέσκια εμπειρία δράσης. Οι μάχες, τόσο με τους μολυσμένους όσο και με τους πραγματικούς ανθρώπους, είναι πιο δύσκολες απ' ότι οι μάχες στο πρώτο TLoU, τουλάχιστον στα μεγαλύτερα επίπεδα δυσκολίας. Aυτό γιατί οι ρυθμοί είναι πιο φρενήρεις και οι εχθροί πιο πολυάριθμοι, oπότε κάθε φορά χτίζεται ένα εξωφρενικό σκηνικό για μακελειό που δεν έχει προηγούμενο. Σε αυτό βοηθάει σαφώς το καλύτερο πιστολίδι, αλλά και οι μάχες σώμα με σώμα που δεν βασίζονται αποκλειστικά σε QTEs, αφού μπορείτε να κάνετε ελιγμούς και να επιτεθείτε με τσεκούρια, μαχαίρια κτλ στη σωστή στιγμή που ο εχθρός είναι ακάλυπτος. Οι σκηνές βίας σε αυτά τα σκηνικά είναι τρελές και προσφέρουν τρομερή ικανοποίηση. Αν δεν θέλετε μακελειό και αρέσκεστε σε πιο αθόρυβες εκτελέσεις θα απολαύσετε σε μεγάλο βαθμό την stealth εμπειρία που χαρίζει ο τίτλος. Πέρα από το συνηθισμένο κρύψιμο σε θάμνους, μπορείτε να πάτε σε στάση πρηνηδόν κάτω από αυτοκίνητα ή σε άλλες στενές επιφάνειες και να αιφνιδιάσετε τους εχθρούς. Ο ελευθερία κινήσεων σε συνδυασμό με τους πολυάριθμους εχθρούς προσφέρει πολλές δυνατότητες δράσης και διαφορετικές προσεγγίσεις κάθε φορά που έχετε αντιμετωπίζετε ιδιαίτερα τους ανθρώπινους εχθρούς.

Στη stealth εμπειρία συμβάλλει η νοημοσύνη κυρίως των ανθρώπινων εχθρών αλλά και των συμμάχων σας, η οποία είναι αισθητά βελτιωμένη σε σχέση με ότι γινόταν στο πρώτο παιχνίδι. Οι εχθροί ακολουθούν πολλές φορές απρόβλεπτη τροχιά, ενώ σε περίπτωση που σας εντοπίσουν οργανώνονται ώστε να σας περικυκλώσουν. Το καλό είναι ότι σε περίπτωση που σας εντοπίσουν δεν σας έρχονται αμέσως πυρά από διαφορετικές πλευρές όπως συμβαίνει σε άλλα παιχνίδια, κάτι που θεωρώ ρεαλιστικό, αφού δεν είναι λογικό όλοι οι εχθροί της περιοχής να μαθαίνουν αυτόματα τη θέση σας όπως συμβαίνει ακόμη και σε αμιγώς stealth παιχνίδια. Αυτό σας επιτρέπει να αλλάζετε συνεχώς θέση ώστε να σας χάνουν οι εχθροί που προσεγγίζουν το σημείο όπου σας είχαν δει την τελευταία φορά. Σκληρά καρύδια αποδεικνύονται τα σκυλιά, τα οποία σας οσφραίνονται, οπότε ακόμη και την καλύτερη κάλυψη να έχετε, αναγκαστικά σας ξεβολεύουν γιατί αλλιώς έρχονται κατά πάνω σας. Πολύ τίμια είναι και η συμπεριφορά του συμμάχου σας που βρίσκεται στο πλευρό σας, ο οποίος είναι αποτελεσματικός ιδιαίτερα αν έρχονται ορδές από μολυσμένους, ενώ δεν σουλατσάρει όταν κρύβεστε όπως συνέβαινε στο πρώτο παιχνίδι.

Στον τρομερό ρεαλισμό των μαχών βοηθάνε και μικρές λεπτομέρειες που πραγματικά κάνουν την διαφορά. Όταν οι εχθροί βρουν κάποιον σύντροφό τους σκοτωμένο, τον αναγνωρίζουν και τον προσφωνούν με το όνομά του, ενώ πολλές φορές στις συνεννοήσεις που κάνουν μεταξύ τους όταν σας εντοπίσουν τους ακούτε να δίνουν οδηγίες χρησιμοποιώντας τόσο ονόματα ανθρώπων όσο και τα ονόματα σκύλων. Μάλιστα εντύπωση κάνει ο τρόπος που το παιχνίδι αναγνωρίζει τη θέση σας στο πεδίο της μάχης, αφού ακούτε τους εχθρούς να φωνάζουν ότι είστε πίσω από ένα αυτοκίνητο ή μπαίνετε στο τάδε κτίριο. Απλά παίξτε στο hard και βιώστε μια ανεπανάληπτα ρεαλιστική εμπειρία μάχης που όμοια της δεν έχετε ξαναζήσει σε αυτή την γενιά.

Ένα νέο είδος μολυσμένου εχθρού που κάνει την ζωή σας δύσκολη.

Όσον αφορά την ποικιλία όπλων και εχθρών, τα πράγματα είναι ικανοποιητικά. Υπάρχει αρκετά μεγάλη ποικιλία όπλων, αλλά και αυτοσχέδιες χειροβομβίδες και νάρκες που σας κάνουν την ζωή πιο εύκολη κυρίως στις μάχες με τους μολυσμένους. Τόξα, πυροβόλα, καραμπίνες, πιστόλια, φλογοβόλα κτλ προσφέρουν διάφορους τρόπους εξολόθρευσης των εχθρών. Μείζονος σημασίας είναι οι αναβαθμίσεις των όπλων που πραγματοποιούνται σε συγκεκριμένα σημεία σε κάθε περιοχή και κάνουν τα όπλα σας πιο σταθερά, πιο ισχυρά, πιο γρήγορο γέμισμα κτλ. Όσον αφορά τους μολυσμένους, υπάρχει ένα νέο είδος το οποίο εκκρίνει μία ουσία που σταδιακά σας αδειάζει την ενέργεια. Υπάρχουν και κάποια λιγοστά boss fights στα οποία η αδρεναλίνη φτάνει στα ύψη και οι φορές που χάσετε θα είναι ενδεχομένως αρκετές.

Το παιχνίδι, με δεδομένο ότι δεν είναι open-world, είναι πολύ χορταστικό σε περιεχόμενο αφού χρειάζεστε από 25 εώς 30 ώρες για να το ολοκληρώσετε. Προσωπικά πάντως θεωρώ ότι κάνει μια “κοιλιά” που κρατάει περίπου τρεις με τέσσερις ώρες, αν και ευτυχώς όλα βελτιώνονται με το θεαματικό φινάλε. Ναι μεν από τα μέσα και μετά από μια σημαντική σεναριακή αλλαγή έχετε στην διάθεσή σας νέα όπλα, ενώ και ο χαρακτήρα σας αναβαθμίζεται με νέες δυνατότητες, αλλά κάπου το παιχνίδι δυστυχώς για ένα διάστημα επαναλαμβάνει επικίνδυνα τον εαυτό του. Ένα ακόμη θέμα αποτελεί η ποιότητα του gameplay όταν το παιχνίδι σας πηγαίνει αφηγηματικά στο παρελθόν, όπου η αλληλεπίδραση του χαρακτήρα σας με το περιβάλλον είναι τις περισσότερες φορές περιορισμένη, χωρίς δράση αλλά και χωρίς δυνατότητες σοβαρής εξερεύνησης. Κατά τ' άλλα, όπως στους περισσότερους τίτλους της Sony, έτσι κι εδώ υπάρχει photo mode, ενώ μπορείτε από την αρχική οθόνη να ξεκλειδώσετε φιγούρες που αντιστοιχούν στους χαρακτήρες του παιχνιδιού. Μετα το τέλος ξεκλειδώνεται το new game plus mode όπου μπορείτε να παίξετε ξανά με τον εξοπλισμό αλλά και τις αναβαθμίσεις που είχατε στο πρώτο παίξιμο.

Οπτικά, το TLoUP2 είναι απλά το πιο εντυπωσιακό παιχνίδι κονσόλας σε αυτή την γενιά. Η δουλειά που έχει γίνει στα γραφικά είναι ασύλληπτη, για να μην πω ότι σε κάποιες περιπτώσεις δίνει την αίσθηση νέας γενιάς πριν την ώρα της. Περιβάλλοντα που βρίθουν από λεπτομέρεια, καλοσχεδιασμένοι εχθροί που δεν μοιάζουν μεταξύ τους, συγκλονιστικές εκφράσεις στα πρόσωπα των χαρακτήρων στις cutscenes και απαράμιλλο animation με απίστευτα ρεαλιστική ροή κινήσεων, συνθέτουν ένα υπερθέαμα που δεν έχετε ξαναδεί. Και όλα αυτά ακόμη και στο απλό PS4. Πρέπει απλά να το αντικρίσετε για να συνειδητοποιήσετε το επίτευγμα -γιατί περί τεχνικού επιτεύγματος πρόκειται- της Naughty Dog. Μοναδικη παραφωνία η έλλειψη δυνατότητας απενεργοποίησης του film grain, κάτι που πιθανοτατα θα διορθωθεί με μελλοντικό update. Προσωπικά το φίλτρο μου αρέσει, καθώς προσθέτει στην ατμόσφαιρα, αλλα σίγουρα κάποιοι θέλουν την εικονα πιο καθαρή.

Οι ερμηνείες είναι σχεδόν οσκαρικές.

Στον ηχητικό τομέα επίσης όλα λειτουργούν άψογα. Οι ήχοι των πυροβολισμών είναι άκρως ρεαλιστικοί, αυτοί των μολυσμένων ανατριχιαστικοί, ενώ οι ήχοι της πανίδας σε κάθε περιοχή δεν σταματούν να σας μαγεύουν, με τα κελαηδήματα των πουλιών να έρχονται σε αντίθεση με τα ρημαγμένα τοπία. Οι μελαγχολικές νότες του Gustavo Santaolalla σας ταξιδεύουν συναισθηματικά σε δύσβατα ψυχικά μονοπάτια τις στιγμές που πρέπει, αν και η μουσική δεν φτάνει το μεγαλείο της μουσικής του πρώτου παιχνιδιού. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον εξαιρετικό ελληνικό υποτιτλισμό, αφού δεν υπάρχουν ούτε ορθογραφικά, ούτε συντακτικά λάθη. Η μεταγλώττιση στα ελληνικά είναι τίμια, αν και προσωπικά θεωρώ κρίμα να μην απολαύσετε τις αυθεντικές ερμηνείες που ταιριάζουν εκπληκτικά με τους χαρακτήρες.

Το The Last of Us Part 2 όχι μόνο φτάνει, αλλά καταφέρνει και να ξεπεράσει τον προκάτοχό του, τουλάχιστον όσον αφορά την καθαρή εμπειρία gameplay. Ψεγάδια υπάρχουν, όπως η αδικαιολόγητη “κοιλιά” σε σημαντικό σημείο της ιστορίας, αλλά δεν αποτρέπουν το παιχνίδι από το να χαρακτηριστεί ως ένα από τα καλύτερα αυτής της γενιάς. Αν αγαπήσατε το πρώτο TLoU ή θέλετε να βιώσετε μια δυνατή και ωμή εμπειρία επιβίωσης ή, βασικά, αν έχετε PS4, το The Last of Us Part 2 αποτελεί απαραίτητη αγορά.

Πολυεπίπεδη ιστορία που χειρίζεται σωστά όλα τα θέματα που θίγειΣυγκλονιστικές ερμηνείεςΑπολαυστική εξερεύνησηΤρομερές λεπτομέρειες σε κάθε σπιθαμή του κόσμουΡεαλιστικό πιστολίδι και φοβερές μάχες σώμα με σώμαΠροσεγμένο stealthΒελτιωμένη νοημοσύνη εχθρών και συμμάχωνΤα καλύτερα γραφικά/animation που υπάρχουν σε κονσόλαΕξαιρετικός ελληνικός υποτιτλισμόςΚάνει “κοιλιά” που διαρκεί τουλάχιστον ένα τρίωροΑπλοϊκό gameplay σε σκηνές στο παρελθόνΗ μουσική δεν φτάνει την μουσική του πρώτου παιχνιδιούΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 9.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4ΑΝΑΠΤΥΞΗ:Naughty DogΕΚΔΟΣΗ:SonyΔΙΑΘΕΣΗ:Sony Hellas

Game20.gr, το Άσυλο των gamers