The Last Story Review

Ε ναι λοιπόν, τα JRPG ζουν και βασιλεύουν. Μπορεί να μην βγαίνει κάθε τρεις και λίγο ένα νέο παιχνίδι που να βυθίζει τον κόσμο στην τρέλα (βλέπε Skyrim), αλλά τίτλοι όπως το Last Story, αποδεικνύουν ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που καινοτομούν και μπορούν να προσφέρουν ποιότητα στα γιαπωνέζικα RPG. Άνθρωποι σαν τον μεγάλο Hironobu Sakaguchi.

Το Last Story αφηγείται την ιστορία του Zael και της ομάδας του, που προσφέρουν τις μαχητικές τους ικανότητες επί πληρωμή, καθώς και της Calista, μιας

όμορφης και μυστήριας αριστοκράτισσας. Το όλο σκηνικό εκτυλίσσεται σε ένα μεγάλο νησί ονόματι Lazulis Island, το οποίο προσφέρει αρκετή ποικιλία σε σκηνικά για την ιστορία και το παιχνίδι. Οι χαρακτήρες δεν διεκδικούν βραβεία πρωτοτυπίας ως ιδέες. Ο Zael είναι ορφανός (προφανώς οι γονείς είναι πάντα… too mainstream), η Calista είναι η πλούσια που βαριέται και θέλει να ζήσει την περιπέτεια, η Syrenne είναι η μπεκρού θεριακλού που κατά βάθος αγαπάει τους πάντες κλπ. Το καλό είναι ότι κατά την διάρκεια της ιστορίας, αυτοί οι χαρακτήρες σκιαγραφούνται εκ βαθέων και δένουν μεταξύ τους έτσι ώστε να δημιουργείται στον παίκτη μια συμπάθεια για όλους. Πράγμα που δεν συμβαίνει πλέον πολύ συχνά. Το αποτέλεσμα είναι μια ιστορία χωρίς τη σαπουνόπερα και τα ψευτοδιλήμματα κάποιων διάσημων τίτλων της γενιάς (εσένα κοιτάω Final Fantasy XIII).

Η αίσθηση της διαφορετικότητας στους χαρακτήρες κάνει την εμφάνισή της και στην μετάφραση του τίτλου, που αγγίζει το τέλειο. Τα παλικάρια που ανέλαβαν τη δουλειά, όχι μόνο στάθηκαν στο επαγγελματικό τους ύψος, αλλά έκατσαν και έγραψαν ξανά κομμάτια όπου χρειάστηκε, διανθίζοντάς τα με αστεία και εκφράσεις ώστε να κυλάει καλύτερα ο λόγος με την αγγλική γλώσσα, αλλά και δίνοντας στον κάθε χαρακτήρα διαφορετική προφορά των αγγλικών. Από τα «πρωτευουσιάνικα» μέχρι τα ιρλανδικά και τα σκοτσέζικα, η δουλειά είναι τόσο καλή που τα γιαπωνέζικα δεν θα σας λείψουν καθόλου.

Μια γεύση από boss battle.

Τι γίνεται με το ίδιο το παιχνίδι όμως; Το Last Story τολμάει να συνδυάσει πολλά στοιχεία από παιχνίδια άλλων ειδών, με αρκετή (αν όχι απόλυτη) επιτυχία. Η μάχες γίνονται σε πραγματικό χρόνο και το σπαθί σας βρίσκει αυτόματα τον εχθρό που βλέπετε ακριβώς μπροστά σας, αλλά έχετε τις επιλογές να κινηθείτε ελεύθερα, να κρυφτείτε πίσω από αντικείμενα ή να πηδήξετε από πάνω τους. Μπορείτε επίσης σε ορισμένες περιπτώσεις να γκρεμίσετε κομμάτια του σκηνικού για να αποκτήσετε το στρατηγικό πλεονέκτημα.

Στην αρχή του παιχνιδιού, ο Zael μυστηριωδώς λαμβάνει μια ικανότητα ονόματι gathering, η οποία τραβάει το agro όλων των εχθρών πάνω του. Αυτό το «κολπάκι» έχει τρομερή σημασία, αφού σας επιτρέπει να δώσετε τον απαραίτητο χρόνο στους spellcasters και να αναστήσετε (μέχρι πέντε φορές) πεσμένους αντιπάλους, ενώ ο Zael λαμβάνει ένα μικρό boost στο HP κάθε φορά που χτυπάει έναν εχθρό στο εν λόγω mode. Φυσικά οι καινοτομίες δεν σταματούν εκεί. Μπορείτε με το crossbow να το παίξετε… Sam Fisher και να μην εμπλακείτε