The Bridge Review

Ένα παιχνίδι βασισμένο σχεδόν εξ ολοκλήρου σε μία και μοναδική ιδέα δεν είναι απαραίτητα κακό πράγμα. Αν μη τι άλλο, τίτλοι όπως το Portal ή το Audiosurf επιβεβαιώνουν πανηγυρικά αυτή την διαπίστωση. Το κλειδί στην υπόθεση είναι, φυσικά, η ίδια η ιδέα. Αν αυτή είναι ενδιαφέρουσα και καλοσχεδιασμένη τότε όλα βαίνουν καλώς και το παιχνίδι αποδεικνύεται διαμάντι. Με το The Bridge, που προσπαθεί να κάνει κάτι παρεμφερές, τι γίνεται; Καταφέρνει να παρουσιάσει ένα αξιόλογο σύνολο;

Η κεντρική ιδέα του The Bridge είναι η ίδια η βαρύτητα. Από την αρχή του, πριν καν ξεκινήσουν τα κυρίως παζλ,

ο ανώνυμος, βουβός ήρωας βρίσκεται να κοιμάται κάτω από ένα δέντρο. Εμφανής αναφορά στον Νεύτωνα και την περίφημη “Εύρηκα!” στιγμή του, το παιχνίδι σας ζητάει να περιστρέψετε την κονσόλα (ή το χειριστήριο, ανάλογα με την έκδοση) ώστε να αναγκάσετε έναν καρπό να πέσει από το δέντρο στο κεφάλι του ήρωα για να ξυπνήσει και να ξεκινήσει η περιπέτειά του. Αυτό το ελάχιστο μάθημα, έξυπνα διατυπωμένο, αποτελεί και όσα κάνετε αργότερα στο παιχνίδι. Ναι, ο χειρισμός του The Bridge περιορίζεται στην περιστροφή των επιπέδων με τέτοιο τρόπο που, με βοηθό τη βαρύτητα, ο γρίφος λύνεται και ο ήρωας φτάνει στην έξοδο σώος. Τα τερτίπια αυτά με τις περιστροφές και τους νόμους της έλξης είναι μια ιδέα που έχει εμφανιστεί ουκ ολίγες φορές, όμως ο The Bridge προσπαθεί να ξεφύγει από την πεπατημένη βάζοντας στο κοκτέιλ ένα επιπλέον συστατικό: τα παράδοξα.

Η αισθητική είναι άψογη, αλλά το θέμα κινείται πολύ αργά.

Προβλήματα που έχουν να κάνουν με την προοπτική (το ταβάνι είναι πάτωμα, αν περιστρέψει κανείς κατάλληλα το επίπεδο) και κλασικά παράδοξα (οι σκάλες αυτές ενώνονται, υπό κάποια συγκεκριμένη γωνία) αποτελούν τα πρώτα εμπόδια που εμφανίζονται στο παιχνίδι και τα πρώτα κύρια αρνητικά του. Η στείρα λογική που απαιτείται για την επίλυση γρίφων βασισμένων στους νόμους της φυσικής χάνεται κάπου στην πορεία με όλα αυτά τα, σουρεαλιστικά σχεδόν, στοιχεία και το παιχνίδι συχνά πέφτει στην παγίδα του trial and error, της δοκιμής στην δοκιμή δηλαδή. Ο δρόμος προς την έξοδο βέβαια σπάνια είναι πασιφανής σε κάθε περίπτωση, η ύπαρξη όμως τέτοιων καταστάσεων δυσχεραίνει την όλη κατάσταση. Από την άλλη πλευρά, ο πειραματισμός του παιχνιδιού με τέτοιου είδους γρίφους δεν είναι γραμμικός, ούτε όμως και καθολικός. Δεν υπάρχει κάποια έννοια προόδου, αφού όσα μαθαίνετε σε μία κάποια πίστα πιθανώς να μην εμφανιστούν ξανά σε κάποια επόμενη. Πράγματι, πολύ λίγα επίπεδα απαιτούν μια συνολική εμπειρία, συνήθως τα τελευταία.

Αυτό είναι αρνητικό διότι δίνει μία αίσθηση προχειρότητας. Δεν υπάρχει κάποια μελέτη, κάποιος συνεκτικός δεσμός μεταξύ των επιπέδων, τα περισσότερα από αυτά μοιάζουν εφαρμογές σκόρπιων ιδεών που το μόνο που τους συνδέει είναι η αδιόρατη ιστορία και η συνολική αισθητική. Η πρώτη δύσκολα γίνεται κατανοητή αφού τα μόνα στοιχεία που εμφανίζονται για το τί συμβαίνει είναι ορισμένα απόκρυφα μηνύματα μετά το πέρας κάθε πίστας. Δεν θα βρείτε εδώ ένα παιχνίδι του οποίου η διστακτικότητα να μοιραστεί το σενάριό του συμβαίνει για να αφήσει τη σωστή εντύπωση το τέλος, όπως συμβαίνει στο Braid ή στο Stealth Inc., ούτε είναι τα μηνύματα που σας αφήνονται τέτοιου τύπου που κινούν ιδιαίτερα το ενδιαφέρον. Υπάρχει κάτι πίσω από αυτά, πράγματι, αλλά δεν καταφέρνουν να αφήσουν σπουδαίο αντίκτυπο.

Mindφακ.

Στον αντίποδα, η όλη αισθητική και η παρουσίαση του The Bridge είναι εξαιρετική. Το παιχνίδι είναι έτσι δομημένο ώστε όλα του τα επίπεδα να εμφανίζονται σε αποχρώσεις του γκρι και τούτο όντως καταφέρνει να του δώσει έναν αέρα μυστηρίου. Παράλληλα, ο σχεδιασμός των επιπέδων εκμεταλλεύεται αρκετά τους πειραματισμούς με τα σουρεαλιστικά στοιχεία που ανέφερα προηγουμένως, οπότε καταφέρνει να είναι ένα άκρως ενδιαφέρον, οπτικά, παιχνίδι. Ένα δυνητικό πρόβλημα εντοπίζεται στον χειρισμό: η περιστροφή των επιπέδων, όπως επίσης και οι κινήσεις του ανώνυμου ήρωα, είναι πολύ αργές. Ίσως ενοχληθείτε από τη ράθυμη διάθεση, ίσως όχι. Για μένα προσωπικά, ισχύει το πρώτο.

Παρόλο που το The Bridge έχει κάποια εμφανώς ενδιαφέροντα στοιχεία, δεν καταφέρνει ποτέ να τα δουλέψει σωστά και να παρουσιάσει κάτι το πραγματικά εξαιρετικό. Γραφικών εξαιρουμένων, έχουμε να κάνουμε με ένα παιχνίδι που θα λατρέψετε μόνο αν είστε φανατικοί των παζλ. Είναι κρίμα, σαφώς, αλλά οι ιδέες του The Bridge είναι αυτό ακριβώς, ιδέες και τίποτε άλλο.

Ιδιαίτερη, πλην όμορφη, αισθητικήΚάποιες καλές ιδέες......που δεν εξερευνώνται ποτέ ιδιαίτεραΑργό gameplayΜικρόΕνοχλητικά δυσδιάκριτη ιστορίαΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 6.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4, Xbox One, Switch, PS3, Xbox 360, Wii U, PS Vita, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:The Quantum Astrophysicists GuildΕΚΔΟΣΗ:The Quantum Astrophysicists GuildΔΙΑΘΕΣΗ:-ΕΙΔΟΣ:ΠαζλΠΑΙΚΤΕΣ:Single-playerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:http://www.thebridgeisblackandwhite.com/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:2013 (PC, Xbox 360), 2015 (PS4, Xbox One, Wii U, PS Vita), 7/9/2017 (Switch)PEGI:3

Game20.gr, το Άσυλο των gamers