Strike Suit Zero Review

Μερικές φορές είναι δύσκολο να κάνεις κριτική, είναι δύσκολο να δώσεις βαθμό σε κάτι, είτε αυτό είναι ταινία, είτε αυτό είναι βιβλίο ή παιχνίδι. Οι ερωτήσεις που έρχονται στο μυαλό σου είναι του τύπου: τι είναι ένα 10; Τι είναι ένα 5; Τι είναι ακόμα ένα 2; Ένα 10 θα έπρεπε να μπορούν να το απολαύσουν όλοι ή να ενθουσιάζει αυτούς που ενδιαφέρονται ήδη για το είδος; Ένα 6, αντίστροφα, υπάρχει ποτέ περίπτωση να το διασκεδάσει κανείς εκτός από εκείνους που ήδη θα το διασκέδαζαν ούτως ή άλλως με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο; Καλά καταλάβατε. Το Strike Suit Zero είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις

που… πονοκεφαλιάζει. Δεν ξέρεις από ποιο πρίσμα να το αξιολογήσεις. Γιατί το να πεις ότι απλά είναι ένα μέτριο παιχνίδι δεν είναι αρκετό, γιατί τα «αντικειμενικά» κριτήρια που χρησιμοποιείς δεν είναι αρκετά λεπτά για να διακρίνεις αυτά που μπορεί να κάνουν το παιχνίδι ίσως να αξίζει για αυτούς που ξέρουν από space combat sims, όπως αυτό.

Το αναφέρω λοιπόν εξαρχής: δεν είμαι φαν του είδους. Έχω παίξει και αγαπήσει τη σειρά Rogue Squadron, λάτρευα μικρός το Lylat Wars, αλλά μέχρι εκεί. Το Strike Suit Zero έχει μια κρίση ταυτότητας μεταξύ arcade και simulator: ο χειρισμός, το σύστημα στόχευσης και το interface είναι υπερβολικά περίπλοκα για να χαρακτηριστούν arcade. Όμως η όλη παρουσίαση, τα upgrades και η απλότητα των αποστολών (για να μην αναφέρουμε ότι το σκάφος σας μπορεί να μεταμορφωθεί σε mecha! – αλλά περισσότερα επ” αυτού αργότερα) το κάνει να να arcade-ίζει. Αυτό οδηγεί σε καταστροφικές επιπτώσεις για τη δυσκολία αλλά και τη διασκέδαση του παιχνιδιού, όπως θα δούμε παρακάτω.

Η ιστορία (όχι πως είναι σημαντική και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα τη βρείτε όσο απογοητευτική όσο στα περισσότερα τέτοια παιχνίδια) πάει κάπως έτσι: η Γη, όπως συνήθως με τη βοήθεια κάποιων εξωγήινων εκπομπών, ανακάλυψε το διαστρικό ταξίδι και από τότε η επέκταση του είδους μας έχει μολύνει τα πάντα (ύφος George Carlin εδώ παρακαλώ). Έχοντας εξαπλωθεί σε αμέτρητους κόσμους, οι αποικιστές ενώνονται για να καταστρέψουν τον μητρικό τους πλανήτη (!), έπειτα από ένα διπλωματικό επεισόδιο. Θυμίζει λίγο την Αμερικανική Επανάσταση, μόνο που εδώ παίρνετε το μέρος των αντίστοιχων Βρετανών. Στο μεταξύ, σε μια αρκετά κλασική θάλασσα στρατιωτικής και αεροπορικής ορολογίας, βρίσκετε ότι είστε -ποιος άλλος- ένας από τους καλύτερους αστροπιλότους των Ηνωμένων Πολιτειών της Γης. Σύντομα γίνεστε ο εκλεκτός που θα ελέγξετε το νέο υπερόπλο που έχει πέσει στα χέρια των ΗΠΓ: ένα… transformer.

Το ίδιο το strike suit είναι από τα καλά στοιχεία του παιχνιδιού.

To transformer αυτό δίνει το όνομα του στο παιχνίδι: strike suit. Μετά από κάποιες αποστολές στις οποίες χειρίζεστε κλασικά ένα διαστημόπλοιο, ξαφνικά το παιχνίδι saw δίνει αυτό το καινούριο που έχει τη δυνατότητα να μεταμορφώνεται και σε mech. Το mech είναι απλά απόλαυση – γαζώνει τα πάντα με auto-lock πυραύλους και πολυβόλα και καταστρέφει με ευκολία όλα όσα οι περιπλόκοι ελιγμοί με τα απλά διαστημόπλοια δεν είναι σίγουρο ότι θα καταφέρουν. Το κρίμα είναι ότι δεν μπορεί να χρησιμοποιείται συνέχεια, αφού η χρήση του βασίζεται σε έναν μετρήτη Flux, ο οποίος γεμίζει μόνο όταν είστε σε spaceship mode. Το παιχνίδι από ένα σημείο και μετά γίνεται η συνεχής και σωστά χρονισμένη μεταμόρφωση από mech σε διαστημόπλοιο και τούμπαλιν.

Αρχικά λέτε από μέσα σας «ωραία, τώρα που έμαθα να κάνω την εναλλαγή σωστά, τίποτα δεν με σταματάει!» Γελιέστε οικτρά. Οι εχθροί, αόρατοι λόγω της εξωφρενικής έλλειψης μίνι-χάρτη, σε κάθε αποστολή σας γαζώνουν όλο και πιο εύκολα και γρήγορα. Οι σύμμαχοι και συνάδελφοί σας πιλότοι γίνονται όλο και πιο ηλίθιοι, ανίκανοι και αβοήθητοι, εκτός από τους καπετάνιους των μεγάλων σκαφών (το ιππικό) που έρχονται για να καθαρίσουν το μπάχαλο κοντά στο τέλος των αποστολών. Οι τεράστιες αποστολές (30-40 λεπτά κάποιες, χωρίς να λογαριάζουμε τους θανάτους!) με τα λιγοστά checkpoints κάνουν το όλο θέμα πιο εκνευριστικό. Το παιχνίδι μετά από κάθε αποστολή σας κοροιδεύει με την απόδοσή σας: “no medal rewarded”. “Σοβαρά; Με το ζόρι πέρασα την αποστολή, τι ακριβώς ήθελες να κάνω;!” θα είναι μάλλον η αντίδρασή σας.

Επιτέλους, ας τους πει κάποιος ότι η Σελήνη είναι ΜΑΚΡΙΑ! Βέβαια, στο διάστημα κανείς δεν ακούει τα ουρλιαχτά σου, πόσο μάλλον τα λέιζερ…

Για να είμαστε δίκαιοι, μέσω experience και αναβαθμίσεις όπλων, η επιστροφή σε παλιότερες αποστολές παρέα με το strike suit κάνει τα πράγματα ευκολότερα. Γιατί όμως να θέλετε να ξαναπαίξετε αυτές τις βαρετές αποστολές που σχεδόν τίποτα δεν τις διαφοροποιεί μεταξύ τους; Όχι άλλες escort missions, όχι άλλες προστασίες φιλικών βομβαρδιστικών και καταστροφές εχθρικών πυραύλων αλά Sector Z, όχι άλλα βαρετά χτυπήματα σε θωρηκτά -πρώτα στα flak cannons, μετά στα plasma, μετά στο αδύναμο σημείο (αν βέβαια μπορέσετε να το βρείτε/στοχεύσετε)- στη μια αποστολή δύο, στην επόμενη πέντε, στην επόμενη εικοσιπέντε, το ένα κύμα μετά το άλλο… Ξέρετε πόσες φορές νόμιζα ότι θα τελείωνε η αποστολή αλλά ερχόταν άλλο ένα κύμα; Ξέρετε πόσες φορές; Στην ΙΔΙΑ, κιόλας, αποστολή;

Τα γραφικά του Strike Suit Zero είναι καλά. Η μουσική, αν και λίγο ξεκάρφωτη σε κάποια σημεία, γενικά καλή. Αλλά δεν είναι αρκτά για να ισοσταθμίσουν τα αρνητικά. Ο χειρισμός φαντάζομαι συνηθίζεται, αν και το χειριστήριο Xbox 360 ίσως να μην είναι αρκετό. Από την άλλη, ο χειρισμός με πληκτρολογίο/ποντίκι, όσο τον δοκίμασα, αν και ακριβής, είναι χαωτικός. Ό,τι βολεύει τον καθέναν φαντάζομαι – αν λειτουργεί το χειριστήριο βέβαια, γιατί πολλές φορές το παιχνίδι πολύ απλά αρνείται να το αναγνωρίσει, μέχρι να κάνετε restart oλόκληρο τον υπολογιστή. Δεν λείπουν από το Strike Suit Zero και άλλα τεχνικά προβλήματα: μια φορά μου κράσαρε πριν ακριβώς το τέλος μιας δύσκολης αποστολής (σκεφτείτε λίγο μόνο πόσο εκνευριστικό μπορεί να είναι αυτό), ενώ και οι πτώσεις των καρέ είναι αρκετά συχνό φαινόμενο. Ε μα με τόσο χαμό που γίνεται σε κάποιες στιγμές, νομίζω είναι αναπόφευκτο. Φανταστείτε χωρίς μίνι-χάρτη και με το εκνευριστικό σύστημα στόχευσης τι πάρτι γίνεται…

So much shit, so much shit, here we go!

Ξεκίνησα γράφωντας ότι δεν είμαι σίγουρος πώς να αξιολογήσω το Strike Suit Zero. Η δυσκολία του ίσως να αρέσει στους πολύ φανατικούς του είδους. Τα προβλήματα του ίσως να δικαιολογούνται από τις 100% indie ρίζες του (η ολοκλήρωσή του χρηματοδοτήθηκε -πώς αλλιώς;- μέσω Kickstarter). Μερικές φορές γίνεται διασκεδαστικό, ειδικά με το strike suit. Όλα αυτά όμως δεν είναι αρκετά, και οι δικαιολογίες δεν επαρκούν. Δεν είμαι έτοιμος να συγχωρέσω όλα αυτά τα προφανή σφάλματα, τα οποία κρατούν πίσω έναν τίτλο που ίσως είχε τη δυνατότητα να δώσει νέα πνοή σε ένα ολόκληρο είδος.

+ Το strike suit
+ Γραφικά
+ Μπορεί να προσφέρει ικανοποιητικό “γάζωμα”

- Τεράστιες, βαρετές αποστολές με λίγα checkpoints
- Χάλια σύστημα στόχευσης
- Δύσκολος χειρισμός
- Τεχνικά προβλήματα

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 6.0

Πλατφόρμα: PC
Ανάπτυξη: Born Ready Games
Έκδοση: Born Ready Games
Διάθεση: Download
Είδος: Space shooter
Παίκτες: Single-player
Επίσημο Site: http://www.strikesuitzero.com/
Ημερομηνία Kυκλοφορίας: 23/1/2013
PEGI: -

Game20.gr