Streets of Rage 4 review

Προς το τέλος των '80s και σχεδόν στο πρώτο μισό των '90s, ο κόσμος των videogames ήταν πολύ διαφορετικός απ' ότι είναι σήμερα. Εκείνη την εποχή είχε τεράστια δημοτικότητα το είδος των side-scroller beat 'em up. Το είδος ξεκίνησε χοντρικά με παιχνίδια όπως το Double Dragon και έφτασε στην κορυφή του με το Final Fight. Ενδιάμεσα υπήρχαν πολλά και διάφορα όπως το Battletoads, το Dynamite

Dux με την πιο χιουμοριστική του προσέγγιση και άλλα. Η Sega, θέλοντας να σπρώξει την τότε νέα της 16-bit κονσόλα, έβγαλε το δικό της sides-crolling beat 'em up. Και εγένετο Streets of Rage. Μια σειρά που έζησε και πέθανε αποκλειστικά στο Mega Drive και παρέμεινε νεκρή για 26 ολόκληρα χρόνια. Μέχρι σήμερα, που η Dotemu και η Lizardcube, μετά την επιτυχία του Wonder Boy 3: The Dragon’s Trap και έχοντας τις ευλογίες της Sega, μας δίνουν το Streets of Rage 4, συνεχίζοντας τη σειρά ακριβώς από “εκεί που την αφήσαμε”.

Το Street or Rage 4 διαδραματίζεται 10 χρόνια μετά την ήττα του Mister X. H Wood Oak City απολάμβανε μια σχετική ηρεμία. Όμως κανείς δεν υπολόγιζε τα παιδιά του Mister X, τα Y Twins. Κάποιος έχει πρόβλημα με τα μαθηματικά, απ’ ότι βλέπετε. Τα Y Twins θέλουν να πάρουν την πόλη υπο τον έλεγχό τους τοποθετώντας παντού τεράστια ηχεία, για να κάνουν τους πολίτες υποχείριά τους με πλύση εγκεφάλου χρησιμοποιώντας υπνωτική μουσική. Λογαριάζουν όμως χωρίς τον ξενοδόχο, αφού η Blaze Fielding αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο και καλεί τους παλιούς της φίλους να ενώσουν τις δυνάμεις τους για το γενικότερο καλό. Ο Axel Stone, ο Adam Hunter, η κόρη του Adam, Cherry και ο Floyd Iraia, ένας τεράστιος τύπος με ρομποτικά χέρια α λα Jax Biggs που είναι μαθητής του Dr. Zan από το Streets of Rage 3, αναλαμβάνουν δράση.

Και κάπως έτσι, ρίχνεστε στην πρώτη πίστα του παιχνιδιού. Με τον θρύλο Yuzo Koshiro να έχει βάλει το χεράκι του στην μουσική και να θέλετε ήδη να ανοίξετε μύτες, να σπάσετε κόκαλα και να διαλύσετε κρανία σε κάθε είδους κατακάθι στην Oak City, όπως τον παλιό καλό καιρό. Αν έχετε παίξει παλιά Streets of Rage αναγνωρίζετε άμεσα τον χειρισμό. Η επίθεση γίνεται μόλις με ένα κουμπί. Μπορείτε να εκτελέσετε άλματα και εναέριες κλωτσιές και πλέον μαζεύετε και πετάτε αντικείμενα με ξεχωριστό κουμπί και όχι με το κάτω και την επίθεση όταν είστε κοντά σε ένα αντικείμενο. Πράγμα χρήσιμο, καθώς πλέον δεν έχουμε το κλασικό χειριστήριο του Mega Drive σε σχήμα κρουασάν και χωρίς αρκετά κουμπιά.

Σα να μην πέρασε μια μέρα...

Οι ειδικές κινήσεις επιστρέφουν και πλέον χωρίζονται σε τρία είδη. Η ειδική κίνηση που εκτελείτε πατώντας δύο φορές το μπροστά και την επίθεση, η οποία μπορεί να εκτελεστεί στην μέση ενός combo, η ειδική επίθεση που παίρνει ένα κομμάτι από την μπάρα ενέργειάς σας και είναι περισσότερο κίνηση που πρέπει να χρησιμοποιείτε μόνο αν είστε σίγουρος ότι έχετε στον νου σας κάποια στρατηγική και τα star moves που για να τα εκτελέσετε πρέπει να έχετε μαζέψει κάποια αστεράκια μέσα στις πίστες και είναι ικανά να σας βγάλουν από την δύσκολη θέση με αρκετά εντυπωσιακό τρόπο. Από τις ειδικές επιθέσεις θα επικεντρωθούμε σε αυτήν που παίρνει κομμάτι από την ενέργειά σας. Αυτού του είδους η επίθεση εμφανίστηκε πρώτη φορά στο SoR2, αντικαθιστώντας το περιπολικό του πρώτου SoR που με έναν αστυνομικό με bazooka καθάριζε την οθόνη από εχθρούς. Υπήρχε μια αλλαγή στο SoR3, όπου η κίνηση δεν έπαιρνε κομμάτι από την ενέργεια αν ένας μετρητής στο πάνω μέρος της οθόνης γέμιζε πλήρως. Στο Streets of Rage 4 αυτός ο μηχανισμός έχει αλλάξει πάλι: εκτελείτε την κίνησή σας, αλλά η ενέργεια αυτή μπορεί να αναπληρωθεί αν κάνετε αρκετά πετυχημένα χτυπήματα μετά. Αν δεν το καταφέρετε τότε την χάνετε μαζί με την ενέργεια που θα έκανε το χτύπημα που δεχτήκατε, χάνοντας σχεδόν την διπλάσια ενέργεια. Μεγάλο ρίσκο με μεγάλη ανταμοιβή.

Ένα νέο χαρακτηριστικό που ανακαλύπτετε πολύ νωρίς, είναι ότι πλέον μπορείτε να κάνετε juggling με τους εχθρούς και τους χαρακτήρες. Μπορείτε να τους πετάξετε στον αέρα ή σε κοντινούς τοίχους και να συνεχίσετε να τους βαράτε πριν πέσουν στο πάτωμα. Ακόμα πιο διασκεδαστικό είναι ότι μπορείτε να κάνετε τα ίδια ζογκλερικά με τα αντικείμενα. Μπορείτε να μαζέψετε τους κλασικούς σιδερένιους σωλήνες από το πάτωμα, να το πετάξετε στο κεφάλι κάποιου εχθρού και να τον ξαναπιάσετε στον αέρα για να το φέρετε στο κεφάλι του επόμενου. Τέτοιες στιγμές κάνουν το Streets of Rage 4 μοναδικό.

Το παιχνίδι στο βασικό campaign προσφέρει 10 12 πίστες, κάποιες πιο μικρές από άλλες. Υπάρχουν μυστικά που σας μεταφέρουν σε περιοχές από τα προηγούμενα παιχνίδια, πλήρεις με τα παλιά γραφικά και το scanline filter, για περισσότερη νοσταλγία. Μπορείτε επίσης να ρυθμίσετε τον βαθμό δυσκολίας, ενώ στο normal μπορείτε να πάρετε “βοηθήματα” ανάμεσα από τα game over για να αυξήσετε τις πιθανότητες να περάσετε κάποιο δύσκολο σημείο, με αντάλλαγμα κάποιο ποσοστό από το σκορ σας. Το σκορ όμως δεν είναι διακοσμητικό. Παίρνοντας όσο περισσότερους πόντους μπορείτε, ξεκλειδώνετε χαρακτήρες από τα προηγούμενα SoR. Μπορείτε να βρείτε τις 16-bit εκδόσεις του Axel, της Blaze και του Adam, τον Shiva, τον Dr. Zan, τον Max, τον Skate και γενικά φτάνουν τους 12 διαφορετικούς χαρακτήρες, συμπεριλαμβανομένων των νέων και των παλιών από τα διάφορα παιχνίδια της σειράς. Mε το που ολοκληρώσετε μια φορά το παιχνίδι, έχετε νέες επιλογές όπως το arcade mode στο οποίο παίζετε με τις αρχικές τρεις ζωές αλλά αν βρεθείτε σε game over πάτε πάλι από την αρχή, το boss rush στο οποίο πολεμάτε όλα τα αφεντικά του παιχνιδιού το ένα πίσω από το άλλο, το mania difficutly και gallery. Από multiplayer επιλογές, υπάρχει τετραπλό local co-op, διπλό online και το battle mode όπου οι παίκτες μπορούν να δείρουν ο ένας τον άλλον σε αρένα και με mobs να έρχονται από κάθε σημείο της οθόνης για να κάνουν την μάχη πιο ενδιαφέρουσα.

Γιατί αν δεν δείρεις τον DJ, δεν έχει πλάκα.

Στα αρνητικά του παιχνιδιού θα συμπεριλάβω το γεγονός ότι δεν υπάρχει κάποιου είδους άμυνα - προσωπικά πολλές φορές ευχήθηκα να υπήρχε. Σίγουρα δεν χρειαζόταν να είναι κάποια σπασμένη κίνηση, μόνο να έχει μειωμένη ζημιά και μια ευκαιρία για αντεπίθεση. Κάτι ακόμα είναι ότι μερικές φορές τα boss είναι εκνευριστικά. Ναι, κάποια τηλεγραφούν τις κινήσεις τους με διάφορους τρόπους όπως με κάποιο φλας ή με αλλαγή στον τρόπο που στέκονται. Όμως μερικές φορές η αλλαγή στην δυσκολία είναι αψυχολόγητη. Απ’ ότι φαίνεται δεν χάθηκαν τα πάντα από τα '90s.

Η δουλειά που έχει γίνει στα γραφικά είναι υποδειγματική. Οι χαρακτήρες και οι εχθροί έχουν εξαιρετικά πλούσιο animation, το οποίο είναι μελετημένο ώστε να μην αποτελεί εμπόδιο. Μάλιστα, πολλές από τις κινήσεις έχουν ως βάση keyframes από το animation για να τις εκτελέσετε, πράγμα που συνέβαινε και στο παρελθόν. Τα πάντα είναι φτιαγμένα στο χέρι, οι χαρακτήρες, τα backgrounds, όλα. Είναι σαν να ζωντάνεψε ένα κόμικ. Ακόμα και τα μοτίβα της εκτύπωσης σκεφτήκανε! Αυτό το στιλ γραφικών φαίνεται πολύ ως φυσική συνέχεια των sprites. Υπάρχει άπειρη 2D μαγεία, αλλά ταυτόχρονα έχουμε να κάνουμε με τέχνη σε υψηλή ευκρίνεια. Ταυτόχρονα, υπάρχει global illumination σε διάφορα 2D στοιχεία, που σημαίνει ότι βλέπετε φως από πινακίδες και φανάρια να έχουν αντίκτυπο στους χαρακτήρες και τα κοντινά αντικείμενα. Οι χαρακτήρες, ενώ είναι αρκούντως πολύχρωμοι, δεν φαίνονται παράταιροι στο σκηνικό γιατί ο φωτισμός της εκάστοτε σκηνής τους συμπεριλαμβάνει και έτσι χρωματίζονται ανάλογα με την ένταση και το χρώμα της εκάστοτε πηγής φωτός. Υπάρχουν επίσης αντανακλάσεις σε σπασμένα γυαλιά και λιμνούλες νερού και άλλα όμορφα πράγματα που κάνουν το παιχνίδι πανέμορφο. Οι χαρακτήρες έχουν σχεδιαστεί από την αρχή, με βάση τα 10 χρόνια που πέρασαν σεναριακά. Ο Axel πχ έχει μούσια και πιο μακριά μαλλιά, η Blaze είναι μεγαλοκοπέλα από αυτές που σε πατάνε στο λαρύγγι και λες και ευχαριστώ, ο Adam αν και λίγο πιο κλαρινογαμπρός είναι πλέον μέλος της αστυνομίας. Τα γραφικά έχουν και “ρετρό” mode αλλά δεν αξίζει. Μπορείτε να ενεργοποιήσετε το pixelate, που απλά περνάει ένα εφέ μωσαϊκού πάνω από τα γραφικά και να βάλετε scanlines που όμως είναι απλά γραμμές και μια ελαφριά κύρτωση της εικόνας.

Ταξίαρχε Λεβένταγα τα "σέβη" μου.

Η μουσική είναι ένα άλλο εξαιρετικό στοιχείο του παιχνιδιού. Πέρα από την επιστροφή του θρύλου Yuzo Koshiro, ο υπεύθυνος για την μουσική, Olivier Deriviere, έχει φέρνει ένα σωρό ταλέντα για να φτιάξουν ίσως ένα από τα καλύτερα electro/funk soundtracks που θα μπορούσαν να υπάρξουν στο είδος. Με μπόλικο '90s feeling, τόσο που μερικά κομμάτια θα μπορούσαν να μεταφερθούν στο ιδιαίτερο σύστημα ήχου του Mega Drive και θα ήταν σαν να είχαν φτιαχτεί εκείνη την εποχή. Βασικά με το που ολοκλήρωσα το παιχνίδι, έφυγα Bandcamp και έριξα τον οβολό μου στα μουσικά ταλέντα, αγοράζοντας το soundtrack ξεχωριστά. Μιλώντας για τον ήχο του Mega Drive, έχετε την επιλογή να παίξετε χρησιμοποιώντας το παλιό soundtrack, κατευθείαν βγαλμένο από τα “σωθικά” της δοξασμένης 16-bit κονσόλας της Sega.

Το Streets of Rage 4 είναι παράδειγμα προς μίμηση ως προς τη συνέχιση παλιών σειρών παιχνιδιών. Κρατάει ότι έκανε μοναδικούς τους προκατόχους του, ανανεώνει ότι έπρεπε να ανανεωθεί και είναι ιδανικό τόσο για παλιούς όσο και νέους παίκτες. Απολαυστικό gameplay παρά κάποια μικροπροβλήματα, οπτικοακουστική εμπειρία πέραν των προσδοκιών, ικανοποιητικό υλικό προς ξεκλείδωμα. Ακόμα να το αποκτήσετε;

Απολαυστικό gameplay που παραμένει γνώριμο παρά τις προσθήκεςΠανέμορφα γραφικάΕκπληκτικό soundtrackΜπόλικοι χαρακτήρες και modes προς ξεκλείδωμαΧρειάζεται απαραίτητα κουμπί άμυναςΜερικά σκαμπανεβάσματα στον βαθμό δυσκολίαςΘέλω κι άλλο. Δεν έχει άλλο;ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 9.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4, Xbox One, Switch, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:Lizardcube, Guard CrushΕΚΔΟΣΗ:Dotemu

Game20.gr, το Άσυλο των gamers