Sea of Solitude Review

Θάλασσα. Θάλασσα της μοναξιάς. Θα μπορούσε να είναι έρημος. Η μετενσάρκωση ενός άρρωστου ανθρώπινου ψυχισμού μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Στην περίπτωση του Sea of Solitude ακολουθούμε το όραμα της γερμανικής Jo-Mei Games και της creative director του παιχνιδιού Cornelia Geppert, η οποία μας συστήνεται μέσω ενός εισαγωγικού μηνύματος προσωπικών βιωμάτων.

Στα του παιχνιδιού, η παραβολή ξεκινάει με την Κay,

ένα μικρό κορίτσι που έχει χάσει την ανθρωπιά της και περιφέρεται στη θάλασσα με τη βάρκα της στα συντρίμμια μιας μισοβυθισμένης πόλης. Σκοπός σας είναι μέσω της αναζήτησης και αναδρομών στο παρελθόν να ξαναβρείτε την ανθρώπινη υπόστασή σας, αποκαθιστώντας τις χαμένες ισορροπίες και τις σχέσεις με τα αγαπημένα σας πρόσωπα, αποφεύγοντας παράλληλα τους δαίμονες που τριγυρνούν στην περιοχή.

Σύμμαχός σας στην αναζήτηση μέσα στο σκοτάδι τί άλλο παρά το φως. Η φωτοβολίδα είναι το μόνο όπλο της Kay καθώς χρησιμοποιώντας την μπορείτε να “ξορκίσετε” το κακό στην περιοχή και να το ξανακάνετε ένα όμορφο φωτεινό μέρος. Η φωτοβολίδα σας καθοδηγεί επίσης στο επόμενο objective καθώς δείχνει σαν πυξίδα ακριβώς πού πρέπει να πάτε, πράγμα απολύτως απαραίτητο καθώς χάρτης δεν υφίσταται στο παιχνίδι. Τα τέρατα, παρόλο που μπορεί να είναι αρκετά τρομακτικά, όπως η τεράστια φάλαινα που κολυμπάει στο βυθό περιμένοντας να σας κατασπαράξει, δεν θέλουν όλα το κακό σας. Υπάρχουν και δαίμονες σαν την Kay που έχασαν την ανθρώπινη μορφή τους και περιφέρονται χαμένοι και λυπημένοι στο κόσμο του παιχνιδιού. Δαίμονες αρκετά γνώριμοι για την πρωταγωνίστρια και βγαλμένοι από το ίδιο της το υπαρξιακό οικοδόμημα. Είναι στο δικό σας χέρι να τους βοηθήσετε, να ακούσετε την ιστορία τους και στην τελική να λυτρώσετε τόσο τις χαμένες ψυχές όσο και τον ίδιο σας τον εαυτό.

Όταν η ψυχή τείνει το χέρι σε απόγνωση και ζητάει βοήθεια.

Είναι για μένα αναμενόμενο σε παιχνίδια τέτοιου στιλ, η ιστορία να μπαίνει στο μπροστά κάθισμα και το gameplay να είναι απλός συνοδηγός. Εξάλλου δεν πρόκειται για κάποιο “άμυαλο” blockbuster δράσης, άρα τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται και όλα έχουν ένα βαθύτερο νόημα, οι λέξεις, οι πράξεις, η δράση. Αν το δείτε από την ξερή, κάθετη σκοπιά ενός απλού παιχνιδιού διαπιστώνετε ότι είναι αρκετά επαναλαμβανόμενο. Διάφορα τεχνάσματα καθαρά για λόγους βαθύτερης εξερεύνησης και επιμήκυνσης της διάρκειας παιχνιδιού, όπως το να βρείτε μηνύματα κρυμμένα σε μπουκάλια με διάσπαρτες σκέψεις και φοβίες ή να τρομάξετε γλάρους (!), είναι αδιάφορα το λιγότερο, εκτός αν είστε κυνηγός trophies οπότε βρίσκετε ένα λόγο να ασχοληθείτε με την ανακάλυψή τους.

Δεν είναι όμως αυτό το νόημα. Μιλάμε εξάλλου για ένα ταξίδι στο σκοτεινό υποσυνείδητο ενός πραγματικού ανθρώπου. Η αρχέγονη ανάγκη για αγάπη, η ιερότητα της γονικής φιγούρας σε μετωπική σύγκρουση με τους προσωπικούς δαίμονες της αυτολύπησης, της αυτοτιμωρίας. Δαίμονες μέσα μας με τη δική τους φωνή που γιγαντώνονται μέρα με τη μέρα και γίνονται κτήνη έτοιμα να μας κατασπαράξουν. Το παιχνίδι βρίθει από σωρεία μηνυμάτων που αφορούν προβλήματα-μάστιγες της εποχής όσον αφορά το bullying, τα οικογενειακά προβλήματα, την απομόνωση, την κατάθλιψη. Προβλήματα όμως που έχουν λύση και απάντηση διαμέσου της αγάπης, της ενότητας, της συγνώμης. Ανθρώπινη δύναμη ψυχής που διώχνει το σκοτάδι και φέρνει το φως με τη πιξελιασμένη λάμψη μιας απλής φωτοβολίδας.

Μέσα από το σκοτάδι ξεπροβάλλει το φως.

Ο κόσμος ξεδιπλώνεται μπροστά σας όπως ακριβώς περιμένετε από ένα παιχνίδι με αιχμή του δόρατος τον διπολικό του χαρακτήρα. Μια πόλη συντρίμμια, να βυθίζεται και να αναδύεται μελαγχολικά σαν άρρωστο κύμα στην επιφάνεια, προδίδοντας με την πρόοδο σας, το αλλοτινό της μεγαλείο. Χρωματίζοντας τον κόσμο του παιχνιδιού σε ανθρώπινο φόντο, κυριαρχεί το μουντό μαύρο και το φωτεινό γαλάζιο. Τα περιβάλλοντα με την συνεχή εναλλαγή των χρωμάτων χωρίς να προσφέρουν κάτι καινοτόμο, κάνουν την δουλειά τους και δημιουργούν την ατμόσφαιρα που χρειάζεται, την τραμπάλα των συναισθημάτων από την απόγνωση στην λύτρωση και αντίστροφα, σαν ένα συνεχές γαϊτανάκι αυτοτιμωρίας και εξιλέωσης. Οι δαίμονες, είτε τεράστιοι και επιβλητικοί μέσα στη λησμονιά τους ηττημένοι γίγαντες του ανθρώπινου γένους, είτε μικρά διαβολικά παιδιά με κόκκινα μάτια και γλώσσα που στάζει κακία και δηλητήριο, προσδίδουν το απαραίτητο δέος με την παρουσία τους. Συναίσθημα ξεχειλίζει επίσης και η μουσική επένδυση, με μελαγχολικές μελωδίες (κυρίαρχο το πιάνο) και δραματικές εξάρσεις όπου χρειάζεται. Ελάχιστα άκυρα ηχητικά εφέ και φωνές ηθοποιών σε στιγμές όπου κορυφώνεται το παιχνίδι και επιβάλλεται να ξεδιπλωθεί η εμπειρία και το ταλέντο των voice actors είναι λίγο εκτός κλίματος και αποστασιοποιημένα από τον ρόλο, αλλά γενικά δεν χαλάνε την όλη εμπειρία.

Tο Sea of Solitude, από αυστηρά παικτική οπτική, δεν προσφέρει κάτι ριζοσπαστικό και είναι αρκετά ξεκάθαρο, απλό και επαναλαμβανόμενο ως προς τους μηχανισμούς του. Η δε διάρκειά του είναι τόσο μικρή που χρειάζεστε ελάχιστες ώρες για να φτάσετε στο φινάλε. Ξεφεύγοντας όμως λίγο από την πεπατημένη και ανοίγοντας τους ορίζοντες του μυαλού σας πέρα από τα συνηθισμένα μονοπάτια ενός videogame, διαπιστώνετε την τέχνη του. Αυτό το ταξίδι που σας προσφέρεται, είναι βουτιά στη θάλασσα συναισθημάτων της ανθρώπινης πολυπλοκότητας και ύπαρξης με όλα τα πάνω και τα κάτω της. Δεν μετριέται με χρηματικό βάρος ούτε μπαίνει στα ίδια καλούπια με τις λοιπές κυκλοφορίες του χώρου. Σε τελική ανάλυση, αν θέλετε μια εμπειρία διαφορετική από τα συνηθισμένα, το Sea of Solitude αξίζει την προσοχή σας.

Πολλά μηνύματα ζωής, ιδιαίτερη κατάθεση ψυχήςΌμορφα γραφικά και μουσικήΛιγότερο παιχνίδι, περισσότερο “τέχνη”Λιγότερο παιχνίδι, περισσότερο “τέχνη”Ελάχιστη διάρκειαΕπαναλαμβανόμενοι μηχανισμοίΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4, Xbox One, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:Jo-Mei GamesΕΚΔΟΣΗ:EAΔΙΑΘΕΣΗ:-ΕΙΔΟΣ:AdventureΠΑΙΚΤΕΣ:Single-playerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:http://www.seaofsolitude.com/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:5/7/2019

Game20.gr, το Άσυλο των gamers