Q.U.B.E. Review

Μία (από τις αρκετές) πολύ ελπιδοφόρα εξέλιξη που συνέβη τα τελευταία χρόνια είναι η δημιουργία του Indie Fund. Μια ομάδα από εξαιρετικά ταλαντούχους ανεξάρτητους developers συσπειρώθηκε με σκοπό τη χρηματοδότηση διάφορων indie τίτλων. Η ιαδικασία αυτή καθαυτή είναι πολύ πιο χαλαρή συγκριτικά με τη χρηματοδότηση από ένα μεγάλο studio και συνεπώς οι developers έχουν την ελευθερία να συγκεντρωθούν περισσότερο στο παιχνίδι τους, παρά στα deadlines και τις εξωφρενικές απαιτήσεις που ακούμε

κατά καιρούς. Αυτή όμως η αλήθεια δεν αφορά το παρόν κείμενο – εδώ θα ασχοληθούμε με το Q.U.B.E., το πρώτο παιχνίδι που βγαίνει με τις ευλογίες του Indie Fund.

Q.U.B.E. ή αλλιώς Quick Understanding of Block Extrusion, ένα φοιτητικό project (το αντίστοιχο της δικής μας πτυχιακής) που μεταλλάχθηκε σχετικά γρήγορα σε έναν ολόκληρο και αρκετά δουλεμένο τίτλο. Τρεις φοιτητές από το πανεπιστήμιο του Newport, εμπνευσμένοι από το μινιμαλιστικό μεν, προσβάσιμο δε, κόσμο του πρώτου Portal, αποφάσισαν να παίξουν με τους νόμους της φυσικής και την αίσθηση του χώρου ώστε τελικά να δημιουργήσουν ένα άκρως εθιστικό puzzle game, ιδανικό γι’ αυτούς που λάτρεψαν παιχνίδια όπως το Mirror’s Edge. Τίτλους δηλαδή που απαιτούν από τον παίκτη πολύ καλή αίσθηση του χώρου.

Όπως και στο Portal (σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε δηλαδή) τα περιβάλλοντα του Q.U.B.E. δίνουν την αίσθηση πως ο ήρωας είναι κλεισμένος μέσα σε ένα ερευνητικό εργαστήριο, από το οποίο προσπαθεί να ξεφύγει. Πράγματι, κάτι τέτοιο συμβαίνει, σε γενικές γραμμές φυσικά, και αυτό το στηρίζει και η τελική σεκάνς του παιχνιδιού, αλλά και η ίδια η δομή του, που αφήνει υπαινιγμούς πως κάτι δεν πάει καλά – από τα κατεστραμμένα περιβάλλοντα αργότερα μέσα στο λαβύρινθο του τίτλου μέχρι τη μουσική του, που δεν τη λες και αισιόδοξη.

Οι γρίφοι δυσκολεύουν όσο προχωράτε.

Όπως και να’χει βέβαια, αυτά είναι εικασίες δικές μου. Το Q.U.B.E. αποτυγχάνει οικτρά στο να σου δώσει να καταλάβεις γιατί ο ήρωας κάθεται και ασχολείται με αυτά τα puzzles σε πρώτη φάση, ενώ επίσης αποτυχία είναι το γεγονός ότι ο παίκτης συχνά αισθάνεται αποκομμένος από το παιχνίδι. Δεν δημιουργείται δέσιμο με τον ήρωα, κάτι που θεωρείται απαραίτητο για τα πιο φιλόδοξα indie games, ενώ το κίνητρο για να συνεχίσεις να παίζεις, απλά δεν υπάρχει. Το κάνεις γιατί είτε σου αρέσουν οι γρίφοι, είτε γιατί είσαι τελειομανής και θες να δεις το 100% στο Steam.

Πάντως οι γρίφοι είναι εξαιρετικοί. Και όχι μόνο επειδή είναι έξυπνοι σα γρίφοι, ακόμα και ο τρόπος που παρουσιάζονται θυμίζει επαγγελματισμό επιπέδου Valve. Τα νέα στοιχεία παρουσιάζονται σε απλά puzzles, σχεδόν trials, και στα ανώτερα επίπεδα συγχωνεύονται όλα μαζί δημιουργώντας πολύπλοκους και, πάνω απ’όλα, πολυμορφικούς γρίφους. Το όλο concept παρουσιάζεται υπό τη μορφή «τοποθετώ τους κύβους έτσι ώστε να συμβεί κάτι» – κάτι που θα μπορεί να ξεκλειδώσει μια πόρτα, ή να δημιουργήσει μια νοητή σκάλα μέχρι το επόμενο παζλ.

“Πώς τοποθετείς όμως κύβους;” Είν