Project Zero 2: Wii Edition Review

Τι να πρωτοπεί κανείς για το survival horror; Ένα είδος παιχνιδιών που ήρθε στο προσκήνιο τη δεκαετία του 90 με την εμφάνιση των πολυγωνικών γραφικών, έζησε το απόγειό τoυ στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας και πλέον αργά και βασανιστικά σβήνει, για τους γνωστούς λόγους.

Πίσω στην εποχή του PS2, βγήκε μια αξιόλογη ιαπωνική σειρά παιχνιδιών τρόμου ονόματι Project Zero. Το Project

Zero έχει να κάνει κυρίως με φαντάσματα, ψυχολογικό τρόμο και μεταφυσικά γεγονότα. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από ένα χαμένο χωριό γεμάτο με τα φαντάσματα των κατοίκων του και των γεγονότων που εκτυλίχθηκαν σε αυτό τόσο στο παρελθόν, όσο και στο παρόν. Επίσης βασικό στοιχείο είναι μια φωτογραφική μηχανή, η Camera Obscura, που έχει τη δυνατότητα να φωτογραφίζει οτιδήποτε στον άυλο κόσμο αλλά και να το εξορκίζει.

Το δεύτερο παιχνίδι της σειράς, με όνομα Project Zero 2: Crimson Butterfly, έχει τη δική του μικρή ιστορία. Όταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά, ήταν τόσο δύσκολο, που οι παίκτες ήταν αδύνατο να περάσουν κάποια σημεία του και, κατά συνέπεια, να το ολοκληρώσουν. Η Tecmo επανακυκλοφόρησε το παιχνίδι με διορθωμένη δυσκολία και όσοι είχαν αγοράσει την αρχική έκδοση, επέστρεφαν την κόπια τους και έπαιρναν την καινούρια (γι αυτό και η αρχική έκδοση αποτελεί βαρβάτο collector’s item).

Το Project Zero 2 αφηγείται την ιστορία της Mio και της Mayu, δύο δίδυμων αδερφών που επισκέπτονται το δάσος που έπαιζαν παλιά. Βρίσκουν το χαμένο χωριό, αλλά το πρόβλημα είναι πώς θα γλιτώσουν από τα πνεύματα που τις θέλουν παρεούλα. Ειδικά όταν η μία εκ των δύο παρουσιάζει αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά. Η ιστορία εκτυλίσσεται με αρκετά ενδιαφέρον παρασκήνιο, που το μαθαίνετε μέσω εγγράφων που βρίσκετε στα περιβάλλοντα, περίεργες φωτογραφίες που τραβάτε και δείχνουν εντελώς διαφορετικά πράγματα από τα φυσιολογικά, και κρυστάλλους που περιέχουν φωνές των ανθρώπων που τώρα συναντάμε μόνο τα φαντάσματά τους.

Έτσι ανέμελα πήγαινε να φας την ήττα της ζωής σου, κοπελιά.

Αυτό που μας παρουσιάζει η έκδοση του Wii είναι το νέο σύστημα χειρισμού με το Wii Remote και το Nunchuck. Αν θα έπρεπε να το χαρακτηρίσω με μια λέξη θα το αποκαλούσα «βεβιασμένο». Το παιχνίδι παιζόταν αρκετά άνετα με παραδοσιακό χειριστήριο, και η αλλαγή από τρίτο σε πρώτο πρόσωπο, ώστε να αμυνθούμε φωτογραφίζοντας τα πνεύματα, εφάρμοζε τον αποπροσανατολισμό σε αρκετά καλή δόση ώστε να κρατάει τον παίκτη σε εγρήγορση. Εν μέρει αυτό χάνεται στη στόχευση με το Wii Remote, αφού ως ένα σημείο αποτελεί εμπόδιο. Για παράδειγμα, αφού έχουμε φέρει το φάντασμα στο frame μας με τον αναλογικό μοχλό του Nunchuck, η κάμερα αρχίζει να γλιστράει προς το σημείο που έχουμε στρέψει άθελά μας το Wii Remote.

Επίσης, η στροφή 180 μοιρών γίνεται κάνοντας μια σπαστική κίνηση με το Wii Remote και το Nunchuck ταυτόχρονα, που για ένα παιχνίδι στο οποίο το 90% του χειρισμού είναι με τα πλήκτρα, αποτελεί αγγαρεία. Ο χειρισμός δείχνει να μην έχει αποφασίσει αν είναι συμβατικός ή motion, προκαλώντ