Paper Mario: The Origami King review

Λίγες σειρές παιχνιδιών έχουν αγαπηθεί όσο το Paper Mario. Επίσης λίγες σειρές έχουν απογοητεύσει το φανατικό κοινό τους όσο το Paper Mario. Γενικά το Paper Mario είναι το παιδί της Nintendo που στο δημοτικό ήταν άριστος μαθητής αλλά στο λύκειο αποφάσισε να αλλάξει την ροή της ζωής του. Μπορεί στην πραγματικότητα να κάνει καλά, αλλά οι φαν, ως άλλοι γονείς, δεν επικροτούν τις επιλογές. Είναι το Paper Mario: The Origami

Η ιστορία ξεκινά με τον Mario και τον Luigi να επισκέπτονται το Μανιταροβασίλειο για το ετήσιο φεστιβάλ Origami. Η πριγκίπισσα όπως πάντα τους έχει τάξει “lotsa spaghetti” και διασκέδαση. Αντ’ αυτού βρίσκουν μια πόλη έρημη. Το πιο λογικό λοιπόν είναι να πάνε προς το κάστρο να δούνε τι έχει συμβεί. Εδώ αρχίζει να γίνεται έκδηλη η ελαφρώς horror ατμόσφαιρα του Origami King. Η Origami Princess Peach είναι τέρμα αναντριχιαστική. Ακόμα πιο ανατριχιαστικά είναι αυτά που λέει στον Mario και εν τέλει τον ρίχνει στο dungeon, όπου γίνεστε μάρτυρας του διπλώματος αρκετών minions του Bowser σε κάτι που θυμίζει αρκετά μια λάιτ έκδοση του Slaughterhouse. Το αποτέλεσμα είναι δεκάδες origami minions τα οποία έχουν αυτήν την αδιόρατη παράκρουση. Τα βλέμματα των origami goombas κοιτάνε στο κενό ενώ σας επιτίθενται. Για να μην πούμε για τα τεράστια minions από papier mache που κυριολεκτικά τρώνε τον χάρτινο κόσμο και είναι ότι πιο κοντινό υπάρχει σε ζόμπι. Μέσα στο dungeon βρίσκετε έναν μισοδιπλωμένο Bowser, μια φιλική origami οντότητα, την Olivia, και την δυνατότητα που λέγεται 1000-fold arms που επιτρέπει στον Mario να χρησιμοποιεί δύο πανίσχυρα origami χέρια για να ξηλώνει ή να αλλάζει πράγματα στο περιβάλλον.

Ξεφεύγοντας από το dungeon, ο Mario ανακαλύπτει ότι το όλο σκηνικό τρόμου είναι ο King Olly, που θέλει να μετατρέψει όλο το βασίλειο σε origami, φέρνοντας το σε μια νέα “τρισδιάστατη” εποχή. Σε μια επική σκηνή, το κάστρο τυλίγεται από πολύχρωμες κορδέλες που το ξεριζώνουν από την θέση του και το μεταφέρουν σε ένα μακρινό ηφαίστειο. Ο Mario, η Olivia και ο Bowser ξεφεύγουν κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή με το koopa clown car. Η περιπέτεια ξεκινά με τον Mario και την Olivia να προσπαθούν να καταλάβουν τί συμβαίνει, το κάστρο τοποθετημένο στο ηφαίστειο και τυλιγμένο με κορδέλες, τον Luigi άφαντο, τα Toads επίσης άφαντα, το Bowser μισοδιπλωμένο, την Peach σε origami και γενικά ένα χαμό. Ξεκινάτε λοιπόν να ξετυλίγετε το κουβάρι με τις κορδέλες, αρχίζοντας από την κόκκινη.

Οι διάφορες περιοχές έχουν εκπληκτική αισθητική και παρουσίαση.

Το Origami King έχει ίσως το καλύτερο “γράψιμο” που έχουμε δει από την εποχή του Super Paper Mario. Οι στιγμές όπου αναρωτιέστε “τί στο καλό διάβασα μόλις τώρα;” είναι πολύ συχνές και αυτές οι στιγμές έχουν λείψει από τη σειρά. Τα αστεία είναι επιτέλους on point, πολλές φορές αφήνουν αιχμές που σας κάνουν να αναρωτηθείτε πώς πέρασαν από τα αετίσια μάτια της Nintendo που οτιδήποτε δεν είναι family friendly μένει εκτός σε Mario. Γενικά το γεγονός ότι υπάρχουν επιτέλους πιο γαργαλιστικά στοιχεία στους διαλόγους είναι κάτι που το χρειαζόταν η σειρά πιο πολύ από ποτέ.

Πέραν αυτού όμως, ο κόσμος του παιχνιδιού έχει συνοχή. Οι περιοχές αλληλοσυνδέονται σε κάτι που θυμίζει περισσότερο σχεδιασμό open-world, ακόμα και αν εν τέλει δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία για να χαρακτηρίσουμε τον τίτλο ως κάτι τέτοιο. Κυρίως γιατί σε κάθε περιοχή που ολοκληρώνετε, ξεκλειδώνετε και το ανάλογο fast travel. Έτσι, μπορείτε να κάνετε το αναπόφευκτο backtracking με την ησυχία σας, χωρίς να έχετε να κάνετε με overworld maps όπως στο Sticker Star. Ίσως το μόνο παράπονο να είναι οι χαρακτήρες που έρχονται σαν companions. Διστυχώς δεν είναι τίποτα τρομερό και στην μάχη συμμετέχουν ελάχιστα. Ίσως ο μόνος χαρακτήρας που έχει λίγο παραπάνω ενδιαφέρον είναι το Bomb-omb που θυμίζει Vivi στο Final Fantasy 9. Επίσης έχετε μπόλικα πράγματα να κάνετε εκτός της μάχης. Έχετε να βρείτε τα Toads που είναι κρυμμένα ακόμα και στα πιο απίθανα σημεία. Σε αντίθεση με το Color Splash, όταν σώζετε τα Toads υπάρχουν αλλαγές στο παιχνίδι. Όσο λοιπόν ασχολείστε να τα βρίσκετε, οι περιοχές που καταλαμβάνουν, όπως η πόλη δίπλα από το κάστρο της Peach, αρχίζουν και γεμίζουν. Με αποτέλεσμα να έχετε νέα μαγαζιά και νέα πράγματα να δείτε και να κάνετε, κάτι που κάνει το backtracking πολύ πιο ενδιαφέρον.

Φυσικά, δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στους δύο νέους μηχανισμούς gameplay: τα 1000-fold arms και τα κονφετί. Το πρώτο με το που το παίρνετε από το κάστρο της Peach, το χρησιμοποιείτε σε συγκεκριμένα μέρη που έχουν σήμανση έναν κίτρινο κύκλο. Με αυτά τα τεράστια χέρια μπορείτε να ξεκολλήσετε κομμάτια χαρτιού, να μετακινήσετε βαριά πράγματα, να μετακινήσετε μεγάλους μοχλούς ή να χτυπήσετε τοίχους με τόση δύναμη που μπορείτε να τους γκρεμίσετε. Τα κομφετί σας επιτρέπουν να γεμίζετε μέρη του κόσμου που έχουν σκιστεί και έχουν αφήσει πίσω τους τρύπες που μπορείτε να πέσετε μέσα και να χάσετε HP. Μπορείτε να βρείτε κομφετί παντού, χτυπώντας δέντρα με το σφυρί σας, μέσα σε θάμνους, ολοκληρώνοντας πάζλ... ακόμα και όταν ανοίγετε ντουλάπια. Διορθώνοντας τον κόσμο σας δίνονται νομίσματα, ο ρόλος των οποίων αναλύεται παρακάτω, αφού πάνω σε αυτά βασίζονται πολύ βασικά στοιχεία του gameplay.

Είναι λογικό να υπάρχουν δεκάδες οδηγίες για το σύστημα μάχης. Δεν είναι εύκολο στην εξήγηση παρά την απλότητά του.

Περνάμε λοιπόν στα των μαχών, όπου υπάρχουν πολλά να ειπωθούν. Το παιχνίδι γίνεται κανονικό puzzle game στις μάχες. Ναι, puzzle. Η αρένα είναι κυκλική, ο Mario είναι στην μέση και οι εχθροί τοποθετούνται σε διάφορα μέρη της αρένας που είναι χωρισμένη σε γραμμές και στήλες. Εσείς μετακινείτε την αρένα έτσι ώστε οι εχθροί να κάνουν είτε γραμμές των τεσσάρων είτε διατάξεις 2x2. Αν το καταφέρετε, μπορείτε να επιτεθείτε στις τετράδες των εχθρών με μια δυνατή επίθεση, κάνοντάς τους πολλαπλή ζημιά. Η κάθε μάχη αλλά και το κάθε κύμα εχθρών στην ίδια μάχη αποτελεί ένα μικρό παζλ για εσάς. Πρέπει να τους φέρετε όλους σε συγκεκριμένες θέσεις, λύνοντας στην ουσία το παζλ και κάνοντας τις επιθέσεις που σας βγάζουν από την δύσκολη θέση.

Όμως έχετε συγκεκριμένο χρόνο για να το κάνετε αυτό και ίσως να μην είναι αρκετός. Εδώ έρχονται στο παιχνίδι τα νομίσματα. Ο λόγος που το χρήμα ρέει άφθονο στο παιχνίδι είναι ότι το χρησιμοποιείτε για να αγοράσετε κι άλλα πράγματα εκτός από καλούδια στα καταστήματα. Στην περίπτωση των μαχών, αγοράζετε χρόνο αλλά και βοήθεια από τα Toads που βρίσκονται στις κερκίδες ως κοινό. Αγοράζοντας χρόνο, μπορείτε να λύσετε τα παζλ με λιγότερο άγχος, ενώ τα Toads αν τα πληρώσετε αρκετά μπορούν να σας προσφέρουν βοήθεια είτε λύνοντας κομμάτι του παζλ είτε κάνοντας ζημιά στους εχθρούς. Το πόσο πολύ σας βοηθάνε εξαρτάται απ το πόσο τσιγκουνεύεστε τα λεφτά σας και πόσα Toads έχετε σώσει κατά την διάρκεια του παιχνιδιού.

Το πρόβλημα με τις μάχες είναι ότι... δεν είναι καθόλου RPG. Αν είχατε θέμα με το πόσο απλοποιημένες ή αποστασιοποιημένες ήταν οι μάχες στα Sticker Star και Color Splash, εδώ είναι μίλια μακριά από την κλασσική έννοια του παιχνιδιού ρόλων. Υπάρχουν HP και action commands, που σας βοηθάνε να κάνετε μεγαλύτερη ζημιά πατώντας κάποια κουμπιά σε συγχρονισμό ή να μειώνετε την ζημιά που δέχεστε όταν σας επιτίθενται. Δεν υπάρχουν levels, δεν υπάρχει gear με την έννοια της αλλαγής στατιστικών. Δεν ασχολείστε καθόλου με εγγενή RPG πράγματα. Υπάρχουν αντικείμενα που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε στις μάχες όπως πιο δυνατά παπούτσια ή πιο βαριά σφυριά, αλλά αυτά τα αγοράζετε με μεγάλη ευκολία από τα μαγαζιά των Toads και μάλιστα όταν τα χρησιμοποιείτε φθείρονται και καταστρέφονται ευχαριστούμε Nintendo που όλα τα παιχνίδια σου στο Switch έχουν όπλα και εργαλεία που σπάνε).

Τα 1000-fold hands είναι βασικό εργαλείο στην περιπέτειά σας.

Προσωπικά δεν με ενοχλεί τόσο που οι μάχες είναι διαφορετικές. Μέχρι τώρα είχαμε ένα σωρό άχρηστα gimmicks στο Sticker Star και, κυρίως, στο Color Splash. Στο Origami King οι μάχες είναι περισσότερο επικεντρωμένη στους μηχανισμούς τους. Όμως είναι αρκετά βαρετές όταν μπείτε στο νόημα, συν ότι ποτέ δεν φτάνουν στο σημείο να είναι αρκετά δύσκολες ώστε να ξύνετε το κεφάλι σας. Συν ότι το παιχνίδι σας βομβαρδίζει με οδηγίες για τις μάχες και αργεί να τα σταματήσει. Σχεδόν ολόκληρο το πρώτο κεφάλαιο είναι ένα τεράστιο tutorial με το παιχνίδι να σας σταματά σε κάθε δευτερόλεπτο για να σας δείξει το προφανές. Εκτός αυτού, εν τέλει η επιλογή για απλοποίηση των μαχών πήρε και το βάθος από αυτές. Ο μόνος σας πραγματικός εχθρός είναι ο χρόνος που σας δίνεται για να σκεφτείτε τις κινήσεις σας και να λύσετε το πάζλ. Ένας εχθρός που μπορείτε εν τέλει να τον χρηματίσετε με τα εκατομμύρια των νομισμάτων που έχετε στην διάθεσή σας ανά πάσα στιγμή.

Όμως, όλα αλλάζουν στα boss fights. Δεν παίζει να έχω συναντήσει πιο ενδιαφέρουσα ιδέα για μάχες με boss. Ο Mario μετακινείται στο εξωτερικό μέρος της κυκλικής αρένας, το boss βρίσκεται στο κέντρο. Η αρένα είναι γεμάτη βελάκια που δείχνουν προς ποια κατεύθυνση κατευθύνουν τον Mario και καλούδια που μπορείτε να μαζέψετε αν φτιάξετε το ανάλογο μονοπάτι. Εφόσον φτιάξετε το μονοπάτι, ο Mario το ακολουθεί και φτάνοντας προς το κέντρο κάνετε μια επίθεση. Μπορείτε να το λύσετε όπως θέλετε, ενώ μπορείτε εναλλακτικά μιας κλασικής επίθεσης να κάνετε ζημιά με τα 1000-fold arms, προκαλώντας και αλλαγές στο boss, σπάζοντάς του άμυνες ή κάνοντάς το αδύνατον να επιτεθεί.

Σας είπα επίσης ότι τα boss είναι σχολικά είδη; Αντιμετωπίζετε ένα σελοτέιπ με την βάση του που είναι ο bully του σχολείου, ένα σετ με χρωματιστά μολύβια που την έχει δει μέγας καλλιτέχνης, ένα τέρας από λαστιχάκια, ένα ψαλίδι, έναν διακορευτή κτλ. Το καθένα με ξεχωριστό χαρακτήρα, αξέχαστες ατάκες, φοβερό slaptstick όπως η φάση που ο Mario ξετυλίγει την κολλητική ταινία με τα 1000-fold arms. Τα boss έχουν τις δικές τους τακτικές. Το σελοτέιπ για παράδειγμα κολλάει κομμάτια της αρένας και αναγκάζεστε να μετακινείτε κομμάτια της μαζί ή δεν μπορείτε να τα μετακινήσετε καθόλου. Το ψαλίδι μπορεί να ψαλιδίσει κάποια από τα βελάκια ή τα καλούδια που υπάρχουν στην αρένα και εσείς να αναγκάζεστε να αλλάζετε τακτική. Πρόκειται για πολύ ενδιαφέρουσες μάχες που μόλις καταλάβετε τί πρέπει να κάνετε δεν είναι τόσο δύσκολες. Αλλά είναι εξαιρετικό το πώς διαχειρίζονται τα boss σε συνδυασμό με τη συνολικά καλή ιστορία του παιχνιδιού.

Όλα φαίνονται νορμάλ. Ποιος νοιάζεται αν υπάρχουν τρύπες δεξιά και αριστερά;

Ο τεχνικός τομέας είναι εξαιρετικός, καθώς πλέον η Nintendo έχει βγάλει τόσα πολλά παιχνίδια με αισθητική arts and crafts που το έχει σπουδάσει το αντικείμενο. Το Origami King είναι από τα πιο όμορφα Paper Mario και σε αυτό βοηθάει το γεγονός ότι τα πάντα δείχνουν να είναι φτιαγμένα από χαρτί, ακόμα και το νερό. Στις διάφορες τρύπες που υπάρχουν, φαίνονται τα σύρματα που κρατάνε τις μακέτες στην θέση τους, όπως θα ήταν φυσικό για έναν τέτοιο κόσμο. Ταυτόχρονα αυτός ο πολύχρωμος κόσμος σε HD αποτελεί ένα εξαιρετικό θέαμα. Η μουσική είναι εξίσου προσεγμένη. Δεν φέρνει δάκρυα στα μάτια όπως έκανε το εκπληκτικό jazz soundtrack του Sticker Star, αλλά επικεντρώνεται περισσότερο σε νέες συνθέσεις και διαφορετικά μουσικά είδη. Τα θέματα στα boss battles είναι επικά ενώ μερικοί χαρακτήρες κάνουν εμφάνιση με τρομερά απρόσμενη μουσική υπόκρουση που ενισχύει την όλη κωμωδία του τίτλου.

Το Paper Mario: The Origami King δεν είναι ακριβώς η επιστροφή του παλιού καλού Paper Mario. Όμως έχει κάποια στοιχεία που είχαν τα πρώτα δύο παιχνίδια της σειράς: ωραίο σενάριο, γαργαλιστικά αστεία και ψυχή. Ναι, έχει και αδυναμίες, όπως οι βαρετές μάχες (πλην των boss) και το γεγονός ότι λείπουν οι βασικοί μηχανισμοί ενός RPG με αποτέλεσμα να είναι μια αρκετά ρηχή εμπειρία. Παρόλα αυτά, θα σας αποζημιώσει με τον κόσμο, το χιούμορ και την παρουσίασή του.

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:SwitchΑΝΑΠΤΥΞΗ:Intelligent SystemsΕΚΔΟΣΗ:NintendoΔΙΑΘΕΣΗ:CD Media

Game20.gr, το Άσυλο των gamers