Need for Speed Hot Pursuit Remastered review

10 χρόνια πριν, σχεδόν ακριβώς τέτοιες μέρες, θυμάμαι να γράφω κάποια λόγια για ένα παιχνίδι που είχα τότε λατρέψει. Ήταν η εποχή που τα arcade racers είχαν αρχίσει να χάνονται από το τοπίο του gaming και η μόνη σειρά που σταδιακά πειραματιζόταν με διάφορες προοπτικές ήταν το Need for Speed. Αναφέρομαι στο Hot Pursuit, της Criterion, που, αφήνοντας πίσω την κουλτούρα των Underground και αγνοώντας σα να μη συνέβη ποτέ το σοβαροφανές στιλ του Shift, επέστρεψε στο “απαστράπτον”, απλοϊκό racing μιας παλιότερης εποχής. Και το έκανε με επιτυχία - τότε.

Η αλήθεια είναι πώς από τότε υπήρχαν φωνές ότι το Hot Pursuit ήταν μία τυπική επιστροφή στις ρίζες, μια επιστροφή στην εποχή που τα παιχνίδια δεν είχαν “ταυτότητα”, υπήρχαν απλά ως αντικείμενα διασκέδασης. Φωνές που δεν είχαν κάποιο άδικο. Αν όμως αυτά συνέβαιναν το 2010, σήμερα, τί μπορούμε να πούμε για το Hot Pursuit Remastered; Ομολογουμένως, όχι πολλά, πόσο μάλλον καλά. Το συγκεκριμένο remaster φαίνεται να μην έχει κάποιον εμφανή στόχο πλην της τακτικής υπενθύμισης πως τα Need for Speed όντως υπάρχουν ακόμα και σύντομα θα βγει ακόμα ένα. Για να βγάζουμε νωρίς τα μεγαλύτερα ερωτήματα από τη μέση: το Hot Pursuit Remastered δεν προσφέρει νέο περιεχόμενο ούτε φέρνει τεχνικά το αρχικό παιχνίδι στη σύγχρονη εποχή. Θα έλεγε κανείς πως πρόκειται περί ενός πολύ αργοπορημένου port στην γενιά που μας αφήνει, παρά οτιδήποτε άλλο.

Είστε ένας απρόσωπος πρωταγωνιστής που παίρνει μέρος σε αγώνες. Αυτό είναι όλο. Δεν υπάρχει καμία ιστορία, καμία προσποίηση σεναρίου, καμιά δικαίωση. Απλά αγώνες διάσπαρτοι στο Seacrest County, μια φανταστική περιοχή κάπου στις ΗΠΑ. Νομίζω εδώ ξεκινάνε τα προβλήματα. Έχουμε καλομάθει σε τεράστιες εκτάσεις ή καλοφτιαγμένες πίστες στα racers, οπότε απλοί αγώνες σε ένα άδειο, ασφαλτοστρωμένο sandbox δεν “γεμίζουν” πλέον. Το Seacrest είναι μια περιοχή μεγάλη, όχι όμως και γεμάτη περιεχόμενο. Δίνεται η δυνατότητα για ελεύθερα γκάζια εκτός αγώνων στους δρόμους, αλλά όχι κάποια αφορμή ή κάποια ανταμοιβή γι αυτού του είδους το gameplay. Στo πλαίσιo βέβαια της γενιάς των PS3/X360, με εξαίρεση ίσως το πρώτο Forza Horizon, έχω την αίσθηση πως το Seacrest είναι η πιο ολοκληρωμένη και καλοσχεδιασμένη περιοχή που ταξιδέψαμε με αυτοκίνητο.

Τα κυνηγητά με τους αστυνομικούς είναι διασκεδαστικά.

Τα αυτοκίνητα του Hot Pursuit είναι το έταιρο θέμα που προβληματίζει. Το γεγονός ότι το παιχνίδι πρωτοκυκλοφόρησε 10 χρόνια πριν συνεπάγεται ότι έχει και το αντίστοιχο ρόστερ αυτοκινήτων. Θυμίζω τότε δεν υπήρχαν υβριδικά υπεραμάξια ή παρανοϊκά αποκλειστικές εκδόσεις οχημάτων από τους ακριβούς οίκους. Επιπλέον, είναι και σχετικά λίγα για τα τωρινά δεδομένα, παρόλο που περιλαμβάνονται και τα DLC της αρχικής έκδοσης. Υπάρχουν μόνο ακριβά road cars, χωρίς κάποια άλλη εξωτική κατηγορία. 79 exotics μόνο, και ο αριθμός αυτός θα πω είναι φουσκωμένος, αφού τα παλιότερα Need for Speed είχαν το κακό συνήθειο να περιλαμβάνουν coupe και cabrio εκδόσεις του ίδιου αυτοκινήτου (που, εν προκειμένω, δεν έχουν καμία διαφορά στην οδήγηση). Επίσης, δεν υπάρχουν Ferrari, ήταν η εποχή που η ιταλική μάρκα δεν έδινε τα αμάξια της στην EA.

Οι αγώνες στο Seacrest πάντως παραμένουν το πλέον λαμπρό στοιχείο του Hot Pursuit. Κυρίως επειδή είναι ξέφρενοι και τεράστιοι. Υπάρχουν τα κλασικά sprint, circuit και time trial όπως βέβαια και οι διάφορες παρεμβάσεις των αστυνομικών σε κάθε mode που προκαλούν εκρηκτικές στιγμές. Η οδηγική συμπεριφορά των αυτοκινήτων είναι κάπως μονολιθική. Μόνο τα πιο γρήγορα από αυτά φαίνεται να έχουν όντως διαφορές στον χειρισμό τους, κυρίως λόγω της επιτάχυνσης. Μην περιμένετε ακριβείς αντιδράσεις ή ρεαλιστικές αποκρίσεις. Το Hot Pursuit παραμένει παλιακό arcade στην καρδιά, όπου το drift είναι η λύση σε όλα τα προβλήματα και το νίτρο η λύση στο πολύ drift. Το παιχνίδι επίσης θα έλεγα πως έχει συμπτώματα rubber banding, δηλαδή οι αντίπαλοι οδηγοί στους αγώνες ξαφνικά γίνονται πολύ καλοί αν μείνουν πίσω.

Το ρόστερ των αυτοκινήτων προέρχεται από μια άλλη εποχή.

Όλο αυτό καλύπτεται έξυπνα με δύο τρόπους. Aρχικά, οι παρεμβάσεις των αστυνομικών δεξιά και αριστερά το πιο πιθανό είναι να σας εμποδίσουν από το να έχετε μια αψεγάδιαστη πορεία στην πρωτιά. Το παιχνίδι είναι σχετικά ζόρικο – στους ύστερους αγώνες, αν οι ΑΙ αντίπαλοι έχουν την πρωτιά κι εσείς μείνετε πίσω ως θύμα της αστυνομίας ή κακής οδήγησης τότε τα πράγματα είναι σκούρα. Προσωπικά, δεν ήταν λίγες οι στιγμές που αγώνες 8 ή ακόμα και 10 λεπτών δεν έδωσαν βραβείο επειδή δεν ήμουν αρκετά καλός! Παράλληλα, σε όποιον αγώνα εμπλέκονται τα αγόρια με τα μαύρα, είναι διαθέσιμα αυτά που αποκαλώ “όπλα”. Πρόκειται περί βοηθημάτων που κάνουν τη ζωή σας πιο εύκολη στις κρίσιμες στιγμές. Το turbo εκτινάσσει το αυτοκίνητο στην τελική ώστε να ξεφύγετε από τον όποιο συνωστισμό, ενώ πχ το spike strip βοηθάει αν τα περιπολικά κολλάνε από πίσω.

Η δεύτερη καριέρα που προσφέρει το Hot Pursuit, αυτή του αστυνομικού, είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος στους αγώνες. Πρακτικά το παιχνίδι σας ζητάει να παίξετε συγκρουόμενα, αφού ο πιο συνηθισμένος στόχος των αντίστοιχων αγώνων είναι απλά να διαλύσετε τους ΑΙ αντιπάλους που παρανομούν τρέχοντας. Τα διαθέσιμα αστυνομικά αυτοκίνητα είναι περίπου τα ίδια με αυτά της κανονικής καριέρας, αν και έχω την αίσθηση πως έχουν πειραγμένο χειρισμό, δεδομένου και του διαφορετικού στόχου. Τα όπλα της αστυνομίας είναι επίσης κάπως διαφορετικά: μπορεί να καλέσει ελικόπτερο για ενίσχυση ή να στήσει μπλόκο για να αναχαιτίσει τους ξέφρενους οδηγούς. Αυτό που θυμάμαι είχα κάνει την πρώτη φορά και έκανα και τώρα είναι να ολοκληρώσω πρώτα την καριέρα μου ως οδηγός exotics και μετά να καταπιαστώ με την εφαρμογή του νόμου. Είναι διαφορετικά τα ταλέντα του δρόμου που καλείστε να αποκτήσετε κάθε φορά και αυτό είναι το πιο ευφυές που καταφέρνει το παιχνίδι: να επεκτείνει τη διάρκεια του με αυτήν την απλή μετάβαση και να δώσει νέο ρόλο στον περιορισμένο αριθμό αυτοκινήτων του.

Το Autolog, το σύστημα δηλαδή που χειρίζεται την πρόοδο σας και την ύπαρξή σας στο online του παιχνιδιού, επιστρέφει. Αυτή τη φορά επίσης υπάρχει cross-platform multiplayer, πχ εγω στο Xbox One συνήθως έπαιζα με κόσμο από PC. Το multiplayer είναι λίγο-πολύ ίδιο με εκείνο του αρχικού παιχνιδιού. Οι αγώνες αντικατοπτρίζουν τις δύο διακριτές καριέρες του solo, δηλαδή του οδηγού και του αστυνόμου, οπότε υπάρχει και εδώ η απαραίτητη ποικιλία.

Ιταλικό δίδυμο.

Οι αξιοσημείωτες τεχνικές προσθήκες δυστυχώς σταματούν εδώ. Τούτο το remaster δεν προσφέρει τίποτα εξόφθαλμα καλύτερο από την αρχική έκδοση. Tουναντίον, θα έλεγα πως κάνει πιο saturated την εικόνα με κάποιες αλλαγές στον φωτισμό. Μην περιμένετε τίποτα καλύτερο από ένα όμορφο παιχνίδι περασμένης. Χοντροκομμένα σκηνικά, αυτοκίνητα λιγότερων πολυγώνων και κάπως βασικά περιβάλλοντα. Το remaster υποτίθεται έχει κάποια πράγματα στο Seacrest διαφορετικά, συνήθως χρησιμοποιώντας πιο εξελιγμένους φωτισμούς, αλλά στην πράξη δεν ξεφεύγουν από τη μετριότητα. Στο Xbox One συνάντησα και κάποια τεχνικά προβλήματα, αλλά ευτυχώς βγήκε σχετικό update. Ο ηχητικός τομέας παραμένει απαράλλακτος, με soundtrack που θυμίζει indie rock εποχές 2010 και τους ήχους από τις μηχανές και τις σειρήνες των αμαξιών να είναι απλά διεκπεραιωτικοί.

Σε μια εποχή όπου κυριαρχεί η σειρά Forza Horizon με την απέραντη ομορφιά της, λατρεύεται το αδικοχαμένο Driveclub με το καταπληκτικό του gameplay, αλλά υπάρχει και το αξιόλογο Need for Speed Heat, τί μπορεί να προσφέρει το Need for Speed Hot Pursuit Remastered; Θα έλεγα τίποτα αξιοσημείωτο. Αποτελεί προϊόν μιας άλλης εποχής όπου τα arcade racers ήταν πιο συχνά και ίσως να αξίζει για λόγους νοσταλγίας. Τα νεότερα παιχνίδια του είδους όμως είναι καλύτερα σε κάθε επίπεδο.

Ο ρόλος του αστυνομικού παραμένει το καλύτερο σημείο τουΕκρηκτικοί και δύσκολοι αγώνεςCross-playΞεπερασμένο gameplayΠεριορισμένο ρόστερ αυτοκινήτωνΕλάχιστες παρεμβάσεις στον τεχνικό τομέαΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 6.0

Game20.gr, το Άσυλο των gamers