Monster Hunter: World Review

Η πορεία του Monster Hunter: World είναι περίεργη. Ξεκίνησε ως μία απλή φήμη, κοντά στην ανακοίνωση του Monster Hunter: XX, μία φήμη που κανείς δεν πίστεψε πάρα πολύ. Έπειτα, ήρθε η ανακοίνωσή του με ένα απλά μέτριο trailer που δεν ενθουσίασε ιδιαίτερα τους φίλους της σειράς. Από τη στιγμή εκείνη, όμως, σιγά σιγά, η Capcom μπήκε σε μια άψογη πορεία επανόρθωσης, δείχνοντας σταδιακά τα προτερήματα του παιχνιδιού και κάνοντας όλες τις σωστές

δηλώσεις. Το Monster Hunter: World πλέον είναι εδώ και το ερώτημα είναι απλό: πρόκειται για το καλύτερο Monster Hunter μέχρι τώρα;

Το Α και το Ω εδώ πέρα είναι εμφανές στην ονομασία του παιχνιδιού – πρόκειται για ένα αδιάκοπο και ανελέητο κυνήγι τεράτων. Θα επιχειρούσα να κάνω μια λίστα με τα είδη των τεράτων αυτών αλλά ξέρω εκ των προτέρων πως δεν θα τα καταφέρω, τα τέρατα του Monster Hunter είναι μάλλον εξεζητημένα για κάτι τέτοιο. Περίεργα πλάσματα όλων των μεγεθών με συμπεριφορές που έχουν κάποιους κοινούς τόπους, αλλά τελικά μοναδικότητες που μένουν αλησμόνητες. Φυσικά, το παιχνίδι δεν ξεχνάει τις ρίζες του: παλιοί γνώριμοι όπως η (πιο τυπική από όλους θα έλεγα) Rathian ή ο Diablos εμφανίζονται, αλλά τα περισσότερα τέρατα είναι καινούρια. Ελλείψεις υπάρχουν, που ίσως και να έχουν να κάνουν με υποκειμενισμούς, από την άλλη όμως το παιχνίδι δεν αφήνει ποτέ την αίσθηση του κενού ή του πειραματικού.

Πράγματι, όλα τα νέα τέρατα μοιάζουν να είναι μελετημένα σε βαθύ επίπεδο, δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από οτιδήποτε έχει εμφανιστεί μέχρι τώρα στη σειρά. Για την ακρίβεια, η εμπειρία της Capcom επιφέρει σπουδαία αποτελέσματα. Συγχωρέστε με αν παραγίνομαι τεχνικός, μα το Odogaron αντικαθιστά άψογα το σφυροκόπημα ενός Tigrex, ενώ ο Legiana στέκεται στα ίσα απέναντι στους “παλιούς” μεγάλους όπως ο Rathalos. Αναμενόμενα, κάθε τέρας έχει τις κινήσεις του και τις συμπεριφορές του, τα δυνατά και τα τρωτά του σημεία. Το World αφήνει αιχμές για το κάθε ένα από αυτά, αλλά επαφίεται σε εσάς κατά την διάρκεια του κυνηγιού να ανακαλύψετε το τέρας, σε μια διαδικασία που δεν κουράζει ποτέ.

Αυτοί οι δύο θα μαλλιοτραβηχτούν σε λίγο.

Φυσικά, εδώ σπουδαίο ρόλο παίζουν τα διαθέσιμα όπλα, 14 στον αριθμό. Καλύπτουν όλα τα γούστα, τις ικανότητες και τις διαθέσεις, από ranged βαριά όπλα όπως το heavy bowgun μέχρι την εξωτική πρόσφατη προσθήκη του insect glaive στο Monster Hunter 4. Αν είστε πιο άπειροι παίκτες, για να λέμε αλήθειες, μάλλον θα δυσκολευτείτε τόσο στο να βρείτε ποιο από όλα τα όπλα σας ταιριάζει, όσο και στο να νιώσετε πλήρως άνετα με τη χρήση τους. Είναι το μειονέκτημα της εξαιρετικής ποικιλίας των κινήσεων σε συνδυασμό με το μεγάλο εύρος των ίδων των όπλων. Για καλό ή κακο, η Capcom δεν έκανε νέες προσθήκες ή άλλαγες στον τρόπο που λειτουργούν τα όπλα, όμως η μέχρι τώρα δουλειά της και η σπουδαία εμπειρία στο στήσιμο των combo αποτελούν σταθερά τη βάση ενός έξοχου gameplay.

Μπορεί να ακουστεί αρκετά βασική σαν υπόθεση, όμως ήδη έχουμε μιλήσει για περίπου ολόκληρο το Monster Hunter: World. Δεν υπάρχει κάτι παραπάνω να κάνετε, μόνο να διαλέξετε ένα όπλο και να βγείτε στο κυνήγι τεράτων. Αυτή τη φορά, παρόλα αυτά, σε μια προσπάθεια να προσελκύσει και νέους παίκτες στον εθιστικό κόσμο του Monster Hunter, η Capcom έχει στήσει και ένα τυπικό σενάριο που καλύπτει και τον υπότιτλο του παιχνιδιού. Είστε ένας κυνηγός του πέμπτου στόλου του Hunter’s Guild που καταφτάνει σε μια νέα περιοχή (εξ ου και το όνομα World και οι εντελώς νέες πίστες) για την εξερευνήσει. Παράλληλα, στην περιοχή εμφανίζεται και ένας Elder Dragοn, ένα γιγάντιο τέρας δηλαδή και εσείς βρίσκεστε στο επίκεντρο όλων αυτών των γεγονότων και προπαθείτε να βγάλετε άκρη. Είναι όσο τυπικό ακούγεται, δεν υπάρχει καμία υποκρισία ή ψευδαίσθηση μεγαλείου, η πλοκή υπάρχει για να μάθει στους νέους παίκτες τί εστί Monster Hunter.

Και σ’ αυτό, τα καταφέρνει άψογα. Όλα τα συστήματα του παιχνιδιού εισάγονται σε σταθερό ρυθμό, υπάρχουν tutorials παντού και κάποιες καταστάσεις έχουν αυτοματοποιηθεί. Αυτό δεν σημαίνει πως το World έχει χάσει κάτι από την hardcore φύση της σειράς. Όταν όλα έχουν μπει στη θέση τους, η ποικιλία των αντικειμένων, των όπλων, των πανοπλιών, των συστημάτων, των τακτικών και τόσων άλλων μικροπραγμάτων παραμένει σχεδόν χαοτική, όσο νοικοκύρεμα και αν έχει επιχειρήσει να κάνει η Capcom. Το πιο φανερό απ' όλα είναι ο εντοπισμός των τεράτων στις πίστες. Στα προηγούμενα παιχνίδια, κάθε τέρας σύχναζε σε μια συγκεκριμένη ζώνη της πίστας και ήταν λίγο πολύ δεδομένο πως θα βρίσκεται εκεί. Πλέον, η πολυπλοκότητα των πιστών απαιτεί τα scoutflies, πυγολαμπίδες που εντοπίζουν τα ίχνη ενός τέρατος (πατημασιές, πεσμένα φτερά ή λέπια κτλ) δημιουργώντας στην πορεία ένα νοητό μονοπάτι προς το ίδιο το τέρας.

Οι νέες περιοχές είναι εκπληκτικές.

Η αυτοματοποίηση αυτή στην ανίχνευση ενός τέρατος είναι η πρώτη από τις βελτιώσεις που έχουν γίνει, ίσως η πιο περίεργη θεωρητικά αλλά σίγουρα αναγκαία – οι πίστες πλέον έχουν αλλάξει ολοκληρωτικά. Δεν χωρίζονται πλέον σε ζώνες με ενδιάμεσο loading, αλλά είναι ενιαίες και υπάρχει παρά μόνο ένας τοπογραφικός διαχωρισμός. Είναι τεραστιες και με πολλές διασυνδέσεις, μυστικές ή μη, γεμάτες ζωή και σχεδόν οργανικές. Το πέρασμά σας διαταράζει την ισορροπία, αφού τα μικρά ζώα κάθε πίστας σας αποφεύγουν, αντίστοιχα η χλωρίδα επηρεάζεται και, εν τέλει, οι μάχες σας με τα τέρατα αφήνουν τα σημάδια τους, αφού μερικά μέρη των πιστών καταστρέφονται κιόλας. Η λογική του crafting, πάντα παρούσα, αυτήν τη φορά δεν προστάζει πανικόβλητες κινήσεις συλλογής υλικών στις αποστολές αφού πάντα μπορείτε να εξερευνήσετε κάθε πίστα άνευ χρονικών περιορισμών και εκτός αποστολών, στα λεγόμενες expeditions.

Ναι, όσο σημαντική είναι η εξοικείωση με το εκάστοτε όπλο ή τέρας, εξίσου σημαντικό είναι και το crafting. Πέρα από τα οποιαδήποτε αντικείμενα που βοηθούν, καίριο στοιχείο στο παιχνίδι και η πεμπτουσία του εθισμού με αυτό είναι η αναβάθμιση των όπλων και των πανοπλιών που, εκτός των άλλων, προσφέρει και την όποια RPG βάση. Μαζεύοντας πρώτες ύλες από κάθε τέρας που σκοτώνετε ή πιάνετε, μπορείτε να αναβαθμίσετε το όπλο που χρησιμοποιείτε και να φτιάξετε μια αντίστοιχη πανοπλία. Κατ’ αντιστοιχία με τη συμπεριφορά του τέρατος συμπεριφέρεται και ο εξοπλισμός. Για παράδειγμα, η πανοπλία που προκύπτει από τον Rathalos, ο οποίος φημίζεται για τη φλογερή αναπνοή του, είναι ανθεκτική στη φωτιά, ενώ το αντίστοιχο τσεκούρι κάνει επιπλέον ζημιά φωτιάς σε κάθε χτύπημα του. Υπάρχει δηλαδή ένα τεράστιο εύρος επιλογών, αναλογιζόμενοι και τα μπόλικα τέρατα που υπάρχουν.

Όλα αυτά μπορείτε να τα κάνετε μόνος και το World δεν έχει κανένα πρόβλημα με αυτό. Προσφέρει άλλωστε ένα σενάριο που διαρκεί παραπάνω από 15 ώρες χωρίς να μπείτε σε συνεχείς διαδικασίες αναβάθμισης (τότε η διάρκεια διπλασιάζεται οπωσδήποτε). Το ζουμί όμως κάθε Monster Hunter βρίσκεται στο multiplayer, όπου μέχρι και τέσσερις παίκτες-κυνηγοί βρίσκονται στην ίδια πίστα και ασχολούνται με το ίδιο τέρας. Η δυσκολία φυσικά προσαρμόζεται και η συνεργασία με καλούς παίκτες κάνει την διαδικασία του κυνηγιού ακόμα πιο απολαυστική. Να σημειώσω πως τα περισσότερα προβλήματα που είχε αρχικά η έκδοση του Xbox One έχουν πλέον λυθεί, ενώ δεν υπάρχουν θέματα με lag. Το παιχνίδι εντωμεταξύ προσφέρει κάποιες βασικές λειτουργίες guild, γεγονός εξαιρετικά χρήσιμο, ενώ η ύπαρξη της SOS flare, που επιτρέπει drop-in άλλων παικτών σε δύσκολες στιγμές κατά την διάρκεια ενός κυνηγιού, λύνει τα χέρια.

Το κυνήγι με παρέα είναι πάντα καλύτερο.

Συν τοις άλλοις, με το Monster Hunter: World η μετάβαση της σειράς στις επιτραπέζιες κονσόλες (και στο PC αργότερα φέτος) μετά από τόσα χρόνια είναι εκθαμβωτική. Όχι τόσο επειδή το παιχνίδι είναι πραγματικά τεχνικά άρτιο, όσο επειδή η σύγκριση με τους προκατόχους του το ανεβάζει πολύ. Συγκριτικά με άλλους τίτλους της τωρινής γενιάς, το World δεν είναι συγκλονιστικό τεχνικά, πλην των animations που ήταν πάντα το δυνατό σημείο της σειράς. Το frame rate, τουλάχιστον στο Xbox One, δεν είναι καρφωμένο στα 60fps, αλλά δεν πέφτει ποτέ ενοχλητικά πολύ, οι υφές είναι μάλλον μέτριες, όμως συνολικά το παιχνίδι παρουσιάζει ένα όμορφο οπτικό σύνολο, ιδίως στις πιο εξωτικές πίστες. Ο δε ήχος είναι αυτός που πραγματικά απογειώνει την εμπειρία, με πρωταγωνιστές φυσικά τα ίδια τα τέρατα και οι κραυγές τους συγκεκριμένα, με ένα καλό ηχοσύστημα, τους δίνουν μοναδικό χαρακτήρα. Η άμεση σύγκριση με τον συμπιεσμένο ήχο του 3DS όπου βγήκαν τα προηγούμενα MH κάνει την εμπειρία ακόμα πιο εντυπωσιακή για τους φαν της σειράς.

Μετά από μπόλικες ώρες εθισμού στο Monster Hunter: World, η απάντηση στο ερώτημα του προλόγου είναι προφανής. Ναι, είναι το καλύτερο παιχνίδι της σειράς μέχρι τώρα, έστω και αν αυτό συμβαίνει εν μέρει λόγω της μετάβασης σε ανώτερο hardware. Είτε ασχολείστε με Monster Hunter από παλιά, είτε θέλετε να ξεκινήσετε τώρα, το Monster Hunter: World θα σας ικανοποιήσει απόλυτα, ενώ ήδη θέτει υποψηφιότητα για το βραβείο του παιχνιδιού της χρονιάς.

Καταπληκτικά νέα τέραταΆψογη ισορροπία στο gameplayΠοικιλία όπλων και αναβαθμίσεωνΕξαιρετικός ήχοςΜικροπροβλήματα στα γραφικάΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 9.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4, Xbox One, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:CapcomΕΚΔΟΣΗ:CapcomΔΙΑΘΕΣΗ:CD MediaΕΙΔΟΣ:Action RPGΠΑΙΚΤΕΣ:Single-player, multiplayerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:http://www.monsterhunterworld.com/us/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:26/1/2018 (PS4, Xbox One), Φθινόπωρο 2018 (PC)

Game20.gr, το Άσυλο των gamers