Middle-earth: Shadow of Mordor Review

Δίχως καμία αμφιβολία, το έπος του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και γενικά ο όλος μύθος της Μέσης-γης είναι ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Πολύ λίγες άλλωστε ιστορίες κατάφεραν να αναπτύξουν ένα λογοτεχνικό ρεύμα αντίστοιχου βεληνεκούς και να αποδειχτούν τόσο διαχρονικές όσο και συμβολικές. Προφανώς, όπως συμβαίνει σε κάθε αντίστοιχη περίπτωση, υπήρξαν πολλές προσπάθειες να μεταφερθεί η πεμπτουσία του βιβλίου σε ένα σωρό άλλων ειδών είδη ψυχαγωγίας, από ταινίες μέχρι επιτραπέζια. Στα δικά μας τώρα, τα βιντεοπαιχνίδια βασισμένα στις ιστορίες του Τόλκιν ήταν ως επί το πλείστον

μέτρια με κάποιες ευχάριστες εκπλήξεις, όπως τα Battle for Middle-earth και το Lord of the Rings Online, με τα σχετικά πνευματικά δικαιώματα να έχουν περάσει από ένα σωρό εταιρείες. Έφτασε λοιπόν και η σειρά της Monolith να αποδείξει τί μπορεί να κάνει με το εξαίσιο αυτό υλικό, έχοντας ήδη δώσει κάποια θετικά δείγματα με το Guardians of Middle-earth. Είναι το Middle-earth: Shadow of Mordor το παιχνίδι που θα ικανοποιήσει επιτέλους τους λάτρεις του Άρχοντα ή όχι;

Η ιστορία του Shadow of Mordor τοποθοτείται κάπου στο τέλος της Τρίτης Εποχής, ανάμεσα στα γεγονότα του Χόμπιτ και του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, με το δαχτυλίδι να βρίσκεται στα χέρια του Μπίλμπο Μπάγκινς. Στην περιοχή της Mordor, εκεί που ο Σάουρον είχε σφυρηλατήσει το δαχτυλίδι του και εκεί όπου βρίσκει βρει το τέλος του, εξελίσσεται η ιστορία του Talion, ενός φύλακα της Gondor ο οποίος δολοφονείται μαζί με την οικογένεια του κατά τη διάρκεια μιας καταδρομής των uruk. Η ψυχή του ήρωα, όμως, δεν χάνεται ολοκληρωτικά και τότε είναι που επικοινωνεί μαζί της ένα άγνωστο πνεύμα ενός ξωτικού (wraith), ανίκανο να θυμηθεί το οτιδήποτε για τη ζωή του. Με τα πολλά, και αφού οι στόχοι των δύο έχουν κοινό άξονα την επιστροφή στη Mordor, οι δύο ψυχές ενώνονται στο σώμα του Talion και επιστρέφουν στην Μέση-γη με σκοπό την εύρεση απαντήσεων.

Η πλοκή βασίζεται σε δύο πυλώνες: την εξήγηση που ψάχνει ο Talion για τον ανολοκλήρωτο θάνατό του και τα ερωτήματα του πνεύματος για το παρελθόν του. Περισσότερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ιστορία του ξωτικού, που φέρνει ξανά στο προσκήνιο το Gollum καθώς και άλλους διάσημους χαρακτήρες. Απ’ ότι μαθαίνω, η ζωή του έχει εξιστορηθεί στο Silmarillion, αλλά η εκδοχή του παιχνιδιού είναι αρκετά αλλαγμένη και, για να πω την αλήθεια, η δομή της είναι απλοϊκή και η παρουσίαση της στην καλύτερη περίπτωση μέτρια. Σίγουρα, αν έχετε ασχοληθεί μόνο με τις κινηματογραφικές τριλογίες του Peter Jackson, όπως εγώ, είναι μια πτυχή του μύθου που έχει μείνει ανεξερεύνητη και ίσως καλύψει κάποιες απορίες, αλλά αν έχετε ήδη μελετήσει το σύμπαν του Άρχοντα των Δαχτυλιδών, τότε το παιχνίδι δεν έχει να σας πει απολύτως τίποτα. Δε θέλω να πω πως θα απογοητεύσει τους φαν με κάποιες αλλαγές που έχουν γίνει στην εν λόγω ιστορία, αφού αυτό μόνο από μαρτυρίες άλλων παικτών το έχω ακούσει, αλλά έχετε το κατά νου.

Ο Talion με το wraith και έναν παλιό γνώριμο.

Επιστροφή στη Mordor δηλαδή, και μάλιστα πριν αυτή γίνει παιδότοπος αποκλειστικά για τον Σάουρον. Ναι, τα γεγονότα του παιχνιδιού διαδραματίζονται όσο υπάρχουν στη Mordor ακόμα άνθρωποι, ακόμα και αν αυτοί που κρατούν την αντίσταση είναι πλέον ελάχιστοι. Τυπικά στο μύθο η έκταση της περιοχής είναι αρκετά μεγάλη, το παιχνίδι όμως σας δίνει μόνο δύο περιοχές προς εξερεύνηση. Η μία τα περίξ της μαύρης πύλης και η δεύτερη η Nurn, μία περιοχή μέσα στη βλάστηση, αρκετά μάκρια από τα πρότυπα του γκρίζου, βραχώδη ορίζοντα που έχει επικρατήσει για τη Mordor. Μη γελιέστε όμως, το συνολικό μέγεθος της περιοχής προς εξερεύνηση και ο τρόπος με τον οποίον τοποθετούνται οι αποστολές σ’ αυτήν κάνουν το παιχνίδι μεγάλο και χορταστικό.

Ο τρόπος αυτός είναι το πρώτο από τα σημεία που θυμίζουν έντονα Assassin’s Creed, χωρίς όμως να υπάρχουν κλειδωμένες περιοχές με αόρατα τείχη, παρά μόνο δύσκολα σημεία για έναν παίκτη χαμηλού επιπέδου. Και αυτό γιατί το Shadow of Mordor παρουσιάζει αρκετά στοιχεία RPG, τα περισσότερα εκ των οποίων εφαρμόζονται πετυχημένα. Η ιδιαιτερότητα του Talion να συνυπάρχει με την ψυχή του πνεύματος σε ένα σώμα, του δίνει πρόσβαση σε ένα σωρό ιδιαίτερες ικανότητες, οι οποίες ξεκλειδώνονται σταδιακά, με τη λογική του skill tree. Για να αποκτήσετε δηλάδη κάποια, πρέπει να ξοδέψετε ability points, τα οποία με τη σειρά τους τα αποκτάτε μαζεύοντας το αντίστοιχο experience, εκπληρώνοντας δηλαδή αποστολές ή πετυχαίνοντας μεγάλα και εντυπωσιακά combo στις μάχες. Οι ικανότητες αυτές χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες, αυτή του φύλακα και αυτή του πνεύματος, κάτι δηλαδή σαν κανονικές και μεταφυσικές. Ο διαχωρισμός αυτός δημιουργεί μια αξιοσημείωτη ποικιλία στις διαθέσιμες ικανοτήτες, αλλά πρέπει να βρείτε μια ισορροπία στο ποιες διαλέγετε από την κάθε κατηγορία για να γίνει το παιχνίδι δίκαιο και βατό. Το ευτύχημα είναι πως ακόμα και όταν ολοκληρώσετε την ιστορία έχετε κατά πάσα πιθανότητα νέες ικανότητες προς ξεκλείδωμα. Με άλλα λόγια, το πώς μοιράζουν τα διάφορα επιτεύγματα το experience είναι ρυθμισμένο έτσι ώστε να κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο κάθε στιγμή.

Το έταιρο δυνατό σημείο του παιχνιδιού, για να μην πω και το μεγαλύτερο προτέρημά του, είναι το σύστημα μάχης. Δεν παιδεύεστε πολύ να καταλάβετε πώς λειτουργεί. Πάρτε το πώς ρίχνει ξύλο ο Batman στα παιχνίδια Arkham, αντικαταστήστε τις μπουνιές και τις κλωτσιές με σπαθί, τόξο και στιλέτο και ορίστε το πιο απολαυστικό σύστημα μάχης στο gaming εδώ και χρόνια. Δεν υπερβάλλω καθόλου. Πέρα από τη βάση του συστήματος freeflow των Arkham, η οποία εμφανίζεται στο Shadow of Mordor σχεδόν αυτούσια, η Monolith έχει προσθέσει ιδιοτυπίες που μόνο στα μεταφυσικά της Μέσης-γης μπορούσαν να εμφανιστούν. Οι προαναφερθείσες δίνουν στον Talion μοναδικά προτερήματα έναντι των uruks. Μπορεί να τηλεμεταφέρεται και να σκοτώνει άμεσα έναν εχθρό, ή ακόμα και να τους μετατρέπει σε συμμάχους του από ένα σημείο και έπειτα, αν καταφέρει πρώτα να τους αποδυναμώσει. Επιπλέον, δεν είναι μόνο οι ικανότητες του ήρωα που συνεισφέρουν στις μάχες, αλλά και το εκάστοτε περιβάλλον, το οποίο προσφέρει πολλές ευκαιρίες να αποδυναμώσετε τις ορδές που έρχονται κατά πάνω σας. Μπορείτε να πυρπολήσετε οrcs, ή και να χρησιμοποιήσετε διάφορα αιμοβόρα ζώα που κυκλοφορούν στη Mordor προς όφελός σας.

Το σύστημα μάχης είναι εκπληκτικό.

Φυσικά, οι κατά μέτωπον μάχες με δεκάδες οrcs δεν είναι η μόνη επιλογή, πέραν του ότι μόνο αργότερα στο παιχνίδι γίνεστε αρκετά δυνατός για να αντιμετωπίσετε 30 και 40 εχθρούς ταυτόχρονα. Οι τακτικές stealth παρουσιάζονται το ίδιο δυνατές και οργανωμένες, παρόλο που δε φτάνουν σε βάθος το βασικό σύστημα μάχης. Γι’αυτην την υποτίμηση κυρίως ευθύνεται η νοημοσύνη των εχθρών, οι οποίοι σπάνια αντιλαμβάνονται την ύπαρξη δολοφονημένων εχθρών, και όταν το κάνουν δεν υπάρχουν επιπτώσεις. Θα μπορούσε για παράδειγμα να ενισχύεται η άμυνα ενός φρουρίου αν κάποιο orc έβλεπε ένα πεσμένο σύντροφο, κάτι τέτοιο όμως δε συμβαίνει. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως και έτσι να διαλέξετε να παίξετε δε θα περάσετε καλά. Απεναντίας, τα animations των stealth kills είναι απολαυστικότατα, συν το ότι κάποιες φορές συμφέρει πάρα πολύ να αντιμετωπίσετε απομονωμένους και ανυποψίαστους κάποιους συγκεκριμένους uruks.

Μιλάω για τους καπετάνιους της στρατιάς των uruks. Δύο ντουζίνες σε κάθε περιοχή, τα τρόπον τινά μίνι αφεντικά του παιχνιδιού, με τις ιδιαίτερες αδυναμίες και δυνάμεις τους (πχ κάποια είναι ανθεκτικά στο τόξο) διαφέρουν αρκετά από το κοινότυπο orc που σας επιτίθεται έτσι απλά. Ένας αρχηγός σας προκαλεί σε μάχη, σας εμπαίζει και σας υποτιμάει, και αν σας σκοτώσει ανεβαίνει ακόμα πιο ψηλά στην ιεραρχία του στρατού έως ότου αποκτήσει το αξίωμα του warchief, το ανώτατο που παρουσιάζεται στο παιχνίδι. Αλλά δεν μένει εκεί. Γίνεται η νέμεσις του Talion και η επόμενη μάχη εναντίον του είναι ακόμα πιο δύσκολη. Διότι, προαγωγή σε νέο πόστο για ένα orc σημαίνει περισσότερη δύναμη και επιρροή στις τάξεις του στρατού και φυσικά περισσότερους ακολούθους που τον προστατεύουν. Αυτή η λογική είναι που κάνει και το Shadow of Mordor να ξεχωρίζει από τα παιχνίδια από τα οποία αντλεί έμπνευση. Δεν είναι μόνο το σύστημα μάχης ή το πώς είναι φτιαγμένος ο κόσμος, είναι η επαφή αυτή με τους ξεχωριστούς εχθρούς που δίνει ουσία στο gameplay και κάνει τις μάχες αξιομνημόνευτες.

Ή τους πυρπολείτε όλους, ή περιμένετε να δηλητηριαστούν από το ποτό.

Βέβαια, δεν είναι όλα υπέροχα. Μπορεί κατά τις πρώτες επαφές με αυτά τα uruks αξιώσεων να εντυπωσιαστείτε και να ενθουσιαστείτε με το χαμό που μπορείτε να προκαλέσετε όταν ξεκλειδώσετε τις ικανότητες με τις οποίες ο Talion μπορεί να ελέγχει και να διατάζει ακόμα και warchiefs, όμως το πλεονέκτημα του στρατού να είναι οργανικός είναι συνάμα και το μειονέκτημα του. Πάρτε για παράδειγμα το σύστημα nemesis, που αρχικά σας πεισμώνει. Μόλις ο πρώτος εχθρός nemesis του Talion πέσει, εμφανίζεται ένας δεύτερος και όταν πέσει αυτός τότε έρχεται ένας τρίτος και πάει λέγοντας. Υπάρχει, δηλαδή, ένα σημείο, από το οποίο και έπειτα η ιδέα φθίνει και παύει να προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όντας μόνο ένας άξονας από τον οποίον αποκομίζετε διασκέδαση και experience. Έχει πράγματι τη φάση του να βλέπετε έναν warchief περικυκλωμένο από τους σωματοφύλακες του και μετά αυτούς να παλεύουν για το ποιoς θα πάρει την κενή θέση. Αυτό το τελευταίο είναι το κερασάκι στην τούρτα, αφού αρκετά συχνά τα uruks παλεύουν από μόνα τους για την ιεραρχία, προκαλoύν δηλαδή το ένα το άλλο σε μάχη, ανεξάρτητα από τις δικές σας κινήσεις.

Αυτό αναπαρίσταται σε αποστολές, στις οποίες βεβαίως μπορείτε να παρέμβετε και να κινηθείτε έτσι ώστε η έκβαση να βολεύει εσάς. Είναι πιο λογικό να βοηθήσετε ένα σχετικά αδύναμο orc να σφετεριστεί τη θέση ενός πιο δυνατού, παρά το αντίστροφο. Τέτοιου είδους αποστολές, μαζί με κάποιες που αφορούν την απελευθέρωση ανθρώπων σκλάβων των uruks και κάποιες άλλες που έχουν να κάνουν με την αναβάθμιση των όπλων σας, αποτελούν το σύνολο των δευτερευόντων αποστολών στο παιχνίδι. Τόσο αυτές, όσο και εκείνες της κύριας ιστορίας, πάσχουν από ένα βασικό θέμα - είναι παντελώς αδιάφορες. Τα objectives της ιστορίας επαναλαμβάνονται επικίνδυνα συχνά, ιδίως στο σκέλος που έχει να κάνει με την ανακάλυψη του παρελθόντος του πνεύματος, ενώ όσες δε βασίζονται στο σύστημα μάχης σπάνια καταφέρνουν να κεντρίσουν την προσοχή. Ποτέ δεν είναι ανυπόφορες ή δύσκολες λόγω κακού σχεδιασμού (παράπτωμα που εμφανίζεται έντονα στα Assassin’s Creed), απλά είναι πιο πολύ διεκπεραιωτικού χαρακτήρα και δεν χαράζουν καμία εντύπωση διαρκείας.

Όλα αυτά βέβαια εξελίσσονται στη Mordor, όπως τονίζει και ο τίτλος άλλωστε. Από τη μία πλευρά, η περιοχή της μαύρης πύλης είναι ένα ξερό τοπίο, βραχώδες και ερημικό, όπως μπορείτε να το αντιληφθείτε και από τις ταινίες. Στον αντίποδα, η Nurn είναι πιο “πράσινη”, με τα υψίπεδα της να είναι καλυμμένα από θάμνους και άλλα χάμηλα φυτά και τα φρούρια των uruks να λούζονται από τα νερά της λίμνης Nurnen. Και στις δύο περιοχές τα κτίρια είναι ελάχιστα και δεν περιφέρεστε ποτέ σε πόλεις, αλλά μόνο σε ερείπια πόλεων. Το πιο κατάλληλο μέρος για να αναδειχτούν οι platforming επιδεξιότητες του Talion (ακόμα ένα σημείο που φέρνει στο μυαλό Assassin’s Creed) είναι τα φρούρια των orcs, των οποίων η αρχιτεκτονική κρίνεται ως κατάλληλη και σαφώς μελετημένη και φτιαγμένη για να καλύπτει ακόμα και τους παίκτες που προτιμούν να επενδύσουν σε κινήσεις stealth. Κατά τα άλλα o κόσμος του παιχνιδιού δεν έχει να δείξει πάρα πολλά. Θα έλεγα μάλιστα πως το περιορίζει και αρκετά, αφού δεν βλέπετε σημεία που χαρακτηρίζουν τη Μέση-γη. Οι περιοχές που σας απασχολούν είναι ως επί το πλείστον άδειες και παρόλο που το έδαφος είναι ανάγλυφο, με ανηφόρες, κλίσεις, βράχια και λοιπά, σπάνια εντυπωσιάζει.

Συχνά πυκνά τα orcs σφάζονται από μόνα τους.

Είναι πάντως ένας κόσμος όμορφος. Οι εκπληκτικοί φωτισμοί σε συνδυασμό με την πλήρη απουσία aliasing και με τις σύνθετες γεωμετρίες, κάνουν την περιήγηση στη Mordor μια next-gen εμπειρία. Τα μοντέλα των χαρακτήρων δεν είναι κάτι το πρωτοποριακό, όπως επίσης και τα animations, που χαρακτηρίζονται απλώς ως αξιοπρεπή. Εντυπωσιακό πάντως είναι το γεγονός πως, ακόμα και όταν γίνεται χαμός επί της οθόνης, με δεκάδες orcs να επιτίθενται και τον ήρωα σε φρενήρεις ρυθμούς μάχης, το παιχνίδι διατηρεί σταθερό frame rate και δεν κολλάει πουθενά. Σίγουρα χωρούσε περισσότερη τεχνική αρτιότητα, αλλά και πάλι, το Shadow of Mordor δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα υπόλοιπα παιχνίδια που βγαίνουν και στη νέα και στην προηγούμενη γενιά. Σε πολύ υψηλά επίπεδα κυμαίνεται και ο ήχος. Η μουσική, δια χειρός Garry Shyman (Bioshock), είναι αντάξια του ονόματος του παιχνιδιού, παρότι δεν αφήνει το σημάδι που άφησαν οι συνθέσεις του Howard Shore στις ταινίες. Το ίδιο καλά σε ποιότητα είναι και τα υπόλοιπα εφέ που ακούγονται, ενώ οι φωνές των χαρακτήρων είναι κορυφαίες.

Εν τέλει, το Middle-earth: Shadow of Mordor είναι ένα πολύ δυνατό παιχνίδι, που αν και δανείζεται αρκετούς μηχανισμούς από άλλους διάσημους τίτλους, διατηρεί τα θετικά χαρακτηριστικά τους και τους ενισχύει με ολοκληρωτικά καινούριες και ενδιαφέρουσες ιδέες. Ναι, το Middle-earth: Shadow of Mordor δεν είναι μόνο το καλύτερο παιχνίδι Lord of the Rings, αλλά στέκεται επάξια και ως κάτι ξεχωριστό, ένα sleeper hit τολμώ να πω, ικανό να διασκεδάσει και να ικανοποιήσει ακόμα και τους πιο απαιτητικούς παίκτες. Τσιμπήστε το.

Εξαιρετικό σύστημα μάχηςΜεγάλη διάρκειαΟ οργανικός στρατός των orcs και το σύστημα nemesisΠετυχημένα στοιχεία RPGΜέτριο, κακώς παρουσιασμένο σενάριοΚάπως αδιάφορες αποστολέςΤο σύστημα nemesis μετά από ένα σημείο δεν έχει να προσφέρει πολλάΗ Mordor δεν αφήνει ιδιαίτερη εντύπωσηΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4, Xbox One, PS3, Xbox 360, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:MonolithΕΚΔΟΣΗ:WarnerΔΙΑΘΕΣΗ:ZegetronΕΙΔΟΣ:ActionΠΑΙΚΤΕΣ:Single-playerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:https://www.shadowofmordor.com/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:2/10/2014 (PS4, Xbox One, PC), 21/11/2014 (PS3, Xbox 360)PEGI:18

Game20.gr, το Άσυλο των gamers