Metal Gear Rising: Revengeance Review

Έχοντας καθυστερήσει πολύ και στην πορεία αλλάξει ομάδα ανάπτυξης, το Metal Gear Rising θα μπορούσε να είναι ένα νέο… Aliens: Colonial Marines. Ευτυχώς, η Platinum, αποδεικνύει ξανά το ταλέντο της, δίνοντας μας ένα χορταστικό hack’n'slash.

Αρχικά, δύο λόγια για τη σχέση του παιχνιδιού με τα Metal Gear Solid. Ναι, το Metal Gear Rising δανείζεται ένα μέρος του ονόματος της σειράς. Ναι, ο πρωταγωνιστής είναι ο ίδιος με αυτόν που μίσησαν πολλοί (εμένα μου άρεσε) στο MGS2, αλλά λατρέψαμε στο

MGS4. Ναι, η λάμψη και η απίστευτη λεπτομέρεια των προηγούμενων παιχνιδιών, ανά στιγμές, υπερσκιάζει το MGR. Το παιχνίδι, όμως, δεν υποκρίνεται, και γι αυτό αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στην Platinum. Δεν προσπαθεί να αντιγράψει τους τίτλους του Kojima, ούτε επιδιώκει να πουλήσει μόνο και μόνο λόγω ονόματος. Το MGR, μοιράζεται μεν το σύμπαν και τους πρωταγωνιστές με μερικά πολύ αγαπημένα παιχνίδια, όμως αφού ασχοληθείτε λίγο μαζί του, θα διαπιστώσετε πως έχει την δική του ταυτότητα, με τα όποια θετικά ή αρνητικά. Καταλαβαίνω τους gamers που απογοητεύονται από την απομάκρυνση αυτή, όμως δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ αν θα προτιμούσαν πράγματι ένα κανονικό MGS από οποιονδήποτε άλλο πέραν του Hideo Kojima.

Αρκετά με τα προκαταρκτικά, ας μπούμε στο ψητό. Το Metal Gear Rising, με πρωταγωνιστή τον Raiden, διαδραματίζεται αρκετά χρόνια μετά το τέλος του MGS4, στη μετά-Patriots εποχή. Ξεχάστε τους “la-li-lu-le-lo”. Πλέον οι οντότητες των Patriots αποτελούν παρελθόν, αλλά παρόλο που δεν υπάρχουν πια για να ελέγχουν τον κόσμο, η κληρονομιά τους είναι ακόμα ορατή. Η οικονομία του πολέμου συνεχίζει να κάνει κύκλους, παρόλο που βρίσκεται σε μια ύφεση. Το παιχνίδι ξεκινά με τον Raiden σωματοφύλακα κάποιου προέδρου μίας αφρικάνικης χώρας, όταν αυτός απάγεται. Από εκεί και πέρα, και καθώς ο ήρωας έρχεται αντιμέτωπος με το παρελθόν του και όχι μόνο, αρχίζει να ξετιλύγεται ο μίτος μίας μεγάλης συνωμοσίας, που θέλει να ενισχύσει την οικονομία του πολέμου και τα λεφτά που πέφτουν στις μισθοφορικές εταιρείες.

Κακός χαμός στις μάχες.

Συνολικά, η ιστορία του Rising, μου άρεσε. Σίγουρα, υπάρχουν διάφορες κλισέ ατάκες και κατάστασεις εδώ και εκεί, ενώ το σενάριο δεν είναι τόσο πολύπλοκο ή βαθυστόχαστο όπως στα MGS. Είναι όμως ξεκάθαρο στο τι θέλει να πει, η ιστορία εξελίσσεται ομαλά και δε χρειάζεται κανείς να έχει διαβάσει τα άπαντα του George Orwell για να πιάσει τα βαθύτερα νοήματα. Αυτό που δε μου άρεσε, είναι το πόσο “ελαφρά” αντιμετωπίζει το παιχνίδι κάποιες καταστάσεις. Γενικά, το Rising δεν είναι τόσο σχολαστικό όσο τα MGS. Εισάγεται νέο μοντέλο Metal Gear και κανείς δεν εξηγεί το σκοπό του. Ο ρόλος της Sunny περιορίζεται σημαντικά και το τί έγινε από το τέλος του MGS4 μέχρι τώρα, αφήνεται στη φαντασία του παίκτη. Το πώς προέκυψαν οι “Winds of Destruction”, τα αφεντικά δηλαδή του παιχνιδιού, δεν εξηγείται πουθενά. Αντίστοιχα, θυμηθείτε τί backstory είχαν τα αφεντικά των MGS.

Όλα αυτά, δε θα με ενοχλούσαν τόσο πολύ, αν το MGR δεν είχε ήδη εκτενές codec. Αντ’αυτού, οι συζητήσεις που περιέχονται στο περίφημο αυτό χαρακτηριστικό είναι πολλές και με διάφορους συνομιλητές. Εξηγούν πολλά πράγματα για τον κόσμο του παιχνιδιού, τα περισσότερα όμως μικρής σημασίας για την εξέλιξη του. Μαθαίνετε γιατί ο Raiden πλέον έχει κόκκινο αντί για άσπρο αίμα, πώς λειτουργεί το προηγμένο σπαθί του ή πώς αντλεί ισχύ η στολή του. Δεν μαθαίνετε όμως τι συνέβη στα χρόνια που έχουμε να δούμε τον ήρωα, ούτε γιατί η Rose και ο μικρός Jack βρίσκονται στη Νέα Ζηλανδία. Αναφορά στον Old Snake δεν γίνεται, ούτε και σε οποιοδήποτε γεγονός που δεν αφορά την παιδική ηλικία του Raiden. Παρόλα αυτά, και για να μην είμαι εντελώς αρνητικός, να σημειώσω πως όποια συζήτηση γίνεται είναι καλογραμμένη και βγάζει νόημα, ενώ οι ερμηνείες είναι υψηλού επιπέδου.

Το Metal Gear Rising είναι ένα καθαρόαιμο hack’n'slash με τις γνωστές πινελιές της Platinum. Αυτή τη φορά, όμως, και σε αντίθεση με τη Bayonetta, οι κύριοι άξονες του gameplay είναι δύο. Το Zan-Datsu, δηλαδή η τεχνική του Raiden να κόβει με το σπαθί του τους αντιπάλους σε άπειρα κομματάκια και να τσιμπάει τα ηλεκτρόδια τους, και φυσικά η ninja φύση του ήρωα, που του επιτρέπει σβέλτες κινήσεις και combo. Ξεκινώ με την τελευταία, καθώς η εκτέλεση του ZD ισοδυναμεί με την εξόντωση των αντιπάλων.

Η Sunny, ας πούμε, προκύπτει από το πουθενά.

Ο Raiden λοιπόν, με μια τεχνική, το Ninja Run, μπορεί και κινείται πολύ γρήγορα και ενώ το κάνει αυτό, απωθεί σφαίρες και άλλα πυρομαχικά. Το Ninja Run είναι πρακτικά και η μόνη στρατηγική για τα πρώτα επίπεδα του παιχνιδιού, αφού τα σύνθετα -και πιο χρήσιμα- combo είναι κλειδωμένα. Όταν με το καλό τα ξεκλειδώσετε, θα διαπιστώσετε πως… δεν είναι και τόσο πολλά, ενώ γενικά, δεν είναι “σφιχτοδεμένα”. Δεν είναι λίγες οι φορές που άλλο combo πήγα να εκτελέσω και άλλο βγήκε (!), τη στιγμή που οι συνδυασμοί κουμπιών που απαιτούνται περιορίζονται στον αναλογικό και σε δύο πλήκτρα. Το παιχνίδι λειτουργεί με ένα σύστημα πόντων, τους Battle Points, και όσα περισσότερα hits καταφέρνετε σε εχθρούς, τόσους περισσότερους αποκτάτε, και είναι αυτοί που βοηθούν στο ξεκλείδωμα των combo. Για κάποιον παράξενο λόγο, τα hits σταματάνε το μέτρημα μόνο άμα τις φάτε, και όχι άμα σταματήσετε να εκτελείτε combo.

Το Zan-Datsu είναι άλλη ιστορία. Είναι η υπέροχη και αφάνταστα διασκεδαστική ικανότητα του Raiden να κόβει (σχεδόν) τα πάντα σε άπειρα κομμάτια. Χαρακτηριστικά, κατάφερα να κόψω ένα καρπούζι σε 200+ μικρά κομματάκια. Το ZD, λοιπόν, που ενεργοποιείται χειροκίνητα όταν οι εχθροί είναι πολύ εύκολοι, ή έχουν πάθει ήδη κάποια ζημιά από το σπαθί σας, σας επιτρέπει να ελέγξετε τη γωνία και το μέρος του αντικειμένου που θέλετε να κόψετε. Θέλετε να κόψετε το ένα από τα δύο πόδια ενός Gekko; Έγινε. Θέλετε να κόψετε μόνο το χέρι ενός PMC που κρατάει ένα όπλο; Έγινε. Μόνο που η δυνατότητα αυτή δεν είναι πάντα τόσο χρήσιμη. Καταρχήν, η γωνία με την οποία ο Raiden κρατάει το σπαθί εν μέσω του Zan-Datsu, ανταποκρίνεται περίεργα στον δεξή αναλογικό. Από την άλλη, το ZD έχει αναλάβει περισσότερο το ρόλο της εντυπωσιακής επίδειξης στο παιχνίδι, παρά κάτι πιο ουσιαστικό. Εκτελώντας ένα πλήρες ZD αναπληρώνεται η ενέργεια του ήρωα, αυτό όμως δεν είναι απαραίτητο να συμβαίνει με κάθε αντίπαλο.

Το Zan-Datsu παραμένει διασκεδαστικό καθόλη τη διάρκεια του παιχνιδιού.

Πέραν όλων των παραπάνω, ο Raiden μπορεί κατά καιρούς να υιοθετήσει και στρατηγικές τύπου stealth, με τα γνωστά cardboxes και drumcans. Μόνο που οι στρατηγικές είναι αρκετά βαρετές, δίνουν μόνιμα την εντύπωση πως αποτελούν περισσότερο fan service παρά οτιδήποτε άλλο, και εν τέλει δεν ταιριάζουν σε ένα τέτοιο hack’n'slash. Ευτυχώς δεν υποχρεώνεστε ποτέ να τις χρησιμοποιήσετε. Και για να κλείσω τα του gameplay, λίγα λόγια για τους εχθρούς. Αντιμετωπίζετε και γνώριμους (Gekkos, PMCs κλπ) αλλά και νέους αντιπάλους, ενώ ιδιαίτερη μνεία αξίζουν τα αφεντικά. Οι μάχες με τους “Winds of Destruction” είναι πολύ καλά σχεδιασμένες και μόλις τους ξεπαστρέψετε, θα νιώσετε ιδιαίτερα ικανοποιημένοι. Kάτι που ισχύει και για το τελικό (και σχετικά απρόσμενο) αφεντικό, σε μία μάχη που θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για την πιο δύσκολη -και πιο διασκεδαστική φυσικά για τους φίλους του είδους- της χρονιάς.

Χρειάστηκα περίπου επτά ώρες για να ολοκληρώσω το MGR στο normal. Μόλις βγάλετε το campaign, ξεκλειδώνεται και μια νέα δυσκολία. Συνολικά, το παιχνίδι δεν είναι τόσο μικρό όσο ακούγεται, ιδίως αν ασχοληθείτε λίγο παραπάνω και με stealth τακτικές. Φυσικά, πάντα υπάρχει εκείνη η ψυχαναγκαστική ανάγκη να μαζέψετε όσους περισσότερους πόντους μπορείτε στο campaign, για να χτυπήσετε επίπεδο “S” αντί για οτιδήποτε άλλο. Επιπλέον, η Platinum έχει προσθέσει και μερικές VR αποστολές, όπου, πέρα από τα tutorials, προσπαθείτε να εκτελέσετε κάποια objectives μέσα σε συγκεκριμένο χρόνο. Από το να φτάσετε, μέσω του Ninja Run, στην άλλη άκρη της πίστας όσο πιο γρήγορα γίνεται, μέχρι να εξολοθρεύσετε όλους τους εχθρούς στον τάδε χρόνο μέσω stealth. Τις αποστολές VR τις ξεκλειδώνετε βρίσκοντας στο campaign τα σχετικά κουτιά.

Το Metal Gear Rising είναι, με απλά λόγια, το πιο όμορφο παιχνίδι που έχει βγάλει η Platinum. Πέρα από το φοβερό μοντέλο του Raiden, που μου θύμισε σε ποιότητα και λεπτομέρεια αυτό του Kratos στο God of War 3, τα μοντέλα των εχθρών, τα περιβάλλοντα, οι εκρήξεις, όλα είναι καλοσχεδιασμένα και εντυπωσιακά. Συν το γεγονός πως το παιχνίδι τρέχει στα 60 fps καρφωτά, χωρίς πτώσεις. Το μόνο αρνητικό είναι η κάμερα, που, παρόλο που είναι ξεκλείδωτη, κατά καιρούς κάνει τα δικά της, αφαιρώντας από την εμπειρία.. Ηχητικά, η κατάσταση είναι πιο διφορούμενη. Ενώ μου αρέσουν οι φωνές των ηρώων (πέραν του Quinton Flynn εννοώ, που ήδη ξέραμε) και όλα τα εφέ που αναπαράγονται στις μάχες, η μουσική απέχει πολύ από τα προσωπικά μου γούστα, οπότε δεν με συγκίνησε ιδιαίτερα. Για να σας δώσω να καταλάβετε το μέσο κομμάτι του soundtrack, σκεφτείτε ένα γρήγορο και όχι και τόσο σκοτεινό κομμάτι των Dir En Grey.

Η Mistral είναι η πρώτη που συναντάτε από τους «Winds of Destruction».

Η ανάθεση του Metal Gear Rising στην Platinum, είχε σίγουρα θετικές επιπτώσεις σε αυτό, παρά τα προβλήματα που παρουσιάζονται κατά καιρούς στο gameplay. Ευτυχώς, το παιχνίδι παραμένει καθόλη τη διάρκειά του διασκεδαστικό και φρέσκο, ενώ η επιστροφή στο σύμπαν της σειράς Metal Gear Solid γίνεται με ασφαλείς και σίγουρες κινήσεις. Ήδη ανυπομονώ για το sequel, που θα διορθώσει τις όποιες αδυναμίες. Μέχρι τότε, σας προτρέπω να παίξετε το Metal Gear Rising με την πρώτη ευκαιρία. Δε θα χάσετε.

+ Raiden πιο εντυπωσιακός από ποτέ
+ Εκπληκτικές μάχες με αφεντικά
+ Διασκεδαστικό gameplay, με αποκορύφωμα το Zan-Datsu…

- …που κατά καιρούς έχει κάποια κενά
- Προβληματική κάμερα

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.0

Πλατφόρμα: Xbox 360 (review), PS3
Ανάπτυξη: Platinum Games
Έκδοση: Konami
Διάθεση: Zegetron
Είδος: Hack’n'slash
Παίκτες: Single-player
Επίσημο Site: http://www.metalgearsolid.com
Ημερομηνία Kυκλοφορίας: 22/2/2013
PEGI: 18

Game20.gr