Marioland’s Sonic

Είναι κάποιες στιγμές που απλά ανοίγω το ντουλάπι, κατεβάζω το παλιό μου Sega Mega Drive, ξεθάβω μια παλιά CRT απο την αποθήκη, τα συνδέω κάπου και παίζω. Τίποτα δεν είναι καλύτερο από τον ήχο των δαχτυλιδιών στο αρχικό hardware και τις άπειρες αγαπημένες μνήμες. Ήρθε η ώρα να γιορτάσω τα 20ά γενέθλια του Sonic. Του ΔΙΚΟΥ μου Sonic.Οι ανασκοπήσεις είναι ωραίες, και, από κάποιον που έχει παίξει όλα τα Sonic (συμπεριλαμβανομένων και κάποιων θαμμένων 8-bit όπως το Sonic Labyrinth και το arcade Sega Sonic the Hedgehog) θα ήταν κάτι πολύ αναμενόμενο λόγω γνώσεων και αγάπης. Όμως όχι, δεν θα κάνω ανασκόπηση των 20 χρόνων του Sonic. Άλλωστε το internet είναι γεμάτο από δαύτες αυτές τις μέρες. Αντ’ αυτού θα σας πω μια μικρή ιστορία. Την ιστορία ενός gamer που ξεκίνησε να παίζει με τον Sonic και συνεχίζει να τον αγαπά, παρά την κατάντια του.Η πρώτη μου επαφή με τον Sonic (και γενικά απο τις πρώτες μου στο gaming) ήταν στο… Makro της Ανθούσας. Όντας ένα σοβαρό cash and carry υπερμάρκετ που πουλούσε τα προϊόντα με τα κουτιά, απαγόρευε ρητά τα παιδιά εντός του καταστήματος. Οπότε όλα τα παιδάκια τα “πάρκαραν” στον προθάλαμο, όπου γινόταν πραγματικό πανηγύρι. Φαίνεται, μέσα στην μουρλάδα των τόσων παρκαρισμένων παιδιών, κάποιος είχε την φαεινή ιδέα να εγκαταστήσουν εκθετήρια Sega με το Sega Mega Drive και το Game Gear σε λειτουργία. Έτσι και διαφήμιση θα κάνανε, και θα κρατούσαν τα μούλικα απασχολημένα. Sonic χωρίς κοιλιά = Mario χωρίς μουστάκιΤα Game Gear απ’ ότι θυμάμαι έτρεχαν το κλασσικό 4-in-1 και μου φαινόταν αρκετά βαρετό. Έπειτα, το ένα Mega Drive έπαιζε το Arch Rivals, ένα μπασκετάκι που ούτε είχα την όρεξη να ασχοληθώ. Την προσοχή μου την είχα ρίξει όλη στο άλλο εκθετήριο που είχε το Sonic The Hedgehog. Ίσα που έφτανα το χειριστήριο και είχα πονοσβερκιάσει να κοιτάω προς τα πάνω. Ήμουν μόλις 7 χρονών. Οι γονείς μου τότε δεν ήξεραν από που τους ήρθε η επιθυμία μου για μια κονσόλα. Ήδη είχαμε στο σπίτι ενα Atari 2600 από Αμερική που το είχε φέρει ο νονός του αδερφού μου δώρο (ακόμα υπάρχει και λειτουργεί άψογα) και στο οποίο είχαμε κοτσάρει ένα cart με 32 παιχνίδια που άλλαζαν με switches. Το τηλεγράφημα ήταν σαφές: ή Sega ή τίποτα. Ήδη τα Nintendo συγκριτικά ήταν πιο ακριβά σε σχέση με τα Sega στην Ελλάδα (α ρε Itochu) και οι γονείς μου δεν είχαν αρκετά λεφτά για να μου πάρουν το Mega Drive. Πόσο μάλλον τότε που δεν υπήρχε καν το πακέτο με κάποιο παιχνίδι. Έτσι, κατέληξα με το Master System. Για την ακρίβεια, Master System 2 με το Sonic The Hedgehog στην μνήμη και το Castle of Illusion σαν έξτρα κασετάκι που μας έκανε δώρο ο έμπορας, κολλητάρι του πατέρα μου. Η χαρά ανείπωτη. Το Master System έπιασε αμέσως δουλειά… χωρίς την κασέτα. Μπορούσα να παίξω με τον μπλε σκαντζόχοιρο στο σπίτι μου. Λίγο με ένοιαζε αν το παιχνίδι στα 8-bit ήταν πολύ κατώτερο οπτικά απο το Sonic του Mega Drive. Πρακτικά, ήταν το πρώτο παιχνίδι που ολοκλήρωσα 100% (ολα τα emeralds δηλαδή, που τα μάζευες απο τις πίστες και όχι απο τις πίστες bonus). Αργότερα προστέθηκαν τα Soni