Little Nightmares 2 review

Το πρώτο Little Nightmares, ένα puzzle-platformer με ιδιαίτερο στιλ γραφικών και στοιχεία τρόμου, αποτέλεσε μία από τις πιο μεγάλες εκπλήξεις της προηγούμενης γενιάς. Τέσσερα χρόνια μετά, έχουμε στα χέρια μας τη συνέχειά του.

Στο Little Nightmares 2 αναλαμβάνετε το ρόλο τον Mono, ένα μικρό αγόρι παγιδευμένο σε έναν κόσμο παραμορφωμένο από τις εκπομπές κάποιου μακρινού πύργου. Όμως δεν είναι μόνος. Σύντομα συναντάει τη Six, ένα κορίτσι που τον βοηθάει στα δύσκολα, δίνοντάς του ώθηση να φτάσει σε σημεία που δεν θα έφτανε μόνος ή απλά ανοίγοντας

πόρτες για τέσσερα χέρια. Μαζί, συνήθως πιασμένοι χέρι-χέρι, έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με πλάσματα που ζουν σε αυτόν τον αρρωστημένο κόσμο, όπου πόδια ξεκουράζονται μέσα σε βαζάκια και το φαγητό είναι οι δύο πρωταγωνιστές.

Μια γαλήνια μπλε οθόνη σε μια ήσυχη παραλία, με το ύφος του soundtrack να βρίσκεται κάπου μεταξύ τρομακτικού και αστείου, σας καλωσορίζει σε αυτόν τον δεύτερο γύρο εφιαλτικής περιπέτειας. Ξεκινάτε σε ένα δάσος, δίπλα σε μια παλιά τηλεόραση, καταλαβαίνοντας αμέσως τη διαφορά των διαστάσεων μεταξύ του Mono και του περιβάλλοντος. Ο Mono είναι μικροσκοπικός, σε βαθμό που οι άνθρωποι γύρω του μπορούν εύκολα να τον πατήσουν. Με χαρτοσακούλα στο κεφάλι, την οποία στην πορεία μπορείτε να αλλάξετε με καπέλα που βρίσκετε στον κόσμο (από προστατευτικό κράνος εργοταξίου μέχρι αρκουδάκια), ξεκινάτε για το άγνωστο.

Όταν ο λύκος... είναι εδώ.

Το ξεκίνημα στο δάσος δεν προκαλεί την ίδια ανατριχίλα που προκαλούσε αρχικά το πρώτο Little Nightmares. Λύνετε κάποιους απλούς γρίφους, όπως πιθανότατα έχετε λύσει εκατοντάδες άλλους στο παρελθόν, και προχωράτε. Πέφτετε επάνω σε παγίδα, πεθαίνετε, επιστρέφετε, αυτή τη φορά την απενεργοποιείτε με ό,τι βρίσκετε κοντά σας, συνεχίζετε, σκαρφαλώνετε σε ένα κιβώτιο και... εκεί το παιχνίδι αρχίζει να θυμίζει Little Nightmares. Τη στιγμή που μεταφέρεστε σε εσωτερικό χώρο, όλα αλλάζουν. Η μισοσκότεινη, άδεια κουζίνα, με την τσαγιέρα να ειδοποιεί πως το νερό έχει βράσει προ πολλού. Η βαριά ξύλινη πόρτα που κλείνει το δρόμο πρέπει να σπάσει, ώστε να σώσετε μια φυλακισμένη ψυχή που μετρούσε τις μέρες στον τοίχο με κιμωλία. Λίγο αργότερα, σκαρφαλώνετε επάνω σε πτώματα που κρέμονται από το ταβάνι.

Ο χειρισμός ακολουθεί τα χνάρια του πρώτου παιχνιδιού. Σε τρίτο πρόσωπο, χειρίζεστε τον Mono καθώς μετακινείστε προς τα δεξιά της οθόνης. (Σχεδόν) ό,τι κι αν συμβεί, η Six είναι στο πλευρό σας, πότε βοηθώντας με κάτι υπερβολικά βαρύ για ένα άτομο και πότε ενεργοποιώντας μοχλούς από μακρινά σημεία της πίστας. Οι πρωταγωνιστές συνεννοούνται με νοήματα και βασικούς ήχους, όχι όμως κάποια γλώσσα. Στην αρχή ξεκινάτε μόνος και ανεξάρτητος, πιθανότατα θεωρώντας την παρουσία της Six περιττή, όμως πολύ γρήγορα βλέπετε πως δίνει άλλη διάσταση στην εξέλιξη της ιστορίας. Ο μοναχικός ταξιδιώτης δεν έχει τίποτα να χάσει πέρα από τον εαυτό του. Όταν, όμως, καλείται να φροντίσει κάποιον άλλον, πόσο μάλλον σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον, τότε ο τρόμος της απώλειας και η ανάγκη του ενός για τον άλλο παίρνει άλλες διαστάσεις. Σύντομα, η απουσία και μόνο της Six, προκαλεί φόβο από μόνη της.

To διάβασμα σώζει ζωές.

Κινείστε σε 2.5D περιβάλλοντα, σύροντας αντικείμενα που σας βοηθούν να φτάσετε πιο ψηλά, σκαρφαλώνοντας, κόβοντας σκοινιά, και άλλα, με άλλα λόγια, δραστηριότητες που ποικίλουν σε ευχάριστο βαθμό, κρατώντας το ενδιαφέρον. Platforming στοιχεία, όπως το σκαρφάλωμα ενώ σας κυνηγούν και τα άλματα για να πιαστείτε στην απέναντι άκρη, ίσως σας δυσκολέψουν λίγο αν δεν έχετε εμπειρία με το είδος, όπως και αν θέλετε να επικεντρωθείτε στους γρίφους, με αντίβαρο το ότι αυξάνουν τη διάρκεια του παιχνιδιού. Όποτε πέφτετε στα χέρια των κακάσχημων υπάρξεων ή γκρεμοτσακίζεστε επιστρέφετε στο τελευταίο checkpoint, το οποίο ποτέ δεν απέχει πολύ από το τρέχον σημείο. Βέβαια, το να αναγκάζεστε να ξαναπαίζετε σημεία ξανά και ξανά δεν αποτελεί την επιτομή της διασκέδασης, ειδικά όταν αυτό οφείλεται σε animation αργής κίνησης ή σε κακό υπολογισμό που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί.

Πέρα από τα platforming στοιχεία και τους γρίφους, το gameplay περιέχει και stealth, ώστε να αποφεύγετε τους τερατο-ανθρώπους που σας βλέπουν σαν μεζέ όταν μια άμεση προσέγγιση δεν οδηγεί πουθενά. Κρυφτείτε μέσα σε ψηλό γρασίδι ή σε άδεια κιβώτια, αποφύγετε τον φακό που σας αναζητά στο σκοτάδι, συρθείτε κάτω από ρίζες δέντρων ή λάσπη, κρατήστε την αναπνοή σας ή περπατήστε απαλά και αθόρυβα μέσα σε μια αίθουσα γεμάτη μαθητές, χωρίς να σας ακούσει η δασκάλα-τέρας.

Όταν το stealth δεν αρκεί, τότε το λόγο έχουν τα όπλα, που είναι πάντα μεγαλύτερα και πιο βαριά από τον ήρωα. Οι μάχες δεν είναι από τα καλύτερα σημεία του παιχνιδιού, καθώς για να πετύχετε τους μικρόσωμους εχθρούς απαιτείται μεγάλη ακρίβεια και καλός συγχρονισμός. Μία αστοχία ή λάθος υπολογισμός σάς οδηγεί πίσω στο checkpoint για επανάληψη. Πχ όταν χρειάζεται να σκοτώσετε κάποιον με ένα τσεκούρι υπερβολικά βαρύ για τις διαστάσεις του Mono, πρέπει να υπολογίσετε τον χρόνο που χρειάζεται πρώτα για να το φέρει ψηλά, να σημαδέψει, και στη συνέχεια να το αφήσει να πέσει επάνω στον στόχο του. Ένα λάθος σε κάποιον από αυτούς τους υπολογισμούς οδηγεί πίσω στο checkpoint.

Άρπα την!

Πολλές φορές πρέπει να πέσετε σε έναν γκρεμό ή να σας πιάσουν για να καταλάβετε το πώς περνάει μια πίστα. Άλλοτε, ακόμη και αν ξέρετε πώς περνάει, την επαναλαμβάνετε επειδή πρέπει να βελτιώσετε είτε το χρόνο είτε την τεχνική σας. Αν ξεφύγετε λίγο σε timing ή υπολογισμό πρέπει να προσπαθήσετε ξανά. Γενικά, δεν συναντάτε τρομερά δύσκολους γρίφους, όμως εξαιτίας του μεγάλου αριθμού τους όπως και της απαραίτητης ακρίβειας, το παιχνίδι παίζεται καλύτερα με διαλείμματα, έτσι ώστε να έχετε καθαρό μυαλό. Πολλοί από τους γρίφους που λύνονται εμπειρικά, δηλαδή αφού πρώτα σκοτωθείτε ή αναγκαστείτε να επιστρέψετε στο προηγούμενο checkpoint, βλάπτουν την ατμόσφαιρα. Μετά τη x φορά που σας τρώει ένα τέρας η εικόνα απλά δεν τρομάζει πια. Μάλιστα, για το λόγο αυτό, υπάρχουν σκέλη όπου το πιο τρομακτικό πράγμα είναι... να αποτύχετε και να χρειαστεί να επαναλάβετε. Όταν συμβεί αυτό, τότε ξέρετε πως ήρθε η ώρα για διάλειμμα. Επίσης, τυχαίνει κουβάδες να εμφανίζονται από το πουθενά και να σας χτυπούν κατακούτελα. Αυτό είναι περισσότερο ενοχλητικό παρά φοβίζει, όμως ευτυχώς δεν συμβαίνει συχνά.

Όπως στο πρώτο LN, έχει γίνει εξαιρετική δουλειά στον τομέα τον γραφικών. Οι σκιές δένουν υπέροχα με το περιβάλλον και τις λεπτομέρειες του κόσμου, ειδικά όταν σας καθοδηγούν για να κρυφτείτε. Ο τρόπος με τον οποίο το φως πέφτει επάνω σε μια σειρά από βάζα απλωμένα στο τραπέζι, σε ένα δωμάτιο όπου ένα άθλιο ον στέκεται με γυρισμένη την πλάτη σε σας, εντείνει την αίσθηση ότι είστε μόνος με κάποιον τόσο αρρωστημένο που θα σας φάει μόλις σας δει. Το animation είναι πανέμορφο, με τα ρούχα σας να ανεμίζουν στην κίνηση, τα φύλλα να πέφτουν γύρω σας και τα ανθρωπο-τέρατα να βαδίζουν με φυσική και ανατριχιαστική κίνηση (τουλάχιστον, το διάστημα που συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι, αφού πολλά από αυτά έχουν υπερφυσικές ικανότητες και κάνουν τα πάντα για να σας καταβροχθίσουν). Επίσης, η σταδιακή αποκάλυψη των περιοχών στο φόντο, ξεκινώντας από τις λεπτομέρειες προτού παρουσιαστεί όλη η εικόνα σιγά σιγά, γίνεται με έξυπνο τρόπο που εντυπωσιάζει κάθε φορά. Στα αρνητικά είναι η κάμερα, που δεν βοηθάει πάντα στο να δείτε γύρω από ένα σημείο, με αποτέλεσμα να μην είστε πάντα άμεσα σίγουροι αν κάτι πρέπει να μετακινηθεί, αν υπάρχει εκεί για να σκαρφαλώσετε επάνω του ή απλά αποτελεί ντεκόρ. Επιπλέον, στους ανοιχτούς χώρους, η κάμερα είναι σχετικά “μακρινή” (σε zoom out), ώστε να βλέπετε καλύτερα εμπρός και πίσω σας, όμως στους εξωτερικούς χώρους επιστρέφει στη γνωστή κλειστοφοβική αναλογία εικόνας.

Μαζί στην περιπέτεια, μαζί και στον φούρνο.

Ήχοι του περιβάλλοντος, όπως μέλισσες σε έναν ήσυχο βάλτο, σανίδες που τρίζουν και θόρυβοι από μακριά ενισχύουν την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού. Ωστόσο, η μουσική, αν και εξίσου ατμοσφαιρική με τα γραφικά, σταματάει ξαφνικά ανά διαστήματα, πιθανότατα σκοπεύοντας να ξαφνιάσει τον παίκτη με κάποιο εφέ που θα ακουστεί καλύτερα στην απουσία της.

Με διάρκεια περίπου πέντε ώρες, το Little Nightmares 2 είναι ένα επάξιο sequel, όμως δεν δικαιολογεί την τρέχουσα τιμή του (30 ευρώ). Με περισσότερους γρίφους και λιγότερους εφιάλτες, αποτελεί μια περιπέτεια όπου οι χαριτωμένοι μικροί πρωταγωνιστές έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την ασχήμια και το κακό που αναπαριστούν τα τέρατα που τα κυνηγούν. Σαν παιχνίδι δεν παίρνει πολλά ρίσκα, ωστόσο προσφέρει μια εμπειρία που αν έχετε παίξει το πρώτο Little Nightmares θα λατρέψετε. Αν δεν το έχετε παίξει, τότε καλύτερα να ξεκινήστε με εκείνο.

Συνολικά καλοφτιαγμένοΌμορφα γραφικά και animationΑτμοσφαιρικός, κλειστοφοβικός τρόμοςΣυμπαθητικοί πρωταγωνιστέςΟι περισσότεροι γρίφοι κυλούν ομαλά......αλλά κάποιοι λύνονται μετά από επαναλήψειςΘέματα με την κάμεραΑδυναμίες στον χειρισμόΣύντομοΜάλλον ακριβό για αυτά που προσφέρειΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4, Xbox One, Switch, PC, PS5 (2021), Xbox Series X (2021)ΑΝΑΠΤΥΞΗ:TarsierΕΚΔΟΣΗ:Bandai NamcoΔΙΑΘΕΣΗ:Bandai Namco Hellas

Game20.gr, το Άσυλο των gamers