Killzone Mercenary Review

Η σειρά Killzone κάνει επιτέλους ντεμπούτο στο PS Vita. Tο Killzone Mercenary προσφέρει αυτά που είχε υποσχεθεί η Sony και είναι, χωρίς περιττά λόγια, το πιο προχωρημένο τεχνικά παιχνίδι που έχει υπάρξει σε φορητό. Αδιαμφισβήτητα και σίγουρα. Αρκεί όμως αυτό για να δώσει πραγματική ουσία και ενδιαφέρον στον τίτλο της Guerrilla Cambridge;

Όπως ανοιχτά δηλώνει και το όνομα του παιχνιδιού, στο Killzone Mercenary αναλαμβάνετε το ρόλο ενός μισθοφόρου ονόματι Arran Danner,

που δεν έχει καμία σχέση ούτε με τους ISA (συνεπώς και με τους γνωστούς ήρωες Sev, Rico κλπ), αλλά ούτε και με τους Helghast. Είναι ένας απλός υπάλληλος του πολέμου, που η τύχη τον τοποθετεί ακριβώς στο επίκεντρο μίας πολύ ενδιαφέρουσας σύγκρουσης των δύο εχθρών. Τα γεγονότα του παιχνιδιού διαδραματίζονται περίπου παράλληλα με αυτά του Killzone 2. Βλέπετε για παράδειγμα την Pyrrhus να καταστρέφεται από τον Visari, αλλά ποτέ δεν έχετε να κάνετε με διαπλεκόμενες καταστάσεις. Το Killzone Mercenary έχει τη δική του πλοκή και χαρακτήρες, και δεν επηρεάζεται καθόλου από το τί συμβαίνει εκτός της σύγκρουσης που ανέφερα πιο πάνω.

Η υπόθεση πάει κάπως έτσι. Ενώ συνεργάζεται με τους ISA σε μερικές ιδιαίτερα επικίνδυνες αποστολές και φαινομενικά όλα πάνε καλά, ο Danner βρίσκεται ξαφνικά (και δίχως να έχει το δικαίωμα της επιλογής) στο πλευρό των Helghast και αντιμέτωπος με τους πρώην εργοδότες του. Η κατάσταση γίνεται έκρυθμη όταν και οι δύο πλευρές αναζητούν την κατοχή ενός μοναδικού βιολογικού όπλου. Θα διαλέξει πλευρά ο Danner ή τελικά θα προτιμήσει το χρηματικό κέρδος; Το ότι η ιστορία δε λέει και πολλά είναι κάτι που περιμέναμε, έχω την αίσθηση όμως πως η Guerrilla δεν προσπάθησε και ιδιαίτερα να ξεπεράσει τις προσδοκίες. Παρόλο που θα μπορούσαμε να έχουμε ένα παιχνίδι με πρωταγωνιστή κάθαρμα και ματαιόδοξο (ξέρετε, ο μισθοφόρος που δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα αν υπάρξουν εκατομμύρια θύματα, αρκεί να πέσει το παραδάκι), ο Danner καταλήγει να είναι ο κλασικός, αμίλητος και υποκινούμενος πάντα από φιλοδοξίες τρίτων υπερστρατιώτης.

Κάποιες από τις πίστες είναι αρκετά "ανοικτές".

Δε θα ασχοληθώ όμως περαιτέρω με την ιστορία, αφού δεν είναι αυτό το σημαντικότερο θέμα του campaign. Ενός campaign που στο μεσαίο (normal) βαθμό δυσκολίας διαρκεί μόλις τρεις ώρες. Οι φόβοι που είχα εκφράσει στο preview του παιχνιδιού κάνα μήνα πριν βγήκαν αληθινοί. Το παιχνίδι προσφέρει ένα γελοιωδώς μικρό campaign, μικρότερο αν θυμάμαι καλά και από το απογοητευτικό Resistance: Burning Skies. Τραγελαφικά πράγματα. Προσπερνώντας το σοκ αυτό, πρέπει να αναφέρω ότι η ιστορία χωρίζεται σε εννιά κεφάλαια, καθένα από το οποία προσφέρει τεσσάρων ειδών «συμβόλαια». Το πρώτο συμβόλαιο το εκπληρώνετε αν απλά τερματίσετε το κεφάλαιο, ενώ τα άλλα τρία έχουν κάποιες πιο συγκεκριμένες απαιτήσεις. Το συμβόλαιο τύπου “Precision” ας πούμε, απαιτεί να σκοτώσετε τους εχθρούς με συγκεκριμένα όπλα και μέσα σε περιορισμένα χρονικά πλαίσια, ενώ το “Covert” σας ζητάει να παίξετε με πιο stealthy τακτικές.

Παρόλο που τα κεφάλαια είναι μικρά και η επανάληψή τους για να εκπληρώσετε τα εν λόγω συμβόλαια δεν είναι ιδιαίτερα κουραστική διαδικασία, η όλη ιδέα είναι απλά μια φθηνή μέθοδος για καλυφθεί η απαράδεκτη διάρκεια του campaign. Το δυστύχημα είναι πως, πράγματι, το παιχνίδι σας δίνει μια κάποια ελευθερία στο πώς προσεγγίζετε το κάθε επίπεδο και κατ’ επέκταση το κάθε κύμα εχθρών. Μόνο που αυτή η ελευθερία και η διάθεση για πειραματισμό χάνονται αφού έχετε ασχοληθεί με το ίδιο επίπεδο τρεις και παραπάνω φορές για να εκπληρώσετε (και να εξαργυρώσετε) τα συμβόλαια.

Το Killzone Mercenary μπορεί να είναι μικρό, αλλά ευτυχώς είναι καλό. Το παιχνίδι δεν έχει να ζηλέψει πολλά πράγματα από τα μεγάλα αδέρφια του στο PS3, πόσο μάλλον από τα πάμπολλα μέτρια FPS που κυκλοφορούν τώρα τελευταία. Όχι, δε γίνεται ο κακός χαμός στα πεδία μάχης όπως στο Killzone 3, ούτε υπάρχει εκείνη η εξαίσια αίσθηση του πολέμου στο Killzone 2. Υπάρχουν όμως αυτές οι φοβερές στιγμές έντασης όταν αντιμετωπίζετε ορδές εχθρών, που μόνο τα πολύ δουλεμένα παιχνίδια προσφέρουν. Η αίσθηση των όπλων είναι στιβαρή και αρκετά βαριά, παρόμοια με αυτή του Killzone 3, κάτι που ισχύει και γενικά για το χειρισμό του πρωταγωνιστή.

Δεν πολεμάτε μόνο Helghast στο παιχνίδι.

Το παιχνίδι είναι βέβαια σχετικά γραμμικό, όπως όλα τα Killzone, αλλά τοποθετεί μερικές φορές τις μάχες σε πιο ανοιχτές αρένες με διάφορα «κρυφά» μονοπάτια. Κατά καιρούς υπάρχουν απόμακρες πλατφόρμες που είναι ό,τι πρέπει γι’αυτούς που χρησιμοποιούν sniper, ή σημεία απ’ όπου μπορούν να εξορμήσουν οι οπαδοί της καραμπίνας χωρίς να τους ενοχλούν οι πιεστικοί εχθροί. Αυτοί με τη σειρά τους, με δίχασαν με το πόσο έξυπνοι είναι. Άλλοτε συμπεριφέρονται επιθετικά και οργανωμένα, με τακτική κάλυψη και τα λοιπά, και άλλοτε έρχονται απλά κατά πάνω σας, έτοιμοι να τους ξεκάνετε με ένα melee kill χωρίς να φέρουν αντιρρήσεις. Παρεπιπτόντως, τα melee kills είναι ουσιαστικά μικρές animated σκηνές που κρύβουν ένα QTE μέσω της οθόνης αφής. Αν δηλαδή θέλετε να σκοτώσετε κάποιον αθόρυβα, αρκεί να τον πλησιάσετε, να πατήσετε το αντίστοιχο πλήκτρο του Vita και από εκεί, πρέπει να σύρετε το δάχτυλο στην οθόνη του φορητού όπως σας υποδείξει το παιχνίδι.

Δε μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα με τη λογική αυτή, αφού δεν είναι λίγες οι φορές που κόβει για περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε τη ροή του gameplay. Εκεί που έχετε να αντιμετωπίσετε καμιά ντουζίνα από στρατιώτες, πλησιάζετε τον έναν για να τον ξεκάνετε από κοντά, το παιχνίδι προβάλλει τη σκηνή αυτή που διαρκεί μεν ελάχιστα δευτερόλεπτα, αλλά στο μεταξύ οι άλλοι έχουν προλάβει να σας στείλουν στον άλλο κόσμο. Μαζί με αυτόν που του κόψατε το λαιμό με το μαχαίρι (ναι, οι σκηνες των melee kills είναι ελαφρώς βίαιες), πέφτετε κι εσείς μαζί. Και δεν είναι μόνο αυτό που παρουσιάζει ασυνέχεια στο παιχνίδι. Μερικοί εχθροί είναι διαθέσιμοι για ανάκριση αν τους πλησιάσετε με τον κατάλληλο τρόπο, μια σκηνή παρόμοια με αυτή των melee kills αλλά πολύ μεγαλύτερης διάρκειας. Το θέμα είναι πως το παιχνίδι αδυνατεί να καταλάβει οτι εν μέσω χαμού είναι παράλογο εσείς να πλησιάσετε κάποιον από πίσω και να ξεκινήσετε ανάκριση (ή να πάρετε το εύσημο του assassination αν είναι ασήμαντος αντίπαλος). Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει ουσιαστικό stealth στο Killzone Mercenary. Αν πλησιάσετε κάποιον από πίσω, είτε σας έχει δει είτε όχι, το παίρνετε το bonus, και ας έχει προηγηθεί μάχη πιο πριν. Είναι μια απογοητευτική κατάσταση που δηλώνει προχειροδουλειά, αλλά εν τέλει, δεν είναι και τίποτα το τραγικό.

Από την άλλη πλευρά, το σύστημα VAN-Guard, παρά τους φόβους που εξέφρασα στο preview, λειτουργεί πάρα πολύ καλά. Ουσιαστικά, το σύστημα αυτό σας προσφέρει μερικές δυνατότητες που σας βοηθούν στις δύσκολες στιγμές, όπως μία ασπίδα που απορροφά εχθρικά πυρά, ένα σύστημα πυραύλων που στοχεύει αυτόματα τους εχθρούς, και άλλες παρόμοιας λογικής μαγκιές. Η αλήθεια είναι πως στο singleplayer σπάνια χρησιμοποίησα το VAN-Guard και μου φαίνεται πως η Guerrilla το έβαλε στο παιχνίδι κυρίως για χρήση στο multiplayer.

Όμορφο. Συγκλονιστικά όμορφο.

Το multiplayer του Killzone Mercenary είναι ικανοποιητικό, αν και προσωπικά δεν με συγκίνησε ιδιαίτερα. Δεν είναι πως έχει κάτι το απαραίτητα κακό, ίσα ίσα μάλιστα δεν έχει προβλήματα τεχνικής φύσης, οι χάρτες παρουσιάζουν ενδιαφέρον και υπάρχουν αρκετά όπλα και δυνατότητες VAN-Guard για όλα τα γούστα. Περίμενα όμως περισσότερους από 8 παίκτες στα ματς, τουλάχιστον 10 ας πούμε. Λείπει η δράση, το άγχος ότι σε κάθε γωνιά παραφυλάει κάποιος. Επιπλέον, η όλη δομή του multiplayer είναι αρκετά παράξενη. Οι παίκτες δε διαλέγουν τον επόμενο χάρτη, το κενό ανάμεσα στα ματς είναι αρκετά μεγάλο (ποιο το νόημα να δίνονται δύο λεπτά διάλειμμα αν δεν υπάρχει ψηφοφορία), ενώ δεν μπορείτε να επισκεφθείτε το προφίλ κάποιου συμπαίκτη σας επί τόπου, όπως γίνεται σε οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι! Σίγουρα, κάτι παίζει με τη φύση του λειτουργικού του Vita. Ούτε αυτό είναι κάποια σπουδαία έλλειψη, απλά μου έκανε εντύπωση.

Από τον πρόλογο του κειμένου σας έχω προϊδεάσει για το πώς στέκεται το παιχνίδι τεχνικά. Αν δεν έχετε παίξει οι ίδιοι τη beta στο PSN ή δεν πείθεστε από τις εικόνες και τα βίντεο, σας διαβεβαιώνω πως το Killzone Mercenary είναι ένα συγκλονιστικά όμορφο παιχνίδι. Προσέξτε, όχι μόνο είναι τεχνικά άρτιο (και σε native ανάλυση τρέχει και κρύβει έξυπνα το aliasing), αλλά είναι και καλλιτεχνικά πολύ ωραίο. Το γκρι κυριαρχεί φυσικά, αφού έχουμε να κάνουμε με Killzone. Τα μέρη που επισκέπτεστε είναι καλοσχεδιασμένα, προσεγμένα και με ελάχιστες αρχιτεκτονικές παρατυπίες. Γενικά, το παιχνίδι αναπαριστά πολύ πετυχημένα τη χαρακτηριστική αίσθηση των Killzone. Φοβερός και ο ήχος, όχι τόσο για τη μουσική που είναι σχετικά τυπική, όσο για το όλο σύνολο. Σφαίρες, εκρήξεις, οι εχθροί να σας βρίζουν και να φωνάζουν, πραγματικός χαμός.

Εν κατακλείδι, το Killzone: Mercenary θα μπορούσε να αποτελέσει την ιδανική μεταφορά μιας μεγάλης σειράς σε φορητή κονσόλα, αν δεν υπήρχε το θέμα με τη μικρή διάρκειά του. Έχει κορυφαία γραφικά, gameplay άνω το μετρίου, και προσφέρει και multiplayer, ιδανικό για μικρές δόσεις παιχνιδιού, το βράδυ πριν τον ύπνο ή το μεσημέρι μετά το φαγητό. Δεν ξέρω όμως αν μπορώ να το προτείνω σε όλους. Το αν αξίζει τα λεφτά του κρίνεται καθαρά από το αν θα ασχοληθείτε με το online ή όχι. Σκεφτείτε και πράξετε ανάλογα.

Καταπληκτικά γραφικά και ήχοςGameplay που δεν έχει και πολλά να ζηλέψει από τα παιχνίδια του PS3Ικανοποιητικό multiplayer……με κάποιες απογοητευτικές επιλογές (λίγοι παίκτες, χωρίς ψηφοφορία οι χάρτες)Μικροσκοπικό campaignΤα melee kills θα ήταν καλύτερα να είναι παραδοσιακής μορφήςΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS VitaΑΝΑΠΤΥΞΗ:Guerrilla CambridgeΕΚΔΟΣΗ:SonyΔΙΑΘΕΣΗ:Sony HellasΕΙΔΟΣ:FPSΠΑΙΚΤΕΣ:Single-player, multiplayerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:http://www.killzone.comHM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:4/9/2013PEGI:18

Game20.gr, το Άσυλο των gamers