Jurassic Park: The Game Review

Jurassic Park, μια ταινία σταθμός για όλους εμάς τους fans των προϊστορικών “τεράτων”. Η σκηνή άλλωστε που ο T-Rex βγαίνει από το κλουβί του και τα κάνει γυαλιά καρφιά έχει μείνει χαραγμένη σε όλους και είχε σαφές μήνυμα: «Godzilla, κάνε στην μπάντα». Βέβαια ο Godzilla δεν μασάει και τον έχει για την πλάκα του τον T-Rex αλλά ας μην ξεφεύγουμε από το θέμα μας.

Από τα χεράκια μου λοιπόν έχουν περάσει όλα τα παιχνίδια Jurassic Park,

από το… TIGER μέχρι και τα arcades. Μάλιστα είχα μάθει και μερικά γαλλικά, αφού η έκδοση του Jurassic Park για το SNES που είχα ήταν γαλλική. Το “κάψιμο” που έχω ρίξει δεν μπορεί να περιγραφεί και σε περίπτωση που αναρωτιέστε, θεωρώ μακράν καλύτερες τις εκδόσεις των Jurassic Park 1-2 για το SNES από αυτές του Mega-Drive. Εύλογο λοιπόν ήταν να περιμένω πως και πως την επιστροφή στο Isla Numblar που μας προετοίμαζε η Telltale.

Το Jurassic Park: The Game είναι ένα ακόμα επίσημο παιχνίδι που βασίζεται στις ταινίες του Steven Spielberg και το λέω αυτό γιατί όλα τα μουσικά κομμάτια κι όλοι οι βρυχηθμοί που έχουμε αγαπήσει από τις ταινίες, επιστρέφουν δυναμικά κι εδώ. Είναι πραγματικά εκπληκτικό να ακούς τον T-Rex, το σφύριγμα του Dilophosaurus και τα μωρά μου τους ράπτορες, με τους ήχους που τους μάθαμε, συνηθίσαμε και αγαπήσαμε. Και ωσάν επίσημο παιχνίδι της ταινίας, διαδραματίζεται κατά την διάρκεια του δεύτερου μισού της. Πιο συγκεκριμένα, μετά τις γκάφες του Dennis Nedry. Μια επίδοξη κλέφτρα καλείται να ανακτήσει τα έμβρυα που είχε πρωτίστως κλέψει ο… μπουμπούκος. Όπως συνηθίζεται βέβαια στο συγκεκριμένο νησί όμως, κι όπως λέει κι η θεωρία του Χάους, μια παράμετρος που δεν έχει υπολογιστεί μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω. Έτσι κι εδώ, η μια γκαντεμιά φέρνει την άλλη καταστροφή και ξεκινάει μια ενδιαφέρουσα ιστορία.

T-Rex: Μμμμμμ, μύρισα κάτι κεφτεδάκια εδώ γύρω. Που να είναι άραγε;

Ο τεχνικός τομέας του παιχνιδιού κυμαίνεται σε αρεστά επίπεδα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε με τίτλο της Telltale, εταιρίας που δεν μας έχει συνηθίσει σε εντυπωσιακά γραφικά, και το Jurassic Park: The Game δεν αποτελεί εξαίρεση. Οι ανθρώπινοι χαρακτήρες φαίνονται εντελώς ψεύτικοι και “παιδικοί”, παρόλο που απαρτίζονται από έναν σεβαστό αριθμό πολυγώνων. Το animation και εκφράσεις τους είναι χάλια. Οι δε υφές που κοσμούν τον κόσμο του παιχνιδιού είναι χαμηλής αναλύσεως. Τα περιβαλλοντικά εφέ είναι μέτρια και το μόνο που σώζει κάπως την κατάσταση είναι ο όμορφος σχεδιασμός ορισμένων δεινοσαύρων. Οι ράπτορες για την ακρίβεια είναι άρτια σχεδιασμένοι και κινούνται παρόμοια με το iguana μου. Είναι απίστευτο το πόσο όμοια κουνάνε την ουρά τους, κάτι που δείχνει με τον καλύτερο τρόπο ότι η Telltale έχει τα φόντα για πολλά περισσότερα από αυτά που μας προσφέρει στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Από την άλλη όμως, υπάρχουν και δεινόσαυροι, όπως ο Parasaurolophus, που είναι απλά για κλάματα, ενώ σε μερικούς, όπως ο T-Rex, η Telltale εφάρμοσε πολύ δυνατά normal/bump maps με αποτέλεσμα να υπάρχει μια