Hunt: Showdown review

Λατρεύω να δοκιμάζω first-person shooters. Επίσης λατρεύω το βαρβάτο πιστολίδι, με “βαρύ” recoil, ικανοποιητική κίνηση, idle sway (το τρέμουλο της στόχευσης όταν προσπαθείς να κρατήσεις το όπλο σταθερό), όπου κάθε χαμένη βολή μπορεί να κοστίσει ολόκληρη την μάχη. Όταν δοκίμασα το Hunt: Showdown πριν την κυκλοφορία του, μου φάνηκε ένα παιχνίδι με τρομερή ατμόσφαιρα, συναρπαστική ιδέα PvEvP, που όμως είναι πολύ στριφνό και ξεκομμένο από τις συνήθειες που έχουμε όταν παίζουμε στο PC. Συγκεκριμένα, το idle sway ήταν υπερβολικό και σα να μην έφτανε αυτό ο έλεγχος που είχε σκαρφιστεί

τότε η Crytek μου φάνηκε μια προσπάθεια επανεφεύρεσης του τροχού χωρίς πρακτικά καμία αξία ή πλεονέκτημα, παρά ίσως να δείχνει λίγο πιο αληθοφανής. Παρόλα αυτά, η Crytek συνέχισε την δουλειά, οι παίκτες έδωσαν συμβουλές, ιδέες, παρατηρήσεις και το Hunt: Showdown έφτασε πλέον να κυκλοφορεί και επίσημα μετά από καιρό σε early access. Και τελικά... είναι παιχνιδάρα!

Ποια όμως είναι η ιδέα PvEvP του Hunt; Πρόκειται για μάχη των παικτών εντός ενός μικρομεσαίου χάρτη, γεμάτου με διάφορα είδη τεράτων. Τα τέρατα έχουν διαφορετικές, απλές, τακτικές αλλά ανάμεσά τους υπάρχει ο βασικός στόχος: ένα απόκοσμο boss που πρέπει να θανατωθεί και να ξεκινήσει πάνω του η ιεροτελεστία αποπομπής του από τον κόσμο των θνητών. Εσείς ως κυνηγός κερδίζετε το υλικό έπαθλο και μετά με αυτό μπορείτε να βγείτε από τον χάρτη, αφού φτάσετε σε συγκεκριμένες περιοχές που περιμένουν άμαξες ή πλοιάρια. Μην βιάζεστε όμως! Υπάρχουν και αντίπαλοι παίκτες-κυνηγοί στον χάρτη. Θέλουν το ίδιο με εσάς κι επίσης θέλουν τα λεφτά και τα όπλα που κουβαλάτε. Ατυχίες μπορεί να συμβούν σωστά; Γύρω σας ο θάνατος, η πίεση των αντιπάλων. Εναι κρίμα όμως να κάνετε λάθος, διότι αν πεθάνετε και είστε μόνος ή δεν μπορέσετε να βγείτε με τη βοήθεια των συντρόφων σας, τότε ο ήρωας σας διαγράφεται μόνιμα και όλα τα αντικείμενα μένουν για πάντα στους βάλτους. That’s life! Σκεφτείτε να παίζατε Battlefield ή Call of Duty και όταν χάνατε έναν αγώνα, να σας έλεγε το παιχνίδι “καλή προσπάθεια, πρέπει όμως να γίνεις καλύτερος για να νικήσεις, οπότε γύρνα πίσω στο level 1 και ξαναέλα”! Απλή σκέψη, άκρως εθιστική και άκρως hardcore. Συνηθίζω να λέω πως το Hunt είναι ένα hardcore FPS με roguelike στοιχεία, δηλαδή έχει permadeath. Ας δούμε ακριβώς το σύστημα εξέλιξης του παιχνιδιού.

Όταν ξεκινάτε, διαπιστώνετε πώς υπάρχουν δύο level που αυξάνονται: το level που έχετε ως παίκτης και το level που έχετε τους κυνηγούς σας. Όσο ανεβαίνει το δικό σας level, έχετε πρόσβαση σε καλύτερο εξοπλισμό και σε καλύτερους level 1 κυνηγούς σε περίπτωση που χάσετε -γιατί θα χάσετε- ενώ το level του κυνηγού με τον οποίο παίζετε επιτρέπει να ξεκλειδώνετε διαφορετικά χαρακτηριστικά του που έχετε κάθε φορά ενεργοποιημένα. Σκοτώνοντας τέρατα και αντίπαλους παίκτες παίρνετε πόντους εμπειρίας. Στο παιχνίδι όμως οι αγορές γίνονται με hunt dollars. Αυτά μπορείτε να τα πάρετε μόνο κάνοντας loot νεκρούς παίκτες και ανακαλύπτοντας στοιχεία για το πού είναι το boss, μπαίνοντας στο λημέρι του ή βγαίνοντας με το bounty του. Δεν είναι υποχρεωτικό να τα κάνετε όλα για να κάνετε extract. Μπορείτε λόγω έλλειψης παρέας πχ να μπείτε μια φορά για να σκοτώσετε λίγα τέρατα ώστε να πάρετε εμπειρία με κάποιο όπλο και να ξεκλειδώσετε κάποια παραμετροποίησή του.

Τί θα κάνεις όταν έρθει για σένα;

Το Hunt εξελίσσεται σε έλη της Λουιζιάνα, σε μια γενικώς ελάχιστα εξερευνημένη από παιχνίδια εποχή, μεταξύ 1848 και 1895. Έτσι, το παιχνίδι διαθέτει για όπλα τουφέκια που γνωρίζουμε από το Battlefield 1, μεταξύ άλλων το Lebel 1886, το Mosin Nagant και το Sparks LRR το τουφέκι μιας βολής του Christian Sharps με το οποίο κυνηγούσαν βουβάλια, περίστροφα και καραμπίνες εποχής. Με λίγα λόγια, στο παιχνίδι δεν υπάρχουν αυτόματα όπλα (εκτός από κάτι που μοιάζει με αυτόματο αλλά έχει φοβερά μειονεκτήματα). Άρα δεν υπάρχει αυτό το spam βολών σε μεγάλα rpms οπότε είτε είστε ακριβείς, είτε δεν πετυχαίνετε βολή ποτέ. Ο γενικός κανόνας είναι πως ο κάθε παίκτης αντέχει δύο μονάχα βολές στο σώμα και μία βολή στο κεφάλι. Ωστόσο, πρώτον υπάρχουν μεταβλητές που μειώνουν την ζημιά στα άκρα, με λίγα λόγια το χτύπημα στο χέρι κάνει μειωμένη ζημιά και δεύτερον υπάρχει δραστικό βεληνεκές στα όπλα που ορίζει στα τουφέκια την απόσταση που κάνουν one-shot headshot και στις καραμπίνες την απόσταση που ρίχνουν με μία στον άνω θώρακα. Το εντυπωσιακό σύστημα μάχης ολοκληρώνεται με τελείως ακριβή hitboxes, συγκεκριμένο ανά όπλο muzzle velocity αλλά καθόλου bullet drop. Έτσι όταν πυροβολείτε από απόσταση πρέπει να κάνετε lead τη σφαίρα αλλά όχι να στοχεύετε και πιο ψηλά.

Κάποιοι θα αναρωτηθούν αν οι διόπτρες δίνουν μεγάλο πλεονέκτημα και προφανώς αν υπάρχει camping εφόσον το παιχνίδι είναι τόσο hardcore. Απαντώ πως οι διόπτες είναι πολύ αργές στο λεγόμενο handling ή έλεγχο αν θέλετε του όπλου και έχουν πολύ μεγαλύτερο idle sway. Με λίγα λόγια είτε θα προσπαθήσετε να βαρέσετε τον αντίπαλό σας περίπου με quickscope, είτε θα κάτσετε και θα στοχεύσετε αλλά ο χρόνος για να το κάνετε αρκεί για να φάτε γρήγορα βολή στο κεφάλι από έναν παίκτη με την ίδια ταχύτητα αλλά χωρίς διόπτρα. Προσέξτε όμως τα quickscopes διότι όταν στοχεύετε ο στόχος δεν ευθυγραμμίζεται με το κέντρο της οθόνης, το όπλο μένει ελαφρώς χαμηλότερα από αυτό, άρα η βάση της quickscope τεχνικής δεν υφίσταται!

Έτοιμος να αντιμετωπίσετε αυτούς που ξέρουν τους χάρτες μέσα και έξω;

Το camping στο παιχνίδι συμβαίνει, κυρίως με καραμπίνες ή ταχαίως επαναληπτικά πιστόλια εντός κτιρίων, αλλά το positioning, ο στόχος, η εμπειρία και ο άριστος ήχος σας βοηθούν να το αντιμετωπίσετε. Πραγματικά οι δημιουργοί έχουν τοποθετήσει πολύ τακτικά αντικείμενα που κάνουν θόρυβο εντός των κτιρίων, όπως σπασμένα γυαλιά, ενώ ακόμα και το ξύλο κάνει τριξίματα σε περιοχές όπου κάθεται κάποιος ακίνητος. Όλα αυτά χωρίς να επιβαρύνεται η γενικότερη ποιότητα του ατμοσφαιρικού ήχου ή η ποιότητα του hit registration με βάση το tickrate του σέρβερ, αφού στην μάχη συμμετέχουν το πολύ 12 κυνηγοί. Δεν βλέπουμε δηλαδή απίστευτα νούμερα παικτών που δεν μπορούν να συντηρήσουν οι σέρβερ και είτε χάνονται βήματα ή πεθαίνεις όπως λέμε σε ένα ή δύο frames (όταν αυτός που λαμβάνει τις σφαίρες έχει variable ping).

Θεωρώ πως ο τύπος παιχνιδιού που ενσαρκώνει το Hunt είναι πιο βαθύς από κάθε υλοποίηση του battle royale μέχρι στιγμής, αφού δεν βασίζεται στην τύχη πέρα από το γεγονός πως το one-shot headshot μπορεί σε περιπτώσεις να είναι αρκετά τυχαίο αλλά αυτές είναι λίγες. Τα battle royale βασίζονται σε μεγαλύτερο βαθμό στην τύχη και παίζοντάς τα εκατοντάδες ώρες ή παρακολουθώντας τα άλλες τόσες καταλαβαίνει κανείς πως ακόμα και εξαιρετικά άγαρμποι παίκτες μπορούν να νικήσουν σε αυτά. Στο Hunt δεν συμβαίνει αυτό σε καμία περίπτωση που μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή. Ταυτόχρονα όμως πρέπει να ξεκαθαρίσω πως το παιχνίδι δεν είναι μόνο για τους θεούς της στόχευσης. Είναι αρκετά προσιτό σε σχέση με άλλα hardcore shooters, δίνει αρκετές πληροφορίες για την υγεία σας, hit markers, ήχο που επιβεβαιώνει τον θάνατο του αντιπάλου. Άρα δεν ψάχνεστε πανικόβλητος όλη την ώρα. Μπορείτε να παίζετε μόνος εναντίον άλλων επίσης μόνων παικτών ή δυάδων (και τριάδων αν το διαλέξετε) ή παρέα με άλλον ένα ή δύο φίλους. Επίσης, υπάρχει και random matchmaking σε δυάδες αλλά όχι σε τριάδες.

Skins που παίρνετε μέσω microtransactions.

Υπάρχει και ένα άλλο mode ονόματι quickmatch, το οποίο είναι κάτι σαν battle royale όπου όποιος μαζέψει τέσσερις πηγές από κάτω γίνεται king of the hill και νικά εντός κάποιου ορατού χρόνου εκτός αν σκοτωθεί. Αν σκοτωθεί, αυτός που τον σκότωσε παίρνει την κατάρα και περιμένει να τελειώσει ο χρόνος, αν σκοτώσει μειώνει τον χρόνο που χρειάζεται για να νικήσει. Αν νικήσετε στο quickmode, ο τυχαίος χαρακτήρας με τον οποίο νικήσατεείναι δυνατόν να διαλεχθεί ως κυνηγός, με τα όπλα που είχατε πάνω σας και για traits έχει τόσα τυχαία επιλεγμένα από το παιχνίδι όσες πηγές είχατε απορροφήσει. Ενδιαφέρουσα ιδέα αλλά νομίζω πως το mode αυτό δεν είναι αρκετά σημαντική εμπειρία σε σχέση με το βασικό και προέρχεται από την μόδα των BRs οπότε είναι μια εμπορική κίνηση. Καλύτερα να μάθετε το παιχνίδι καθαρά στο bounty hunt κι αν δεν έχετε χρόνο τότε μπορείτε να διαλέξετε να παίξετε “σύντομα”.

Πριν περάσω στην αξιολόγηση του τεχνικού τομέα ας αναφερθώ στα microtransactions για τα οποία βλέπω πως γίνεται λόγος. Στο παιχνίδι υπάρχει ένα νόμισμα επί πληρωμή το οποίο ονομάζεται blood bonds. Blood bonds μπορείτε να πάρετε σε πολύ μικρές ποσότητες μετά από ένα επιτυχημένο extraction ή κάνοντας weekly challenges ή συμπληρώνοντας lore στο compendium σκοτώνοντας τέρατα. Τα αντικείμενα που απαιτούν blood bonds είναι καταρχάς συγκεκριμένοι hunters που στην ουσία είναι εμφανίσεις. Όταν αγοράζετε έναν τέτοιο legendary hunter, στην ουσία τον ξεκλειδώνετε και μετά απαιτούνται hunt dollars για να αγοραστεί. Δεν έχει στην κατοχή του τίποτα και έρχεται χωρίς ειδικά χαρακτηριστικά. Επίσης, μπορείτε να αγοράσετε skins για όπλα. Μόλις αγοράσετε ένα τέτοιο skin, λαμβάνετε και μια φορά το όπλο. Ναι μεν μπορείτε να αγοράσετε για παράδειγμα tier 3 τουφέκι όταν έχε μικρό level, αλλά δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν δεν ξέρετε τί να κάνετε γενικά. Τα όπλα γενικά είναι ισορροπημένα αν ξέρετε τί και πώς να παίζετε. Το τελευταίο πράγμα που μπορείτε να κάνετε με blood bonds είναι να αφαιρείτε χαρακτηριστικά από κυνηγούς και να παίρνετε πίσω τους πόντους για να αγοράσετε άλλα. Αυτό μπορεί να σας δώσει μερικές φορές πλεονέκτημα αλλά γενικά οι κυνηγοί που τυχαίνουν μπορεί να έχουν εξαιρετικά χαρακτηριστικά για το level σας έτσι κι αλλιώς ή μετά το πρώτο ματς με αυτούς να πάρετε σχεδόν όλα τα χαρακτηριστικά που θέλετε. Γενικά τα microtransactions του παιχνιδιού δεν δίνουν κανένα πλεονέκτημα.

Ως παιχνίδι της Crytek, το Hunt χρησιμοποιεί την CryEngine. H μηχανή έχει βελτιωθεί αρκετά, αν και δεν μπορεί να φτάσει σε optimization νεότερες παραμετροποιήσεις γνωστών engines όπως η Unreal και η Frostbite σε DirectX 12. Πάντως οι επιδόσεις είναι αξιοπρεπείς και αφού δεν υπάρχει πολλή βαβούρα στο παιχνίδι, έχετε ομαλή εμπειρία σε μέτρια προς καλά συστήματα και πάνω. Εικαστικά η δουλειά που έχει γίνει είναι τρομερή. Το παιχνίδι βασίζεται σε μια σκοτεινή γοτθική επαρχιακή αισθητική. Απέθαντα τέρατα, κυνηγοί με τατού και δαχτυλίδια, boss που εν μέρει είναι άνθρωποι και εν μέρει κτήνη. Βάλτοι, δάση και κατεστραμμένοι οικισμοί με άρρωστα ζώα ολοκληρώνουν το σκηνικό στη Λουιζιάνα. Τα χρώματα είναι ξεκάθαρα και ζωντανά, δεν έχετε πρόβλημα να δείτε αντιπάλους, όμως πρέπει να έχετε υπόψιν ότι οι κυνηγοί μεγαλύτερου tier είναι πιο δύσκολο να εντοπιστούν στο σκοτάδι γι αυτό κι όταν σκοτωθούν δίνουν περισσότερη εμπειρία. Όταν βρεθείτε σε χάρτη με σκοτάδι, μιλάμε για πραγματικό σκοτάδι, δεν βλέπετε καλά και πρέπει να είστε προσεκτικός. Παρόλα αυτά, οι κυνηγοί μέσα στο σκοτάδι ακόμα κι όταν είναι τελείως μαύροι ξεχωρίζουν χάρη σε πιο έντονο vibrance από το περιβαλλοντικό μαύρο. Μπορεί επίσης να συναντήσετε ομίχλη, όπου πραγματικά δεν ξεχωρίζετε σχεδόν τίποτα σε απόσταση, αν και θεωρώ πως η νύχτα είναι πιο δύσκολη λόγω του τρόπου που παίζουν οι παίκτες. Υπάρχουν μόλις δύο χάρτες και μάλιστα φαίνονται παρόμοιοι. Ο αριθμός και η ομοιότητα των χαρτών σίγουρα αποτελεί μειονέκτημα και ελπίζω σύντομα το παιχνίδι να αποκτήσει περισσότερο περιεχόμενο.

Εντυπωσιακή CryEngine.

Ο ήχος είναι απίστευτα καλός, διαυγής, μπορείτε να ακούσετε σε μεγάλες αποστάσεις θορύβους αν είστε προσεκτικός και σημαντικό είναι να προσέχετε ότι τα ζώα που υπάρχουν στον χάρτη δεν αντιδρούν σε νεκρούς αλλά σε παίκτες μόνο. Υπάρχουν τρόποι να προκαλέσετε εσκεμμένα θόρυβο σε διάφορα σημεία του χάρτη, ενώ τα boss και η διαδικασία αποπομπής, πάλι εσκεμμένα, προκαλούν μεγάλο θόρυβο, οπότε χρειάζεται προσοχή στον ήχο μαζί με καλά ακουστικά. Γενικά ο ήχος είναι από τους καλύτερους σε shooter αυτή τη στιγμή. Εξαιρετική επίσης είναι η μουσική. Μινιμαλιστικό, με έμφαση στην ατμόσφαιρα, το soundtrack παρουσιάζεται σίγουρα επηρεασμένο από dark country. Ταιριάζει απόλυτα με τη θεματολογία του παιχνιδιού και αξίζει να το ψάξετε.

Το Hunt: Showdown είναι μάλλον το πιο σημαντικό FPS του 2019 που λίγοι αναφέρουν και γνωρίζουν. Προκαλεί πίεση, σεβασμό και καταστάσεις όπου ο παίκτης δείχνει τον πραγματικό του εαυτό, την πραγματική του ακρίβεια και κατά πόσο μπορεί πραγματικά να παίζει με άλλους. Είναι προσιτό, αλλά δεν ενδιαφέρεται τόσο για τους “casuals”. Υπάρχουν όπλα ή χαρακτηριστικά που μειώνουν τις απαιτήσεις του στόχου, αλλά ένας παίκτης με στόχο θέλει μυαλό για να σταματηθεί. Η απουσία αυτόματων και η εξέλιξη της φόρμουλας των battle royale φέρνει ένα είδος παιχνιδιού από το αύριο στο σήμερα. Θέλω να πω μπράβο στην Crytek και θεωρώ πως γι αυτό το παιχνίδι πρέπει να υποστηριχθεί διότι γνωρίζουμε πως σαν στούντιο δεν έχει μεγάλες οικονομικές δυνατότητες. Αν είστε φαν των multiplayer FPS, με το Hunt: Showdown θα ζήσετε μια βαθύτερη εμπειρία που θα σας “καταβροχθίσει” ολόκληρο.

To PvEvP σαν ιδέαΗ εποχήΤο πιστολίδιHardcore και permadeathΟ ήχος και η μουσικήΞεχωρίζει ευρωπαϊκούς από ρωσικούς σερβερΚανένα πρόβλημα με hit registration, micro-teleports, desyncsΓενικά είναι ισορροπημένοΧρειάζεται αρκετά περισσότερο περιεχόμενοTo σύστημα prestige χρειάζεται περισσότερες αισθητικές αμοιβέςΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 9.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4 (2019), Xbox One, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:CrytekΕΚΔΟΣΗ:Crytek

Game20.gr, το Άσυλο των gamers