Hellblade: Senua’s Sacrifice Review

Μετά την εμπορική αποτυχία των Heavenly Sword, Enslaved και Devil May Cry, το 2013 η Ninja Theory ξεκίνησε να αναπτύσσει το νέο της παιχνίδι, αυτή τη φορά εξ ολοκλήρου υπό τον έλεγχό της, χωρίς κάποια εκδότρια εταιρεία. Το Hellblade είναι

το μεγάλο στοίχημα του στούντιο, μια ανεξάρτητη παραγωγή με ΑΑΑ προδιαγραφές. Ένα στοίχημα που δικαιώνει πανηγυρικά τη Ninja Theory.

Η θεματολογία του Hellblade, διαφέρει από οτιδήποτε άλλο έχετε βιώσει σε παιχνίδι. Για την ακρίβεια, πραγματεύεται τη σκανδιναβική μυθολογία και την πάθηση της ψύχωσης. Οι δύο θεματικές ενότητες έχουν λίγο έως πολύ απασχολήσει στο παρελθόν τα videogames αλλά δεν επιχειρήθηκε ποτέ και από κανέναν, ενσωμάτωση των δύο, σε ένα παιχνίδι. Η Ninja Theory, πέραν της έρευνας γύρω από τις αρχαίες σκανδιναβικές παραδόσεις, εντρυφεί στα αχαρτογράφητα εδάφη της ψύχωσης, προσλαμβάνοντας ως ειδικούς συνεργάτες, διακεκριμένους επιστήμονες που ειδικεύονται στον τομέα της ψυχικής διαταραχής. Εν τάχει, η ψύχωση είναι μια διανοητική διαταραχή κατά την οποία ο πάσχων παρουσιάζει απώλεια της επαφής με την πραγματικότητα, βιώνοντας παράλληλα οπτικές και ηχητικές παραισθήσεις. Αν μη τι άλλο, τολμηρό εγχείρημα από πλευράς Ninja Theory το πάντρεμα των δυο αυτών κεντρικών πυλώνων.

Η ιστορία του Hellblade τοποθετείται χρονικά τον 9ο αιώνα μΧ με φόντο τον αφιλόξενο σκανδιναβικό Βορρά. Σύντομα στην οθόνη σας κάνει την εμφάνιση της πάνω σε μια βάρκα η Senua, η πρωταγωνίστρια του Hellblade, κωπηλατώντας στα απομακρυσμένα και ομιχλώδη νερά της σκανδιναβικής θάλασσας. Η Senua κατάγεται από τους Πίκτες (λατινικά Picti, δηλαδή αυτοί που ζωγραφίζουν με δερματοστιξία το κορμί τους), μια κέλτικη βαρβαρική φυλή, ιστορικά γνωστή για τη σθεναρή αντίστασή της ενάντια στη ρωμαϊκή κατοχή της Βρετανίας. Η Senua πάσχει από μια ψυχική διαταραχή με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται να προσαρμοστεί κοινωνικά στην καθημερινότητά της. Ψίθυροι, φωνές, παραισθήσεις, οπτασίες, τη συντροφεύουν αδιάκοπα κατά την διάρκεια της ζωής της.

Something wicked this way comes.

Η ψυχικά άρρωστη Senua, όταν ενηλικιώνεται γνωρίζει τον έρωτα της ζωής της, Dillion, υιό ενός Πίκτη πολέμαρχου, με τον οποίο επιθυμεί να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής της. Την περίοδο εκείνη, πολλά από τα χωριά των συμπατριωτών της λεηλατούνται από επιδρομές των Βίκινγκ. Οι επιζώντες Πίκτες, στην προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν την δυστυχία της φυλής τους, βρίσκουν στο πρόσωπο της Senua τον αποδιοπομπαίο τράγο, κατηγορώντας την εύθραυστη ψυχική της κατάσταση για τα δεινά του λαού τους. Με άλλα λόγια, θεωρούν την ψυχική ασθένειά της, πληγή και κατάρα για τον τόπο. Η απόφαση είναι ομόφωνη: εξορισμός της Senua για να επέλθει ξανά η καλοτυχία και η ευημερία. Όταν τα χρόνια της εξορίας λήγουν, η Senua επιστρέφει στον τόπο της για να συναντήσει ξανά τα αγαπημένα της πρόσωπα. Δυστυχώς για την ίδια, οι Βίκινγκ κατακρεουργούν τα εναπομείναντα μέλη της φυλής και τους γονείς της, ενώ ο Dillion βρίσκει τραγικό θάνατο με την μέθοδο του ματωμένου αετού (blood eagle, παγανιστική θανατική εκτέλεση των Βίκινγκ), της οποίας την βαρβαρότητα δεν περιγράφω για προφανείς λόγους. Σκοπός της Senua γίνεται η κάθοδος στο Helhaim ή αλλιώς Hel, στο βασίλειο του σκότους και των νεκρών, ένα από τα εννιά realms της σκανδιναβικής μυθολογίας, για να μπορέσει να φέρει πίσω στη ζωή τον αγαπημένο της Dillion.

Όπως καταλαβαίνετε, το σενάριο του παιχνιδιού είναι αυστηρά προσωποκεντρικό και η θεματολογία του βαριά και ασήκωτη. Στο παιχνίδι γίνεστε μάρτυρες μιας αιματοβαμμένης τραγωδίας από την οποία απορέει κατάθλιψη, παράνοια και ψυχικός μαρασμός. Το ύφος του παιχνιδιού δεν απευθύνεται σε περιχαρείς διαθέσεις και στόχος του είναι νιώσετε, έστω και αλληγορικά, την οδύνη της ανθρώπινης ψυχής. Ίσως η αποτύπωση του γραπτού λόγου μου να σας ακούγεται υπερβολική. Πιστέψτε με όμως, βιώνοντας στο πετσί μου την εμπειρία του Hellblade, αισθάνομαι ένα περίεργο αλλά συνάμα γνώριμο συναίσθημα να αναδύεται από μέσα μου. Το ίδιο ακριβώς συναίσθημα ένιωσα, όταν ολοκλήρωσα τo Shadow of the Colossus. Καλύτερα δεν μπορώ να το περιγράψω. Η Ninja Theory, μέσω του Hellblade κηρύττει το έρεβος με λυρισμό και καταλήγει συγγράφοντας ένα αφηγηματικό έργο τέχνης, μια ψηφιακή σκοτεινή νουβέλα, που όμοια της προσωπικά δεν έχω συναντήσει ξανά στο παρελθόν. Οι λάτρεις των τηλεοπτικών σειρών Vikings, The Last Kingdom αλλά και των πιο indie κινηματογραφικών δημιουργιών τύπου Valhalla Rising (Nicolas Winding Refn, Mads Mikkelsen - το συνιστώ ανεπιφύλακτα), θα πάθουν μεγάλη ζημιά με την σκηνοθεσία και το ύφος του παιχνιδιού. Με μια λέξη, αν και αναφέρομαι εκτενέστερα πιο κάτω, εικαστικά το παιχνίδι είναι συγκλονιστικό από κάθε άποψη.

Θνητή εναντίον θεού.

Το Hellblade χαρακτηρίζεται ως action adventure με σαφείς hack 'n' slash καταβολές/επιρροές και χαρακτηριστικά επίλυσης γρίφων. Οι δύο προαναφερθέντες μηχανισμοί λειτουργούν ικανοποιητικά, συμβάλλοντας σημαντικά στη συνολική εμπειρία, αποτελώντας τη ραχοκοκαλιά του τίτλου. Στο Hellblade επικεντρώνεστε στη Senua και στην διήγηση της ιστορίας της, ώστε να γνωρίσετε τους δαίμονες που κατοικοεδρεύουν μέσα της, στο ταξίδι-κάθαρση που καλείται η ίδια να φέρει εις πέρας, προκειμένου να αγκαλιάσει τη λύτρωση που τόσο πολύ ψάχνει και επιζητά. Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής: αν ενδιαφέρεστε για hack 'n' slash δράση για να βγάλετε το άχτι σας, το Hellblade σίγουρα δεν είναι για σας. Κρίνω άσκοπο να σπαταλήσετε τα χρήματά σας, προσμένοντας σε σφαξίδια και λουτρά αίματος. Όχι γιατί δεν υπάρχουν τα παραπάνω στο παιχνίδι, αλλά γιατί οι δημιουργοί δίνουν έμφαση στη story driven προσωπικότητα του παιχνιδιού.

Το gameplay είναι απλό στην δομή του: χειρίζεστε τη Senua από προοπτική τρίτου προσώπου η οποία εστιάζει πάνω από την μέση της ηρωίδας, χωρίς να είναι περιοριστική η λειτουργία της για κάποιον που θέλει να παρατηρήσει το περιβάλλον. Ελέγχοντας τη Senua, περιπλανιέστε σε δάση, λεηλατημένα χωριά, ερείπια, κρύπτες, τύμβους, ναούς, βάλτους, σπηλιές, κατακόμβες, παραλίες, σκοτεινές στοές και λαβύρινθους. Υπάρχει η δυνατότητα για μερική εξερεύνηση αλλά μη φανταστείτε ότι θα χαθείτε με την πολυπλοκότητα των περιοχών. Ουσιαστικά, κινείστε παράλληλα από ένα προκαθορισμένο μονοπάτι, χωρίς να παρεκκλίνετε σημαντικά από τον προορισμό του εκάστοτε objective. Έτσι λοιπόν, κατά την διαδρομή, σκοτώνετε εχθρούς, μαζεύετε lorestones (το μοναδικό είδος collectible στο παιχνίδι, μέσα από τα οποία ο Druth, ένας Πίκτης πολεμιστής, διηγείται μια σειρά από σκανδιναβικούς μύθους στη Senua, όπως την γένεση των εννέα βασιλείων, την ιστορία του πολεμιστή Sigurd και του σπαθιού του Gram κλπ.) και λύνετε γρίφους.

Στοιχειωμένες αναμνήσεις.

Κατά την περιπλάνησή σας στα άδυτα του παιχνιδιού, επιλύετε διάφορους γρίφους οι οποίοι στηρίζονται στην παρατηρητικότητα και τις παραισθήσεις που γεννά το αρρωστημένο μυαλό της Senua. Για παράδειγμα, συνήθως φτάνετε στο σημείο όπου μια μεγάλη πόρτα φράζει τον δρόμο σας, με λαμπερούς σκανδιναβικούς ρούνους να αναγράφονται πάνω σε αυτήν. Με το R2 “αποστηθίζετε” τους ρούνους και απώτερος στόχος σας γίνεται ο εντοπισμός τους, ψάχνοντας σε συγκεκριμένα σημεία για φωτεινές ενδείξεις που αντιστοιχούν στον κάθε ρούνο. Λόγου χάρη, ο ρούνος που κρατά την πόρτα κλειδωμένη έχει το σχήμα n, αυτομάτως εσείς πρέπει να ανακαλύψετε ανάμεσα στα στοιχεία του χώρου ένα παρεμφερές σχήμα ή αντικείμενο, το οποίο παραπέμπει σχηματικά στο ρούνο. Ακολούθως ευθυγραμμίζετε το ρούνο με το στοιχείο, για να ανοίξετε την πόρτα. Όσο κυλάει το παιχνίδι, οι γρίφοι αποκτούν μια ευφάνταστη επινόηση και αλλάζουν προσωπεία και υπόσταση. Χαρακτηριστική περίπτωση η αλληλεπίδραση με τις πύλες του Valravn, θεού των ψευδαισθήσεων, μέσα από τις οποίες φανερώνετε κρυμμένα στοιχεία του περιβάλλοντος (πχ γέφυρες) που αλλάζουν την αρχιτεκτονική του χώρου προς όφελός σας. Οι γρίφοι κλέβουν την παράσταση με τη σχεδιαστική απλότητά τους.

Το σύστημα μάχης αποτελείται από πατροπαράδοτους και οικείους hack 'n' slash μηχανισμούς. Συναντάτε μονάχα πέντε-έξι διαφορετικά είδη εχθρών, από παγανιστές πολεμιστές με σπαθιά και κοντάρια μέχρι γιγαντόσωμους εχθρούς που βαστούν τσεκούρια και σφυριά. Στο σύνολό τους, όλοι οι εχθροί διακατέχονται από μια απρόσμενη σχεδιαστική λεπτομέρεια. Επίσης, υπάρχουν και τέσσερα boss fights τα οποία πιστεύω ότι θα σας εκπλήξουν ευχάριστα. Δεν υπάρχει επιλογή ώστε να κεντράρετε τον εχθρό, όπως αντιστοίχως συμβαίνει σε παιχνίδια τύπου Souls. Απλά ορμάτε και όποιον πάρει ο Χάρος. Κραδαίνοντας το σπαθί, επιτίθεστε με light, heavy και εναέρια attacks τα οποία συνδυαστικά παράγουν και κάποιες λίγες combo επιθέσεις. Όταν οι καταστάσεις απαιτήσουν να βρεθείτε σε θέση άμυνας, επιλογές σας είναι τα block και evade, με τα οποία αποφεύγετε και αποκρούετε τα χτυπήματα των αντιπάλων σας. Ένας επιπρόσθετος αμυντικός μηχανισμός που λειτουργεί επιθετικά παράλληλα είναι το parry που επιτυγχάνεται όταν βγάζετε την ύστατη στιγμή άμυνα, λίγο πριν σας χτυπήσει το όπλο του εχθρού, βοηθώντας σας έτσι να περάσετε απευθείας στην αντεπίθεση.

Καθώς πολεμάτε, παρατηρείτε στη ζώνη της Senua έναν μικρό στρογγυλό καθρέφτη, ο οποίος φωτίζεται από μυστικιστικούς συμβολισμούς κατά την έκβαση της μάχης. Όταν στον καθρέφτη λάμψουν σταδιακά τρία σύμβολα, πατώντας το R2 ενεργοποιείτε την απόκοσμη δύναμή του, σταματώντας το χρόνο, με τις επιθέσεις σας να γίνονται γρήγορες και θανατηφόρες, όσο οι εχθροί παραμένουν “παγωμένοι”. Η συγκεκριμένη ιδιότητα μπορεί να πραγματοποιηθεί και με τη χρήση ενός ή και δύο συμβόλων, απλά τότε η δράση του καθρέφτη έχει πιο σύντομη διάρκεια. Ομολογώ ότι το πιο αδύνατο χαρακτηριστικό του παιχνιδιού είναι δίχως αμφιβολία οι μάχες. Μολονότι λειτουργούν με ρυθμό αρκετά ομαλό και με ικανοποιητική ανταπόκριση, δεν καταφέρνουν να εξελιχθούν και να εντυπωσιάσουν, παραμένοντας στάσιμες.

Η θάλασσα των νεκρών.

Κάπου εδώ, αξίζει να τονιστεί ότι υπάρχει δυνατότητα επιλογής του επιπέδου δυσκολίας των μαχών (easy, normal, hard, auto). Προσωπικά, συνηθίζω να επιλέγω το hard, για την πρόκληση και μόνο. Ωστόσο στο Hellblade επέλεξα το auto εξαιτίας του (υποτιθέμενου) permadeath. Σε κάποια φάση η Senua εμφανίζει μια μαύρη κηλίδα στο δεξί άκρο της (black rot), η οποία σταδιακά εξαπλώνεται σαν γάγγραινα στο χέρι της ηρωίδας κάθε φορά που χάνετε. Όταν η κηλίδα φτάσει στο κεφάλι, η Senua πεθαίνει, το παιχνίδι διαγράφει αυτόματα την τρέχουσα πρόοδό σας και σας ξεκινάει από την αρχή. Υπάρχουν όμως αναφορές που αμφισβητούν βάσιμα την υπόσταση του permadeath στο παιχνίδι, υποστηρίζοντας ότι ο συγκεκριμένος μηχανισμός δεν λειτουργεί όσες φορές και αν πεθάνει κάποιος. Προσωπικά δεν έχω άποψη, αφού έχασα συνολικά μόλις δύο φορές. Φαινομενικά, πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό που προσδίδει τεράστιο βαθμό πρόκλησης. Τώρα, αν πρόκειται για μπλόφα της Ninja Theory, στην προσπάθειά της να “τρομοκρατήσει” τον παίκτη με το ενδεχόμενο ενός τέτοιου “hard reset” ή απλά για κάποιο bug/glitch στον κώδικα, για την ώρα κανείς δεν ξέρει με βεβαιότητα να απαντήσει. Από την μεριά μου, απλά σας ενημερώνω για το συγκεκριμένο θέμα.

Στο τομέα του ήχου, το Hellblade σπέρνει και θερίζει. Ίσως πρόκειται για το πιο καλοδουλεμένο και ολοκληρωμένο sound design σε βιντεοπαιχνίδι. Το 3D binaural sound system που υποστηρίζει ο τίτλος, αναπαράγει ήχους περιμετρικά από τα ηχεία με μπόλικη ηχητική παραμόρφωση. Έτσι και δοκιμάσετε να παίξετε το βράδυ με ακουστικά, θα σηκωθούν κάγκελο οι τρίχες σας και θα χορεύουν breakdance από το ρίγος. Η Senua ακούει διαρκώς, πολλαπλούς και απόκοσμους γυναικείους, αντρικούς ψιθύρους, ουρλιαχτά, γέλια, στριγκλιές κοκ, καθιστώντας με αυτό τον τρόπο το ηχητικό αποτέλεσμα μοναδικό στο είδος του. Συνεχίζοντας στα του sound design, το παιχνίδι κοσμείται από εκπληκτικούς ambient ήχους και μονοτονικές μελωδίες που προσπαθούν να εκφράσουν την παράνοια και την απόγνωση, μέσα από ένα επιβλητικό ηχητικό υπόβαθρο. Κάτι παρεμφερές ηχητικά με αυτό που έκανε ο Hans Zimmer στο The Dark Knight με την διαπεραστική νότα των samples. Η μουσική υπόκρουση σε αρκετά σημεία αποτελεί φόρο τιμής στους τεράστιους Wardruna, για όσους τους έχετε ακουστά. Με άξονα την folk μουσική κληρονομιά και παράδοση, ακούτε πνευστά, φλάουτα, βαρβαρικές ψαλμωδίες, percussion τύμπανα, λύρες, μουσική χρήση φυσικών αντικειμένων όπως η πέτρα, το νερό, το θρόισμα των φύλλων και το ξύλο, τα οποία σας επιφυλάσσουν μια πομπώδη μουσικοηχητική πανδαισία.

Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο υποκριτικό ταλέντο των ηθοποιών, με πρώτη και καλύτερη την Melina Juergens (team editor της Ninja Theory) στο ρόλο της Senua. Δίχως υποκριτικό background, για τις ανάγκες του παιχνιδιού και μόνο, προσφέρει μια από τις πιο αναπάντεχα ανατριχιαστικές και σπαρακτικές ερμηνείες που έχω δει ποτέ από γυναίκα ηθοποιό σε videogame. Ο τρόπος που γυρίζει το βλέμμα της στην κάμερα και μονολογεί ως άλλος Frank Underwood, οι εκφράσεις του στοιχειωμένου προσώπου της, η αγγελική φωνή που μετατρέπεται σε κραυγή απόγνωσης και οργής, τα ψυχωτικά μειδιάματα, η γλαφυρότητα και η απελπισία μέσα από τις οποίες αρθρώνει τις λέξεις, σας αναγκάζουν να υποκλιθείτε στο ταλέντο της Juergens. Προσωπικά θεωρώ τη Senua την κορυφαία σύγχρονη ηρωίδα στο gaming. Τελεία και παύλα. Κάτι Aloy και Ellie, μοιάζουν με παρδαλά γατάκια μπροστά στο μεγαλείο της Κέλτισσας πολεμίστριας.

Οι φωτισμοί του παιχνιδιού είναι κυριολεκτικά "αλλού".

Το Hellblade, χρησιμοποιώντας την Unreal Engine 4, αποδίδεται με πειστικότητα στο PS4 Pro. Ογκώδης και κολοσσιαία κλίμακα στα κτίσματα, κρυστάλλινα γραφικά με πλούσιες λεπτομέρειες, επιβλητικό και παροιμιώδες art direction, φωτογραφία που αποδίδει με έναν τρόπο ονειρικό το εικαστικό του πράγματος, παλέτα έντονων χρωματισμών στα οποία κυριαρχούν το μουντό γκρι και εφιαλτικό μαύρο χρώμα. Νομίζετε ότι τελείωσε; Θέλετε μήπως να αναφερθώ στο καλύτερο motion capture των τελευταίων χρόνων; Στα αριστουργηματικά physics και animations; Στις μοναδικές φωτοσκιάσεις; Ή μήπως στα φαντασμαγορικά neon φωτορεαλιστικά στοιχεία των περιβαλλοντικών χώρων; Το παιχνίδι φαντάζει “κεντημένο στο χέρι”, όντας εμπνευσμένο από τα κορυφαία καλλιτεχνικά έργα του Rembrandt και του Van Gogh. Πραγματικά, δεν υπάρχουν λόγια. Ο τεχνικός/οπτικός τομέας του Hellblade δημιουργεί την απορία τί θα είχε συμβεί αν το παιχνίδι δεν ήταν απλά μια ανεξάρτητη παραγωγή. Η Ninja Theory καταφέρνει να αποδώσει ένα τέτοιο τεχνικό άθροισμα δίχως οικονομικά εφόδια, βάζοντας τα γυαλιά στα περισσότερα so called μεγάλα στούντιο εκεί έξω.

Η Ninja Theory έστω και καθυστερημένα μετά τις μαζεμένες κατραπακιές, ξορκίζει τον δαίμονα της αποτυχίας από πάνω της. Το Hellblade, αυτή η κάθοδος στην σκοτεινή άβυσσο της ανθρώπινης παράνοιας, αποτελεί το απόλυτο αριστούργημα του στούντιο. Ρουφηξα και απόλαυσα κάθε στιγμή, κάθε λεπτό από τις οκτώ-εννιά ώρες που χρειάστηκα για να ολοκληρώσω το παιχνίδι. Θα το αναπολώ όσα χρόνια και αν περάσουν. Οι νοήμωνες gamers που σέβεστε τον εαυτό σας και αρέσκεστε στο story telling, επιβάλλεται να ζήσετε την εμπειρία του Hellblade.

Η Senua ως πρωταγωνίστρια σαρώνει τα πάντα στο διάβα τηςΤο σενάριο και η αφήγηση μαγνητίζουν και καθηλώνουνΤο θέμα της ψύχωσης αποτυπώνεται μαεστρικάΤεχνικός/οπτικός τομέας που πρέπει να διδάσκεται σε σεμινάριοΊσως το πιο ολοκληρωμένο sound design που έχει υπάρξει σε παιχνίδιΚαταπληκτική απεικόνιση των αρχαίων σκανδιναβικών μύθων και παραδόσεωνΈξυπνοι γρίφοι που στολίζουν ευχάριστα και ταιριαστά το παιχνίδιΧαμηλή τιμήΤο σύστημα μάχης εν τέλει παραμένει στάσιμοΠεριορισμένη ποικιλία εχθρώνΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 9.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4 (review στο Pro), PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:Ninja TheoryΕΚΔΟΣΗ:Ninja TheoryΔΙΑΘΕΣΗ:-ΕΙΔΟΣ:ActionΠΑΙΚΤΕΣ:Single-playerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:http://www.hellblade.com/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:8/8/2017PEGI:18

Game20.gr, το Άσυλο των gamers