Hades review

Παρόλο που τα rogue-like δεν αποτελούν κάποιο νέο είδος παιχνιδιών, τα τελευταία χρόνια είναι στα φόρτε τους. Η Supergiant Games (Bastion, Transistor, Pyre) συνεχίζει αβίαστα το σερί των επιτυχημένων κυκλοφοριών της με το δικό της rogue-like dungeon crawler, Hades.

Προς ευχάριστη έκπληξη, η ιστορία του Hades χρησιμοποιεί στοιχεία από την ελληνική μυθολογία. Αναλαμβάνετε το ρόλο του Zagreus (Ζαγρέας), γιο της Περσεφόνης, η οποία εξαφανίστηκε χρόνια πριν. Στόχος σας είναι να τη βρείτε και να δραπετεύσετε από τον Κάτω Κόσμο, όπου συγκατοικείτε

με τον ίδιο τον Άδη, αλλά και με άλλες γνωστές μορφές της μυθολογίας, όπως τον Ύπνο και τη θετή σας μητέρα, Νυξ. Στις δεκάδες ώρες που θα περάσετε με το παιχνίδι, ο Δίας, ο Άρης, ο Ποσειδώνας και όλο το δωδεκάθεο (και όχι μόνο) περνούν από μπροστά σας, είτε για να σας βοηθήσουν είτε για να σταθούν απέναντί σας ως boss. Οι καλογραμμένοι διάλογοι είναι πάντα απολαυστικοί, πότε με δόσεις χιούμορ και πότε κάνοντας ξεκάθαρο τον ανταγωνισμό που υπάρχει, αλλά μπορείτε εύκολα να τους προσπεράσετε με μερικά κλικ αν ενδιαφέρεστε αποκλειστικά για την δράση (αλλά γιατί να θέλετε να κάνετε κάτι τέτοιο;).

Η ισομετρική προοπτική είναι ιδανική για το είδος του παιχνιδιού και ο χειρισμός είναι απλός. Επιλέγετε μεταξύ της απλής και της ειδικής επίθεσης, του dash, του cast (για ρίψεις από μακριά) και του call (για να φωνάξετε έναν θεό αν τα βρείτε σκούρα). Κάθε θεός σας χαρίζει μια μοναδική παθητική ή ενεργή ικανότητα ή επίθεση για να αξιοποιήσετε, με δεκάδες επιλογές. Όσο ξεκλειδώνετε τις επόμενες πίστες, τόσα περισσότερα μαθαίνετε για την ιστορία, τους θεούς αλλά και τον ίδιο σας τον εαυτό.

Εδώ ξεκινούν όλα.

Το παιχνίδι χωρίζεται σε πίστες-μπουντρούμια που καλείστε να “καθαρίσετε” από εχθρούς. Στο τέλος κάθε πίστας συνήθως έχετε να επιλέξετε μεταξύ δύο θυρών. Η μία μπορεί να οδηγεί σε πίστα όπου η ανταμοιβή της είναι ένα power-up της θεάς Δήμητρας ή σε μαγαζί για να ξοδέψετε τα χρυσά νομίσματα που έχετε συλλέξει στο τρέχον run. Τα σύμβολα σε κάθε θύρα αρκούν για να σας καθοδηγήσουν στις επιλογές σας, προσθέτοντας έναν τόνο στρατηγικής. Δεν αξίζει να διαλέξετε θύρα με εχθρούς όταν έχετε χαμηλό health bar, ούτε να επιλέξετε εκείνη που ανεβάζει το συνολικό health όταν οι επιθέσεις σας στερούνται ισχύς. Αν έχετε ξεκινήσει με power-up του Δία, τότε γιατί να επιλέξετε εκείνο του Ερμή, αποκτώντας μια βασική επίθεση αντί να ανεβάσετε επίπεδο σε μια ήδη υπάρχουσα; Όλα μετρούν και κάνουν τη διαφορά σε κάθε γωνιά του Κάτω Κόσμου. Και όλα τυχαιοποιούνται σε κάθε run. Όταν σκοτώνεστε (και θα σκοτωθείτε πολλές φορές) επιστρέφετε στη βάση σας, για αναβάθμιση των ικανοτήτων, της βάσης και των όπλων, μέχρι να ξεκινήσετε και πάλι από την αρχή. Σε αντίθεση με άλλα παιχνίδια του είδους, οφείλετε κάθε φορά να σκοτώνετε και τα boss και όχι μόνο τους απλούς εχθρούς, με αντάλλαγμα περισσότερο XP για να ξοδέψετε όταν επιστρέψετε στη βάση. Αυτό από μία άποψη χρησιμεύει ως δείκτης του πόσο καλά επιλεγμένες είναι οι ικανότητές σας και πόσο δυνατοί είστε εκείνη τη στιγμή, αλλά από την άλλη γίνεται επαναλαμβανόμενο μετά από πολλές ώρες παιχνιδιού. Πόσες φορές να σκοτώσετε το ίδιο boss μέσα σε μια εβδομάδα, πια;

Εκτός από τις ξεχωριστές ικανότητες των θεών, ο εξοπλισμός σας ποικίλλει τόσο που το κάθε όπλο οδηγεί σε εντελώς ξεχωριστό gameplay. Άλλη στρατηγική απαιτεί το δόρυ από μακριά, άλλη το σπαθί από κοντά και άλλη η ασπίδα. Οι εχθροί πότε είναι ίδιοι και πότε αλλάζουν, με την εμπειρία του κάθε run να γίνεται μοναδική μέσα στην επαναληψιμότητά της. Εκεί που με level 3 special attack στο δόρυ φτάνετε στο τέταρτο boss, σε επόμενο run δύο ώρες αργότερα με σπαθί ίσως να σκοτωθείτε πολύ πιο γρήγορα. Τα builds που μπορείτε να φτιάξετε με τον ίδιο χαρακτήρα είναι πολλά και εξαρτώνται τόσο από τις επιλογές σας όσο και από την τύχη. Για όσους δεν αντέχουν τις πολλές επαναλήψεις, αλλά απολαμβάνουν το είδος, η επιλογή God mode έρχεται να βοηθήσει, κάνοντάς σας πιο ανθεκτικούς στα χτυπήματα. Αν, πάλι, σας αρέσουν τα δύσκολα, το Hell mode έρχεται για να σας καλύψει.

Πανδαιμόνιο!

Mπορείτε να παίξετε τόσο με χειριστήριο, όσο και με ποντίκι/πληκτρολόγιο, ωστόσο το χειριστήριο είναι μονόδρομος. Μπορεί η ακρίβεια του ποντικιού να μην συγκρίνεται, όμως σύντομα εντοπίζονται αδυναμίες όσον αφορά την ταχύτητα των επιθέσεων. Είναι σχεδόν αδύνατον να παίξετε για ώρες το συγκεκριμένο παιχνίδι με πληκτρολόγιο χωρίς να πονέσουν τα δάχτυλά σας. Με ένα gamepad αλλάζουν όλα και μετατρέπονται σε ασταμάτητη δράση σε έναν κόσμο όπου χάνετε την αίσθηση του χρόνου μέσα από τρελό button smashing που ανταμείβει το κάθε λεπτό.

Πολλές από τις αναβαθμίσεις της βάσης είναι ουσιαστικά αναβαθμίσεις στο gameplay μέσα στις πίστες, όπως το να γεμίζει το health bar σας με ένα και μόνο refill σε δεξαμενή που βρίσκετε πριν και μετά από ένα boss, ή να σας δίνεται πρόσβαση σε ειδικά θεία δώρα που αποκτάτε από θεούς. Τα δώρα αυτά αποτελούν περαιτέρω εξοπλισμό, όπως να ξεκινάτε με παραπάνω health από το προεπιλεγμένο ή να ξεγελάτε τον θάνατο με το να ξαναζωντανεύετε άμεσα αφού σας έχουν σκοτώσει. Η βάση αναβαθμίζεται επίσης και οπτικά, με διακοσμητικές αλλαγές όπως σε κουρτίνες, χαλιά ή καναπέδες, όμως κοστίζουν υπερβολικά για να ασχοληθείτε μαζί τους στο ξεκίνημα. Ένα ακόμη στοιχείο του παιχνιδιού είναι να χαρίζετε τα λεγόμενα gifts στους θεούς, με αντάλλαγμα θεία δώρα ή ό,τι άλλο προκύψει. Για να μην χάνεστε με όλα όσα μαθαίνετε και γίνονται γύρω σας, το codex είναι πάντα στη διάθεσή σας με τις απαραίτητες πληροφορίες και επαναλήψεις.

Εναντίον της Μέγαιρας.

Η αισθητική του παιχνιδιού αιχμαλωτίζει από τα πρώτα μόλις λεπτά. Οι Ολύμπιοι θεοί που ζηλεύουν αν επιλέξετε την εύνοια κάποιου άλλου, ο ζεστός και φιλόξενος (!) Άδης, οι σκοτεινές γωνίες της κάθε πίστας, τα αγκαθωτά γκλοπ τεράτων τέσσερις φορές μεγαλύτερων από εσάς, αλλά και τα διαλείμματα στο μεταξύ της δράσης σaς μεταφέρουν σε μια παράλληλη μυθολογία που δύσκολα αφήνετε από τα χέρια σας. O ξεχωριστός σχεδιασμός, τα καρτούν στοιχεία, αλλά και τα έντονα χρώματα σάς μεταφέρουν άμεσα από την πραγματικότητα σε έναν άλλο κόσμο όπου υπάρχει μόνο ο Ζαγρέας και οι δαίμονες που πρέπει να αντιμετωπίσει αν θέλει πραγματικά να αποδράσει από τον Άδη. Από κοντά και το δυναμικό soundtrack του βραβευμένου Darren Korb για να “δέσει” τη συνταγή. Με δυόμισι ώρες mediterranean prog-rock halloween κομματιών, που συντέθηκαν αποκλειστικά για χάρη του παιχνιδιού, αξίζει να δυναμώσετε την ένταση και να “χαθείτε” καθοδόν προς τη λύτρωση. Παρόλο που οι διάλογοι γίνονται με απλές εμφανίσεις τον ηρώων στην οθόνη (κάτι σαν τα γιαπωνέζικα RPG), υπάρχει voice acting σε όλους τους, με τον κάθε ηθοποιό να μεταφέρει επάξια τον τόνο του κάθε θεού.

Όπως σε μια καλή σχέση, το Hades γίνεται μόνο καλύτερο όσο χρόνο περνάτε μαζί του, με εξαίρεση κάποια επαναλαμβανόμενα στοιχεία που θα μπορούσαν να είχαν δουλευτεί λίγο διαφορετικά. Έχει ωραία αισθητική και προσφέρει δεκάδες ώρες διασκεδαστικού button smashing με ποικιλία σε playstyle και απολαυστικές αναβαθμίσεις. Δεν χρειάζεται να έχετε παίξει τα προηγούμενα παιχνίδια της Supergiant για να διασκεδάσετε με το Hades, αρκεί να έχετε χρόνο και ένα χειριστήριο (κατά προτίμηση με... καλύμματα στους μοχλούς).

Έντονη δράσηΧιούμορΑισθητικήΣενάριοSoundtrackΠληθώρα αναβαθμίσεων......αλλά πολλές από αυτές διακοσμητικέςΟι πίστες κάπου αρχίζουν να επαναλαμβάνονταιΑπαραίτητα χειριστήριοΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 9.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:Switch, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:Supergiant GamesΕΚΔΟΣΗ:Supergiant Games

Game20.gr, το Άσυλο των gamers