Ghost Recon Breakpoint review

Tο Ghost Recon Wildlands άλλαξε ριζικά το ύφος της σειράς GR, ουσιαστικά κάνοντάς της reboot. Το πατροπαράδοτο και γραμμικό tactical shooting του Ghost Recon μεταφέρθηκε σε χάρτη ανοικτού κόσμου. Ένα ρίσκο που εν τέλει, αν κρίνουμε από τις πωλήσεις, τα reviews και τις αντιδράσεις των παικτών, πέτυχε σε μεγάλο βαθμό. Ο διάδοχος του Wildlands, το Ghost

Recon Breakpoint, υπόσχεται μεταξύ άλλων βελτιωμένα γραφικά, μεγαλύτερο βάθος στο gameplay, πιο εθιστικό πιστολίδι, μηχανισμούς επιβίωσης και περισσότερη έμφαση στο σενάριο. Κατορθώνει να προσφέρει όλα τα παραπάνω;

Το Breakpoint διαδραματίζεται στο 2025, έξι χρόνια μετά τα γεγονότα του Wildlands. Η ιστορία λαμβάνει χώρα στην Auroa, ένα φανταστικό νησί που βρίσκεται στον νότιο Ειρηνικό Ωκεανό, το οποίο κατέχει ο δισεκατομμυριούχος Jace Skell. Ο Skell είναι ο ιδρυτής της εταιρείας Skell Technology, που παράγει drones για διάφορες χρήσεις. Η εξαγορά της Auroa πραγματοποιήθηκε διότι ο Skell είχε ως απώτερο σκοπό να την καταστήσει επίκεντρο της τεχνολογικής ανάπτυξης και έρευνας. Ο οραματιστής Skell δεν επαναπαύτηκε στα προαναφερθέντα και επένδυσε άπλετους πόρους στην δημιουργία μιας τεχνητής νοημοσύνης η οποία θα βοηθούσε σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας των ανθρώπων. Στο ξεκίνημα του παιχνιδιού, η Skell Technology βρίσκεται σε δυσχερή θέση καθώς μαρτυρίες θέλουν τα προϊόντα της να βρίσκονται στον έλεγχο διεφθαρμένων καθεστώτων, με αποτέλεσμα το νησί να αποκοπεί από τον υπόλοιπο κόσμο. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ αποφασίζει να διερευνήσει την υπόθεση. Την ίδια στιγμή, το αεροπλανοφόρο USS Seay βυθίζεται στα ανοιχτά του αρχιπελάγους της Auroa υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Άμεσα η CIA στέλνει 32 ελικόπτερα με την επίλεκτη στρατιωτική μονάδα Ghosts. Τα περισσότερα ελικόπτερα καταστρέφονται με τους περισσότερους Ghosts να χάνουν την ζωή τους. Ανάμεσα στους λιγοστούς επιζώντες βρίσκεται ο Nomad, ο πρωταγωνιστής του παιχνιδιού (και του Wildlands).

Το Breakpoint επικεντρώνεται στο storytelling, με πιο τρανό παράδειγμα τον “πολύ” Jon Berthnal (The Walking Dead, Punisher) να παίζει τον Cole Walker, αρχικακό παιχνιδιού. O Walker είναι πρώην μέλος των Ghosts και συνοδοιπόρος του Nomad. Τα ίχνη του χάθηκαν μυστηριωδώς, αφότου εγκατέλειψε τον αμερικανικό στρατό, όταν είδε με τα ίδια του τα μάτια να εξολοθρεύεται η ομάδα του σε αποστολή στη Βολιβία. Ο Walker θεωρεί ότι οι ΗΠΑ είναι ένα κράτος έρμαιο στις ορέξεις της πολιτικής διαφθοράς και γραφειοκρατίας, δίχως να εκτιμά τις ζωές των στρατιωτών του. Έτσι λοιπόν καταλήγει στρατιωτικός σύμβουλος της ιδιωτικής στρατιωτικής εταιρείας ονόματι Sentinel. Αφού κατορθώνει να διεισδύσει στα ενδότερα της Skell Technology, ακολούθως εκμευταλλευόμενος την ισχυρή φιλία που αναπτύσσει με τον Jace Skell, προβαίνει σε ένα ιδιότυπο πραξικόπημα, καταλαμβάνοντας το νησί. Ο Walker δεν σταματά εκεί. Ιδρύει, στρατολογεί και ηγείται της παραστρατιωτικής ομάδας Wolves, των οποίων η εκπαίδευση και οι τακτικές είναι άμεσα συνυφασμένες με των Ghosts.

Behind enemy lines.

Το σενάριο του παιχνιδιού φαντάζει πολλά υποσχόμενο, συγκριτικά με του Wildlands. Δίνεται μεγαλύτερη σημασία στα cutscenes, σε νέους χαρακτήρες με σεναριακό υπόβαθρο, υπάρχει σύστημα διαλόγων και ο Berthnal με την πληθωρική προσωπικότητά του αναπτύσσει την δυναμική του σαν ο απόλυτος κακός. Ας είμαστε ειλικρινείς, όμως, το σενάριο δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας ή ποιότητας. Παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από αυτό του Wildlands, αλλά και πάλι δεν αποτελεί κάτι σπουδαίο. Οι χαρακτήρες, πέραν του Walker, είναι σε μεγάλο βαθμό αδιάφοροι και το σύστημα διαλόγων λειτουργεί υποτυπωδώς. Στον αντίποδα, ο Walker μπορεί να μην εμφανίζεται συχνά σε cutscenes, όμως η επιβλητική περσόνα του Berthnal και κατ’ επέκταση η ερμηνεία του, είναι ιδιαίτερα απολαυστική.

Ας περάσουμε στον κόσμο του παιχνιδιού. Κλασικά, η Ubisoft αποδεικνύει εκ νέου το απύθμενο σχεδιαστικό ταλέντο που την χαρακτηρίζει στον τομέα του world building. Σε πρώτη φάση, αξίζει να αναφερθεί ότι ο χάρτης είναι μικρότερος σε μέγεθος από του Wildlands. Η Auroa είναι ένα χορταστικό στο μάτι τροπικό θεματικό πάρκο που σφύζει από καλαισθησία και ζωντάνια. Τα περιβάλλοντα ποικίλουν, με χιονισμένα βουνά, δάση, ζούγκλες, υγροβιότοπους, βάλτους, φιορδ, ενεργά ηφαίστεια και αρκετά μικρά νησάκια. Ειδοποιός διαφορά στον open-world σχεδιασμό του παιχνιδιού είναι η ενσωμάτωση μιας high-tech αισθητικής. Ανάμεσα στα τροπικά τοπία, τα γραφικά ψαροχώρια, τις αναρίθμητες φάρμες και την πυκνή βλάστηση, συναντάτε φουτουριστικά εργαστήρια, ανεπτυγμένες τεχνολογικά πόλεις και βιομηχανικούς οικισμούς παραγωγής drones. Γενικότερα, το high-tech στοιχείο έρχεται και δένει αρμονικά με την άγρια φύση, θυμίζοντας Horizon Zero Dawn. Ως προς τον σχεδιασμό του κόσμου, μπορώ να ομολογήσω ότι έμεινα αρκετά ικανοποιημένος.

Όταν ο κυνηγός γίνεται το θήραμα.

Κάπου εδώ, θα ήθελα να αναφερθώ στα microtransactions για τα οποία γίνεται μεγάλος ντόρος τελευταία. Ύστερα από αρκετές ώρες παιχνιδιού διέκρινα ότι τα XP αποκτώνται αρκετά εύκολα και μέσω του άπλετου looting βελτιώνετε συνεχώς τον εξοπλισμό σας. Συνεπώς, τα microtransactions δεν επηρεάζουν το παιχνίδι άμεσα. Είναι μια διαδικασία καθαρά προαιρετική και απευθύνεται σε παίκτες που βιάζονται να “ντυθούν” και σε όσους έχουν λεφτά για ξόδεμα. Η άποψή μου είναι συγκεκριμένη επί τούτου: αν θέλει κάποιος να πληρώσει, κακό του κεφαλιού του. Δεν έδωσα και ούτε θα δώσω ποτέ χρήματα σε microtransactions. Σίγουρα είναι μια μέθοδος που εφαρμόζεται κατά κόρον από την πλειονότητα των μεγαλοεταιρειών και όσα στούντιο αντιστέκονται σε αυτή τη μάστιγα που αποσκοπεί στο άμεσο κέρδος ξεζουμίζοντας τους αδαείς, είναι άξια συγχαρητήριων. Κλείνει η παρένθεση, ας επανέλθουμε στα του gameplay.

Ξεκινώντας το παιχνίδι, καλείστε να σχεδιάσετε και να παραμετροποιήσετε τον/την Nomad. Αφού φτιάξετε την εξωτερική εμφάνιση του χαρακτήρα σας, επιλέγετε την δυσκολία του παιχνιδιού. Τα επίπεδα δυσκολίας είναι τα arcade, regular, advanced και extreme. Τα πρώτα δύο απευθύνονται σε casual ορέξεις. Σε αυτή την περίπτωση, οι εχθροί δεν σας αντιλαμβάνονται γρήγορα και ακολούθως τους αποτελειώνετε με ευκολία. Τα επόμενα δύο modes είναι για παίκτες εξοικειωμένους με τις στρατηγικές μάχες του Wildlands. Προσωπικά, επειδή μυρίστηκα τη δουλειά νωρίς, επέλεξα το advanced. Παρόλα αυτά, η νοημοσύνη των εχθρών συνεχίζει να κινείται στην μετριότητα, όπως και στο Wildlands. Όσες φορές επιδιώκετε stealth προσεγγίσεις, συνειδητοποιείτε γρήγορα ότι οι εχθροί αντιδρούν σπασμωδικά. Στις μάχες υπάρχουν στιγμές όπου κυριαρχεί το στατικό/άνευρο shooting, ενώ άλλοτε οι εχθροί σας εντοπίζουν γρήγορα πιέζοντάς σας αφόρητα. Κοινώς, σκαμπανεβάσματα. Αναλογιζόμενος την εκπληκτική νοημοσύνη των εχθρών στο Division 2, περίμενα περισσότερα από το Breakpoint, αν αναλογιστεί κανείς ότι στηρίζεται στον “οργανωμένο ανταρτοπόλεμο”. Πρέπει να επισημάνω κάτι εξίσου σημαντικό: το παιχνίδι παίζεται τόσο solo όσο και co-op. Ωστόσο, το συνολικό στήσιμο του παιχνιδιού βολεύει περισσότερο το co-op. Εκτιμώ ότι ο μοναχικός παίκτης θα μπουχτίσει αφάνταστα προσπαθώντας να ολοκληρώσει το περιεχόμενο του Breakpoint. Γι’ αυτό αν προτιμάτε τα sol-αρίσματα, έχετέ το κατά νου.

Λαμπαδιάστε τον τόπο!

Ξεκινώντας από τα βασικά, μια πρώτη αλλαγή που διαπιστώνετε παίζοντας είναι η θέση της κάμερας, η οποία βρίσκεται πίσω από τον ώμο του παίκτη, θυμίζοντας αρκετά Division. Απο εκεί και πέρα, η κινησιολογία του Nomad είναι βελτιωμένη, με καλύτερα σχεδιασμένα animations συγκριτικά με το Wildlands. Μια νέα παράμετρος που εισάγεται στον κορμό του gameplay είναι η μπάρα αντοχής, η οποία υποδεικνύει τη φυσική κατάσταση του Nomad. Πλέον δεν μπορείτε να τρέχετε απεριόριστα, ούτε φυσικά να σκαρφαλώνετε υψώματα ακούραστα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η κατάβαση από έναν λόφο. Όταν η μπάρα αντοχής μειωθεί, ο Nomad αρχίζει και κατρακυλά στο έδαφος, χάνοντας ζωή.

Οι cover/shooting μηχανισμοί του Breakpoint αξιοποιούνται στο έπακρο και αποδεικνύονται ιδιαιτέρως πρακτικοί, όπως ισχύει στην περίπτωση του auto-cover (αυτόματο σύστημα κάλυψης). Το πιστολίδι ακολουθεί το γνώριμο και εθιστικό μοτίβο της σειράς Ghost Recon, επαναφέροντας χαρακτηριστικά στοιχεία όπως το bullet drop, η ογκώδης αίσθηση των όπλων κατά την ριπή και φυσικά το ρεαλιστικό “κλώτσημα”. Οφείλετε να ασχοληθείτε επισταμένα με την παραμετροποίηση των όπλων σας με τα απαραίτητα εξαρτήματα, αλλιώς θα την πατήσετε. Ειδικά στις πρώτες ώρες τα όπλα σας “φεύγουν” από το τρελό recoil. Γενικότερα το shooting του παιχνιδιού είναι πολύ στιβαρό. Επίσης θετικό είναι ότι με οποιοδήποτε όπλο σημαδέψετε κεφάλι, αρκεί μια σφαίρα για headshot. Οι εχθροί δεν είναι... σφουγγάρια που απορροφούν σφαίρες, ενώ το time-to-kill είναι μικρό. Τα όπλα ποκίλουν σε σημαντικό βαθμό - assault rifles, submachine guns, sniper rifles, shotguns, light machine guns, damage rifles και handguns. Κάτι ακόμα που ομολογουμένως μου άρεσε είναι ότι με το d-pad μπορείτε είτε να αφαιρέσετε είτε να τοποθετήσετε σιγαστήρα στο όπλο. Επιπροσθέτως, ανάλογα με το όπλο, μπορείτε να επιλέξετε αυτόματο ή μονόβολο τρόπο ριπής. Τέλος, οι μάχες CQC επανέρχονται δυναμικά, με τα melee finishers να χρησιμεύουν κατά το stealth αλλά και στις καταστάσεις σώμα-με-σώμα.

Όπως προαναφέρθηκε, το Breakpoint στρέφεται σε νέες καταστάσεις με την επιβίωση να παίζει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του παιχνιδιού. Νιώθετε μονίμως ότι βρίσκεστε σε εχθρικό έδαφος. Συνεχώς παρατηρούνται αναγνωριστικές περιπολίες από convoys, εχθροί καραδοκούν σε διάφορα outposts, μη επανδρωμένα αεροσκάφη σκανάρουν μονίμως το έδαφος κτλ. Ειδικά στην αρχή του παιχνιδιού, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή από μέρους σας σας. Σημαντικό εργαλείο για την μετακίνησή σας στον χάρτη είναι τα οχήματα και το prone camo. Στην διάθεσή σας έχετε μια ομολογουμένως σεβαστή ποικιλία απο οχήματα εδάφους, θαλάσσης και αέρος. Υβριδικά αμάξια, μοτοσικλέτες, ταχύπολα σκάφη, ελικόπτερα, humvees είναι μόνο μερικά από τα οχήματα που παρέχονται. Σχετικά με την οδήγηση, μην περιμένετε βελτιώσεις. Υπερβολικά απλή, τελείως ατσούμπαλη. Αντιθέτως, το prone camo σας ξελασπώνει κάμποσες φορές. Αν θέλετε να καλυφθείτε από ελικόπτερα ή εχθρούς που πλησιάζουν στο σημείο σας, με το πάτημα ενός κουμπιού ξαπλώνετε στο έδαφος, με την επιλογή prone camo να εμφανίζεται στην κάτω πλευρά της οθόνης. Τότε ο χαρακτήρας σας καμουφλάρεται στο έδαφος σαν άλλος Rambo. Έξυπνο!

Once I called you brother. Now, you are the enemy.

Στο χάρτη υπάρχουν κάποιες τοποθεσίες, τα επονομαζόμενα bivouacs, που λειτουργούν σαν σταθμοί fast travel, ξεκουράζοντας παράλληλα τον Nomad. Όταν λοιπόν ενεργοποιείτε την επιλογή του bivouac, έχετε την δυνατότητα να ταΐσετε τον χαρακτήρα σας, να επιδιορθώσετε το drone του και να βελτιώσετε την απόδοση των όπλων. Όλα αυτά αποτυπώνοται με την μορφή των ωριαίων buffs. Αχρείαστα πράματα κατά την γνώμη μου, αφού δεν έχουν κανένα απολύτως αντίκτυπο μέσα στο παιχνίδι.

Υπάρχουν στιγμές όπου το Breakpoint κατορθώνει να μεταφέρει με επιτυχία στον παίκτη την ανάγκη για επιβίωση. Για παράδειγμα, αν τραυματιστείτε από σφαίρες εμφανίζεται η ένδειξη minor injury, με τον Nomad να κουτσαίνει ελαφρώς. Αν δεχθείτε περισσότερες σφαίρες, ο δείκτης τραύματος επιδεινώνεται σε critical injury, με τον Nomad να κουτσαίνει παρατεταμένα, μη μπορώντας να σημαδέψει με τα κύρια όπλα παρά μόνο με το πιστόλι. Στην προκειμένη περίπτωση, δυο είναι οι επιλογές σας: να κάνετε ένεση αδρεναλίνης για να είστε έτοιμος να ριχτείτε πάλι στην μάχη ή να καλύψετε με επιδέσμους τα τραύματά σας, μια διαδικασία βέβαια χρονοβόρα που μπορεί να σας στοιχίσει σημαντικά. Γι΄αυτό, πριν ξεκινήσετε οποιαδήποτε δραστηριότητα πρέπει να ελέγχετε αν διαθέτετε medkits ή υλικά για να craft-άρετε ενέσεις αδρεναλίνης.

Η παραμετροποίηση του χαρακτήρα δανείζεται μπόλικα στοιχεία από παιχνίδια τύπου Division και Destiny. Αλλάζετε εξοπλισμό (κράνος, θώρακα, γάντια, παντελόνια, μπότες, όπλα, gadgets κτλ) ανά τακτά χρονικά διαστήματα, ενώ το ίδιο ισχύει και με τη χρωματική διαβάθμιση των όπλων (μπλε, πράσινα, μωβ, κίτρινα κτλ). Ότι αντικείμενο συλλέγετε και ανάλογα με την ποιότητά του, αυξάνει τα στατιστικά σας (gear score, reload speed, accuracy, drone speed, damage). Από όσο έχω δει, το gears core πάει πάνω από 200. Υπάρχουν τέσσερις διαφορετικοί τύποι χαρακτήρα που καθορίζουν τον τρόπο παιξίματός σας: assault (assault rifles, καραμπίνες, μεγαλύτερο health), sharpshooter (snipers και όπλα μακράς εμβέλειας), panther (stealth, melee, smoke bombs, flashbangs) και field medic (drones, healing effect, revive). Θεωρητικά, με την ύπαρξη αυτών των κατηγοριών θα υπήρχε μεγαλύτερο βάθος στο gameplay, αλλά ουσιαστικά δεν προκύπτει κάτι τέτοιο αφού ο καθένας μπορεί να ξεκλειδώσει όλα τα skill tree.

Stealth tactics.

Στο θέμα του in-game περιεχομένου (PvE), το Breakpoint υπερτερεί έναντι του προκατόχου του. Πέραν της βασικής ιστορίας και των βασικών αποστολών, κάνουν την εμφάνισή τους side-missions και faction missions (αυτά λειτουργούν με την μορφή ημερησίων αποστολών και έχουν διάφορες υποκατηγορίες). Παράλληλα κάποια πράματα έχουν μείνει αναλλοίωτα, όπως πχ η συλλογή πληροφοριών από κινητά τηλέφωνα, laptops και ανακρίσεις με σκοπό τον εντοπισμό κάποιου blueprint όπλου, εξαρτήματος ή τοποθεσίας. Κάτι άλλο θετικό είναι η μεγάλη ποικιλία εχθρών. Στο Wildlands η γκάμα των εχθρών ήταν περιορισμένη, ενώ εδώ ομολογουμένως έχει γίνει καλύτερη δουλειά. Καταρχάς, στο παιχνίδι συναντάτε δύο διαφορετικές στρατιωτικές ομάδες: τους Sentinels και τους Wolves. Οι πρώτοι κατά γενική ομολογία αποτελούν τους... σάκους του μποξ και χωρίζονται σε διάφορα είδη: snipers, breachers που φέρουν καραμπίνες, απλοί στρατιώτες με assault riffles, submachine guns, μπαζούκες και οι τύποι με έξτρα θωράκιση και mini-gun που θυμίζουν έντονα τον juggernaut στο Modern Warfare. Όσο εύκολοι και βατοί φαίνονται οι Sentinels, άλλο τόσο δύσκολοι είναι Wolves. Σε κάθε βάση τους, οι Wolves υποστηρίζονται από drones και ρομπότ εδάφους, ενώ είναι καλύτερα θωρακισμένοι από τον μέσο Sentinel, με αποτέλεσμα να έχουν μεγαλύτερο time-to-kill. Κάτι ακόμη που παρατηρείτε με τους Wolves είναι η άκρατη επιθετικότητα που τους διακατέχει, συγκριτικά με τους παθητικούς Sentinels. Γενικότερα οι Wolves σας “βγάζουν το λάδι”.

Ως προς το PvP, επιστρέφει το Ghost War που εμπλουτίζει κατά μια έννοια το online μέρος του παιχνιδιού. Το Ghost War διαθέτει δύο modes: Elimination και Sabotage. Στο Elimination, δύο ομάδες των τεσσάρων συγκρούονται με σκοπό την εξουδετέρωση των αντιπάλων. Στο Sabotage, εμφανίζονται δύο βόμβες στο χάρτη, με την πρώτη ομάδα που τοποθετεί βόμβα και αμύνεται επιτυχώς να κερδίζει. Το συγκεκριμένο mode παραπέμπει ολοφάνερα στο Cyber Attack του Modern Warfare. Προσωπικά μιλώντας, το Ghost War μου φάνηκε παγερά αδιάφορο και θεωρώ πως δεν αξίζει ιδιαίτερα να ασχοληθείτε με αυτό. Επαναλαμβάνω ότι πρόκειται για προσωπική εκτίμηση.

Πρέπει να σταθώ και σε ορισμένα σημαντικά λάθη που έχουν γίνει με το Breakpoint. Το παιχνίδι απαιτεί μόνιμη σύνδεση στο ίντερνετ (ακόμη δε μπορώ να καταλάβω τον λόγο). Επίσης, ένα παραδοσιακό χαρακτηριστικό των Ghost Recon, η υποστηρικτική συνύπαρξη των AI συντρόφων με τον παίκτη, απλά απουσιάζει. Στο Wildlands η παρουσία των ΑΙ companions βοηθούσε να παίξετε όσο πιο tactical μπορούσατε μέσω της επιλογής sync shot. Εδώ, απλά έχετε ως gadget ένα μικρό drone για να σκανάρει τον χώρο και να ρίξει sync shot. Να σημειωθεί πως οι δημιουργοί υπόσχονται ότι οι AI companions θα προστεθούν αργότερα στο παιχνίδι. Απογοήτευση! Τέλος, η μεγαλύτερη ένστασή μου είναι η εξής: χρειαζόταν πραγματικά η looter shooter προσέγγιση σε ένα τέτοιο παιχνίδι; Για ποιον λόγο μια παραδοσιακή tactical shooter σειρά να μεταλλαχθεί σε ένα ακόμη looter shooter; Ολόκληρο Division 2 δεν ήταν αρκετό στη Ubisoft; Έπρεπε να αλλάξει τα φώτα και στο δύσμοιρο Ghost Recon; Η συνταγή του του Wildlands υπήρχε έτοιμη και αντί να την εξελίξει ουσιαστικά, αρκέστηκε στην φτηνή αντιγραφή ιδεών από τρίτους για να κάνει μια τρύπα στο νερό. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Το παιχνίδι πάσχει απεγνωσμένα από κρίση ταυτότητας.

Φροντίζοντας πληγές.

Αναφορικά με τον τεχνικό τομέα του Breakpoint υπάρχουν καλά και κακά μαντάτα. Τα γραφικά είναι εξαιρετικά, τα καιρικά φαινόμενα εντυπωσιακά, το draw distance φανταστικό, ενώ οι ογκομετρικοί φωτισμοί κόβουν την ανάσα. Από εκεί και πέρα, όμως, ποτάμια, θάλασσες και ακτές από bugs. Είχα καιρό να συναντήσω παιχνίδι τόσο γεμάτο με bugs. Τι να πρωτοθυμηθώ; Ότι έβλεπα τον συμπαίκτη μου που οδηγούσε το ελικόπτερο να είναι έξω από αυτό και να αιωρείται στο κενό ή μήπως μια φορά που κατευθυνόμουν ανέμελος σε ένα σημείο και ξαφνικά μια αόρατη δύναμη με ρούφηξε κάτω από το έδαφος με αποτέλεσμα να παρατηρώ αποσβολωμένος την Auroa μέσα από pixels και textures; Πάραυτα και για να είμαι δίκαιος, να τονίσω πως δεν συνάντησα game-breaking bugs, ούτε το παιχνίδι μου crash-αρε ποτέ. Με λίγα λόγια, δεν χρειάστηκε να το κλείσω εξαιτίας κάποιου προβλήματος. Απλά χρειαζόταν περισσότερη δουλειά και προσοχή τεχνικά. Στον ηχητικό τομέα, οι ήχοι της φύσης και των όπλων/εκρήξεων αποδίδονται ικανοποιητικά. Με εξαίρεση τον Berthnal στο ρόλο του Cole Walker, το υπόλοιπο καστ αρκείται στα απολύτως απαραίτητα.

Το Ghost Recon Breakpoint αποδεικνύεται ένα απρόσμενο παραστράτημα της Ubisoft. Εκεί που νομίζαμε ότι οι... αμαρτωλές εποχές είχαν λάβει τέλος, ξαφνικά βρισκόμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερη έμφαση στην ιστορία, η προσθήκη του Jon Berthnal να λειτουργεί ως “κράχτης” και η ξέφρενη δράση να ικανοποιεί, αλλά η συνολική κρίση ταυτότητας και ο προβληματικός τεχνικός τομέας κρατάνε πίσω το παιχνίδι. Αν πάτε για αγορά του Ghost Recon Breakpoint, φροντίστε να οπλιστείτε με υπομονή.

Σενάριο με στέρεες δομικές βάσειςΠλούσιος κόσμοςΕξαιρετικοί μηχανισμοί cover/shootingΠολλές δυνατότητες παραμετροποίησηςΜεγάλη γκάμα εχθρώνΩραία γραφικάΜπόλικες δραστηριότητεςΙδανικό για co-opΛάθος στροφή σε looter shooter καταστάσειςΔεν ενδείκνυται για soloΟι μηχανισμοί επιβίωσης δεν συνεισφέρουν ουσιαστικάΆγαρμπη οδήγησηΑλλοπρόσαλλη νοημοσύνη εχθρώνΑδιάφορο PvPΑπαιτεί μόνιμη σύνδεση στο ίντερνετBugsΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 6.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4, Xbox One, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:UbisoftΕΚΔΟΣΗ:UbisoftΔΙΑΘΕΣΗ:CD Media

Game20.gr, το Άσυλο των gamers