Gears of War: Judgment Review

Τα παιχνίδια των οποίων το multiplayer με κράτησε για πάνω από δύο εβδομάδες είναι ακριβώς τρία. Το Unreal Tournament 3, που το παίζαμε σε netcafe της γειτονιάς, το Battlefield: Bad Company, που το παίζαμε με τον Τermi, και το πρώτο Gears of War, που πρακτικά είχε ρουφήξει τη ζωή μου για ένα ολόκληρο καλοκαίρι.

Mε τα απίστευτα γραφικά για την εποχή του, και την τότε μικρή ελληνική κοινότητα του Xbox Live που μαζεύτηκε στο ανεπανάληπτο team deathmatch, το Gears of War ήταν για μένα από τις καλύτερες εμπειρίες αυτής της γενιάς. Μερικά χρόνια μετά ήρθε το Gears of War 2, αλλά οι αλλαγές που έγιναν στο multiplayer έδιωξαν κόσμο, συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος. Το Gears of War 3 δεν κατάφερα να το παίξω ποτέ. Η μοίρα, εφόσον υπάρχει, επεφύλασσε την επανασύνδεσή μου με τη σειρά, με το Gears of War: Judgment, τo πρώτο χωρίς την υπογραφή της Epic.

Με τα ηνία στην People Can Fly, του... ιδιαίτερου Bulletstorm, το Gears of War: Judgment λειτουγεί ως prequel, αλλά και interquel. Αυτό γιατί, πέρα από τό κανονικό campaign, που ως γνωστόν διαδραματίζεται πριν τα γεγονότα του πρώτου Gears, με πρωταγωνιστές τους Baird και Cole, υπάρχει και ένα μικρότερο, unlockable campaign, το Aftermath. Σε αυτό εξηγούνται κάποια από τα γεγονότα που συμβαίνουν στους δύο χαρακτήρες κατά τη διάρκεια της απουσίας τους στο Gears of War 3. Η κανονική ιστορία λειτουργεί με μια δομή που δε βλέπουμε συχνά στα παιχνίδια - τα flashbacks. Η Kilo Squad, που απαρτίζεται από τους Baird, Cole, Paduk και Sophia, δικάζεται από τον στρατηγό Loomis για ένα απροσδιόριστο παράπτωμα, και εσείς καλείστε ουσιαστικά να “παίξετε” τις απολογίες των στρατιωτών. Ναι, όλων τους. Αναλαμβάνετε τον έλεγχο και των τεσσάρων με τη σειρά, και εν μέσω των αποστολών, τους ακούτε να τις επεξηγούν στον Loomis και να δικαιολογούνται για τις όποιες πράξεις τους.

Η Kilo Squad.

Η δομή αυτή λειτουργεί σχετικά καλά στο Judgment, παρόλο που η ιστορία είναι χιλιοειπωμένη και προβλέψιμη. Ο αρχικακός, ο General Karn των Locust, δεν έχει τον αέρα που είχε ο Raam στο πρώτο Gears ή η βασίλισσα στα επόμενα. Σχεδόν εξαφανισμένος μέχρι το τέλος, εξυπηρετεί μόνο την διεκπεραίωση του σεναρίου και την τελική μάχη (που είναι αρκετά διασκεδαστική). Από την άλλη πλευρά, το Aftermath είναι απλά μία ακόμα αποστολή. Δεν προσφέρει ιδιαίτερα -βασικά, καθόλου- στους χαρακτήρες, παρόλο που οι αντίστοιχες ευκαιρίες υπήρχαν, ούτε καταφέρνει να χτίσει ποτέ ένταση ή αγωνία. Δεν υπάρχει καν τελική μάχη, με κάποιο αφεντικό, ή κάτι αντίστοιχο. Μπορώ να καταλάβω γιατί υπάρχει στο παιχνίδι ως unlockable, αφού μεσολαβούν αρκετά γεγονότα ανάμεσα από τις δύο ιστορίες. Θα προτιμούσα όμως να υπάρχει ένα επιπλέον κεφάλαιο ανάλογου μεγέθους στο κανονικό campaign και να μας έδιναν την αποστολή αυτή, πιο ραφιναρισμένη και πιο εκεκταμένη ως DLC.

Όποτε κι αν διαδραματίζεται, το Gears of War: Judgment δίνει ακριβώς την αίσθηση των προηγούμενων Gears of War. Shooter τρίτου προσώπου, με απίστευτα σφιχτοδεμένους μηχανισμούς, όπως το sprint ή το cover, και με εξαιρετικό πιστολίδι. Τί να πρωτοπει κανείς για το εξαιρετικό Lancer, την χορταστικότατη καραμπίνα Gnasher, ή τον απίστευτο ήχο που βγάζει το Longshot sniper. Μόνο που εδώ εμφανίζεται ένα πρόβλημα. Όλα αυτά τα όπλα, υπάρχουν από το πρώτο παιχνίδι. Τα νέα όπλα που εισάγει το Judgment είναι στην καλύτερη περίπτωση αδιάφορα. Δεν εισάγουν κάποιο πραγματικά διαφορετικό είδος gameplay, ούτε θα σας μείνουν αποτυπωμένα στο μυαλό, όπως τόσα άλλα όπλα σε διάφορα παιχνίδια. Για του λόγου το αληθές, απλά παίξτε λίγο versus multplayer για να διαπιστώσετε ότι όλοι χρησιμοποιούν τα κλασικά. Όσο για νέους μηχανισμούς και νέα πλάσματα, το μόνο που εισάγεται είναι ένα είδος Locust-Hulk, οι Rager, που είναι αφάνταστα εκνευριστικοί στο campaign λόγω της ιδιοτροπίας τους να πεθαίνουν μόνο με headshot.

Tickers. Το μίσος μου για δαύτα δεν περιγράφεται.

Ένα άλλο πρόβλημα που προκύπτει στο campaign του Judgment, είναι ότι ουσιαστικά αποτελεί ένα Horde mode, σε διάφορες τοποθεσίες, και με AI αντί για άλλους παίκτες. Όταν λέω “Horde Mode”, το εννοώ. Το παιχνίδι έχει το θράσσος σε ορισμένα σημεία να βάζει μέχρι και timer, που δηλώνει την εμφάνιση του επόμενου κύματος εχθρών, ώστε να ετοιμάσετε τη βάση σας (!) κατάλληλα. Στήνετε turrets, τοποθετείτε παγίδες, μαζεύετε χειροβομβίδες. Μία λογική μακριά από τα campaigns των προηγούμενων Gears. Επιπλέον, οι δύο ιστορίες του παιχνιδιού διαρκούν συνολικά λιγότερο από έξι ώρες στο normal. Η νέα ιδέα που πρόσθεσε στη φόρμουλα η People Can Fly είναι οι Declassified Missions, δηλαδή κάποιοι όροι που πρέπει να τηρούνται κατά τη διάρκεια του campaign, για να μαζέψετε μεγαλύτερο σκορ στο τέλος. Αυτοί ποικίλουν, από τον περιορισμό σε όπλα και πυρομαχικά, μέχρι τον περιορισμό της ορατότητας με μερικά πανέμορφα εφέ, και την εισαγωγή δυσκολότερων εχθρών στις μάχες.

Όμως ποιός αγοράζει Gears of War για να παίζει μόνος του; Οι δημιουργοί του Judgment ξέρουν πολύ καλά πως η απάντηση είναι “κανένας” και έχουν πράξει αναλόγως. Το σήμα κατατεθέν της σειράς, το drop-in/drop-out co-op επιστρέφει και λειτουργεί άψογα. Και φυσικά, υπάρχει και το Survival, που είναι ένα Horde mode, εκεί όμως όπου πρέπει να είναι - στο multiplayer. Το versus multiplayer με τη σειρά του, έχει και γνωστά modes, αλλά και νέα. Από τα παλιά, επιστρέφουν τύποι παιχνιδιού όπως το Team Deathmatch (το αγαπημένο μου), το Execution και το Domination. Αυτά, μαζί με ένα νέο mode, το Free for All, ένα κανονικό deathmatch δηλαδή, μοιράζονται τους τέσσερις (πέντε πλέον με το καινούριο δωρεάν DLC) χάρτες του παιχνιδιού. Προσέξτε τον αριθμό: τέσσερις. Μόνο. Είναι όντως μεγάλοι, ίσως περισσότερο απ' όσο θα έπρεπε, και σύνθετοι, ειδικά αν παίζετε για πρώτη φορά. Αλλά είναι τέσσερις, και αλλάζουν κάθε φορά με την ίδια σειρά, χωρίς να συμβαίνει κάποιου είδους ψηφοφορία ανάμεσα στους παίκτες.

Ο (νέος) Marcus είναι playable στο multiplayer.

Το παράξενο (και εντελώς παράδοξο) της υπόθεσης είναι πως ένα ολοκαίνουριο mode, το πολυδιαφημισμένο Overrun, μοιράζεται μαζί με το Survival τέσσερις εντελώς διαφορετικούς χάρτες. Καταλαβαίνω ότι εδώ οι χάρτες πρέπει να διαφοροποιούνται κάπως, ο αριθμός των διαθέσιμων επιλογών σε κάθε περίπτωση όμως είναι απαράδεκτα μικρός. Όπως και να έχει το θέμα, το Overrun έχει μία εντελώς καινούρια δομή και classes. Ως COG, πρέπει να προστατεύετε κάποιες σφραγισμένες emergence holes (οι τρύπες απ' όπου βγαίνουν οι Locust) και ένα Hammer of Dawn. Ως Locust, πρέπει να προσπελάσετε τις άμυνες των COG και να φτάσετε σε αυτά που προστατεύουν. Συνολικά, οι μάχες που του Overrun είναι ωραίες και διασκεδαστικές. Απλά καλό είναι να παίζετε με φίλους, καθώς η στρατηγική εδώ είναι πολύ σημαντική. Τέλος να επισημάνω πως το multiplayer του παιχνιδιού τρέχει νερό, χωρίς τεχνικά προβλήματα και με μπόλικo κόσμο online.

Το Judgment, το τελευταίο, πιθανότατα, Gears of War με Unreal Engine 3, είναι ένα από τα πιο όμορφα παιχνίδια του Xbox 360, αν όχι το πιο όμορφο. Τα μοντέλα των χαρακτήρων είναι ιδιαίτερα λεπτομερή, ενώ τα περιβάλλοντα απλά δίνουν ρέστα. Όλα οι σκηνές στο campaign είναι καλοσχεδιασμένες και εντυπωσιακες, ενώ αρκετές από αυτές χαρακτηρίζονται και ως μεγαλειώδεις. Τα εφέ του καπνού, της βροχής, των εκρήξεων και λοιπά, είναι απλά από τα καλύτερα που έχουμε δει σε αυτή την γενιά. Ο ήχος κινείται σε πιο υποτονικά πλαίσια. Η μουσική του παιχνιδιού δεν μένει στο μυαλό, αλλά τα διάφορα εφέ των εκρήξεων και των όπλων είναι καταπληκτικά. Τέλος, οι φωνές των ηρώων, πρωταγωνιστών και μη, είναι οι αναμενόμενες ενός μέσου shooter, οπότε μην περιμένετε φοβερές ερμηνείες ή κάτι αντίστοιχο. Απλά εξυπηρετούν το σκοπό τους. Μόνο ο Fred Tatasciore που παίζει τον Baird ξεχωρίζει.

Απλά πανέμορφο.

Στο σύνολο του, το Gears of War: Judgment, είναι απλά μια καλή προσπάθεια της People Can Fly, βασισμένη σε μερικούς δοκιμασμένους και πολύ αγαπημένους μηχανισμούς. Τα νέα στοιχεία που εισάγονται στο παιχνίδι δεν δίνουν κάποιον ιδιαίτερο αέρα ανανέωσης, ενώ το multiplayer, με το σοβαρό στραβοπάτημα των τεσσάρων μόλις χαρτών, καταντά πολύ γρήγορα επαναλαμβανόμενο, και σχεδόν βαρετό. Το παιχνίδι φαίνεται πως έχει τον καθαρά διεκπαιρεωτικό χαρακτήρα του “ενός ακόμα Gears of War”. Ευτυχώς πατάει σε γερές βάσεις και παραμένει διασκεδαστικό κάποιες φορές. Σίγουρα θα είμασταν πολύ πιο σκληροί αν αποτελούσε μέλος της βασικής τριλογίας. Ευτυχώς, αυτό δεν ισχύει.

Καταπληκτικά γραφικάΆψογο τεχνικά multiplayerΗ ιδέα των Declassified MissionsΛίγα και υποτυπώδη τα νέα στοιχείαΟι λίγοι και παράξενα σχεδιασμένοι χάρτες κρατάνε πίσω το multiplayerΤο campaign είναι πρακτικά ένα offline Horde modeΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:Xbox 360ΑΝΑΠΤΥΞΗ:People Can Fly, EpicΕΚΔΟΣΗ:MicrosoftΔΙΑΘΕΣΗ:Microsoft HellasΕΙΔΟΣ:3rd-person shooterΠΑΙΚΤΕΣ:Single-player, multiplayerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:http://gearsofwar.xbox.comHM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:22/3/2013PEGI:18

Game20.gr, το Άσυλο των gamers