Fable: The Journey Review

Δεν ξέρω καν πως να αρχίσω αυτό το review. Σε τί να πρωτοαναφερθώ; Τις κλασικές μπούρδες του Peter Molyneux; Ή μήπως η δυναμική ενός franchise που καταστρέφεται από την εταιρική βλακεία; Το όνομα Fable κουβαλάει μια μακρά ιστορία απογοήτευσης. Αν είχατε έστω και την παραμικρή ελπίδα ότι το Kinect θα δώσει νεά πνοή στη σειρά, ετοιμαστείτε να απογοητευτείτε οικτρά.

Το Fable: The Journey

ξεκινά με τον ήρωα ονόματι Gabriel -κλασσικός τύπος ελαφροκέφαλου νεαρού ντυμένου στα πράσινα, που αγαπάει το άλογό του περισσότερο από ότιδήποτε άλλο (Link κανείς;)- να πέφτει θύμα της μοίρας και γίνεται καταλάθος ο ήρωας που θα σώσει το Albion από την καταστροφή. Επιστρέφει η τυφλή μάντισσα Theressa, που είναι χρόνια τώρα στο κουρμπέτι και καθοδηγεί τον Gabriel στα βήματά του προς τον ηρωισμό. Το παιχνίδι, όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι κύριο μέρος της σειράς. Πρόκειται για spin-off με χαλαρή ιστορία που δεν προσφέρει ιδιαίτερες συγκινήσεις. Παρόλα αυτά δεν θα την έλεγα και άσχημη, αφού τουλάχιστον σεβάστηκαν τον ευρύτερο κόσμο του Albion και την μυθολογία του, διατηρώντας το ύφος της σειράς ακέραιο, άσχετα αν το χιούμορ έγινε ακόμα πιο “χλιαρό” (προς το κρύο θα έλεγα).

Πάμε τώρα στο gameplay, όπου συναντάμε πληθώρα προβλημάτων. Πρώτα απ’όλα το Fable: The Journey αποτελεί ένα ακόμα παιχνίδι του Kinect που είναι ON-RAILS. Θυμάστε που ο αγαπητός μας Πέτρος Μολυνός φώναζε όλο πάθος στην Ε3 ότι το παιχνίδι δεν είναι on-rails και ότι θα μας καταπλήξει με τον κόσμο του; Μαντέψτε – ψέμα. Όχι μόνο είναι on-rails, αλλά οι διακλαδώσεις στα μονοπάτια που συναντάτε είναι ελάχιστες και μηδαμινής σημασίας στο σενάριο.

Tο μεγαλύτερο ατού του παιχνιδιού είναι τα γραφικά του.

Το παραβλέπουμε και πάμε παρακάτω. Η πρώτη μισή με μία ώρα παιχνιδιού σας εισάγει στα βασικά στοιχεία του gameplay: την οδήγηση του κάρου, και την πεζοπορία και χρήση των μαγικών μας δυνάμεων. Η οδήγηση του κάρου μονοπωλεί τα πρώτα λεπτά, αφού σας δείχνει πώς ο Gabriel είναι τελείως άχρηστος στο να ακολουθήσει την νομαδική φυλή του και μπλέκει σε όλη αυτή την περιπέτεια. Μπορείτε να στρίβετε το κάρο, να το σταματάτε ή να δίνετε μια γερή με τα γκέμια και να κάνετε το έμπιστο σας άτι να τρέχει περισσότερο. Εδώ να τονίσω το εξής: το Fable: The Journey είναι το μόνο παιχνίδι του Kinect που παίζετε καθιστοί και οι περισσότερες κινήσεις γίνονται με τα χέρια. Το αξιοσημείωτο εδώ είναι ότι το άλογο δεν είναι βλαμμένο. Τουλάχιστον όχι τόσο χαζό όσο ο κεντρικός χαρακτήρας, οπότε στρίβει σχεδόν αυτόματα. Χρήση ρεαλισμού; Ίσως. Το θέμα είναι ότι οι περιπλανήσεις με το άλογο και το κάρο είναι υπερβολικά συχνές, βαρετές και ο μόνος λόγος ύπαρξής τους είναι να δίνουν χρόνο στους χαρακτήρες να λένε καμιά κουβέντα για να προχωρήσει η ιστορία.

Το δεύτερο στοιχείο είναι το κυρίως πιάτο και αφορά την πεζοπορία και τις μάχες με μαγικά. Στην ουσία έχετε τέσσερις μαγικές δυνάμεις: μία δευτερεύουσα ονόματι Push, που στην ουσία μετακινεί αντικείμενα, απωθεί εχθρούς και τους ζ