Everybody's Gone to the Rapture Review

Κάθε παιχνίδι που δοκιμάζει να ξεφύγει από τα στενά όρια των κυρίαρχων τάσεων έχει τους δικούς του “εχθρούς”, ανεξάρτητα από εκείνους που καλείται να αντιμετωπίσει οποιοσδήποτε τίτλος. Κυρίαρχος από δαύτους είναι είναι η επεξήγηση, δηλαδή να περιγράψεις σε κάποιον, σχετικό ή μη, τα στοιχεία του: πώς παίζεται, ποιος ο στόχος και, χειρότερα απ’όλα, το γιατί. Γιατί να ασχοληθεί κανείς με ένα ιδιόρρυθμο παιχνίδι που φαινομενικά αγνοεί τις συμβάσεις ή τους άγραφους νόμους των video games,

προσφέροντας μια ίσως παράταιρη εμπειρία. Αυτό ακριβώς θα προσπαθήσω να κάνω με το Everybody's Gone to the Rapture, να περιγράψω τί είναι, σεβόμενος πάντα τις ιδιομορφίες του.

Σε τούτο το σημείο πρέπει να σημειώσω πως, παρόλο που θα προσπαθήσω να αποφύγω τις ενδείξεις για το τέλος ή και τον πλήρη κορμό της ιστορίας, κάποιες αναφορές σ’αυτήν είναι αναπόφευκτες. Ίσως θα ήταν προτιμότερο, αν έχετε σκοπό να ασχοληθείτε σύντομα με το παιχνίδι, να διαβάσετε κατευθείαν τον συμπερασματικό επίλογο.

Στην ουσία του, το Everybody's Gone to the Rapture δεν διαφέρει και ιδιαίτερα από τον προηγούμενο τίτλο της Chinese Room, το Dear Esther. Όπως και σε εκείνο το ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο “παιχνίδι”, το μόνο που κάνετε είναι να κινείστε στο χώρο. Ναι, για άλλη μια φορά περιορίζεστε σε έναν παθητικό ρόλο, αυτόν του θεατή μιας ιστορίας, μόνο που, αυτή τη φορά, καλείστε να ανακαλύψετε εσείς τα ψήγματα της ιστορίας που είναι διάσπαρτα στον ανοιχτό κόσμο του παιχνιδιού. Εξερευνώντας, δηλαδή, την κοιλάδα του χωριού Yaughton (το οποίο είναι βέβαια φανταστικό και τοποθετείται σε κάποια αγγλική επαρχία) ξαναζείτε διάφορες σκηνές μεταξύ των κατοίκων του χωριού οι οποίες σας βοηθούν να καταλήξετε σε συμπεράσματα σχετικά με την μοίρα τους και, φυσικά, να κατανοήσετε γιατί σε ολόκληρη η κοιλάδα δεν αντικρύζετε ποτέ κάποια ψυχή, ανθρώπου ή ζώου.

Αυτή η ανύπαρξια ζωής είναι και μια καταπληκτική δικαιολογία για το μινιμαλιστικό gameplay, λοιπόν. Αφού δεν χρειάζεται, γιατί να μπορείτε να κάνετε κάτι άλλο πέρα από την περιπλάνηση στο χώρο και τη δυνατότητα να ανοίγετε κάποιες πόρτες και να ανεβαίνετε κάποιες σκάλες; Αυτό είναι κάτι που το παιχνίδι καταφέρνει περίφημα, να μη σας βάζει ποτέ τον πειρασμό της σκέψης πως χρειάζεται να κάνετε κάτι ενώ δεν μπορείτε. Αν μάλιστα ξεπεράσετε ή συμβιβαστείτε έγκαιρα με την αργή κίνηση του ήρωα, τότε σίγουρα δεν θα μπείτε στον πειρασμό να κάνετε και άλλα πράγματα μέσα στο παιχνίδι, πέρα από το περπάτημα. Σίγουρα, είναι ένας συμβιβασμός σχεδόν ακραίος, σε αντιδιαστολή πάντα με την πληθώρα επιλογών gameplay και κινήσεων στα σύγχρονα παιχνίδια. Η ύπαρξη του Everybody's Gone to the Rapture με χαροποιεί όμως γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο και πριν ασχοληθείτε με ανούσιες κριτικές και κατηγορίες, θυμηθείτε πως παραμένει πάντα μία επιλογή.

Το Yaughton είναι ένα παραδοσιακό αγγλικό χωριό.

Αλλά γιατί δεν υπάρχει ψυχή ζώσα στο Yaughton; Αυτό είναι κάτι που σαφώς πρέπει να ανακαλύψετε οι ίδιοι, αφού θα ήταν βλακώδες να το εκμυστηρευτώ ευθύς εξαρχής. Βέβαια, το ίδιο το όνομα του παιχνιδιού (όπως και οι επίσημες περιγραφές που δεν είναι ιδιαίτερα φειδωλές) κλείνει ελαφρώς το μάτι σε μία μεταποκαλυπτική κατάσταση, οπότε ας πούμε πως όντως κάτι συνέβη στην κοιλάδα και τελικά αυτό είναι το μυστήριο της υπόθεσης. Το μεγάλο αυτό ερωτηματικό απαντάται σταδιακά, μέσα από τις σκηνές μεταξύ των κατοίκων του χωριού που ανέφερα προηγουμένως. Τα στιγμιότυπα αυτά, που αφορούν μια πληθώρα προσώπων-κλειδιών στην ιστορία, είναι δοσμένα σε μη γραμμικό χρόνο, δηλαδή κάποια προς το τέλος του παιχνιδιού αφορούν σκηνές που είχαν συμβεί νωρίτερα από κάποιες που βλέπετε από τα πρώτα κιόλας λεπτά, και τούμπαλιν φυσικά. Αρχικά, τα αρκετά πρόσωπα που συμμετέχουν πιθανώς να δημιουργήσουν ένα μικρό κονφούζιο, σύντομα όμως αρχίζουν να δομούνται μερικές εξαιρετικά ενδιαφέρουσες μικρές ιστορίες παράλληλα με τον κεντρικό κορμό του σεναρίου, δηλαδή την αποκάλυψη.

Πάντα, τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες τις κάνουν τα πρόσωπα και το ίδιο ισχύει και στο Everybody's Gone to the Rapture. Ήρωες απλοί και καθημερινοί που δεν αντιλαμβάνονται την επικείμενη τραγωδία παρά μόνο στο πολύ τέλος και που αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τη σύγχυση και τα μυστικά τους. Εδώ βρίσκετε μερικές από τις πλέον καλογραμμένες σκηνές συνολικά στο χώρο των παιχνιδιών. Σκηνές που ενώ δεν έχουν να πουν κάτι καινούριο στον οποιονδήποτε αφού ουσιαστικά μιλάνε για την καθημερινότητα μιας μικρής κοινωνίας, καταφέρνουν να σαγηνεύσουν και να αιχμαλωτήσουν με τη βοήθεια της εξαιρετικά σωστής διαρρύθμισής τους αλλά και των άριστων ερμηνειών από τους ηθοποιούς που παίζουν τους κατοίκους. Το παιχνίδι τα καταφέρνει άψογα στον τομέα της ιστορίας, ίσως καλύτερα από από τα περισσότερα άλλα παιχνίδια ανεξαρτήτως είδους.

Ένα άλλο σημείο που καταφέρνει με ευκολία να εντυπωσιάσει είναι ο κόσμος. Το Youghton και οι γύρω περιοχές της κοιλάδας παρουσιάζουν μια απαράμιλλη ομορφιά, μια έξοχη ατμόσφαιρα ηρεμίας και διακριτικά σημάδια που μαρτυρούν την καταστροφή, λεπτομέρειες προσεγμένες και ταιριαστές στο σύνολο. Κυκλοφορείτε στο γραφικό χωριό και στην εξοχή και συναντάτε άδεια σπίτια, παρατημένα αυτοκίνητα, εγκαταστάσεις ψυχαγωγίας που μαρτυρούν πως μέχρι πρόσφατα άνθρωποι ζούσαν εκεί και τα εγκατέλειψαν πανικόβλητοι. Για να μιλήσουμε και λίγο τεχνικά, το παιχνίδι χρησιμοποιεί την CryEngine για τον ανοιχτό του κόσμο και η μηχανή λειτουργεί άψογα. Το μόνο πταίσμα είναι οι κατά καιρούς ανεπαίσθητες πτώσεις των καρέ, που δεν αφαιρούν κάτι αφού η εμπειρία είναι ούτως ή άλλως αργή. Η μουσική δια χειρός Jessica Curry είναι εξαιρετική, ένα φανταστικό μίγμα μελαγχολίας και μεγαλείου, που συνοδεύει καταπληκτικά το ταξίδι σας.

Η αποκάλυψη πάντως είναι πανέμορφη.

Μία κατάσταση που πρέπει να σημειωθεί, απόρροια του ανοιχτού κόσμου, είναι η κατανομή των σκηνών. Παρόλο που το παιχνίδι χρησιμοποιεί έναν μηχανισμό για να σας κατευθύνει στον κόσμο του, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να διαλέξετε ένα τρόπον τινά λάθος μονοπάτι και να δυσκολευτείτε στην εξέλιξη της ιστορίας. Με άλλα λόγια, το παιχνίδι προτείνει μία κάποια διαδρομή, κατά την οποία ξεκλειδώνονται μερικές συγκεκριμένες σκηνές που οδηγούν και στο τελικό κορύφωμα. Αν εσείς, εξαιτίας του τρόπου που είναι δομημένος ο χάρτης, παρακάμψετε τη διαδρομή πιθανώς να τριγυρνάτε επί ώρες ψάχνοντας τις χαμένες σκηνές (οι οποίες σηματοδοτούνται από ένα φως) χωρίς κάποιο αποτέλεσμα. Απαιτείται δηλαδή προσοχή στη λεπτομέρεια και σταδιακή εξερεύνηση όλων των περιοχών για να μη χαθείτε στον υπέροχο κόσμο του Yaughton.

Εν κατακλείδι, το Everybody's Gone to the Rapture είναι ένα δύσκολο παιχνίδι. Όχι γιατί απαιτεί πολλά από τον παίκτη, αλλά γιατί απαιτεί ένα και μόνο πράγμα: ηρεμία. Δεν μπορείτε να περιηγηθείτε στην κοιλάδα του Youghton όντας σε ένταση ή περιμένοντας κάτι ξέφρενο. Όχι, είναι προτιμότερο να αντιμετωπίσετε με στωικότητα το αργό βήμα του πρωταγωνιστή και να αφεθείτε σε μία από τις καλύτερα στημένες ιστορίες στο gaming, απολαμβάνοντας την υπέροχη μουσική και τα συγκλονιστικά σκηνικά. Αυτό είναι το Everybody's Gone to the Rapture. Ένα παιχνίδι που κάνει τις στιμές μετά το τέλος όμορφες.

Καλογραμμένη ιστορίαΚαταπληκτικά γραφικά και μουσικήΙδιαίτερη εμπειρίαΙδιαίτερη εμπειρίαΟ πρωταγωνιστής κινείται εκνευριστικά αργάΟ ανοιχτός κόσμος προκαλεί προβλήματα στην εξέλιξη της ιστορίαςΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4ΑΝΑΠΤΥΞΗ:The Chinese RoomΕΚΔΟΣΗ:SonyΔΙΑΘΕΣΗ:ΨηφιακόΕΙΔΟΣ:AdventureΠΑΙΚΤΕΣ:Single-playerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:http://gonetotherapture.playstation.com/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:11/8/2015PEGI:16

Game20.gr, το Άσυλο των gamers