Dreamfall Chapters Review

Το The Longest Journey είναι για μένα κάτι παραπάνω από ένα εκπληκτικό adventure. Είναι ένα επικό παραμύθι πάνω απ’ όλα, που θα μπορούσα να εξιστορώ και στα τυχόν παιδιά και εγγόνια μου, όπως ακριβώς κάνει στην αρχική του σκηνή η Lady Alvane. Είναι μία πανέμορφη ιστορία ενηλικίωσης, μαγείας και τόλμης από αυτές που δύσκολα βρίσκεις ακόμα και σε βιβλία. Από αυτές που θα ήθελες σίγουρα να υπήρχαν και σε βιβλίο. Ναι,

το The Longest Journey πιστεύω θα παραμείνει για πάντα το καλύτερο game που έχω ποτέ παίξει με την καλύτερη ηρωίδα που έχει ποτέ υπάρξει, την April Ryan. Ένα υπέροχο 2.5D κλασικό point-and-click παιχνίδι που κυκλοφόρησε το 2000, σε μία εποχή αρκετά ταραγμένη για τα adventure και κατάφερε από μόνο του και από το (σχετικά) πουθενά να αναγεννήσει όλο το είδος.

Το 2006 επήλθε ο πρώτος μέγας διχασμός με το όνομα Dreamfall. Ένα παιχνίδι, που δεν ήταν ακριβώς sequel παρά μία ιστορία μέσα στην ιστορία, με μία διαφορετική πρωταγωνίστρια, την όμορφη Zoe, και μία April Ryan εντελώς διαφορετική, σαφώς πιο ώριμη, αλλά σε δευτερεύοντα (αν και σημαντικό) ρόλο. Εκτός των παραπάνω, το Dreamfall έκανε και μία τεράστια στροφή από το στιλ του πρώτου παιχνιδιού όντας 3D action/adventure με κονσολάδικα στοιχεία. Το αποτέλεσμα δίχασε τους κριτικούς, αν και η υποδοχή σε γενικές γραμμές υπήρξε καλή. Προσωπικά το Dreamfall μου άρεσε πολύ, η πλοκή ήταν εξαιρετικά καλογραμμένη και η Zoe αποδείχθηκε αντάξια ηρωίδα της Αpril, όμως το αντιμετώπισα ως ένα standalone παιχνίδι κι ας είχε σαφείς αναφορές στο πρώτο TLJ. Το lore του TLJ, βέβαια, αναπτύχθηκε ιδιαιτέρως μέσα από το Dreamfall, όμως η μαγεία και το παραμύθι είχαν αρχίσει να ξεθωριάζουν.

Ήρθε, λοιπόν, και το 2013. Ο Ragnar Tornquist έφτιαξε τη δική του εταιρεία, την Red Thread Games και βεβαίως αποφάσισε να δώσει απαντήσεις στα απύθμενα αναπάντητα ερωτήματα που άφηνε το Dreamfall. Και ήρθε το πρώτο αγκάθι. Για να το πράξει αυτό απευθύνθηκε στην τόσο αμφιλεγόμενη πλατφόρμα (κατά την γνώμη μου πάντα) του Kickstarter και μάλιστα ζητώντας το ουκ ευκαταφρόνητο ποσό του ενός εκατομμυρίου κορωνών (850 χιλιάδες δολάρια). Τελικά το crowdfunding εγχείρημα με το όνομα Dreamfall Chapters αποδείχθηκε πετυχημένο, καθώς συγκεντρώθηκε το ποσό του 1,5 εκατομμυρίου δολαρίων, αλλά όχι όσο πετυχημένο θα θέλαμε όλοι, αφού σαν στόχος στα 2 εκατομμύρια δολάρια ήταν το The Longest Journey Home. Πιο πολλά, όμως, για αυτό παρακάτω.

Ο εντυπωσιακός κόσμος Storytime, όπου βρίσκεται πνευματικά η Zoe μετά τα γεγονότα του Dreamfall.

Το δεύτερο αγκάθι ήταν η επεισοδική μορφή του Dreamfall Chapters. Προσωπικά μου τη σπάει απίστευτα αυτή η μόδα που ελπίζω να εξαφανιστεί από προσώπου γης. Προτιμώ να περιμένω πέντε χρόνια προκειμένου να παίξω ολόκληρο το παιχνίδι παρά να παίρνω σταγόνα σταγόνα τη δόση μου κρατώντας με στη ζωή μέχρι το επόμενο επεισόδιο. Το παιχνίδι αποτελείται από πέντε βιβλία/ενότητες, τα οποία βγήκαν με απόσταση μέχρι και έξι μήνες το ένα από το άλλο, ενώ πλέον κυκλοφορεί ολοκληρωμένο και για κονσόλες.

17 χρόνια μετά το πρώτο TLJ και 11 μετά το Dreamfall είναι μάλλον δύσκολο να θυμάστε τί ακριβώς συνέβη στα δύο αυτά παιχνίδια. Είναι δυστυχώς, όμως, εντελώς απαραίτητο, αφού οι αναφορές σε πολύ συγκεκριμένα περιστατικά και χαρακτήρες υπάρχουν παντού και θα σας μπερδέψουν. Θα έφτανα στο σημείο να σας προτείνω να ξαναπαίξετε τα δύο πρώτα παιχνίδια ή τουλάχιστον να παρακολουθήσετε κάποιο full gameplay βίντεο προτού ξεκινήσετε το Dreamfall Chapters. Η ιστορία της σειράς The Longest Journey αφορά τους παράλληλους και δίδυμους κόσμους της Arcadia και της Stark. Η πρώτη αποτελεί τον κόσμο της μαγείας, γεμάτη με μαγικά πλάσματα, ονειρικά σκηνικά βγαλμένη σαν από παραμύθι, μαζί όμως με το οποιοδήποτε χάος μπορεί ένα παραμύθι να εμπεριέχει. Η δεύτερη είναι μία μελλοντική άποψη του δικού μας κόσμου, πνιγμένου από την υπερφίαλη χρήση της τεχνολογίας, την πλήρη παρακολούθηση των πάντων από κάμερες και οθόνες και γενικά την κυριαρχία της λογικής και της επιστήμης. Οι δύο αυτοί κόσμοι συνυπάρχουν σε πλήρη ισορροπία και συνυπήρχαν από την αρχή των πάντων αρμονικά, χωρίς ποτέ να έρχονται σε επαφή.

Το πρώτο παιχνίδι ξεκινάει με τον φύλακα (Guardian) αυτής της ισορροπίας να κατεβαίνει από τη θέση του λόγω κάποιας άγνωστης ανωμαλίας που εμφανίστηκε στην συνύπαρξη των δύο κόσμων. Ως αποτέλεσμα εμφανίζεται ο άμεσος κίνδυνος της πλήρους ανισορροπίας και της εισβολής του ενός κόσμου στον άλλο. Η ηρωίδα του παιχνιδιού, η April, χωρίς βέβαια να το γνωρίζει από την αρχή, μαθαίνει πως είναι ένας shifter, άτομο δηλαδή ικανό να ανοίγει πύλες μεταξύ της Stark και της Arcadia και να μεταφέρεται από τον ένα κόσμο στον άλλο. Με την ιδιότητά της αυτή, μετά από μία μεγάλη περιπέτεια και με τη βοήθεια πολλών χαρακτήρων με σημαντικότερο και πολυαγαπημένο ένα μαγικό κοράκι, τον Crow, η April καταφέρνει να εντοπίσει τον χαμένο Guardian επανατοποθετώντας τον στη θέση του και επαναφέροντας ξανά την ισορροπία ανάμεσα στους δύο κόσμους.

Η περιοχή Propast στη Europolis είναι το μέρος της Stark όπου διαδραματίζεται το Dreamfall Chapters.

Το Dreamfall διαδραματίζεται μία δεκαετία μετά. Μία νέα ηρωίδα, η Zoe, που ζει με τον πατέρα της στην Casablanca, αποφασίζει να βοηθήσει τον φίλο της Reza όταν αυτός της ζητάει μία χάρη. Ο Reza είναι δημοσιογράφος και αναφέρει στην Zoe ότι έχει συλλέξει στοιχεία για να αποκαλύψει κάποιο μεγάλο σκάνδαλο, όμως αμέσως μετά χάνονται τα ίχνη του. Η Zoe, στην προσπάθειά της να βρει τον Reza εγκλωβίζεται μέσα σε μία μεγάλη συνωμοσία της εταιρείας-κολοσσού WATICorp και επιπλέον μαθαίνει ότι είναι ένας dreamer, μπορεί δηλαδή μέσα από τα όνειρα να μεταφέρεται από μία διάσταση σε άλλη, από έναν κόσμο σε άλλον και ως εκ τούτου, στην Arcadia. Εκεί συναντάει την April, η οποία μετά από τόσα χρόνια έχει πλέον εξελιχθεί σε πολεμίστρια και αρχηγός μία αντιστασιακής οργάνωσης που έχει σκοπό να διώξει τους ορθολογιστές Azadi από την Marcuria. Οι Azadi απεχθάνονται τη μαγεία κατηγορώντας την πως επιφέρει το χάος και την ανισορροπία και με (όχι πάντα) διπλωματικές οδούς προσπαθούν να επιβάλουν την λογική και τις επιστημονικές μεθόδους, χωρίς ο σκοπός τους να γίνεται εμφανής. Ένας Azadi είναι και ο Kian, ο τρίτος playable χαρακτήρας του παιχνιδιού, που ως πολεμιστής ιεροκήρυκας προσπαθεί να διαδώσει την ιδεολογία αυτή.

Κατά τη διάρκεια όλης αυτής της περιπέτειας, η Zoe βοηθάει τους rebels και την April, ενώ ο Kian αμφισβητεί τις θεοκρατικές και ορθολογιστικές του ιδεολογίες, όντας όμως πολύ αργά. Στο τέλος του Dreamfall οι rebels προδίδονται και οι Azadi καταφερνουν να σκοτώσουν την April μπροστά στα μάτια της σοκαρισμένης Zoe και του μετανιωμένου Kian, ο οποίος συλλαμβάνεται για προδοσία. Στο μεταξύ στη Stark, η Zoe αποκαλύπτει το μυστικό της WATICorp. Χρησιμοποιώντας τα dream machines, συσκευές που ενισχύουν τα όνειρα, σκοπεύουν να εξουσιάσουν μυστικά τα όνειρα όλων των ανθρώπων και κατ’ επέκταση τους ίδιους τους ανθρώπους προς όφελός τους. Ενώ η Zoe καταφέρνει και αποκαλύπτει τη συνωμοσία αυτή, βρίσκεται η ίδια θύμα της μητέρας της που αγνοούσε και η οποία κρύβεται πίσω από τη WATICorp. Η μητέρα της για να την απομονώσει, την τοποθετεί σε τεχνητό κώμα, φέρνοντας έτσι το τέλος του Dreamfall και την Zoe εγκλωβισμένη στο Storytime, τον κόσμο ανάμεσα στους κόσμους, από τον οποίο ξεκινούν τα όνειρα και από τον οποίο ξεκίνησε η συγγραφή του σύμπαντος.

Το Dreamfall Chapters συνεχίζει από αυτό ακριβώς το σημείο. Στην πρώτη σκηνή του παιχνιδιού παρακολουθείτε την επικήδεια τελετή της April, ενώ αμέσως μετά περνάτε στο πνεύμα της Zoe που βρίσκεται στο Storytime. Πρώτος σας στόχος να ξυπνήσει η Zoe από το κώμα. Παράλληλα, στον κόσμο της Arcadia, ο Kian βρίσκεται στη φυλακή μετά τα γεγονότα του Dreamfall αναμένοντας την εκτέλεσή του. Δεύτερος στόχος, να αποδράσει από τη φυλακή ο Kian. Η Stark, και πιο συγκεκριμένα η Europolis, μία φανταστική υπερμεγαλούπολη του μέλλοντος όπου καταφεύγει η Zoe αφού ξυπνάει από το κώμα, είναι πλέον εμφανώς κατακτημένη από την τεχνολογία, τους αυστηρούς κανόνες, αποδημοκρατικοποιημένη και σε περίοδο εκλογών. Παντού υπάρχουν οι EYE, κάτι σαν τα δικά μας ΜΑΤ, οι οποίοι ελέγχουν τις κινήσεις των πολιτών ενώ επιβλέπουν τα πάντα συνεχώς. Στην δε Arcadia τα πράματα δεν είναι καλύτερα. Οι Azadi πλέον λειτουργούν ως κατακτητές, περιορίζοντας αντίστοιχα τις μετακινήσεις των πολιτών και ειδικά των magicals, των μαγικών δηλαδή πλασμάτων που ζουν στην Marcuria και τους οποίους έχουν αρχίσει σιγά σιγά να μετακινούν με τη βία σε άλλα μέρη της Arcadia. Παράλληλα, συνεχίζουν και επεκτείνουν γοργά το δίκτυο με τις περίεργες σωληνώσεις που είχαν ξεκινήσει κατά τη διάρκεια του Dreamfall. Στο ενδιάμεσο της εξιστόρησης των δύο αυτών κόσμων παρακολουθούμε τη ζωή ενός κοριτσιού, της Saga, από τα πρώτα της βήματα στο σπίτι με τους γονείς της, μέχρι και την ενηλικίωσή της και τον τελικό της ρόλο στην ιστορία.

Zoe και Crow μαζί στην όμορφη Arcadia.

Όπως καταλαβαίνετε, με εξαίρεση τα δύο πρώτα βιβλία, κάθε μου λέξη είναι και spoiler, οπότε δε μπορώ να επεκταθώ παραπέρα. Το Dreamfall Chapters ξεκινάει εντελώς ανιαρά με τα δύο πρώτα βιβλία, ανεβαίνει σε ρυθμούς από το τέλος του τρίτου οδηγώντας με ταχύτητα στο τελευταίο βιβλίο, στο οποίο γίνονται όσα δεν έγιναν και στα τρία παιχνίδια της σειράς. Προσφέρει μία πολύ πλούσια ιστορία, μία συνέχεια του Dreamfall και κυρίως ένα τέλος στους απελπισμένους φαν του TLJ, προσπαθώντας να καλύψει όλα τα κενά που ίσως άφησε. Συνάμα όμως ανοίγει άλλα.

Η αλήθεια έιναι ότι η η ιστορία του Dreamfall Chapters δένει πολύ όμορφα με αυτή του Dreamfall, όμως προσωπικά με άφησε κάπως αμήχανο. Καταρχάς, το όποιο παραμύθι υπήρχε στο πρώτο TLJ το έριξαν στον Καιάδα, βάζοντας στη θέση του ένα cyberpunk thriller με στοιχεία δανεισμένα από την ιστορία, από ταινίες και από άλλα παιχνίδια. Έτσι, βλέπετε στοιχεία από το Beyond: Two Souls, από το Star Wars και από την ιστορία του Ολοκαυτώματος. Στοιχεία έντονα, αλλά κατά τη γνώμη μου άκαιρα με τον κόσμο του TLJ. Η δε πολυπλοκότητα του σεναρίου του Dreamfall θα έλεγα πως αυξάνει, τουλάχιστον μέχρι το τελευταίο κεφάλαιο όπου λύνονται οι απορίες, σε σημείο που να μην πολυκαταλαβαίνετε τί συμβαίνει. Μόνο εάν έχετε παίξει πρόσφατα τα δύο πρώτα παιχνίδια μπορείτε να παρακολουθήσετε άνετα την πλοκή. Παράλληλα, κουράζει η τόσο politically correct προσέγγιση του Tornquist, την οποία καλοδεχούμενα είχε ξεκινήσει στο πρώτο TLJ, αλλά στο Dreamfall Chapters αγγίζει τα όρια της διδαχής. Όλα τα κλασικά προβλήματα της εποχής μας (ρατσισμός, ομοφοβία, δικαιώματα, πολιτική) αγγίζονται, χωρίς όμως πάντα να κολλάνε και αντίθετα φαντάζουν επιτηδευμένα.

Επιπλέον, ένα χαρακτηριστικό που έκανε διάσημο το πρώτο παιχνίδι και υπήρχε έντονα και στο δεύτερο, αυτό της εξέλιξης των χαρακτήρων, απουσιάζει πλήρως από το Dreamfall Chapters. Από την μία, και οι δύο πρωταγωνιστές έχουν πλέον συνειδητοποιήσει το ρόλο τους στα γεγονότα του Balance. Από την άλλη, όμως, καθώς η Zoe πασχίζει να θυμηθεί τί της συνέβη, θα μπορούσε να αναπτυχθεί κάπως περαιτέρω σαν χαρακτήρας, ενώ και ο Kian με τα τόσα που κάνει θα έπρεπε να έχει εμφανή σημάδια εσωτερικής αλλαγής. Εδώ συμβαίνουν πράγματα και θαύματα και αυτοί οι δύο μάλλον μένουν ανεπηρέαστοι. Αντ’ αυτού κάνουν την εμφάνισή τους πολλοί καινούριοι χαρακτήρες, εκ των οποίων όμως ελάχιστοι αξίζουν. Το κυριότερο όμως παράπονό μου είναι πως η April Ryan, αυτή η ηρωίδα που μας στιγμάτισε όλους και κυρίως λατρέψαμε όλοι, μένει στην άκρη. Στο παιχνίδι, όχι στο lore. Αφήνει πολλά υπονοούμενα ο Tornquist γι αυτήν και στα φόρουμ γίνεται της κακομοίρας σχετικά με την μοίρα και τη σημασία της. Στην πράξη όμως δεν υπάρχει (σχεδόν) πουθενά. Ο Tornquist επενδύει ξανά στο δίδυμο Zoe-Kian μετατρέποντας τελικά την υπόθεση του Dreamfall σε βασικό σενάριο της σειράς αφήνοντας τα υπόλοιπα στις συζητήσεις στα φόρουμ και δείχνοντάς μας ότι πιθανότατα από το 2006 σχεδίαζε το sequel του. Και αυτά τα υπονοούμενα είναι τα νέα κενά που μένουν στην ουσία αναπάντητα.

Βλέπετε, στο Kickstarter ο στόχος του The Longest Journey Home, ενός point-and-click παιχνιδιού που αφηγείται την ιστορία της April και τα γεγονότα μεταξύ TLJ και Dreamfall, δεν επετεύχθη ποτέ. Επιπλέον, τα δικαιώματα του τίτλου παρέμειναν στη Funcom, η οποία προφανώς προτίμησε να κλείσει όπως όπως τη σειρά. Άλλωστε το πέμπτο βιβλίο είχε τη μεγαλύτερη καθυστέρηση από όλα και επίσης περιλαμβάνει και τις περισσότερες ανατροπές. Θεωρώ, λοιπόν, πως κατά την υλοποίηση αποφάσισαν να δώσουν επίσημο τέλος και στο TLJ και στο Dreamfall, προσθέτοντας παραπανίσια πληροφορία για να καλύψουν κενά. Άλλωστε δεν ήταν παρά το 2016 όταν πλέον επισήμως ο Tornquist παραδέχτηκε ότι το The Longest Journey Home μάλλον δε θα πραγματοποιηθεί ποτέ. Και μας αποτελείωσε.

Δείγμα του νέου gameplay, που είναι σαφώς επηρεασμένο από Quantic Dream και Telltale.

Όμως, παρόλα τα κενά που έκλεισε και τα νέα που δημιούργησε, ένα είναι το γεγονός: ο Ragnar Tornquist είναι ένας ταλαντούχος μυθοπλάστης. Οι ιστορίες του εκτυλίσσονται σα να διαβάζεις παραμύθι (ή φουτουριστικό θρίλερ), ενώ ο πλούτος της φαντασίας του εντυπωσιάζει. Σε αυτό είναι πολύ καλύτερος από τον ένα άλλο ταλαντούχο game creator, τον David Cage. Ο τελευταίος, με όχι και μεγάλη φαντασία στο σενάριο, διακρίνεται σαφώς για την πρωτοτυπία στο gameplay και την τεχνολογική υπεροχή στα γραφικά. Για κάποιο άγνωστο λόγο, ο Tornquist επηρεάζεται πολύ από το gameplay των παιχνιδιών του Cage, σε βαθμό να τα αντιγράφει.

Έτσι, ξεχνάτε οτιδήποτε ξέρατε για point-and-click (αυτό άλλωστε ήταν γνωστό) και κρατάτε το χειρισμό του Dreamfall, χωρίς όμως τις action σκηνές. Σε αυτό προσθέτετε μπόλικη δόση λογικής αποφάσεων, αρκετή εξομοίωση ανούσιων καθημερινών κινήσεων και βουαλά, έχετε το gameplay του Dreamfall Chapters. Προσπαθώντας να προωθήσει το σεναριακό υπόβαθρο του ότι το μονοπάτι του το επιλέγει ο καθένας μας, ο Tornquist επέλεξε να εμπλουτίσει το gameplay με μία σειρά από αποφάσεις που επηρεάζουν το ρου της ιστορίας. Προφανώς, όπως και στα περισσότερα παρόμοια παιχνίδια, η εξέλιξη της κεντρικής υπόθεσης παραμένει ίδια, απλώς με τις αποφάσεις αυτές μπορεί να πεθάνει κάποιος χαρακτήρας ή να αλλάξει κάπως κάποια ενδιάμεση σκηνή. Δεν είναι, δηλαδή, Heavy Rain, με πολλαπλά τέλη. Είναι, όμως, Heavy Rain στο ότι μπορεί να σας βάλει να ανακατέψετε την ομελέτα ή να φιλήσετε κάποιους χαρακτήρες, να τους μιλήσετε απότομα ή όχι και τέλος να κάνετε χαμαλοδουλειές προκειμένου να προχωρήσετε.

Το αξιοπερίεργο του Dreamfall Chapters είναι ότι ενώ στο μεγαλύτερο μέρος του καλείστε να εκτελέσετε τέτοιου είδους tasks, μπορεί ξαφνικά να εμφανιστεί ένας σχεδόν γνήσιος adventure γρίφος. Το πρόβλημα όπως καταλαβαίνετε, βέβαια, έγκειται στο γεγονός ότι εφόσον έχετε συνηθίσει να δίνετε πχ το φαγητό στον φίλο σας και να προχωράτε στην επόμενη σκηνή, δε σας περνάει καθόλου εύκολα από το μυαλό τί μπορεί να χρειάζεται να γίνει. Με αποτέλεσμα να αρχίζετε το περπάτημα για την εύρεση οποιουδήποτε hint (το σύγχρονο κυνήγι hotspot). Και είναι μπόλικο το περπάτημα. Αν σε αυτό προσθέσετε ότι οι δρόμοι κλείνουν από σκηνή σε σκηνή λόγω μπλόκων του EYE ή των Azadi και αν έχετε σαν εμένα παντελή έλλειψη προσανατολισμού, μάλλον θα ταλαιπωρηθείτε. Όλα αυτά τα καθημερινά και υποτίθεται σημαντικά tasks, σε αντίθεση με τον Cage, ο Tornquist δεν καταφέρνει να πείσει ότι τα χειρίζεται καλά. Φωνάζει από μέσα του ο story teller που θέλει να προσθέσει μερικούς απλούς και κάνα δυο δύσκολους γρίφους και να φτιάξει ένα ωραιότατο adventure game. Αλί στις μόδες που μας έχουν πνίξει.

Νέοι χαρακτήρες κάνουν την εμφάνισή τους, άλλοι ενδιαφέροντες, όπως η Mole και άλλοι εκνευριστικοί.

Στη μόνη μόδα που δεν παραδίνεται ο Tornquist είναι αυτή της ρετρολαγνείας και στην οποία παραδόξως θα συναινούσα. Χίλιες φορές να μας έδινε ένα “πιξελιασμένο” παιχνίδι, παρά να προσπαθεί με μάλλον περιορισμένο budget να φτιάξει ένα τεχνικό αριστούργημα. Τα γραφικά του Dreamfall Chapters θυμίζουν μάλλον προηγούμενη γενιά και ας αναβαθμίστηκαν στη Unity 5. Μου θύμισε την περίπτωση του Guardians of the Galaxy, δηλαδή φουλ στις εντυπωσιακές φωτοσκιάσεις, τις λάμψεις και τα ατμοσφαιρικά εφέ (καπνοί, υγρασίες και τα συναφή) και μείον στα μοντέλα και τον πλούτο των κόσμων. Άμα δείτε το μοντέλο του ψυχιάτρου της Zoe ή της Sister Sayah θα καταλάβετε τί εννοώ. Η τελευταία είναι λες και βγήκε από 3D ταινία της Barbie της προηγούμενης δεκαετίας. Υπάρχουν σαφώς και οι καλές στιγμές. Η Marcuria παραμένει πανέμορφη (είναι μία απόλαυση να περπατάς στα στενά της), το σκηνικό με το σπίτι της Yaga είναι ατμοσφαιρικότατο, ενώ το εσωτερικό του πύργου στο τελευταίο μέρος του παιχνιδιού εντυπωσιάζει για τις λάμψεις του. Αυτά όμως δεν αρκούν για να ισορροπήσουν τα ερασιτεχνικά μοντέλα και μία Europolis που πασχίζει με χίλια εφέ να φανεί κλειστοφοβική. Και τα εφέ κοστίζουν.

Το παιχνίδι, δυστυχώς, είναι παράδειγμα προς αποφυγή για το optimization. Το καημένο το PS4 Pro μου αγκομαχούσε, ενώ τα σκιρτήματα και τα κολλήματα ήταν πανταχού παρόντα. Bugs υπάρχουν σχεδόν παντού, ενώ τα loading times αγγίζουν τα όρια της παράνοιας – σε πολλά σημεία παρακολουθείτε μία σκηνή 20 δευτερολέπτων για να περιμένετε 10-15 δευτερόλεπτα για το loading της επόμενης. Θα έλεγα, βέβαια, ότι τα χειρότερα από όλα είναι τα τρία πρώτα βιβλία. Μετά σα να βελτιώνεται κάπως το φαινόμενο, αλλά ποτέ δεν διορθώνεται πλήρως. Προσθέστε σε όλα αυτά παντελή έλλειψη lip sync και αστείες κινήσεις και νομίζω θα συμφωνήσετε πως στον τεχνικό τομέα το παιχνίδι ίσα που πιάνει τη βάση.

Τουλάχιστον στον ήχο τα πάει πολύ καλύτερα. Δυστυχώς τους Zoe και Kian παίζουν διαφορετικοί ηθοποιοί από τους αντίστοιχους του Dreamfall, αλλά το αποτέλεσμα είναι εξίσου καλό. Η μεγαλύτερη χαρά για μένα είναι ο Roger Raines που επιστρέφει ως Crow. Για το φωνητικό μέρος δεν έχω να πω τίποτα αρνητικό, η σκηνοθεσία και οι ηθοποιοί δίνουν ρέστα. Και η μουσική όμως επένδυση είναι αρκετά πειστική και ταιριαστή. Δεν είναι σε καμία περίπτωση στο επίπεδο της μουσικής του TLJ (την οποία ακούω ενώ γράφω αυτό το κείμενο), καλύπτει όμως πειστικά τις διάφορες σκηνές που εκτυλίσσονται.

Ο ρόλος της Saga στην ιστορία είναι από τους πιο μυστηριώδεις και σημαντικούς.

Προσπαθώ να σκεφτώ πώς να ολοκληρώσω το κείμενο. Νιώθω ότι μόλις το κάνω θα έχει τελειώσει και επισήμως το ταξίδι του The Longest Journey. Ένα ταξίδι που έχει μείνει ανεξίτηλο παρόλα τα χρόνια που πέρασαν. Μου φαίνεται σαν χθες που, ξημερώματα, βλέποντας την τελευταία σκηνή που φεύγει η April με τον Crow, κόντεψα να βάλω τα κλάματα. Και δεν είμαι καθόλου δειλός στο να παραδεχθώ πως και σε παρόμοιες σκηνές στο Dreamfall Chapters έγινε ακριβώς το ίδιο. Και ήταν αυτές οι σκηνές που με κρατούσαν και αγνοώντας τα όποια τεχνικά προβλήματα και τις όποιες σεναριακές υπερβολές ήθελα να συνεχίσω να παίζω σαν να διαβάζω ένα βιβλίο που παρόλο που είναι ξημερώματα θέλω να τελειώσω. Το πρόβλημα είναι ότι όλες αυτές οι σκηνές που περιέγραψα είχαν να κάνουν με το The Longest Journey. Οποιαδήποτε αναφορά γινόταν στο πρώτο αυτό παιχνίδι έφερνε το δάκρυ ετοιμοπόλεμο στην άκρη του ματιού. Για να καταλήξω ότι μέσα μου δεν υπάρχει τριλογία και ας συνδέονται οι ιστορίες μεταξύ τους. Για μένα υπάρχει το The Longest Journey και η σειρά Dreamfall. Και ως τέτοιο κρίνω το Chapters. Θα ήθελα πολύ, πιστέψτε με, να βροντοφωνάξω ότι μου άρεσε και ότι αξίζει.

Δυστυχώς, το Dreamfall Chapters φαντάζει λίγο μπροστά στο αυθεντικό TLJ και αμήχανο μπροστά στο Dreamfall. Προσπαθεί αξιέπαινα να δέσει όλες τις ιστορίες και να καλύψει όλα τα κενά, διορθώνει πολλά από τα λάθη του Dreamfall, συνάμα όμως διαρκεί πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε, ενώ τα τεχνικά προβλήματα είναι πολλά. Εάν κυκλοφορούσε το 2008 ως sequel του Dreamfall θα λάμβανε θερμότατη υποδοχή. Μετά από τόση χρονική απόσταση από τα δύο πρώτα παιχνίδια, όμως, ξενίζει. Απευθύνεται αποκλειστικά στους φαν της σειράς, οι οποίοι θα αγνοήσουν τα προβλήματα μόνο και μόνο για να επιστρέψουν στην Arcadia. Μόνο και μόνο για να ακούσουν μία ακόμη ιστορία για το Balance. Οι υπόλοιποι οπαδοί των adventure, εάν δεν έχετε παίξει τα δύο πρώτα ξεκινήστε από αυτά. Εγώ πάντως, ξαναξεκίνησα το TLJ. Στο ενδιάμεσο, πάω να βάλω το dreammachine μου και να ονειρευτώ πως το The Longest Journey Home θα γίνει πραγματικότητα.

Συνέχεια του The Longest JourneyΕπιστροφή του CrowΗ όμορφη MarcuriaΣενάριο με βάθος που λύνει πολλές απορίες......αλλά δημιουργεί άλλες τόσεςΠολλά bugs και τεχνικά προβλήματαΑνούσιο gameplay που ξενίζει για τα δεδομένα της σειράςΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4 (review), Xbox One, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:Red Thread GamesΕΚΔΟΣΗ:Deep SilverΔΙΑΘΕΣΗ:EnarxisΕΙΔΟΣ:AdventureΠΑΙΚΤΕΣ:Single-playerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:http://redthreadgames.com/games/chapters/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:21/10/2014 (PC - πρώτο επεισόδιο), 5/5/2017 (PS4, Xbox One)PEGI:16

Game20.gr, το Άσυλο των gamers