Downward Spiral: Horus Station Review

Δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα για κάθε gamer, από τον ενθουσιασμό για το ξεκίνημα ενός νέου παιχνιδιού. Η προσμονή και χαρά να εξερευνήσεις νέους κόσμους, η συγκέντρωση και προσήλωση στο σενάριο επιπέδου νευροχειρούργου που είσαι προετοιμασμένος να επιβάλεις στο εαυτό σου, η ακρίβεια στις κινήσεις στο χειρισμό και στόχευση που θα ζήλευαν ολυμπιονίκες στην σκοποβολή κτλ είναι συναισθήματα που έχουμε νιώσει όλοι μας όταν πιάνουμε στα χέρια μας ένα νέο παιχνίδι. Δεν έχει σημασία αν ο προϋπολογισμός

του θα μπορούσε να ικανοποιήσει τις ανάγκες πέντε φτωχών χωρών ή αν δημιουργήθηκε μόνο από ένα άτομο με αγάπη και φροντίδα, το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο. Όλα αυτά γίνονται καπνός σχεδόν αμέσως μόλις πιάσετε στα χέρια σας το Downward Spiral: Horus Station της 3rd Eye Studios.

Το Downward Spiral είναι ένα παιχνίδι περιπέτειας και τρόμου πρώτου προσώπου που διαδραματίζεται στο διάστημα, σε έναν κατεστραμμένο διαστημικό σταθμό. Αν αναρωτιέστε ποιο είναι το σενάριο, θα μείνετε με αυτή την απορία. Το παιχνίδι στην επίσημη ιστοσελίδα του παρουσιάζεται σαν “μια ιστορία που την ανακαλύπτεται” - αν τη βρείτε γράψτε τη στα σχόλια να την μάθουν και οι υπόλοιποι. Πάντως πρέπει να έχει σχέση με... αρχαία Αίγυπτο, στο διάστημα. Καθόλη την διάρκεια του παιχνιδιού δεν βρίσκετε απολύτως τίποτα, ούτε κείμενο, ούτε κινηματογραφική σκηνή, ούτε κάποια ομιλία κάποιου χαρακτήρα που να σας δίνει οποιαδήποτε πληροφορία για το τί στο καλό συμβαίνει. Απολύτως τίποτα. Η δικαιολογία των δημιουργών ότι οι εικόνες και ο ήχος είναι τα στοιχεία που βοηθούν τον παίκτη να καταλάβει τί συμβαίνει είναι φτηνή δικαιολογία και εγκληματική παράληψη σε βαθμό που φαίνεται ότι ή βαριόντουσαν ή δεν έχουν ιδέα πως να φτιάξουν ένα παιχνίδι. Και στις δυο περιπτώσεις αυτό λειτουργεί εις βάρος του παιχνιδιού και φυσικά εσείς μένετε με την απορία μέχρι τέλους.

Αυτό που ξεχωρίζει αμέσως με το που ξεκινήσετε το παιχνίδι είναι ο χειρισμός του. Λόγω έλλειψης βαρύτητας αιωρείστε στο κενό και πρέπει τουλάχιστον αρχικά να πιάνεστε από σταθερά σημεία για να δώσετε ώθηση στον χαρακτήρα σας. Αρκετά ενδιαφέρων και πρωτότυπος μηχανισμός, με ένα μεγάλο σφάλμα όμως: μπορεί να βρεθείτε σε σημεία όπου δεν υπάρχει τίποτα για να πιαστείτε και ο μόνος τρόπος να βγείτε από αυτό το αδιέξοδο είναι να κάνετε... επανεκκίνηση του επιπέδου. Απλά τραγικό. Όποιος σκέφτηκε, σχεδίασε και αποφάσισε αυτό το πράγμα, πρέπει να αναθεωρήσει τις απόψεις του περί level design. Το συγκεκριμένο φαινόμενο παρατηρείται στο αρχικό επίπεδο, καθώς στη συνέχεια έχετε στην κατοχή σας διάφορα εργαλεία που σας επιτρέπουν να μετακινείστε πολύ πιο εύκολα, χωρίς όμως να λείπουν τα διάφορα παρατράγουδα. Ακόμα και με τα νέα gadgets που αποκτάτε εξερευνώντας τα επίπεδα του διαστημικού σταθμού, υπάρχουν αρκετά εκνευριστικά σημεία που σας δυσκολεύουν αρκετά λόγο του κακού level design, του μέτριου και προβληματικού χειρισμού και των πολύ κακών διαδραστικών σημείων μεταξύ αντικειμένων, σταθερών επιφανειών, διακοπτών κτλ.

Ίσως το μόνο ωραίο σημείο στο παιχνίδι.

Σκοπός σας είναι να ενεργοποιήσετε τα κατεστραμμένα ή απενεργοποιημένα μέρη του σταθμού για να μπορέσετε να προχωρήσετε παρακάτω. Για να το κάνετε αυτό χρειάζεστε όλα τα αποθέματα υπομονής που διαθέτετε για να ξεπεράσετε τα επικά επίπεδα βαρεμάρας των αδιάφορων σχεδιαστικά επιπέδων και gameplay. Καθόλη την διάρκεια του παιχνιδιού το μόνο που κάνετε είναι να ανοίγετε πόρτες και να πατάτε κάποιο κουμπί σε κάποια κεντρική κονσόλα για να συνεχίσετε στον επόμενο σταθμό όπου επαναλαμβάνετε την συγκεκριμένη διαδικασία ξανά και ξανά. Καμία αλλαγή στο gameplay από την αρχή μέχρι το τέλος.

Αν και υπάρχουν μάχες, όπου συστήματα ασφαλείας ενεργοποιούνται και εσείς πρέπει να τα καταστρέψετε με τα ελάχιστα όπλα που έχετε στην διάθεσή σας, μπορείτε αν θέλετε να παίξετε το παιχνίδι χωρίς την εμφάνιση εχθρών, μόνο για να απολαύσετε την ιστορία του (λέμε και κανένα αστείο για να περνάει η ώρα). Ακόμα και το σύστημα μάχης είναι επιεικώς μέτριο, καθώς οι εχθροί δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να έρχονται κατευθείαν πάνω σας και εσείς το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να σημαδέψετε στην προβλεπόμενη και γραμμική πορεία τους. Αυτός ο απλοϊκός σχεδιασμός μάχης δεν σταματά να παρουσιάζει νέα προβλήματα, με το πιο σημαντικό να είναι τα hitbox των εχθρών που ορισμένες φορές είναι εντελώς αόρατα ή άτρωτα ακόμα και αν στοχεύετε στο κέντρο. Άλλες φορές βέβαια μπορεί να ρίχνετε πέντε μέτρα μακριά από τον εχθρό και αυτός να καταστρέφεται.

Το παιχνίδι έχει και multiplayer, συνεργατικό όπου μπορείτε να ολοκληρώσετε την ιστορία μαζί με κάποιον άλλο, αλλά και ανταγωνιστικό PvP και PvE σε αρένα. Παραδόξως, είναι ίσως το μόνο θετικό στοιχείο του παιχνιδιού, ειδικά τα co-op και PvE. Το θέμα είναι να βρείτε κάποιον να παίξετε, καθώς αν είστε τυχεροί ίσως συναντήσετε κάποια ελάχιστα άτομα κατά την διάρκεια της μέρας.

Δεν μαθαίνετε ποτέ γιατί εγκαταλείφθηκε ο σταθμός.

Στα ίδια επίπεδα με το υπόλοιπο παιχνίδι κινείται και ο οπτικοακουστικός τομέας. Επιεικώς μέτριος έως κακός. Τα γραφικά δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, απλοϊκά τρισδιάστατα χοντροκομμένα μοντέλα με ελάχιστα πολύγωνα και λεπτομέρειες, ίσα ίσα έχουν κάποιο βασικό σχήμα για να ξεχωρίζετε τί είναι το καθένα. Ο απλοϊκός φωτισμός που λειτουργεί εις βάρος της όποιας κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας και έλλειψη όλων των σύγχρονων και μη εφέ, κάνουν τον διαστημικό σταθμό να μοιάζει άψυχος, μονοδιάστατος και βαρετός. Όσο για τον ήχο, η μουσική είναι αρκετά καλή, κάτι λογικό αφού την επιμελήθηκε ο Ville Valo (από το γκρουπ HIM). Το πρόβλημα είναι ότι τα triggers της μουσικής βρίσκονται στα πιο άσχετα σημεία. Η μουσική των μαχών λειτουργεί κανονικά ακόμα και αν έχετε επιλέξει να παίξετε χωρίς εχθρούς και για κάποιο λόγο κάνει την εμφάνισή της κατά την διάρκεια της εξερεύνησης, με τα κομμάτια να ακούγονται σε άσχετα σημεία και χωρίς λόγο και μάλιστα με μεγάλα κενά μεταξύ τους. Τα δε ηχητικά εφέ δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο και είναι υπερβολικά λίγα.

Το Downward Spiral: Horus Station δεν είναι μια ανεξάρτητη παραγωγή μικρού προϋπολογισμού, αλλά μια ερασιτεχνική δουλειά. Προβλήματα τεχνικά και μη σε όλους τους τομείς το κάνουν ένα από τα καλύτερα παραδείγματα προς αποφυγή για νέους δημιουργούς που θέλουν να μπουν στον χώρο του game development. Μείνετε μακριά του.

Ωραία μουσικήΤο multiplayer σώζει κάπως την κατάστασηΜονότονο και επαναλαμβανόμενο gameplayΠαντελής έλλειψη ιστορίαςΑνέμπνευστος σχεδιασμός επιπέδωνΠρόχειρη νοημοσύνη και hitboxes των εχθρώνΠροβληματικά διαδραστικά σημείαΜηχανισμός κίνησης που μπορεί να οδηγήσει σε αδιέξοδαΜέτρια γραφικάΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 3.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4 (προαιρετικό VR), PC (προαιρετικό VR)ΑΝΑΠΤΥΞΗ:3rd Eye StudiosΕΚΔΟΣΗ:3rd Eye StudiosΔΙΑΘΕΣΗ:-ΕΙΔΟΣ:AdventureΠΑΙΚΤΕΣ:Single-player, multiplayerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:https://www.downwardspiralgame.com/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:31/5/2018

Game20.gr, το Άσυλο των gamers