Doom Eternal review

Το Doom δεν χρειάζεται συστάσεις. Η σειρά είναι μαζί μας από τις αρχές του ’90, όταν και ξεκινήσαμε την εξολόθρευση δαιμονικών τεράτων στο MS-DOS. Το 2016 είχαμε ένα αρκετά επιτυχημένο reboot της σειράς από την id Software, με γερή δόση δράσης, ορδές εχθρών και ανελέητο shooting “παλιάς κοπής”. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το Doom Eternal μας επιστρέφει στην κόλαση με στοιχεία

που δεν συναντάμε συχνά σε “καθαρόαιμα” FPS.

Λίγο επειδή παρουσιάζεται αποσπασματικά, λίγο επειδή το ενδιαφέρον επικεντρώνεται σε κυνήγι δαιμόνων αντί cutscenes, η υπόθεση δεν κεντρίζει το ενδιαφέρον. Για άλλη μια φορά, η Γη κινδυνεύει από μεγάλες στρατιές τρομακτικών τεράτων που εισβάλουν από την κόλαση. Ως Slayer, καλείστε να τους εξολοθρεύσετε όλους, όντας η τελευταία ευκαιρία της ανθρωπότητας και το μοναδικό πράγμα που φοβούνται τα δαιμόνια.

Ο χειρισμός και η γενική νοοτροπία του Doom Eternal διαφέρει λίγο από του προκατόχου του. Αν περιμένετε να περάσετε την ώρα σας αδειάζοντας το ένα δωμάτιο μετά το άλλο από τέρατα βγαλμένα από την ίδια την κόλαση, ξεχάστε το. Το παιχνίδι ολοκληρώνεται μόνο με συνδυασμό ικανοτήτων και εξερεύνησης. Δεν πυροβολείτε απλά ό,τι κινείται, αλλά σκαρφαλώνετε, χρησιμοποιείτε βέργες για να πηδήξετε από τον έναν τοίχο στον άλλο την κατάλληλη στιγμή και σπάτε το κεφάλι σας να βρείτε την κατάλληλη διαδρομή για το επόμενο σημείο. Μέσω του double jump και του dash, φτάνετε σε συνδυασμούς που ορισμένες φορές δεν διαφέρουν πάρα πολύ από εκείνων του... Assassin’s Creed. Πολλές πίστες έχουν σημεία όπου χρειάζονται παρατεταμένα και σύνθετα άλματα για μετάβαση από το ένα σημείο στο άλλο, ενώ μερικά είναι τόσο απαιτητικά που μπορεί να παιδέψουν για αρκετές ώρες ένα σχετικά άπειρο παίκτη. Αρκετά συχνά έρχεστε αντιμέτωποι με γρίφους όπου, αν δεν είστε συνηθισμένοι σε αυτούς, χρειάζεται να ψάξετε αρκετή ώρα το γύρω χώρο, μέχρι να καταλάβετε πώς πρέπει να προχωρήσετε. Για παράδειγμα, υπάρχουν βράχοι που φωσφορίζουν, δείχνοντας ότι μπορείτε να τους μετακινήσετε με μια μπουνιά, όμως σημεία με κίτρινες ρωγμές υποδεικνύουν ότι για να προχωρήσετε πρέπει να βρείτε τον κατάλληλο τρόπο, που συνήθως είναι άλματα σε απαιτητικό σημείο της πίστας.

Παιδιά, να κρατάμε το social distancing.

Από την άλλη, ο χάρτης έχει καλύτερη απεικόνιση και είναι πιο ενημερωτικός από του Doom 2016, βοηθώντας σας να βρείτε εύκολα τον δρόμο. Αν μπερδευτείτε, απλά ρίξτε του μια ματιά. Οι περιοχές που έχετε εξερευνήσει σημειώνονται με πράσινο χρώμα, ενώ οι υπόλοιπες παραμένουν γκρίζες, Επίσης, βλέπετε σε ποια σημεία αναμένεται μάχη και τί είδους είναι αυτή, πχ secret combat encounter, slayer gate κτλ. Κάποια από τα μυστικά και collectibles της κάθε πίστας, όπως κουκλάκια και δίσκοι βινυλίου, τα συναντάτε τυχαία ή... πέφτοντας κατά λάθος σε κενό, αλλά τα περισσότερα από αυτά βρίσκονται με χρόνο και με τρόπο, ξαναπαίζοντας την πίστα από την αρχή. Όσο για τα προαιρετικά challenges, όπως το να σκοτώσετε x αριθμό τεράτων με το y όπλο, σας ανταμείβουν με sentinel batteries που χρησιμοποιούνται μελλοντικά για περαιτέρω βελτιώσεις του εξοπλισμού σας.

Σε αντίθεση με τα περισσότερα FPS, εδώ η αριστερή σκανδάλη δεν εμφανίζει το σκόπευτρο ούτε κάνει zoom-in, αλλά ενεργοποιεί το mod που τυχόν έχετε φορτωμένο εκείνη τη στιγμή στο συγκεκριμένο όπλο. Ο εξοπλισμός σας δεν ποικίλει σε πολύ μεγάλο βαθμό, όμως τα περισσότερα όπλα διαθέτουν δύο διαφορετικά modes, ενώ το παιχνίδι είναι σχεδιασμένο έτσι ώστε αργά ή γρήγορα όλα τους να χρειάζονται. Από τα συνήθη super shotgun και heavy cannon, σε πιο ξεχωριστά όπως το flame belch, το οποίο βάζει φωτιά στους εχθρούς ανταμείβοντάς σας με armor, και το αγαπημένο rocket launcher που “κλειδώνει” και μοιράζει ρουκέτες σε τριάδες. Αν πάλι προτιμάτε κάτι από μακριά, το ballista με το κατάλληλο mod και σε συνδυασμό με το slow motion του ρούνου chrono strike είναι μία πολύ καλή προσέγγιση για την αποδυνάμωση κάποιων δύσκολων αντιπάλων. Κάθε πίστα δίνει 10 weapon points, με τα οποία αναβαθμίζετε και παραμετροποιείτε τα όπλα σας. Αφού αγοράσετε όλα τα upgrades ενός όπλου, ξεκλειδώνετε το τελικό mastery challenge που, όταν το φέρετε εις πέρας, εξαπολύει την πλήρη ισχύ του.

Βρίσκοντας μπλε sentinel crystals αναβαθμίζετε τις μπάρες health, armor και ammo, ενώ αναβαθμίσεις όπως το να τραβάτε loot από πιο μεγάλη απόσταση ή το να παίρνετε armor πιο γρήγορα σας διευκολύνουν. Τα praetor suit points που αποκτάτε τα αξιοποιείτε για να αναβαθμίσετε τη στολή σας με διάφορους τρόπους και να αποκτήσετε έτσι επιπρόσθετες και ιδιαίτερα χρήσιμες ικανότητες (perks) διαφόρων κατηγοριών (fundamentals, exploration, environment, frag grenade και ice bomb). Ένας από τους πιο ψυχαγωγικούς και αποτελεσματικούς συνδυασμούς είναι η ανοσία στα βαρέλια που εκρήγνυνται μαζί με το να ξαναβγαίνουν στο ίδιο σημείο μετά από λίγο και η έκρηξή τους να αφήνει πίσω της πυρομαχικά.

Παϊδάκια δαίμονα, κανείς;

Όμως η ανάλυση του εξοπλισμού δεν σταματάει εδώ. Οι ρούνοι ενισχύουν ακόμα περισσότερο τις τρέχουσες ικανότητές σας ή ενεργοποιούν καινούριες. Κάντε τους εχθρούς σας να μένουν ζαλισμένοι περισσότερη ώρα, ολοκληρώστε glory kills πιο γρήγορα ή βελτιώστε την κίνησή σας ενώ βρίσκεστε στον αέρα. Μόνο έως τρεις ρούνοι μπορούν να είναι ενεργοποιημένοι ταυτόχρονα, γι’ αυτό επιλέξτε εκείνους που ταιριάζουν περισσότερο στο δικό σας στιλ παιχνιδιού. Ωστόσο, σε οποιαδήποτε στιγμή μπορείτε να αλλάξετε τις επιλογές σας, αν κρίνετε ότι χρειάζεστε διαφορετική σύνθεση. Οι ρούνοι δεν απαιτούν κάποια δοκιμασία για να τους αποκτήσετε. Μόλις βρείτε το σχετικό αντικείμενο που τα ξεκλειδώνει, είναι στη διάθεσή σας.

Η ποσότητα πυρομαχικών που κουβαλάτε αρχικά είναι σχετικά μικρή, δυσκολεύοντας τη θέση σας αν αστοχείτε συχνά. Ουσιαστικά, το παιχνίδι σας οδηγεί στη συχνή χρήση του αλυσοπρίονου σε μικρούς εχθρούς (πχ possessed, imp και soldiers) για γρήγορο ammo, όπως και στο να αφιερώνετε χρόνο στο δωμάτιο εξάσκησης (ripatorium), ώστε να βελτιώσετε την αποτελεσματικότητα κάθε νέου όπλου που ξεκλειδώνετε. Αν συνήθως παίζετε με ένα ή δύο όπλα, ήρθε η ώρα να αναθεωρήσετε και να συνηθίσετε τις γρήγορες εναλλαγές ανάμεσα στα κατάλληλα για την κάθε περίσταση και σε εκείνα που... απλά έχουν ακόμα σφαίρες. Οπότε, τί μπορείτε να κάνετε αν σας τελειώσουν οι τελευταίες σφαίρες την ώρα που σας κυνηγάει ένας επίμονος hell knight; Λίγα πράγματα. Οι γροθιές είναι αρκετά πιο αδύναμες σε σχέση με το Doom 2016, στο οποίο ήταν σχετικά αποτελεσματικές ως όπλο ενάντια σε μικρούς εχθρούς όπως τα ζόμπι και τα imp. Εδώ, στην καλύτερη περίπτωση, οι γροθιές απωθούν τους εχθρούς προς τα πίσω, δίνοντάς μια μικρή “ανάσα” μέχρι να επιτεθείτε. Είναι προφανές πως έχει γίνει μία στροφή σε μεγαλύτερη χρήση των όπλων και λιγότερο των γροθιών. Πλην όμως, τα γνώριμα και εντυπωσιακά glory kills και η χρήση του flame belch είναι απαραίτητα για αναπλήρωση health και armor, αντίστοιχα.

Το μενού έχει και "ανθρώπους".

Το σχετικά υψηλό επίπεδο δυσκολίας του παιχνιδιού, τόσο από πλευράς επιπέδων όσο και εχθρών, αυξάνει την πρόκληση. Ξεκινάτε εναντίον των γνωστών ζόμπι και φτάνετε να κυνηγάτε πιο μεγάλους και γρήγορους δαίμονες, όπως ο... ντουλάπας mancubus, το σαυρο-φιδοειδές whiplash και η γιγάντια μεταλλαγμένη αράχνη arachnotron. Ο καθένας έχει το δικό του αδύναμο σημείο που πρέπει να πετύχετε μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, αφού οι εχθροί έρχονται κατά δεκάδες, σε ποικιλία, πολλές φορές και από παντού. Πανίσχυρα boss κάνουν για άλλη μια φορά την εμφάνισή τους, απαιτώντας στρατηγική και καλά αντανακλαστικά για να βγουν από την μέση. Στον βαθμί δυσκολίας “Hurt me plenty” (που θεωρείται το normal), μέχρι να αναβαθμιστούν τα βασικά σας όπλα μέσω mods και mastery, κάποιες μάχες μπορεί να γίνουν αρκετά έως πολύ δύσκολες. Τέλος, αν και στην πλειοψηφία τους είναι αποτελεσματικά, ορισμένα checkpoints σώζουν σε υπερβολικά “δραστήρια” σημεία, εμφανίζοντάς σας ξαφνικά ανάμεσα σε πολλούς εχθρούς.

Πέρα από το χορταστικό campaign που ξεπερνάει τις 15 ώρες αν θέλετε να ξεκλειδώσετε τα πάντα, το 1v2 battle mode καλύπτει τις βασικές ανάγκες του multiplayer. Εδώ, ένας παίχτης ως Slayer παίζει εναντίον δύο άλλων που είναι δαίμονες. Ως Slayer, χρειάζεστε εμπειρία στο παιχνίδι και δεξιότητες, ενώ ως δαίμονες πρέπει να εφαρμόσετε καλή ομαδική δουλειά και στρατηγική. Η πρώτη ομάδα που κερδίζει τρεις γύρους κερδίζει και το ματς. Πριν από κάθε μάχη επιλέγετε χαρακτήρα και loadout, με τον κάθε δαίμονα να έχει ξεχωριστές ικανότητες και στιλ παιχνιδιού. Άλλοι είναι αργοί αλλά δυνατοί κι άλλοι γρήγοροι αλλά προκαλούν λιγότερη ζημιά. Εκτός από την ασυνήθιστη ευκαιρία που σας δίνεται να παίξετε ως τέρας, δοκιμάζετε και τις ικανότητές σας στη στρατηγική, καθώς καλείτε επιπλέον minions στο πλευρό σας, όπως arachnotrons, prowlers ή τον πιο δυνατό baron of hell. Στο τέλος κάθε γύρου επιλέγετε αναβαθμίσεις, όπως πιο δυνατά minions ή περισσότερο base health. Τόσο το singleplayer όσο και το battle mode σας δίνουν XP με τα οποία αλλάζετε την εμφάνιση του Slayer, των όπλων και άλλων στοιχείων.

Γενικά, το παιχνίδι φαίνεται να έχει σημαντικά μικρότερο υπολογιστικό φόρτο λόγω γραφικών, καθώς στο Doom 2016 η δραστηριότητα των ανεμιστήρων του PS4 ήταν πολύ πιο έντονη. Πάντως, μερικά –ευτυχώς σπάνια– animation spikes κατά τα άλματα σε μακρινές επιφάνειες ξενίζουν. Τα λεπτομερή και καθαρά γραφικά κεντρίζουν την προσοχή. Έχει γίνει πάρα πολύ καλή δουλειά στον σχεδιασμό των όπλων, με το φως να αντανακλάται σε διάφορες κατευθύνσεις όσο κινείστε. Η θεματική ποικιλία των επιπέδων, από κλειστοφοβικές πίστες με λάβα, έως κατεστραμμένες πόλεις και σιχαμερές φωλιές τεράτων, διατηρεί το ενδιαφέρον του παίκτη. Φυσικά, η οπτικοακουστική διασκέδαση δεν περιορίζεται στο shooting και την εξερεύνηση, αφού το animation δεν χάνει ευκαιρία να σας εκπλήξει. Το αλυσοπρίονο χωρίζει τους εχθρούς σε κάθε είδους... μερίδες ανάλογα με το πού τους πετυχαίνετε και το φλογοβόλο ψήνει αβέρτα. Βγάλτε το μάτι κάποιου τεράστιου αραχνοειδους τέρατος, ταΐστε τους την ίδια τους την καρδιά ή βρείτε τα boost quad damage και berserk για να τους εξαφανίσετε όλους σε λίγα δευτερόλεπτα με το rocket launcher ή τις γροθιές σας. Με το παιχνίδι να μην επικεντρώνεται μόνο σε τρελό και ασταμάτητο shooting όσο το προηγούμενο, αλλά και σε στρατηγική και αποτελεσματικές επιλογές, η κίνηση είναι πολύ πιο ομαλή, χωρίς να προκαλεί πονοκεφάλους. Δεν χρειάζεται να πατάτε συνεχώς κουμπιά και να κυνηγάτε τα glory kills το ένα μετά το άλλο για να αναπληρώσετε ζωή, ούτε το animation τους κρατάει πολλή ώρα ώστε να κινδυνεύετε ή να βαρεθείτε να το βλέπετε. Όσο για τους υπότιτλους, ο ορισμός τους σε “large” τους κάνει παραδεκτούς, ενώ τα γράμματα του tutorial και των άλλων μενού είναι υπερβολικά δυσανάγνωστα από απόσταση.

Boss fight.

Από ηχητικής πλευράς, το παιχνίδι κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα, με τη δυνατή heavy metal μουσική να κερδίζει σε κάθε πίστα και να ταιριάζει απόλυτα με την καταιγιστική δράση. Οι ομιλίες είναι καθαρές, η ηθοποιία ικανοποιητική, αν και όπως προαναφέρθηκε η ιστορία δεν είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Η ταχυκαρδία του Slayer δεν σταματάει αν δεν αναπληρώσετε την πολύ χαμηλή μπάρα ζωής κι έτσι αν τυχόν κολλήσετε σε κάποιο σημείο ή ψάχνετε επίμονα κάποιο μυστικό χωρίς κάποιον τρόπο αναπλήρωσης ζωής κοντά σας, την ακούτε συνεχώς.

Το Doom Eternal δεν συγχωρεί τα λάθη, όμως υπόσχεται να σας κρατήσει απασχολημένους με ένα γεμάτο singleplayer campaign για πολλές ώρες. Δεν είναι τόσο “νευρικό” όσο το Doom 2016, ακολουθεί τα χνάρια των κλασικών Doom και πάνω απ’ όλα είναι διασκεδαστικό. Δεν πυροβολείτε ό,τι κινείται, αλλά κάπου κάπου σταματάτε για να σκεφτείτε, για να βρείτε το σωστό όπλο και να βελτιώσετε τις μανούβρες σας ανά τις πίστες. Περισσότερο ισορροπημένο από τον προκάτοχό του, απαιτεί στρατηγική και λίγη παραπάνω υπομονή. To Doom Eternal είναι ένα από τα καλύτερα FPS των τελευταίων ετών, μην το χάσετε.

Διασκεδαστικό shootingΠολλά upgrades και modsΕντυπωσιακά γραφικάΔυναμική μουσικήΧορταστικό campaignΔύσκολο για αρχάριουςΑρκετή δόση platforming που ίσως δεν αρέσειΤο multiplayer δεν ενθουσιάζειΑδιάφορη ιστορίαΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 9.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4, Xbox One, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:id SoftwareΕΚΔΟΣΗ:BethesdaΔΙΑΘΕΣΗ:IGE

Game20.gr, το Άσυλο των gamers