Disintegration review

Ως παθιασμένος με τους Cure, η λέξη “Disintegration” μου φέρνει στο μυαλό μελαγχολία, απελπισία και υπέροχη μουσική. Σκοτεινή διάθεση και κάποιο δράμα. Το παιχνίδι ονόματι Disintegration σε μια περιγραφή μου φάνηκε πως θα μπορούσε να είχε κάτι αντίστοιχο σαν βάση. Ούτως ή άλλως αφορά μια δυστοπία τρανς-ανθρωπισμού. Καμία σχέση. Παρόλο το δράμα

που φαντασιώθηκα, το Disintegration τελικά είναι ένα sci-fi shooter με πολύ χρώμα και ανεξήγητα τυπική διάθεση, εμπνευσμένο σαφώς από τη σειρά Halo, παιχνίδια όπου επικρατεί ένας διαπλανητικός πόλεμος, η ζωή στον γαλαξία είναι προ αφανισμού αλλά το χιούμορ και όχι η απελπισία είναι που κινεί τα νήματα. Έτσι συμβαίνει και στο Disintegration, με την διαφορά πως αυτό δεν είναι τόσο καλό παιχνίδι.

Απρόσμενα επίκαιρο, το Disintegration μιλάει για μια ανθρωπότητα που βαρέθηκε να αντιμετωπίζει ιούς και αρρώστιες (όντως) και αποφάσισε πως είναι καταπληκτική ιδέα να μεταφέρει την “ψυχή” και το μυαλό των ανθρώπων σε μηχανικά σώματα. Σα να μην έφτανε αυτό, εξόπλισε αυτά τα ρομποτικά σώματα με όπλα και ειδικές δυνάμεις, διότι τί καλύτερο από το να έχεις εντοπίσει από τί και πώς ορίζεται η ψυχή και να την συνδυάσεις με έναν εκτοξευτή πυραύλων και ένα πανίσχυρο λέιζερ. Είστε ο Romer Shoal, ένας πρώην πιλότος gravcycle, το οποίο είναι επί του πρακτέου μία μοτοσυκλέτα που μπορεί να κινηθεί και στους τρεις άξονες και έχει και οπλισμό πάνω της. Ο Shoal είναι φυλακισμένος, για κάποιον λόγο, και στην εισαγωγή του παιχνιδιού αποφυλακίζεται, για κάποιον λόγο. Οι χαρακτήρες που τον αποφυλακίζουν είναι μέρος μιας αντίστασης κατά της Rayonne, του οργανισμού που διαχειρίζεται την διαδικασία του integration, δηλαδή της μετάβασης από το φυσικό σώμα στο ρομποτικό. Η Rayonne θέλει να σκοτώσει όσους naturals, δηλαδή άτομα με φυσικό σώμα, αρνούνται να κάνουν την μετάβαση, και οι φίλοι του Shoal θεωρούν πως αυτό δεν είναι καλό να γίνει. Κάπως έτσι ξεκινάει το παιχνίδι, το οποίο δεν ασχολείται και πολύ με την ιστορία του. Αυτή υπάρχει δίχως να κάνει ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία της και καλύτερα εδώ που τα λέμε αφού η παρουσία της μάλλον δεν θα βοηθούσε ιδιαίτερα. Γεγονότα δεν εξηγούνται και οι περισσότεροι χαρακτήρες είναι απλά αλλοπρόσαλλοι.

Οι ήρωες που σώζουν τον Shoal αναπτύσσουν την προσωπικότητα τους στη βάση της αντίστασης, στην οποία έχετε το ελεύθερο να περπατάτε και να κάνετε catch-up με τους υπόλοιπους. Οι διάλογοι είναι μάλλον βασικοί και, παρόλο που υπάρχουν, τα δείγματα προσωπικότητας των ηρώων είναι συχνά αντικρουόμενα μεταξύ τους. Το Disintegration θεωρεί τον εαυτό του παιχνίδι στρατηγικής κατά βάση, μόνο που στην ουσία είναι tactical – αντί για στρατούς, δίνετε εντολές μες στις μάχες σε αυτούς ακριβώς τους ήρωες και σε αυτές τις περιπτώσεις η προσωπικότητα των ηρώων είναι το κλειδί για το ενδιαφέρον. Εδώ δεν υπάρχει τίποτα από τα δύο. Ο πιο ενδιαφέρων χαρακτήρας είναι ο αρχηγός της αντίστασης, ο Natural Wagoneer, ο σοφός γέρος που προμηθεύει την αντίσταση με όπλα και στιλ.

Η τακτική δεν είναι πάντα το δυνατό σημείο του παιχνιδιού.

To Disintegration, λοιπόν, αν είμαστε πολύ αυστηροί με τους ορισμούς, θα λέγαμε πως είναι ένα real-time tactical shooter, λίγο πολύ εν είδει παλιών Ghost Recon. Με πιο απλά λόγια, έχετε να σκοτώσετε ό,τι κόκκινο κινείται σε μια πίστα με τη βοήθεια του οχήματος και των ηρώων που σας συνοδεύουν, στους οποίους μπορείτε να δώσετε διάφορες εντολές. Τα προβλήματα ξεκινάνε από ένα πολύ βασικό ζήτημα: δεν είναι ποτέ ξεκάθαρο αν τον χορό του shooting τον σέρνει το gravcycle, δηλαδή εσείς, ή οι υπόλοιποι ήρωες. Δεν ξέρετε ποτέ δηλαδή αν είναι πιο βασικό να κυνηγάτε εσείς τους εχθρούς και να έχετε τους υπόλοιπους ήρωες ως βοηθητικούς ή αν πρωταρχικό ρόλο έχουν οι εντολές που δίνετε στους άλλους και εσείς είστε εκεί για να τους βοηθάτε.

Αυτό είναι σημαντικό για αρκετούς λόγους, πρωταρχικός εκ των οποίων είναι η επιρροή του στις μάχες και το στιλ gameplay. Είναι προφανώς πολύ διαφορετικό. Αν σημασία έχουν οι εντολές στους άλλους, το παιχνίδι αναλαμβάνει έναν περισσότερο τακτικό χαρακτήρα, ενώ αν σημασία έχει πιο πολύ το gravcycle τότε πρώτο όνομα στην μαρκίζα είναι η δράση. Το Disintegration φαίνεται να μην είναι ποτέ σε θέση να αποφασίσει ποια προσωπικότητα του ταιριάζει και παρόλες τις υποσχέσεις για αληθινή στρατηγική σε ένα παιχνίδι δράσης, φαίνεται να μην καταφέρνει ποτέ να βρει την ισορροπία ή έστω να αφοσιωθεί σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι. Με άλλα λόγια, ούτε ακραίο γίνεται αλλά ούτε μπορεί να παντρέψει με όμορφο τρόπο τα δύο άκρα.

Αλλά και ακραίο να γινόταν, κάτι τέτοιο δεν σημαίνει απαραίτητα πως θα προέκυπτε ένα καλύτερο παιχνίδι αφού τα άκρα είναι, στην καλύτερη, χλιαρά. Στην πλευρά της τακτικής αρχικά, οι εντολές που μπορείτε να δώσετε στους υπόλοιπους γίνονται μόνο μαζικά, δηλαδή μία εντολή αφορά όλα τα συντρόφια σας, ενώ η ακτίνα του χάρτη στην οποία μπορεί να εκτελεστεί μια εντολή είναι ιδιαίτερα μικρή. Η λογική εδώ είναι πως εφόσον εσείς κινείστε άνετα στο χώρο με το gravcycle δεν χρειάζεται μεγάλη ακτίνα δράσης (τουλάχιστον έτσι υποθέτω), όμως η λογική αυτή στερεί από τον τακτικό σχεδιασμό που απαιτούν τα καλά παιχνίδια στρατηγικής. Το ενδιαφέρον εδώ είναι πως ενώ οι εντολές μοιράζονται μαζικά, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τις μοναδικές ειδικές δυνάμεις κάθε ήρωα ξεχωριστά. Ιδιαίτερες χειροβομβίδες και τα συναφή προσθέτουν μια ευπρόσδεκτη ποικιλία, το παιχνίδι όμως σταματά να προσπαθεί εκεί. Και θαρρώ κυριολεκτώ, αφού η νοημοσύνη των συντρόφων είναι τυπική, στην καλύτερη.

Κατά καιρούς συναντάτε κάποια αξιοσημείωτα boss.

Από την άλλη πλευρά, η δράση δεν στέκεται σε πολύ πιο ευχάριστα θεμέλια. Εδώ μάλλον γίνομαι κάπως υποκειμενικός όταν λέω ότι δεν προτιμώ καθόλου την κίνηση στους τρεις άξονες, μου φαίνεται κουραστικό και ελλειπούς ακρίβειας. Η αλήθεια όμως βρίσκεται κάπου στην μέση, αφού η επιτήρηση των μαχών με το gravcycle από ψηλά προωθεί τον στρατηγικό έλεγχο. Αντικειμενικά προβλήματα πάντως υπάρχουν και εδώ. Το όχημα σας κινείται τόσο αργά που κατά καιρούς καταλήγει άχρηστο και η μόνιμη ανάγκη για το boost το κάνει μη ακριβές. Τo παιχνίδι χειρίζεται τον κεντρικό του ήρωα ως έναν χαρακτήρα MMO, αφού με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, όλες οι ικανότητές του φαντάζουν να έχουν ένα cooldown. Η ειδική ικανότητα (healing ή ακτίνα λέιζερ ή κάτι αντίστοιχο) έχουν κυριολεκτικό cooldown ενώ ακόμα και το κοινό πιστολίδι χρειάζεται τόσο συχνό reloading που καταλήγει απλά ενοχλητικό, πάντα εφόσον πρόκειται για μια μηχανή που έχει φτιαχτεί για να πυροβολεί και όχι ένα απλό όπλο.

Συνολικά δηλαδή, έχουμε ένα παιχνίδι που ακροβατεί μεταξύ δύο διαφορετικών προσεγγίσεων στο gameplay, δεν βρίσκει ποτέ την ιδανική ισορροπία, αλλά και στις δύο είναι προβληματικό. Και τα προβλήματα αυτά είναι πρακτικά, επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό το gameplay. Πόσο μάλλον όταν το Disintegration αποδεικνύεται σχετικά μεγάλο παιχνίδι με αρκετά υψηλό βαθμό δυσκολίας. Το multiplayer στοιχείο -αν βρείτε άλλους παίκτες δηλαδή- κουβαλάει και αυτό με τη σειρά του τα αντίστοιχα προβλήματα. Περιλαμβάνονται πρότυπα capture the flag, king of the hill και kill confirmed, με διαφορετικές ονομασίες βέβαια. Η “ισορροπία” του να ταλαιπωρούνται όλοι οι παίκτες σε μια μάχη από τα ίδια προβλήματα απαλύνει κάπως τα βασικά θέματα που αντιμετωπίζετε στο campaign, όμως τελικά δυσκολεύομαι να πιστέψω πως το online θα βρει πολλούς φανατικούς. Ο περιορισμένος αριθμός χαρτών και ο μουντός τους σχεδιασμός επίσης δεν βοηθούν την κατάσταση.

Ο Wagoneer είναι από τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες.

Τεχνικά το Disintegration δεν έχει να δώσει πολλά, σώζεται όμως από την διαπίστωση πως η ομάδα ανάπτυξής του είναι μικρή οπότε αντίστοιχα μικρές είναι και οι απαιτήσεις. Οι ήρωες και το gravcycle είναι όμορφα και δουλεμένα, ενώ και οι περιοχές του campaign, με σαφείς επιρροές από Halo, καταφέρνουν να προσφέρουν μία ευχάριστη αρένα και με αρκετά πατήματα για τακτική προσέγγιση - όση τελοσπάντων μπορεί να προσφέρει με τη σειρά του το gameplay. Δεν υπάρχουν πολλά εφέ για να σχολιάσει κανείς, όμως το frame rate διατηρείται σταθερό ακόμα και σε στιγμές που το gravcycle βρίσκεται ψηλά και έχετε μια πανοραμική άποψη του τί συμβαίνει στον χάρτη. Οι φωνές των χαρακτήρων κρίνονται ικανοποιητικές, δεδομένου του πόσο λίγο μιλάνε συνολικά. Η μουσική, όμως, συμπληρώνοντας εντελώς την αντίφαση της εισαγωγής, είναι σχεδόν ανύπαρκτη.

Το Disintegration αποτελεί ένα αποτυχημένο πείραμα. Προσπαθεί να παντρέψει τη στρατηγική με την δράση, αλλά δεν τα καταφέρνει. Ακόμα χειρότερα, τα στοιχεία αυτά, όταν γίνονται διακριτά, φαίνεται να μην είναι καν ευχάριστα. Προσπεράστε το, καθώς υπάρχουν πολύ πιο διασκεδαστικά παιχνίδια εκεί έξω.

Ενδιαφέρον σεναριακό παρασκήνιοΚαλοσχεδιασμένες περιοχέςΙκανοποιητική ποικιλία από multiplayer modesΧαμένο μεταξύ στόχων και ισορροπίας gameplayΠροβλήματα τόσο στη στρατηγική, όσο και στην δράσηΑδιάφορη πλοκήΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 5.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4, Xbox One, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:V1 InteractiveΕΚΔΟΣΗ:Private Division

Game20.gr, το Άσυλο των gamers