Deliver Us Mars review

Το ανθρώπινο είδος, χαρακτηρίζεται από μια πηγαία ανάγκη να εξερευνά. Το άγνωστο τον εξιτάρει, ενώ το μακρινό τον προ(σ)καλεί. Τί κρύβεται στα πιο σκοτεινά βάθη, στις πιο υψηλές κορυφές, στις πιο νοτερές σπηλιές και, κυρίως, τι υπάρχει πέρα από το ατελείωτο γαλάζιο που μας σκεπάζει; Και τί γίνεται όταν αυτά συνδυάζονται με τα εξίσου αρχέγονα ένστικτα της επιβολής, της κυριαρχίας και της αδυναμίας συνύπαρξης και αρμονίας για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αμφιβάλλει κανείς πως αν αποικούσαμε άλλους κόσμους οι εμφύλιες διαμάχες

θα ήταν αναπόφευκτες και θέμα χρόνου; Η KeokeN Interactive συγκεντρώνει αυτές τις σκέψεις και τους προβληματισμούς, τους αναμιγνύει σε ένα γιγαντιαίο τσουκάλι και μας σερβίρει το adventure το Deliver Us Mars, συνέχεια του Deliver Us the Moon (2019).

Η ιστορία διαδραματίζεται το έτος 2069, 10 χρόνια μετά τα γεγονότα του Deliver Us the Moon. Η Γη είναι, για ακόμη φορά, στο χείλος της καταστροφής και του αφανισμού. Η κλιματική αλλαγή έχει αλλάξει άρδην τις ισορροπίες, οι πόροι έχουν σχεδόν εξαλειφθεί, η χλωρίδα και η πανίδα έχουν αποχαιρετήσει ολοκληρωτικά και, γενικώς, τα πράγματα είναι κάτι παραπάνω από δυσοίωνα αναφορικά με το μέλλον της ανθρωπότητας. Λίγο πριν η απόγνωση κατακρεουργήσει και τα τελευταία ψήγματα ελπίδας, ένα σήμα κινδύνου ανάβει ξανά τη σπίθα της επιβίωσης. Αποστολέας, ο Isaac Johanson, εκ των αρχηγών των αποστατών με την ονομασία Outwardians των οποίων οι πράξεις είχαν ως αντίκτυπο των ολοκληρωτικό ξεπεσμό της γης. Για να φρεσκάρω ελαφρώς τη μνήμη στους παλιούς και να μπουν στο κλίμα οι νεότεροι, το γκρουπ με την ονομασία Outwards ουσιαστικά καταδίκασε την αποστολή στο φεγγάρι και, κλέβοντας ζωτικής σημασίας τεχνολογία και εξοπλισμό, ταξίδεψε στον πλανήτη Άρη με σκοπό την αποίκηση του. Να σημειώσω σε αυτό το σημείο πως η ενασχόληση με το προηγούμενο παιχνίδι δεν είναι απαραίτητη, ωστόσο σίγουρα εμπλουτίζει την εμπειρίας καθώς οι ιστορίες είναι αλληλένδετες.

Αναλαμβάνετε το ρόλο της Kathy Johanson, της νεότερης αστροναύτη της WSA, διάνοιας στον τομέα της μηχανικής και κόρης του Isaac. Κατόπιν μιας εισαγωγής που σας βάζει στο κλίμα των όσων διαδραματίζονται επί Γης, ξεκινάτε το μακρινό και επικίνδυνο ταξίδι προς τον αφιλόξενο, κόκκινο πλανήτη, συνοδευόμενος από τρεις συνταξιδιώτες. Πρόκειται για την Claire Johanson (αδελφή της Kathy), τον Ryan και τη φιλενάδα του, Sarah Baker, η οποία επιστρέφει μετά τα γεγονότα του πρώτου παιχνιδιού (στο οποίο ο Isaac την μαχαίρωσε, αφήνοντας την σε κωματώδη κατάσταση κατά την απόπειρα διαφυγής του). Πιστή σας σύντροφος, η Ayla, το ιπτάμενο ρομπότ που σας ακολουθεί σε κάθε σας βήμα. Όπως εύκολα αντιλαμβάνεστε, οι ζωές των πρωταγωνιστών είναι άμεσα συνδεδεμένες, γεγονός που προσδίδει διττή σημασία στην αποστολή σας. Αφενός πρέπει να εντοπίσετε και να ανακτήσετε τις «κιβωτούς», τις ζωτικής σημασίας τεχνολογίες που προανέφερα δηλαδή, ούτως ώστε να υπάρξει ξανά ελπίδα για επιβίωση πίσω στη Γη και, αφετέρου, να ανακαλύψετε τη μοίρα του Outwards expedition και του πατέρα σας, Isaac.

Η ιστορία -χωρίς να διεκδικεί δάφνες ποιότητας και πρωτοτυπίας- σας κρατάει μέχρι τέλους και είναι όμορφα δοσμένη. Το κακό είναι πως οι χαρακτήρες δεν είναι ιδιαίτερα συμπαθητικοί, πλην της πρωταγωνίστριας. Οι προσωπικότητες τους είναι στα όρια του κλισέ, ενώ ορισμένες φορές το δράμα τους… δεν συγκινεί ιδιαίτερα. Η απόπειρα του τίτλου να προσδώσει μια κινηματογραφικότητα στην περιπέτεια είναι προφανής. Cutscenes, flashbacks, δυνατές ερμηνείες κτλ, τα οποία ωστόσο υποσκάπτονται βιαίως τόσο από την μικρή (γι αυτές τις φιλοδοξίες) διάρκεια του παιχνιδιού, όσο και από το εμφανέστατα φειδωλό μπάτζετ. Επιπλέον, προσωπικά με ξένισε ελαφρώς το γεγονός πως όλοι, αντιμετωπίζουν την Kathy σαν το παιδάκι που έχουν φέρει μαζί τους για να μην στεναχωρηθεί. Είναι ή δεν είναι η μεγαλύτερη διάνοια στον τομέα της και εκπαιδευμένη αστροναύτης; Το δε φινάλε δεν σας αφήνει να «χωνέψετε» κάποιες αναπάντεχες εξελίξεις, ρίχνοντας βιαστικά τους τίτλους τέλους.

Στα του gameplay τώρα, αρχίζουν και κάνουν την εμφάνιση τους τα πρώτα, σοβαρά θέματα. Επιγραμματικά, ασχολείστε με δύο ειδών γρίφους, platforming, περπάτημα/εξερεύνηση και υποτυπώδη οδήγηση. Έχετε, επιπλέον, στη διάθεση σας μια ακτίνα λέιζερ η οποία σας βοηθάει είτε στη διάνοιξη περασμάτων είτε στην απομάκρυνση ανεπιθύμητων συντριμμιών. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά. Ένας από τους βασικούς πυλώνες ενός καλού adventure είναι οι ευφάνταστοι και ευχάριστοι γρίφοι. Εδώ δεν έχουμε ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Το πρώτο είδος γρίφου αφορά την ένωση πηγών/αποδεκτών ενέργειας με σκοπό να ανοίξετε την κλειδωμένη πόρτα. Χρησιμοποιείτε splitters και resistors για τον διαμοιρασμό ή την ελάττωση της ισχύς αντιστοίχως και προσπαθείτε να βρείτε το σωστό σημείο τοποθέτησης τους ούτως ώστε όλα να δουλέψουν αρμονικά (αυτό σημαίνει κουβάλημα συσκευών δεξιά και αριστερά). Δεν είναι ιδιαίτερα απαιτητικό, αλλά προσωπικά με κούρασε και θα περνούσα καλύτερα αν απουσίαζε πλήρως. Στο δεύτερο είδος, αναλαμβάνετε τον έλεγχο της Ayla και προσπαθείτε να βρείτε το σωστό σημείο μέσα στο χώρο, υπολογίζοντας ύψος-γωνία-απόσταση, ούτως ώστε να ξεκλειδώσετε το διαθέσιμο ολόγραμμα (κάτι σαν τρισδιάστατο lockpicking). Αδιάφορο και νηπιακού επιπέδου, αλλά τουλάχιστον δεν κουράζει.

Η εξερεύνηση και το platforming συμβάλλουν πιο θετικά στην εμπειρία και αναμφίβολα την σώζουν σε μεγάλο βαθμό. Το παιχνίδι χρησιμοποιεί έξυπνα τη μέθοδο των flashbacks ούτως ώστε αφενός να διανθίσει την πλοκή και, αφετέρου, να σας εισαγάγει σε βασικούς μηχανισμούς, όπως είναι η αναρρίχηση και η αιώρηση σε συνθήκες μηδενικής βαρύτητας. Η αναρρίχηση είναι μια ευχάριστη διαδικασία και αρκετά στιβαρή. Χρησιμοποιώντας τις σκανδάλες ελέγχετε αντιστοίχως το δεξί και το αριστερό χέρι βυθίζοντας τους γάντζους σας σε μαλακή επιφάνεια, καθώς αν πετύχετε πέτρα και δεν το πάρετε χαμπάρι μπορεί να βρεθείτε στο κενό. Η εμπειρία θα ήταν σαφέστατα καλύτερη αν το animation της Kathy δεν θύμιζε ακρωτηριασμένη αράχνη την οποία έχετε περιλούσει με μισό μπουκάλι αεροζόλ. Σε γενικές γραμμές πάντως, το platforming είναι μεν τυπικό αλλά ευχάριστο, με καλοζυγισμένα άλματα να συνδυάζονται πολλές φορές με τον σωστό συγχρονισμό αξιοποίησης των γάντζων, ούτως ώστε να κρεμαστείτε επιτυχώς από μια επιφάνεια. Επίσης, κάποιες φορές αναλαμβάνετε τον έλεγχο της Ayla, με σκοπό να τρυπώσετε σε αεραγωγούς και να κρυφακούσετε μια συνομιλία ή να ξεκλειδώσετε μια πόρτα.

Σημαντικό ρόλο σε τέτοιους είδους εμπειρίες παίζει αναμφίβολα το immersion, η «απορρόφησή» σας δηλαδή στον εικονικό αυτό κόσμο και το κατά πόσο το ψηφιακό αυτό ταξίδι μπορεί να σας μεταφέρει νοητά σε κόσμους μακρινούς και αχαρτογράφητους. Αναμφίβολα αισθάνεστε ένα δέος την πρώτη φορά που βγαίνετε εκτός σκάφους, μέσα στο απόλυτο κενό της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Εν είδει δικαιολογίας, το παιχνίδι σας θέτει ως μίνι objective να τσεκάρετε τι συμβαίνει στο εξωτερικό τμήμα του κινητήρα αλλά σύντομα τα ξεχνάτε όλα αυτά και στέκεστε απλώς να χαζεύετε τη γη από ψηλά και τα δισεκατομμύρια άστρα που σας περιβάλλουν. Όλα αυτά μάλιστα σε πρώτο πρόσωπο καθώς, κατά τη διάρκεια αιώρησης, η προοπτική αλλάζει. Δεν σας κρύβω πως την πρώτη φορά πέθανα από ασφυξία, καθώς το θέαμα είναι τόσο ήσυχο, ειρηνικό και ταυτόχρονα πομπώδες που με αποσυντόνισε πλήρως. Ακόμα και μέσα στο σκάφος όμως, υπάρχει παράθυρο ούτως ώστε να αγναντέψετε με ασφάλεια, δίχως τον κίνδυνο απρόσμενου θανάτου να σας απειλεί.

Μόλις πατήσετε το πόδι σας στον Άρη, αναπόφευκτα ανεβαίνουν και οι προσδοκίες. Δυστυχώς αυτές δεν επαληθεύονται, καθώς πλανάται στον αέρα μια σαφέστατη αίσθηση φοβίας του τίτλου να δείξει περισσότερα πράγματα και ουσιαστικά περνάτε τη συντριπτική πλειοψηφία του χρόνου σας σε διαδρόμους και βάσεις. Υπάρχουν στιγμές που αυτό που βλέπετε είναι πραγματικά όμορφο, αλλά δυστυχώς είναι ελάχιστες. Στην επιφάνεια του Άρη, πέρα από τις κλασικές, κόκκινες εκτάσεις και την σκονισμένη ατμόσφαιρα, επισκέπτεστε και χιονισμένα τοπία. Το τελευταίο, πέρα από επιστημονικά συζητήσιμη επιλογή, δεν μπορώ να πω ότι με ξετρέλανε, καθώς χιόνια βλέπουμε σε μυριάδες παιχνίδια, μουντά, κόκκινα και θαμμένα σε σέπια απόχρωση όμως, πόσα; Σε δυο-τρεις περιπτώσεις βρίσκεστε στο τιμόνι ενός rover, δίχως όμως αυτό να προσφέρει κάτι ιδιαίτερο στον τομέα της εξερεύνησης, καθώς απλώς κρατάτε πατημένο το γκάζι από το σημείο Α στο Β.

Ας περάσουμε, εν συνεχεία, και στον τεχνικό τομέα. Αρχικά θα ήθελα να επισημάνω δύο μικρά πράγματα που αναφέρει η επίσημη περιγραφή του παιχνιδιού : «experience a highly polished experience…» και «state-of-the-art motion capture». Το παιχνίδι επίσης είχε «φάει» delay λίγων μηνών, μόνο και μόνο για να «γυαλιστε». Αφού ξεκαθαρίσαμε αυτά τα ολίγα, ας ξεκινήσουμε με τα γραφικά, τα οποία είναι σαφέστατα προηγούμενης γενιάς, δίχως κάτι το ιδιαίτερο. Οι σκιάσεις είναι μέτριες ενώ οι φωτισμοί πολύ σπάνια κάνουν αισθητή τη παρουσία τους, όταν το κάνουν όμως δίνουν μια ομολογουμένως όμορφη εικόνα. Το πρόβλημα ωστόσο εντοπίζεται στις υφές και η αλήθεια σχετικά με αυτές κρύβεται κάπου ανάμεσα στα εξής δύο δεδομένα. Κάποιες φορές (πάντα, στους εξωτερικούς χώρους) τις παρακολουθείτε να φορτώνουν με καμάρι, σαν γονιός που βλέπει το παιδί του να κάνει τα πρώτα του βήματα και, κάποιες άλλες, δεν φορτώνουν ποτέ. Τα σκηνικά στην Γη, ειδικά αν τα κοιτάτε από ψηλά, είναι ντροπιαστικά και παραπέμπουν σε εποχές όπου τα χειριστήρια είχαν ακόμη καλώδιο. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το pop-in είναι τόσο έντονο που μπορεί να συμβεί και στο ένα μέτρο απόσταση από εσάς. Επιπλέον, τα frame drops και το stuttering είναι τόσο συχνά και έντονα που από ένα σημείο και μετά σταματάτε να τα αντιλαμβάνεστε (σαν το θόρυβο του απορροφητήρα ένα πράγμα).

Game breaking bug ευτυχώς δεν συνάντησα, ωστόσο αναγκάστηκα να κάνω επανεκκίνηση μια φορά καθώς δεν μπορούσα να αναλάβω τον έλεγχο της Ayla, της οποίας η νοημοσύνη, παρεμπιπτόντως, δεν διεκδικεί και δάφνες ποιότητας. Πολλές φορές στέκεται μπροστά στη κάμερα, κάνοντας την ζωή σας δύσκολη όταν πχ προσπαθείτε να λύσετε ένα γρίφο. Μια άλλη φορά την είδα να στροβιλίζεται μόνη της βιαίως, σαν fidget spinner σε έκσταση. Δεν είναι πολλές αυτές οι περιπτώσεις, αλλά όταν έχεις μια και μοναδική συνοδοιπόρο στην περιπέτεια, τότε νομίζω οφείλεις να σιγουρέψεις πως δεν θα αποτελέσει ποτέ πρόβλημα. Επίσης, ένα παράδειγμα αψυχολόγου σχεδιασμού είναι η ύπαρξη ΑΙ χαρακτήρων στη βάση της WSA έτσι για να προσδώσουν λίγο παραπάνω immersion. Αυτοί λοιπόν, δεν έχουν ρουτίνα, ούτε καν ένα σετ προκαθορισμένων κινήσεων, αλλά, αντιθέτως, στέκονται όρθιοι ή κάθονται σαν κέρινα ομοιώματα, δίχως να αντιδράνε σε οποιοδήποτε εξωτερικό ερέθισμα και ατενίζουν το κενό σαν να έχουν υποστεί λοβοτομή.

Όσο για το «κορυφαίου επιπέδου» motion capture, αυτό είναι κωμικοτραγικό. Τα animations της Kathy είναι σε οριακά αποδεκτό επίπεδο, μετριότατα μεν αλλά έστω αποδεκτά. Όλων των άλλων όμως είναι τόσο κακοφτιαγμένα που είναι δυστύχημα και το ότι πρέπει να τα θυμηθώ. Οι χαρακτήρες περπατούν σαν να βρίσκονται πάνω σε ράγες και τα πόδια τους έχουν μια τόσο αφύσικη κινησιολογία που το έγκαυμα πρώτου βαθμού είναι δεδομένο λόγω συγκάματος. Τα δε facial animations είναι του ίδιου, κατώτατου, επιπέδου, με το lip-syncing να προκαλεί αμηχανία και να θυμίζει μεταγλωττισμένη σαπουνόπερα. Τέλος, τα μοντέλα των χαρακτήρων είναι από τα χειρότερα που έχω δει εδώ και πολύ καιρό και δυστυχώς προκαλούν κυριολεκτικά γέλιο.

Στον ηχητικό τομέα, η κατάσταση είναι, ευτυχώς, εντελώς διαφορετική. Οι ερμηνείες είναι σε πολύ καλό επίπεδο, ενώ η μουσική επένδυση που συντροφεύει την περιπέτεια σας συμβάλλει ουσιαστικά στο να ζήσετε ορισμένες όμορφες στιγμές. Τα εφέ είναι επίσης πολύ καλά, με τον ήχο της εκτόξευσης να σας βάζει στη θέση του κυβερνήτη, ενώ οι υπόκωφοι γδούποι που δηλώνουν την έλλειψη οξυγόνου όταν βγαίνετε έξω είναι πολύ όμορφα φτιαγμένοι. Συστήνω ανεπιφύλακτα τη χρήση 3D ακουστικών.

Το Deliver Us Mars είναι ένα παιχνίδι που δεν γνωρίζει τα όριά του, προσπαθώντας να προσφέρει μια κινηματογραφική εμπειρία που «μπάζει» από παντού. Τα τεχνικά θέματα είναι πολλά, ο Άρης δεν έχει να δείξει και τίποτα ιδιαίτερο, το gameplay είναι ρηχό ενώ η απόπειρα κινηματογραφικής υπόστασης εκτίθεται από τα αστεία μοντέλα χαρακτήρων και τα animations τους. Αν και είχε προοπτικές και κάπου στο βάθος κρύβει κάτι αξιόλογο, το Deliver Us Mars εν τέλει είναι μια απογοήτευση.

Ωραία ατμόσφαιραVoice acting και μουσικήΚαλογραμμένη ιστορία......αλλά βεβιασμένο φινάλεΤραγελαφικά μοντέλα χαρακτήρων, κάκιστα animationsΜονότονοι γρίφοιΤεχνικά θέματαΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 6.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS5, Xbox Series X/S, PS4, Xbox One, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:KeokeN InteractiveΕΚΔΟΣΗ:Frontier Foundry

Game20.gr, το Άσυλο των gamers