Dark Souls Review

Σας έχει κάνει ποτέ ένα παιχνίδι να νιώσετε απελπισία; Να αισθάνεστε πως το αδιέξοδο που βρίσκεστε δεν αντιμετωπίζεται ούτε με ανελέητο grinding, ούτε με κάποιο walkthrough, παρά μόνο με υπομονή και απόλυτη αυτοσυγκέντρωση; Αν όχι, πολλοί θα σας πουν πως είτε δεν είστε hardcore gamers, ή ότι λέτε ψέματα. Υπάρχει όμως και η From Interactive, που δε θα σας απαντήσει άμεσα, θα σας δώσει όμως, για δεύτερη φορά, την ευκαιρία να ζήσετε κάτι μοναδικό, κάτι που, κατά πάσα πιθανότητα, θα αλλάξει την αντίληψη που έχετε για τα RPG. Μια ευκαρία ονόματι Dark

Souls. Ένα παιχνίδι μοναδικό, με αρετές σπάνιες και χάρες ξεχωριστές, που απαιτεί από τον παίκτη τον καλύτερο του εαυτό – και αν δεν τον πάρει, τιμωρεί. Βάναυσα.

Με ένα όνομα, που από τη μία εκφράζει ένα βασικό μέρος του lore του παιχνιδιού και από την άλλη ίσως να αποτελεί έμμεση σπόντα στις σαδιστικές στιγμές που με μαεστρία όμως σχεδιάσει η From, το Dark Souls αφηγείται την ιστορία ενός εκλεκτού Undead (Hollowed, όπως τους αποκαλεί το lore) ο οποίος καλείται να σώσει (ή μήπως όχι;) τον κόσμο του Lordran από το Darksign, ένα σημάδι που στιγματίζει την ανθρωπότητα. Με το να είναι τόσο απλό, το Dark Souls ίσως καταφέρνει να φαίνεται προσβάσιμο, όταν καταλάβει ο παίκτης παρόλα αυτά ότι το lore και η αφήγηση περιορίζεται σε ένα πρόλογο της τάξης των πέντε λεπτών, αρχίζει να αναρωτιέται αν η προχειροδουλειά (και γενικά η μη ύπαρξη) στο παρασκήνιο και το μύθο του παιχνιδιού γενικότερα εξαπλώνεται και στα άλλα μέρη του.

Ευτυχώς για όλους μας, κάτι τέτοιο δε συμβαίνει, και μπορώ να δώσω διάφορες εξηγήσεις γι’αυτό. Μπορεί η From να μην περίμενε το Demon’s Souls να κάνει τέτοια επιτυχία ώστε να συνεχίσει να ασχολείται με το genre, και ως εκ τούτου να μην έδωσε βάση στο story, εξ’ου βέβαια και το βάπτισμα του Dark Souls ως «πνευματικός διάδοχος», ή μπορεί πολύ απλά να γλυκάθηκε από το νέο κράχτη της και να επέλεξε έξι μήνες επιπλέον εσόδων παρά ένα δουλεμένο lore, κάτι που θα της έδινε και τη βάση και για ένα sequel , αλλά και κατά πάσα πιθανότητα μια πιο σταθερή βάση οπαδών. Το πόσο θα επωφελήσει την εταιρία αυτή η επιλογή, αυτό δε μπορώ να το κρίνω πραγματικά, αλλά εδώ θα’μαστε και θα τα συζητάμε.

Με την προσθήκη τον bonfires σας δίνεται η δυνατότητα να κινηθείτε πιο στρατηγικά από πριν.

Πίσω στο παιχνίδι, από τα πολύ πρώτα λεπτά που θα ασχοληθεί κανείς μαζί του, ένα πράγμα θα του γίνει σαφές: ο κόσμος του Lordran δεν έχει σαν κέντρο του τον παίκτη. Αντιθέτως, τον βλέπει σα μια ενόχληση, κάτι που πρέπει να πεθάνει, γιατί διαταράσσει την ισορροπία. Μια ισορροπία βέβαια που με το καλημέρα φαίνεται σχεδόν αδιάσπαστη, αφού το Dark Souls ρίχνει τον παίκτη στα δύσκολα από νωρίς. Πέραν του ότι το παιχνίδι ελάχιστα το ενδιαφέρει να εξηγήσει στον ήρωα το πως και το τι, όντας sandbox, ο χάρτης σας επιτρέπει να πάτε σε πάνω από μία περιοχές με το ξεκίνημα. Κάτι φυσικά που δείχνει μεν ρεαλιστικό, είναι κάπως βάσανο δε για τον αρχάριο. Μπορεί να βρεθεί να παλεύει με απέθαντ