Dark Pictures: Little Hope review

Η ανθολογία τρόμου Dark Pictures, που μας συστήθηκε πέρσι με το Man of Medan, συνεχίζεται με το δεύτερο μέρος της, το Little Hope. H Supermassive Games, εκμεταλλευόμενη τον αυτοτελή χαρακτήρα της σειράς, έχει το πλεονέκτημα της ευελιξίας, και με μοναδικό όριο τη φαντασία, το μεράκι αλλά και το ταλέντο της, την δυνατότητα επιλογής της καλύτερης δυνατής θεματολογίας. Λόγω της μικρής σχετικά διάρκειας και της σεναριακής ανεξαρτησίας κάθε παιχνιδιού, περιμένουμε μια σφιχτή

δομή, απόλυτα ελεύθερη από όποια δεσμά και ερωτήματα του προηγούμενου μέρους, με κυρίαρχο στοιχείο τον τρόμο και τις επιλογές του παίκτη. Μετά τα ανάμεικτα συναισθήματα που μας άφησε το Man of Medan, πάμε να δούμε τι έχει να μας προσφέρει το Little Hope.

Η ιστορία αφορά κυρίως την μοίρα πέντε ανθρώπων και την σύνδεση που έχουν μεταξύ τους. Τέσσερις μαθητές και ο καθηγητής τους μετά από ένα τροχαίο ατύχημα, βρίσκονται παγιδευμένοι στην μυστηριώδη πόλη Little Hope, η οποία είναι μονίμως καλυμμένη από πυκνή ομίχλη. Εξερευνώντας για βοήθεια και για μια διέξοδο, ανακαλύπτετε τα σκοτεινά μυστικά του παρελθόντος που κρύβει η πόλη, τις δεισιδαιμονίες ενός παρακμιακού πολιτισμού και τους δαίμονες που γεννήθηκαν και τράφηκαν από τις αμαρτίες του ανθρώπου. Όλα αυτά αναμιγνύονται καθώς βρίσκεστε να ταξιδεύετε μέσα στο χρόνο, ανάμεσα σε διαφορετικές περιόδους και υπό διαφορετικές συνθήκες, υφαίνοντας συνολικά τρεις διαφορετικές ιστορίες. Ιστορίες που ποικίλλουν και άλλοτε σας φέρνουν προ τετελεσμένου αποτελέσματος, ενώ άλλοτε η τελική έκβαση εξαρτάται απόλυτα από τις επιλογές και τον τρόπο παιχνιδιού σας. Η ιστορία έχει τις απαραίτητες ανατροπές, κυρίως στο φινάλε, αλλά εν τέλει πολλά ερωτήματα μένουν αναπάντητα, δίνοντας την αίσθηση ότι οι δημιουργοί δεν μπήκαν στην διαδικασία ενός σφαιρικού και πλήρους επιλόγου, ή επιτηδευμένα άφησαν ανοιχτές υποθέσεις για να παίξουν με τις θεωρίες συνομωσίας και το μυαλό του παίκτη.

Το Little Hope έχει ακριβώς το ίδιο survival horror στιλ με το Man of Medan. Ελέγχετε σταδιακά και τους πέντε χαρακτήρες του παιχνιδιού, οι οποίοι έχουν την δική τους προσωπικότητα που μπορείτε να πλάσετε ως ένα σημείο με τις επιλογές σας. Κάτι που με ξένισε από την αρχή είναι κάποιες εξωφρενικές αντιδράσεις των πρωταγωνιστών σε καταστάσεις που ξεφεύγουν πολύ από τις συνηθισμένες. Προκειμένου να προχωρήσει η πλοκή και να υπάρχει η απαιτούμενη κλιμάκωση και κλείσιμο, θυσιάζεται η αποτύπωση μιας φυσιολογικής ανθρώπινης αντίδρασης απέναντι στο υπερφυσικό. Δεν νοείται κατ' εμέ, να βλέπεις έναν φριχτό δαίμονα και να είσαι ψύχραιμος σαν να είδες τη κυρά Καλλιόπη να απλώνει τα εσώρουχά της στο μπαλκόνι. Επίσης, για να δώσει ειδικό βάρος στην ιδιαιτερότητα του καθενός ξεχωριστά, το παιχνίδι αναιρεί απενεχοποιημένα κάθε χαρακτήρα που δεν ελέγχετε εκείνη τη στιγμή. Τι εννοώ; Η εναλλαγή σκηνών σε στιγμές μπορεί να είναι τόσο απότομη και άγαρμπη, που ενώ λίγα λεπτά πριν βλέπατε κάποιον να εμψυχώνει την ομάδα και να της δίνει κουράγιο, στην επόμενη σκηνή, όπου ελέγχετε άλλον χαρακτήρα, αυτός που πριν ήταν γενναίος, τρέχει με στιλ τρομαγμένης παρθένας κορασίδας προς οποιαδήποτε κατεύθυνση για να γλιτώσει δίνοντας τη σκυτάλη ουσιαστικά της επιλογής στον επόμενο.

Επιλογές ζωής ή θανάτου.

Ίσως η όλη κατάσταση διογκώνεται προς το χειρότερο και με τις ερμηνείες των ηθοποιών, οι οποίοι, παρόλο που δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, δεν πετυχαίνουν πειστική αποτύπωση και δέσιμο μεταξύ των χαρακτήρων. Ρομποτικοί διάλογοι και αλλόκοτες συμπεριφορές δεν βοηθούν να βυθιστείτε στην ατμόσφαιρα τρόμου και μυστηρίου που θέλει να χτίσει το παιχνίδι. Τουναντίον, προκαλούν αδιαφορία για το τί θα συμβεί στους πρωταγωνιστές στο μέλλον. Εξαίρεση αποτελεί ο Curator, του οποίου οι ομιλίες και οι κατευθύνσεις του προς εσάς “σπάνε κόκκαλα”, με κρυφά νοήματα και παρατηρήσεις, αλλά το ότι αποτελούν ουσιαστικά μονολόγους ίσως να είναι η αιτία που λειτουργούν καλύτερα.

Η δράση κινείται στα γνώριμα μονοπάτια των προηγούμενων παιχνιδιών της Supermassive από την εποχή ακόμα του Until Dawn, με την προσοχή σας στο διαδοχικό πάτημα των κουμπιών που εμφανίζονται στην οθόνη για λίγα δευτερόλεπτα. Σε σύγκριση με το Man of Medan διαπίστωσα δύο πράγματα, το ένα θετικό και το άλλο αρνητικό. Το θετικό είναι ότι κάθε φορά που πρόκειται να ξεκινήσει η δράση, το παιχνίδι φροντίζει να σας προετοιμάσει, με σύμβολα που βγαίνουν στην οθόνη λίγο πριν ξεκινήσετε να πατάτε τα σωστά κουμπιά, αποφεύγοντας ξαφνικές καταστάσεις αδράνειας ανάμεσα στην εναλλαγή cutscene και ενέργειας για τη σωτηρία κάποιου χαρακτήρα. Το δεύτερο, αρνητικό κατ' εμέ, είναι η μεγαλύτερη προστασία του παίκτη όσον αφορά τον χρόνο αντίδρασης και απόκρισης για να εκτελέσει τις κατάλληλες ενέργειες. Σε σύγκριση με τo Man of Medan, πέρα από την προειδοποίηση που προανέφερα, υπάρχει περισσότερος χρόνος που προσφέρεται για την απαιτούμενη ενέργεια κάνοντας πολύ πιο εύκολη την επιβίωση σας. Προσωπικά, λόγω της αυξημένης ευκολίας στις διαδραστικές σκηνές αλλά και όπου απαιτήθηκε, δεν έκανα κανένα λάθος από την αρχή μέχρι και το τέλος του παιχνιδιού.

Ο Curator για άλλη μια φορά κλέβει την παράσταση.

Το Little Hope δεν γοητεύει σαν πόλη και σε ατμόσφαιρα, γιατί πολύ απλά... δεν υπάρχει ούτε πόλη, ούτε χωριό, ούτε καν προάστιο. Περιμένοντας να δω την ιδιαίτερη και μυστικιστική περιήγηση σε μια πόλη φάντασμα σε στιλ Silent Hill, απογοητεύτηκα. Η μετάβασή σας από περιοχή σε περιοχή γίνεται με έναν κοφτό απότομο τρόπο και συνήθως μεταφέρεστε δια μέσω πυκνής ομίχλης σε κάποιο κτίριο. Δεν υπάρχει ουσιαστικά η αίσθηση ότι μετακινείστε σε μια πόλη παρά μόνο σε διάσπαρτα κτίρια στην ερημιά. Τα μοντέλα των χαρακτήρων είναι καλοσχεδιασμένα και πειστικά, αλλά οι εκφράσεις τους και το lip sync δεν πείθουν, όπως ακριβώς οι “ξύλινες” ερμηνείες σαν ταινία διαλογής. Κατά τ' άλλα, ο ηχητικός τομέας σε γενικές γραμμές ικανοποιεί, με κορυφαίο το κομμάτι και γενικά το concept της εισαγωγής. Οι διάφοροι ξαφνικοί και αγχωτικοί ήχοι που ντύνουν και συνοδεύουν τα πάμπολλα jump scares του παιχνιδιού, κάνουν τη δουλειά τους όταν πρέπει.

Το Little Hope, αφήνει στάσιμη τη σειρά Dark Pictures σε γνώριμα νερά, για να μην είμαι απόλυτος και πω ότι κάνει βήματα πίσω. Περιμένοντας ίσως κάτι περισσότερο τόσο από πλευράς υπόθεσης, όσο και από πλευράς εκτέλεσης, το παιχνίδι ούτε με απογοήτευσε, ούτε με εντυπωσίασε. Ίσως λόγω και της μικρής διάρκειας και των πολλαπλών αλλά αδιάφορων φινάλε, λειτουργεί σε ένα επίπεδο επιφανειακής, βραχυπρόθεσμης διασκέδασης. Μμε βάση τον χρόνο που είχε η Supermassive για να μην επαναλάβει τα λάθη του Man of Medan και να απογειώσει σταδιακά τη σειρά, θα έλεγα ότι σαν συνολική εμπειρία μπορούσε και έπρεπε να είναι καλύτερο. Ασχοληθείτε με το Little Hope αν είστε φαν του τρόμου, αλλά με μετριασμένες προσδοκίες.

Αυτοτελές “σφηνάκι” τρόμου με καλές στιγμέςΑτμοσφαιρικός ήχος/μουσικήΟ Curator “παίζει μπάλα” μόνος τουΙστορία με ανατροπές και πολλαπλά φινάλε......που αφήνουν ερωτήματαΞεχνιέται εύκολα και γρήγορα“Ξύλινες” ερμηνείες, άγαρμπες αντιδράσειςΔεν υφίσταται πόλη Little Hope στο παιχνίδιΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4, Xbox One, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:Supermassive GamesΕΚΔΟΣΗ:Bandai NamcoΔΙΑΘΕΣΗ:Bandai Namco Hellas

Game20.gr, το Άσυλο των gamers