Crusader Kings II Review

Σας συγχωρώ αν δεν έχετε ακουστά την Paradox. Είναι μια εταιρία που κινείται μεταξύ της αφάνειας και της ικανοποίησης του φανατικού της κοινού, ενώ τα παιχνίδια που την έχουν κάνει σχετικά γνωστή, είναι τα “grand strategy”. Σε αυτά οποία επιλέγετε μια οποιαδήποτε χώρα στην εκάστοτε ιστορική περίοδο και χειρίζεστε τα όλα της σε ένα πιο μακροσκοπικό επίπεδο.Από την διπλωματία μέχρι την ανάπτυξη και την κατανομή του πλούτου, μέχρι το εμπόριο, τους πολέμους κτλ, όλα σε έναν παγκόσμιο χάρτη που θα έκανε κάθε φίλο της γεωγραφίας να δακρύσει από χαρά. Αυτή είναι η παράδοση της Paradox.

Μετά τα

Ηearts of Iron, Victoria και Εuropa Universalis, ήταν καιρός για την Paradox να φρεσκάρει το Crusader Kings, επιστρέφοντας μας στον μεσαίωνα. «Α!», μπορώ να σας φανταστώ να λέτε. «Κι άλλο παιχνίδι στρατηγικής με θέμα τον μεσαίωνα. Τα έχουμε σιχαθεί. Πόσο διαφορετικό μπορεί να είναι αυτό;» Κι όμως, το Crusader Kings II έιναι μια μοναδική εμπειρία στον χώρο τον παιχνιδιών που έχουν να κάνουν με τον μεσαίωνα γενικότερα. Δεν έχω ξαναδεί κάτι σαν κι αυτό και θα καταλάβετε αμέσως γιατί.

Ας ξεκινήσουμε από το όνομα. Crusader Kings. Χμ, ακούγεται πολύ ένδοξο, στα όρια του high fantasy και του μεσαιωνικού κιτς. Είναι ίσως αποτυχημένος τίτλος – πιθανότατα θα παίξετε το παιχνίδι χωρίς να χρειαστεί να συμμετάσχετε σε σταυροφορίες ούτε μια φορά. Υπάρχουν άλλα, πιο σημαντικά θέματα να διευθετήσετε… δηλαδή η ίδια σας την οικογένεια!

Το παιχνίδι έχει αυτή την ιδιαιτερότητα: δεν ελέγχετε κάποια αυτοκρατορία ή κάποιο βασίλειο αλλά έναν άνθρωπο, έναν ευγενή. Στην δικαιοδόσια σας βρίσκεται η γη που ελέγχετε. Μπορείτε να είστε βασιλιάς, φυσικά, αλλά και χαμηλότερα αξιώματα, όπως δούκας ή βαρόνος, στις οποίες περιπτώσεις πρέπει να απαντάτε σε μια ανώτερη αρχή στο βασίλειο όπου ανήκετε. Απο’κεί και πέρα, βουτάμε στα βαθιά του τι σήμαινε να είσαι βασιλιάς στην αρχή της δεύτερης χιλιετίας. Τίτλοι, ίντριγκες, φεουδαρχία, αριστοκρατία, δολοπλοκία… Το κοντινότερο που μου έρχεται παίζοντας το Crusader Kings, είναι το Game of Thones. Το παιχνίδι τελειώνει όταν η δυναστεία σας δεν ελέγχει κάποια γη. Δηλαδή, μπορεί ο παίκτης ακόμα κι έναν κόμη να ελέγχει με μια χούφτα γη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να εξασφαλίσει την οικογένεια του έτσι, ή να έχει μεγαλύτερα σχέδια για το μέλλον… Για να καταλάβετε τι εννοώ, θα σας κάνω μερικές εξιστορήσεις που πραγματικά δείχνουν την ιδιαιτερότητα αυτού του παιχνιδιού.

Και μετά λέτε ότι έχετε μεγάλο σόι...

Σενάριο 1: βρισκόμαστε στο 1066. Είμαι ο βασιλιάς της Νορβηγίας, βίκινγκ με τα όλα του, και βρίσκομαι σε πόλεμο με την Αγγλία στην οποία θέλω να εισβάλω. Καλώ πρώτα όλους τους άντρες της δικής μου επικράτειας -γιατί εκτός από βασιλιάς της Νορβηγίας είμαι και κόμης του Trondheim όπου έχω πλήρη δικαιοδοσία από μόνος μου- και έπειτα, όλους μου τους δούκες και κόμητες να μαζέψουν όλους τους αξιοπόλεμους στην δική τους επικράτεια. Δεν φτιάχνω/εκπαιδεύω καμιά μονάδα, αυτό γίνεται από μόνο του ανάλο