Confrontation Review

Τι περιμένει κάποιος όταν ακούει για την μεταφορά ενός επιτραπέζιου παιχνιδιού με φιγούρες στον υπολογιστή, υπό την μορφή RTS, με μάχες που βασίζονται πρώτα και κύρια στην τακτική; Μα ένα έπος φαντασίας, με τρελές μονάδες, τεράστιους και γοητευτικούς χάρτες/κόσμους, ξόρκια και μια ιστορία που θα του πάρει το μυαλό φυσικά! Αντί, λοιπόν, να πάρει αυτά τα συστατικά η Cyanide, πήρε λίγο από Dawn of War 2, ανακάτεψε λίγο με Baldur’s Gate, έσταξε και

λίγο Heroes of Might and Magic και έφτιαξε το Confrontation, την ψηφιακή υλοποίηση του ομώνυμου επιτραπέζιου της Rackham.

Σεναριακά, βρισκόμαστε στον κόσμο του Aarklash, την καρδιά της δημιουργίας και των στοιχείων της (αέρας, γη, νερό, φωτιά, φως και σκότος). Η εποχή των πολέμων και του σκότους, το Rag’narok, όπως προείπαν οι προφητείες, έχει αρχίσει. Οι θεοί αναζητούν τους υπέρμαχους τους, ώστε να κατακτήσουν το Aarklash και, με τις δυνάμεις του, να κατακτήσουν τους υπόλοιπους κόσμους της δημιουργίας. Οι φυλές των Scorpions, βρίσκονται σε αιώνια σύγκρουση με αυτές των Griffin. Οι πρώτοι, μια φυλή αλχημιστών με κλώνους για στρατιώτες, ελευθερώνουν τον θεό τους, Arh-Tolth, και ξεκινάνε την επέλαση στο Aarklash. Οι δεύτεροι, φυλή ανθρώπων με έλεγχο των δυνάμεων της φωτιάς, αποφασίζουν να στείλουν τους καλύτερους πολεμιστές τους στα βάθη της γης των Scorpion, με σκοπό να ανακαλύψουν την κινητήρια δύναμή τους και να βάλουν τέλος στα σχέδιά τους.

Κάπως έτσι, ανέμπνευστα, ξεκινάει το Confrontation. Χωρίς να έχω προηγούμενη επαφή με το επιτραπέζιο, τολμώ να πω, πως η ιστορία του δεν με συγκίνησε καθ’όλη τη διάρκεια της ενασχόλησης μου μαζί του. Οι ήρωες, καμιά ντουζίνα, δεν έχουν ούτε χαρακτήρα, ούτε βάθος, ενώ η μόνη επαφή του παίχτη με την ιστορία είναι η αφήγηση, η οποία δεν αρκεί να μας τραβήξει στον κόσμο του. Απλά μπαίνει ανάμεσα στον παίχτη και τη ροή του παιχνιδιού με τις πομπώδεις, και πολλές φορές ανούσιες, περιγραφές της.

Μερικά level-άκια και θα τα τρώτε δυο δυο αυτά τα γομάρια...

Αν νομίζετε ότι η φαντασία της Cyanide περιορίστηκε μονάχα εκεί, απατάσθε… Στο campaign του Confrontation, χειριζόμαστε μια μικρή ομάδα πολεμιστών, μέχρι τέσσερις τον αριθμό, και καλούμαστε, απλά, να περάσουμε από το σημείο Α στο σημείο Β στους τεράστιους μεν, ανέμπνευστους και κουραστικά γραμμικούς δε, χάρτες του. Δυνατότητες απόκλισης υπάρχουν ελάχιστες, ενώ, όπου υπάρχουν, μιλάμε για μια διχάλα στο δρόμο μας για να ξεκλειδώσουμε εξοπλισμό, ή κάποιο art, το οποίο ομολογουμένως αποζημιώνει. Δεν ξέρω αν πιέστηκε η ομάδα της Cyanide από χρόνο, λαμβάνοντας, όμως, υπόψη το υπόβαθρο του Confrontation, περίμενα περισσότερα σ’αυτό τον τομέα, εκτός κι αν οι σχεδιαστές, όπως κι εγώ, απλά… βαρέθηκαν.

Το μόνο, λοιπόν, που μένει να σώσει το Confrontation, είναι οι μάχες και οι RPG μηχανισμοί του. Ομολογουμένως, στους τομείς αυτούς δεν τα πάει πολύ άσχημα. Ο χειρισμός είναι αρκετά απλός στην εκμάθηση του, κι ας μας τα κάνει θάλασσα ώρες ώρες η τεχνητή νοημοσύνη, με την ΑΙ να ξεχ