Call of Duty Vanguard review

Μετά το τίμιο πλην μέτριο Call of Duty WW2, η Sledgehammer Games επιστρέφει στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στις ρίζες της σειράς Call of Duty με το Call of Duty: Vanguard. Την άποψή μου την γνωρίζετε οι περισσότεροι: προσωπικά νιώθω μπουχτισμένος από την εν λόγω

θεματολογία. Ωστόσο, κατανοώ ότι υπάρχει κόσμος εκεί έξω που προτιμάει τα ιστορικά shooters και ενδεχομένως εκεί “πατάει” η Sledgehammer. Πάμε να δούμε λοιπόν τί εστί Call of Duty: Vanguard.

Η ιστορία του Vanguard επικεντρώνεται σε μια ομάδα κρούσης που οργανώνουν οι συμμαχικές δυνάμεις προκειμένου να ξεσκεπάσουν και να κατατροπώσουν το μυστηριώδες Project Phoenix των Ναζί. Ο βασικός πρωταγωνιστής του παιχνιδιού, Arthur Kingsley, και οι σύντροφοί του, Novak, Griggs, Wade, Webb και Petrova, μετά από μια αποτυχημένη αποστολή στο Αμβούργο, αιχμαλωτίζονται από τους Ναζί και οδηγούνται στα κεντρικά της Γκεστάπο για μια σειρά απο ανακρίσεις μέχρι να “σπάσουν”. Ουσιαστικά, η βασική μέθοδος αφήγησης είναι η εναλλαγή ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν. Όσο παρακολουθείτε (υπό μορφή cutscenes) τα γεγονότα στο κτίριο της Γκεστάπο, το παιχνίδι διηγείται μέσω flashbacks τις τρόπον τεινά origin ιστορίες των χαρακτήρων και κάπου εκεί μπαίνετε στην εξίσωση εσείς, ελέγχοντας τον εκάστοτε ήρωα. Βρίσκεστε να snipe-άρετε ανελέητα ως Polina Petrova στο Στάλινγκραντ, ανατινάζετε τεθωρακισμένα Panzer ως Lucas Griggs στην έρημο του Ελ Αλαμέϊν, εμπλέκεστε σε μεγάλης κλίμακας αερομαχίες πάνω από τον Ειρηνικό ως Wade Jackson κτλ. Αξίζει να σημειωθεί ότι η συνολική διάρκεια του campaign αγγίζει τις έξι-επτά ώρες, με τέσσερα επίπεδα δυσκολίας προς επιλογή.

Μολονότι το παιχνίδι προσπαθεί να προσδώσει στέρεες δομικές βάσεις στον τομέα της αφήγησης, εν τέλει αποτυγχάνει οικτρά. Η ιστορία, ενώ φαινομενικά φαντάζει ενδιαφέρουσα καθώς αφορά τη σύσταση μιας πρώϊμης ειδικής δύναμης δράσης κατά την διάρκεια του ΒΠΠ, κυλά αδιάφορα και καταλήγει να μην είναι καν αξιομνημόνευτη. Κοινώς, μετά από μερικές ημέρες θα την έχετε ξεχάσει. Το μεγαλύτερο δε πρόβλημα του campaign δεν έγκειται στις χολιγουντιανές σκηνές ή στην ακατάπαυστη δράση, αλλά στις προσωπικότητες των χαρακτήρων. Αν εξαιρέσουμε την Polina Petrova (στο ρόλο η Laura Bailey), η οποία θυμίζει το alter ego του Jude Law στο Enemy at the Gates, οι υπόλοιποι χαρακτήρες εμφανίζονται το λιγότερο κακογραμμένοι. Οι macho ατάκες, το κρύο αμερικάνικο χιούμορ και η τραγελαφική γραφή των διαλόγων δεν ταιριάζουν επουδενί σε παιχνίδι βασισμένο στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπάρχουν στιγμές που νιώθετε ότι παρακολουθείτε τους Expendables του Σταλόνε. Έφτασα στο σημείο να αναπολώ το campaign του WW2! Ναι, για τέτοιο χάλι μιλάμε! Με τα λύπης μου, θα χαρακτήριζα το campaign του Vanguard μια άνευρη και ανούσια προσθήκη.

Η μάχη του Ελ-Αλαμέϊν.

Ως προς το gameplay, το campaign προσφέρει καταιγιστική δράση με το μολύβι να στάζει καυτό, δίχως βέβαια να πρωτοτυπεί στον πυρήνα του, κάτι που περιμέναμε. Για άλλη μια φορά λοιπόν βρίσκεστε να ακολουθείτε ένα objective marker προκειμένου να φέρετε εις πέρας την εκάστοτε αποστολή. Ο κάθε ήρωας που χειρίζεστε διαθέτει μια special ικανότητα που σας διευκολύνει στο πεδίο της μάχης. Πχ ο Lucas Griggs ως πυροτεχνουργός κουβαλάει τέσσερις διαφορετικές χειροβομβίδες, η Polina Petrova χρησιμοποιώντας το stealth κινείται ευέλικτα στον χώρο, ο Arthur Kingsley διατάζει τους συμμαχικούς ΑΙ χαρακτήρες να επιτίθενται σε συγκεκριμένους στόχους που ορίζει ο ίδιος και ο Wade Jackson ενεργοποιώντας το focus “φωτίζει” (highlight) τους εχθρούς πυροβολώντας με auto-aim. Ευτυχώς, το πιστολίδι είναι εξαιρετικό. Όλα τα όπλα αποδίδονται εκπληκτικά. Άμεσα αντιλαμβάνεστε τον κραδασμό, τον όγκο κατά την ριπή, το διαφορετικό “κράτημα” του όπλου κτλ. Γενικώς, πολύ καλή δουλειά στο συγκεκριμένο τομέα, τον οποίο ομολογώ ότι φοβόμουν, επειδή θεωρώ τα εν λόγω όπλα ελαφρώς “μπακατέλες” και παρωχημένα λόγω της παλαιότητάς τους, ειδικά όταν έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια να ρίχνουμε (εικονικά) με κάτι M4 και MP5K.

Το αδιαμφισβήτητο “ζουμί” του Vanguard δεν είναι άλλο από το multiplayer. Μην γελιόμαστε, εκεί θα γράψετε χιλιόμετρα στο κοντέρ σας. Έχετε υπόψη ότι πλέον δεν υπάρχουν αντίπαλες παρατάξεις, αλλά μόνο χαρακτήρες (operators) από τους οποίους επιλέγει ο κάθε παίκτης. Πρώτο μέλημά σας είναι το level-άρισμα του κάθε operator. Ο κάθε operator διαθέτει ένα αγαπημένο όπλο με το οποίο αν επιλέξετε να παίξετε, το “ανεβάζετε” ταχύτερα. Σε αυτό το σημείο, αξίζει να αναφέρω ότι το max level των όπλων φτάνει το 70 (υπερβολικό κατά την ταπεινή άποψή μου). Το create a class σύστημα αποτελείται από τις τρεις κατηγορίες perks, lethal και tactical εξοπλισμό (χειροβομβίδες, flashbangs, νάρκες κτλ), field upgrades (dead silence, κουτί πυρομαχικών κτλ.), killstreaks και φυσικά το νέο gunsmith στο οποίο θα σταθούμε λίγο περισσότερο. Με επιρροές από το pick 10 των Black Ops, σας επιτρέπει να προσθαφερείτε μέχρι 10 εξαρτήματα στο όπλο. Μιλάμε τώρα για τρομακτική ποικιλία παραμετροποιήσεων στο κάθε όπλο. Barrels, grips, underbarrels, είδος σφαιρών, perks, κάθε λογής διόπτρα και κάνη, stocks. Δημιουργείτε έτσι το δικό σας ιδιότυπο οπλικό “τερατούργημα”, αναβαθμίζοντας τους ανάλογους και άκρως απαραίτητους δείκτες όπως damage, range, bullet velocity, recoil, stability, movement speed κτλ.

Νουάρ πιστολίδι στο Hotel Royal.

Στα multiplayer modes συγκαταλέγονται τα πατροπαράδοτα Team Deathmatch, Domination, Search and Destroy, Kill Confirmed etc. Νέα προσθήκη είναι το Patrol, κάτι σαν κινούμενο Hardpoint. Ωστόσο, μια σημαντική διαφοροποίηση εντοπίζεται στα online φίλτρα ορισμού (tactical, assault, blitz) τα οποία αντιστοιχούν στον συνολικό αριθμό των παικτών που ψάχνετε μέσω του matchmaking. Εξηγούμαι: το tactical φίλτρο εντοπίζει ματς με μικρό αριθμό παικτών ανά χάρτη, τo assault συνιστά την πιο normal εκδοχή αναζήτησης, ενώ το blitz αναζητά αυξημένο αριθμό παικτών ακόμα και σε χάρτες λίγων τετραγωνικών μέτρων, οδηγώντας σας έτσι σε in extremο καταστάσεις όπου το guns blazing χτυπάει κόκκινο.

Οι χάρτες αποτελούν δίχως αμφιβολία τους σταρ του multiplayer. Οι 20 αρχικοί χάρτες (ναι καλά διαβάσατε, 20) προσφέρουν μια αυθεντική εμπειρία Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η αρχιτεκτονική των τριών λωρίδων επανέρχεται στο προσκήνιο ενώ για πρώτη φορά σε CoD multiplayer δίνεται έμφαση στην (μερική) καταστροφή του περιβάλλοντος, καθώς σπάτε ή ανατινάζετε πόρτες, τοίχους, δοκάρια, ξύλινες επιφάνειες κτλ. Θέλετε να μιλήσουμε για τον χάρτη Red Star που σας τοποθετεί σε ανταλλαγή πυροβολισμών με φόντο την χιονισμένη σοβιετική πρωτεύουσα της Μόσχας; Για το Tuscany όπου επιδίδεστε σε run 'n' gun shooting σε γραφικά ιταλικά σοκάκια; Για τα Oasis και Desert Eagle που είναι εμφανέστατα εμπνευσμένα από την ιστορική μάχη του Ελ Αλαμέϊν; Το Eagle Nest που παραπέμπει ολοφάνερα στην εξωχική κατοικία του Αδόλφου Χίτλερ στο Berghof; Γενικότερα, έχει γίνει πολύ καλή δουλειά στον σχεδιασμό των χαρτών.

Ως παραδοσιακός λάτρης του CoD, multiplayer, με θλίβει αφάνταστα η πορεία της σειράς τα τελευταία χρόνια. Αρχικά, θεωρώ ανεπίτρεπτο παιχνίδι CoD εν έτει 2021 να λειτουργεί με peer-to-peer συνδεσιμότητα αντί για dedicated servers, επιτρέποντας τον host να καταστρέφει το παιχνίδι των υπολοίπων. Έχοντας φορτωμένη οπτική ίνα είναι τραγικό να παίζω με high latency, packet loss και 200ms ping. Είναι τραγικό να βλέπω αντίπαλους παίκτες να κάνουν teleport και να διακτινίζονται στον χώρο, κάνοντας spray τους πάντες, μόνο και μόνο επειδή host-άρουν. Δηλαδή, τί πρέπει να γίνει; Να γίνονται κρόσια τα νεύρα μας σε καθημερινή βάση; Συμπεριλάβετε δε και το σύντομο TTK (υπάρχουν στιγμές όπου το core θυμίζει hardcore καθώς δύο-τρεις σφαίρες αρκούν για να σας ρίξουν) για να καταλάβετε τι εννοώ. Επίσης, το SBMM (skill-based match making) έχει κουράσει αφάνταστα. Παίζεις δύο-τρία ματς στην σειρά, κάνοντας τρελές “κέντες”, ξαφνικά το τοπίο αλλάζει εντελώς και βρίσκεσαι να αντιμετωπίζεις “τέρατα”. Δεν υπάρχει μια φυσιολογική ροή στο matchmaking, σε βάζει κυριολεκτικά με κάθε καρυδιάς-καρύδι. Ακόμα και το cross-play να απενεργοποιήσετε, για να αποφύγετε τυχόν PC χακέρια, σίγουρα θα πέσετε πάνω σε τυπάδες με κουμπωμένα χειριστήρια Scuf, ποντίκια και Cronus. Αυτά δυστυχώς είναι στην ημερησία διάταξη πλέον.

Showdown στο Oasis.

Όσο καλή δουλειά και αν κάνει η Sledgehammer (και η κάθε Sledgehammer), η ταυτότητα του παραδοσιακού CoD multiplayer έχει προ πολλού χαθεί. Παντού επικρατεί μια αναμπουμπούλα άνευ προηγουμένου. Πχ στον χάρτη Castle που παρουσιάζει μια πολύπλοκη αρχιτεκτονική, με έκταση, κλίμακα, με πολλά σημεία κάλυψης και με πολλές δυνατότητες flanking, όλη η βαβούρα περιορίζεται σε ένα υπερυψωμένο δωματιάκι. Τρέχεις, τρέχεις, τρέχεις, πουθενά ο κόσμος και με το που φτάσεις στο εν λόγω σημείο, επικρατεί το πανηγύρι των τρελών. Θέλετε να σταθούμε λιγάκι στα spawns; Καμία λογική, καμία βελτίωση. Επίσης, κάκιστη επιλογή η προσθήκη του ninja perk. Δεν ακούγονται που δεν ακούγονται βήματα, κοτσάρει και ο αλλος ninja και πρακτικά νιώθεις ότι κυνηγάς ή κινείσαι κυριολεκτικά στα τυφλά. Το dead silence στα field upgrades τους μάρανε.

Ας μιλήσουμε και λίγο για την ισορροπία ανάμεσα στα όπλα. Ενώ υπάρχει πληθώρα όπλων (assault riffles, submachine guns, καραμπίνες, μονόβολα, snipers κτλ), με πολλά εξ αυτών να είναι εξαιρετικά, οι περισσότεροι παίκτες επιλέγουν μόνο δύο, τα STG και MP40. “Σπασμένα” του κερατά! ΟΚ, κατανοώ ότι στην αρχή θα τα παίξουμε και εμείς να κάνουμε kills να γουστάρουμε αλλά μπήκες prestige 1-2-3, φτάνει, δοκίμασε και κάτι άλλο. Κούρασες. Έπειτα, αντιλαμβάνεσαι από το feedback και εσύ ρε Sledgehammer ότι τα συγκεκριμένα όπλα είναι unbalanced, overpowered, broken, nerf-αρε τα ρημάδια! Δεν προβαίνουν σε καμια διορθωτική κίνηση όμως. Ξέρετε γιατί; Δεν τους νοιάζει. Ο λόγος; Διότι όλη η προσοχή είναι στραμμένη στο Warzone, στον απόλυτο οδοστρωτήρα που έχει κάνει το multiplayer φτωχό συγγενή. To Warzone “μολύνει” αργά αλλά σταθερά τον τομέα που λέγεται παραδοσιακό multiplayer. Αυτή είναι η μια και μοναδική αλήθεια.

Το Zombies mode επιστρέφει με την ονομασία Der Anfang και παραδόξως αυτό διαθέτει dedicated servers (α ρε Activision ξύλο που θέλεις). Αντίθετα με ότι ίσχυε στα προηγούμενα CoD, εδώ ξεκινάτε από ένα κεντρικό hub στο οποίο περιλαμβάνονται όλες οι μηχανές για τα upgrades που ξεκλειδώνετε, ανοίγοντας σταδιακά τρεις πύλες που υπάρχουν σε αυτό, ολοκληρώνοντας έτσι μια σειρά από objectives. Σε γενικές γραμμές πρόκειται για μια λίγο-πολύ γνωστή και τυπική φόρμουλα zombies, όπου αποκρούετε ορδές νεκροζώντανων, συλλέγετε αντικείμενα, perks κτλ. Παρότι δεν είμαι φαν του συγκεκριμένου mode, αναγνωρίζω την δημοτικότητά του και πιστεύω ότι οι λάτρεις του θα το ευχαριστηθούν τρελά.

Fear the (Nazi) walking dead.

Ο τεχνικός τομέας του Vanguard χρωστάει τα μέγιστα στην επανάσταση που έφερε το ανυπέρβλητο Modern Warfare (2019). Η νέα μηχανή γραφικών (ξανά)κάνει παπάδες. Τόσο απλά. Αναπαράγει εντυπωσιακά γραφικά μοντέλα, φωτορεαλιστικά χαρακτηριστικά και καλοσχεδιασμένα facial animations. Τα εφέ της βροχής, τα particle effects των εκρήξεων, η απόδοση των πυροβολισμών, η λεπτομέρεια στις επιφάνειες και το σταθερό framerate απογειώνουν την εμπειρία. Από κοντά και η μετρονομική απόδοση του DualSense στο PS5, με τα adaptive triggers να μεταφέρουν την μάχη στα δάχτυλά σας. Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι καταλαβαίνετε το όπλο που ελέγχετε από την αντίδραση των σκανδαλών! Στο νευραλγικό κομμάτι του ήχου επίσης έχουμε να κάνουμε με προσεγμένη παραγωγή. Παίζοντας με τα ακουστικά Pulse της Sony, όλα τα ηχητικά εφέ αποπνέουν ρεαλισμό, όγκο και καθαρότητα. Η μουσική κινείται κι αυτή σε υψηλό επίπεδο, καθώς στα... decks είναι ο σπουδαίος Bear McReary (Walking Dead, Black Sails, God of War). Ο επιθετικός τόνος των έγχορδων μουσικών οργάνων και οι πομπώδεις οπερικές ενορχηστρώσεις συνθέτουν μια κολοσσιαία μουσικο-ηχητική δημιουργία. Όσο για το voice acting, οι ηθοποιοί προσπαθούν, αλλά όπως προανέφερα, το υλικό που έχουν στα χέρια τους κυμαίνεται στα όρια της φαρσοκωμωδίας.

Το Vanguard είναι ένα Call of Duty όπως το περιμέναμε. Εξάωρο campaign με μπόλικη δράση στα πρότυπα που μας έχει συνηθίσει η σειρά CoD, αλλά με αδύναμο σενάριο και αδιάφορους χαρακτήρες. Το multiplayer διαθέτει το γνώριμο run 'n' gun tempo, με καλά στοιχεία, αλλά και κακώς κείμενα που συνιστούν μεγάλα προβλήματα προς ώρας και ενδεχομένως αποθαρρύνουν την ενασχόληση εις βάθος. Αν είστε φαν των CoD, θα περάσετε ωραία με το Vanguard, αρκεί να το δείτε ως αυτό που πραγματικά είναι: ορεκτικό μέχρι να έρθει το κυρίως πιάτο, δηλαδή το Modern Warfare 2 το 2022. Auf wiedersehen!

Δράση και περιπέτεια που βρίσκεις μόνο σε CoDΕξαιρετικοί μηχανισμοί shootingTo gunsmith είναι ευχάριστος πονοκέφαλοςΠληθώρα χαρτών με αυθεντική ατμόσφαιρα Β' ΠαγκοσμίουΕκπληκτικά γραφικάΚορυφαίο soundtrackΚορεσμένη θεματολογίαCampaign που γρήγορα θα ξεχαστείΤο multiplayer εξελίσσεται σε συμπληρωματικό περιεχόμενο του WarzoneBroken όπλα που δεν αντιμετωπίζονται στις μάχεςTo SBMM προκαλεί τεράστιες ανισορροπίεςΗ απουσία dedicated servers έχει καταντήσει κακόγουστο αστείο πλέονΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS5, Xbox Series X/S, PS4, Xbox One, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:Sledgehammer GamesΕΚΔΟΣΗ:ActivisionΔΙΑΘΕΣΗ:Ave

Game20.gr, το Άσυλο των gamers