Call of Duty Modern Warfare 2 review

Το 2019 η υπο-σειρά Modern Warfare της σειράς Call of Duty έκανε μια νέα αρχή που αποδείχθηκε άκρως επιτυχημένη. Τρία χρόνια μετά, το Modern Warfare 2 φιλοδοξεί να ακολουθήσει τα βήματα του προκατόχου του, αλλά και να αποδειχθεί αντάξιο του ονόματος που κουβαλάει καθώς το αρχικό Modern Warfare 2 (2009) κατέχει ξεχωριστή θέση στην ιστορία των FPS.

Η ιστορία του Modern Warfare 2 ξεκινά

μετά τα γεγονότα του προηγούμενου παιχνιδιού. Η ομάδα Task Force 141 με αρχηγό τον Captain Price και μέλη τους Gaz, Soap, Ghost, έχει εξαπολύσει ανθρωποκυνηγό για τον εντοπισμό ενός Ιρανού τρομοκράτη ο οποίος έχοντας νωρίτερα αποκτήσει με μυστηριώδη τρόπο τρεις αμερικάνικους πυραύλους, ακολούθως τους «φυγαδεύει» στο Μεξικό με την βοήθεια του καρτέλ Las Almas με σκοπό να χτυπήσει τις ΗΠΑ. Πέραν των προαναφερθέντων πρωταγωνιστών, στην πορεία γνωρίζετε νέα πρόσωπα όπως τον επικεφαλής των ειδικών δυνάμεων του Μεξικό, Alejandro Vargas, αλλά και γνώριμες περσόνες όπως η πράκτορας της CIA, Laswell, ο στρατηγός Shepherd και άλλοι.

Το campaign, μέσα από 17 αποστολές και έξι-επτά ώρες, προσφέρει όλες τις απαραίτητες ενέσεις αδρεναλίνης. Κινηματογραφική δράση, καταιγιστικό πιστολίδι, stealth/tactical προσεγγίσεις τύπου Clean House από το Modern Warfare (2019), δράση με οχήματα κτλ. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει σε μια αποστολή που στηρίζεται έντονα στο survival στοιχείο, καθώς καλείστε να επιβιώσετε άοπλος ενάντια σε πάνοπλους εχθρούς, συλλέγοντας προμήθειες προκειμένου να φτιάξετε αυτοσχέδια gadgets. Άλλοτε το παιχνίδι θυμίζει κατασκοπικό θρίλερ, αλλά και… Hitman πρώτου προσώπου. Να σημειωθεί επίσης ότι υπάρχουν πέντε επίπεδα δυσκολίας. Κάνοντας μια συνολική αποτίμηση του campaign, υπάρχουν και αρκετά κακώς κείμενα. Θεματολογικά, το παιχνίδι δανείζεται στοιχεία από ταινίες/σειρές όπως Traffic, Sicario και Narcos, αλλά εν τέλει κάνει μια τρύπα στο νερό. Είναι εξαιρετικά δύσκολο για ένα videogame να συνδυάσει στον πυρήνα του τον αιματηρό αντίκτυπο που έχει η δράση ενός καρτελ ναρκωτικών σε μια σύγχρονη κοινωνία ανθρώπων, με το ωμό αίσθημα της απώλειας που φέρουν οι καταστροφικές συνέπειες του πολέμου. Κατ’ εμέ, θα έπρεπε να επικεντρωθεί σε ένα από τα δυο θεματικά στοιχεία αφήγησης και όχι στο «πάντρεμά» τους.

Συνεχίζοντας με τα σεναριακά αρνητικά του campaign, η περιορισμένη συμμετοχή του Captain Price βγάζει μάτι. Κατανοώ ότι έπρεπε να δωθεί χώρος και χρόνος στους νεοφερμένους Ghost, Vargas, Soap, αλλά Modern Warfare σημαίνει Price. Οι υπόλοιποι έπονται. Αναφορικά με το σενάριο, κυλά προβλέψιμα και κατακλύζεται από κλισέ καταστάσεις που οδηγούν σε αναμενόμενες ανατροπές. Επίσης, το πιο σημαντικό μειονέκτημα του campaign είναι ότι δεν αποτυπώνει ρεαλιστικά την ωμότητα των γεγονότων. Δεν διαθέτει μια αποστολή εφάμιλλη ή παραπλήσια έστω της αποστολής No Russian του Modern Warfare (2009) για να «σφίξουν τα γάλατα» και να προκαλέσει έναν κόμπο στο στομάχι. Δεν μεταδίδεται πειστικά η σύσταση και οι οργανωτικές δομές ενός καρτελ ναρκωτικών. Ολα αποδίδονται επιφανειακά. Ακόμα και οι χαρακτήρες, οι διάλογοι, βγάζουν κάτι το πρόχειρο και το βεβιασμένο. Η σειρά Modern Warfare αγαπήθηκε για όλα τα προαναφερθέντα και όχι μόνο για την αστείρευτη δράση που προσφέρει. Δίχως να ισχυρίζομαι ότι πέρασα άσχημα, περίμενα και ήλπιζα σε περισσότερα. Θεωρώ ότι το campaign του Modern Warfare (2019) είναι απείρως ανώτερο και ειλικρινές με βάση αυτό που επέλεξε να αφηγηθεί.

Περνώντας στα του gameplay, δεν υπάρχουν σημαντικές ή αξιοσημείωτες προσθήκες και αλλαγές. Ακολουθείτε ένα προκαθορισμένο μονοπάτι, χρησιμοποιώντας σαν μέσα προσανατολισμού μια πυξίδα που βρίσκεται στην πάνω πλευρά της οθόνης και τα objective markers. Υπάρχουν στιγμές όπου επιτίθεστε σε εχθρούς αιφνιδιάζοντάς τους με χειροβομβίδες (semtex, flashbangs κτλ), επιδίδεστε σε στατικό shooting με την βοήθεια της κάλυψης που παρέχει η δυνατότητα lean, snipe-άρετε κινούμενους στόχους έχοντας κατά νού το bulletdrop, ενώ για τους λάτρεις του stealth υπάρχουν και takedowns. Επίσης να επισημάνω και το υδάτινο στοιχείο που παίζει το ρόλο του σε μερικές αποστολές, καθώς κολυμπάτε κάτω από τα βλέμματα των εχθρών, κάτι που σας επιτρέπει να κινείστε πιο ελεύθερα στον χώρο, αρκεί βέβαια να παίρνετε καμιά ανάσα πού και πού. Αξίζει να αναφέρω επίσης την απροσδόκητα καλογραμμένη νοημοσύνη των εχθρών, καθώς ο συγκεκριμένος τομέας αποτελεί χρόνια πηγή παραπόνων από μέρους μου. Παίζοντας σε υψηλό βαθμό δυσκολίας, νιώθετε διαρκώς ευάλωτος και στην δεύτερη-τρίτη σφαίρα πέφτετε νεκρός. Οι εχθροί δεν είναι στατικοί, αλλάζουν κάλυψη, εφορμούν κατά πάνω σας όταν σας στριμώχνουν, ενώ στις αποστολές με stealth σας αντιλαμβάνονται εύκολα. Τέλος, στο PS5 το Dualsense κλέβει την παράσταση με τις δονήσεις και τις σκανδάλες του να αντιδρούν αναλόγως την περίσταση.

Ας περάσουμε στο multiplayer που συνιστά και τον βασικό λόγο αγοράς του παιχνιδιού. Θα ξεκινήσω «ανάποδα», επίλεγοντας να αναφερθώ στο κάκιστο user interface που παρουσιάζει το online. Τέτοιο μπέρδεμα με μενού, υπο-μενού, εικονίδια, κατηγορίες κτλ, δεν έχω ξανασυναντήσει σε CoD. Στην αρχή δε για να στείλετε game invite σας βγαίνει η πίστη ανάποδα! Υπερβολικά δύχρηστο και πολύπλοκο χωρίς να συντρέχει σοβαρός λόγος. Δεν παίζουμε δα και κανά MMORPG. Από εκεί και πέρα, το multiplayer είναι ιδιαιτέρως πλούσιο σε περιοχόμενο, με modes που καλύπτουν όλα τα γούστα. Υπάρχουν δύο αντιμαχόμενες μισθοφορικές «φατρίες», κάθε μία με διαφορετικούς operators προς επιλογή (συμπεριλαμβανομένης και μιας Ελληνίδας), όπως στο Modern Warfare (2019). Ξέχωρα των γνώριμων Team Deathmatch, Kill Confirmed, Domination, Search and Destroy κτλ που παραδοσιακά προτιμά η κοινότητα, δυο αξιοσημείωτες προσθήκες είναι τα Knockout και Prisoner Rescue. Στο πρώτο, κύριος στόχος σας είναι συλλογή ενός σάκου με χρήματα, ενώ στο δεύτερο η διάσωση/προστασία ενός κρατούμενου. Για μεγαλύτερης κλίμακας μάχες (και με οχήματα) υπάρχουν το Ground War, ουσιαστικά ένα Domination 32v32, και το Invasion, το οποίο πρακτικά είναι ένα πελώριο Team Deathmatch 20v20 με προσθήκη bots. Οι χάρτες των δύο αυτών modes είναι τοποθετημένοι σε περιοχές του μεγάλου χάρτη του Warzone 2.

Το συνεργατικό Spec Ops επίσης επιστρέφει και μάλιστα εξαιρετικά καλοδουλεμένο συγκριτικά με το παρελθόν. Εσείς και ένας συμπαίκτης σας, ο καθένας με τον δικό του ρόλο σύμφωνα με τον εξοπλισμό και τα perks που επιλέγετε, καλείστε να ολοκληρώσετε διάφορες αποστολές όπως άμυνα ενάντια σε εχθρούς που επιτίθενται κατά κύματα και αφοπλισμός πυραύλων που βρίσκονται διάσπαρτοι στον χάρτη. Ολοκληρώνοντας τις αποστολές, ανταμοίβεστε με αστέρια των οποίων ο μετρητής συμβολίζει τον βαθμό επιτυχίας σας, αναβαθμίσεις εξοπλισμού, operators και διάφορα μικρότερα καλούδια όπως calling cards, emblems κτλ.

Το πιστολίδι είναι δίχως αμφιβολία ο απόλυτος πρωταγωνιστής του παιχνιδιού. Οι μηχανισμοί shooting παραμένουν το ίδιο εθιστικοί και πληθωρικοί, με το κάθε όπλο να έχει διαφορετική συμπεριφορά, όγκο και στιβαρότητα. Το παιχνίδι κατορθώνει με έναν σχεδόν μαγικό τρόπο να μεταδίδει ρεαλιστικά στα χέρια (ειδικά στο PS5 με το Dualsense) και στην οθόνη σας το όπλο που χρησιμοποιείτε. Πχ αντιλαμβάνεστε το διαφορετικό fire rate ενός όπλου σε σχέση με κάποιο άλλο, το ADS κράτημα ενός assault riffle, το «κλώτσημα» ενός μονόβολου και τον κραδασμό ενός sniper riffle κατά την ριπή. To TTK (time to kill) είναι ένα τσακ μεγαλύτερο από το αυτό του Modern Warfare (2019), χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν πέφτετε εύκολα, ιδίως αν σας κάτσει κανά μυστήριο lobby με «δαίμονες» απέναντι.

Ο ρυθμός του gunplay είναι ταχύτερος, τεστάροντας έντονα τα αντανακλαστικά των παικτών. Σε αυτό συμβάλλουν ουσιαστικά κάποια έξυπνα τρικ που χρησιμοποιεί το παιχνίδι. Η κίνηση του χαρακτήρα είναι σαφέστατα πιο γρήγορη, με νέες προσθήκες όπως το dolphin dive και η δυνατότητα να κρατιέστε από περβάζια και ταυτόχρονα να χρησιμοποιείτε το πιστόλι σας. Σίγουρα θυμάστε το τρισάθλιο (στα όρια του ελεεινού) «καμπέρωμα» που επικρατούσε στο Modern Warfare (2019): δωμάτιο, γωνία, claymores, double barrel 725, spawn camping κτλ. Αν πετυχαίναμε αντίπαλο με την συγκεκριμένη μεθοδολογία, ανεβάζαμε 18 πίεση στο λεπτό και λογικό. Ευτυχώς εδώ δεν συνεχίζεται το ίδιο βιολί. Πρακτικά, δεν γίνεται παίκτης να «καβαλήσει» εύκολα το respawn κάνοντας trap. Τουλάχιστον, όχι στον βαθμό που γινόταν, αφού οι αντίπαλοι επανεμφανίζονται τριγύρω του και όχι από ένα συγκεκριμένο σημείο. Επίσης, υπάρχει μια νέα βόμβα διάτρησης (drill) η οποία προσκρούει σε τοίχο ανατινάζοντας το πίσω μέρος της επιφάνειας, εξουδετερώνοντας έτσι τον camper που καραδοκεί σε παράθυρο ή δωμάτιο. Κατά βάση, το παιχνίδι μοιάζει να είναι δομημένο για snipers και assault riffles. Τα SMG έχουν περιορισμενο βεληνεκές που δεν επιτρέπει εύκολα longshots, αν και παραμένουν ελκυστικά.

Οι χάρτες του multiplayer συνιστούν τις PvP αρένες στις οποίες συγκρούεστε με αντίπαλους παίκτες. Διψήφιοι στον αριθμό, παρουσιάζουν σεβαστή ποικιλία θεματικών περιβαλλόντων, συνηθισμένων όπως ένα κατεστραμμένο αραβικό χωριό, αλλά και πρωτότυπων όπως ένας σταθμός διοδίων στα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό όπου στο κέντρο τα εγκαταλελειμμένα οχήματα αποτελούν εκρηκτικές παγίδες για τους παίκτες. Κατά κύριο λόγο, έχουμε να κάνουμε εκ νέου με το γνώριμο σχεδιαστικό μοτίβο που χαρακτηρίζει το multiplayer των CoD. Μικρομεσαίοι σε έκταση χάρτες, δομή τριών λωρίδων στις περισσότερες περιπτώσεις, παράθυρα για στατικό shooting, κλειστοί διάδρομοι και δωμάτια που συνιστούν ζώνες πυρός κτλ. Γενικότερα, η ποσότητα και η ποικιλία των χαρτών έχουν θετικό πρόσημο.

Τα χρόνια όμως πέρασαν και αυτό φαίνεται στον τρόπο που παίζεται πλέον το παιχνίδι. Σε κάθε χάρτη υπάρχει ένα άτυπο hot zone όπου πλακώνονται όλοι, παίζοντας άναρχο ξύλο, ισοπεδώνοντας την ροή της μάχης. Δεν υπάρχει πλέον δυνατότητα πλαγιοκόπησης (flanking). Γι αυτό το χάλι, μερίδιο ευθύνης έχουν οι youtubers τους οποίους ακολουθεί σχεδόν τυφλά πλέον ο μέσος CoD-ας σήμερα (μιμούμενος τις πρακτικές τους), αλλά και παιχνίδια διαφορετικής λογικής (πχ battle royale, Destiny) που έχουν επηρεάσει τη φιλοσοφία του CoD multiplayer. Μεταξύ άλλων, πολλοί παίκτες χρησιμοποιούν elite χειριστήρια που ευνοούν τα jumpshots/dropshots και γκαντζετάκια τύπου Cronus που αλλοιώνουν την εμπειρία, ιδίως εις βάρος παικτών που εξακολουθούν να παίζουν επί ίσοις όροις. Δυστυχώς έτσι έχουν τα πράγματα. Επίσης το SBMM (skill based matchmaking), ο κώδικας που «ψάχνει» για αντιπάλους με βάση με τις in-game επιδόσεις σας (K/D, score per minute κτλ) δίχως να υπολογίζει την ταχύτητα σύνδεσης του καθενός, κάνει πάλι τα δικά του! Σας θέτει αντιμέτωπο με κάθε καρυδιάς καρύδι, ακόμα και αν απενεργοποιήσετε το cross-play. Τουτέστιν, μπορεί να κάνετε κάποια εξαιρετικά ματς με πολλά kills και ξαφνικά να έρθετε αντιμέτωπος με παίκτες που κυριολεκτικά δεν τους βλέπετε, κάνοντας σας να νομίζετε ότι είστε περιορισμένων ικανοτήτων! ΟΚ, σαφέστατα και υπάρχουν καλύτεροι παίκτες εκεί έξω αλλά είναι εμφανές το boost που δίνει η συνδεσιμότητα.

Το Gunsmith επιστρέφει σημαντικά τροποποιημένο, κυρίως ως προς τον τρόπο που ξεκλειδώνετε όπλα και εξαρτήματα. Το create-a-class απαρτίζεται από perks με μερικά εξ αυτών να ενεργοποιούνται κατά την διάρκεια του ματς, lethal/tactical εξοπλισμό, killstreaks, field upgrades (dead silence, trophy system, ammunition box κτλ) και φυσικά τα δυο όπλα σας τα οποία επεξεργάζεστε ποικιλοτρόπως. Αρχικά, το κάθε όπλο διαθέτει τα δικά του χαρακτηριστικά (damage, recoil, stability κτλ) και πολλαπλές θέσεις παραμετροποίησης (διόπτρες, γεμιστήρες, κάνες, κοντάκια κτλ) από τις οποίες μπορείτε να χρησιμοποιείτε πέντε. Τα εξαρτήματα είναι κυριολεκτικά δεκάδες ανά κατηγορία, επιτρέποντάς σας έτσι να σχεδιάσετε κάθε πιθανή εκδοχή του όπλου σας. Αναφορικά με το οπλοστάσιο, αυτό είναι πραγματικά πολυποίκιλο καθώς απαρτίζεται από assault rifles, submachine guns, light machine guns, sniper riffles, battle riffles, καραμπίνες και melee όπλα (ασπίδα, μαχαίρι). Ένα νέο χαρακτηριστικό εδώ είναι οι αλυσίδες των όπλων. Στην φαρέτρα που ξεδιπλώνεται σταδιακά μπροστά σας δεν αποκτάτε όπλα μόνο μέσω αύξησης level. Παίζοντας με ένα όπλο και αυξάνοντας το level, ξεκλειδώνετε υπο-κατηγορίες του. Πχ ένα μονόβολο ξεκλειδώνει το submachine gun μοντέλο του. Το ίδιο ισχύει και με τα attachments καθώς υπάρχουν μοναδικά εξαρτήματα που αποκτώνται με την χρήση συγκεκριμένων όπλων. Ουσιαστικά, αυτή η νέα μορφή του gunsmith σας βάζει σε μια διαδικασία να δοκιμάσετε όλα τα όπλα. Προσωπικά αυτό μέχρι ένα βαθμό με βρίσκει σύμφωνο, αν και αδυνατώ να παίζω στατικά, σημαδεύοντας ευθείες με μονόβολα και τρίβολα.

Η αναβαθμισμένη μηχανή γραφικών του παιχνιδιού κάνει εκπληκτική δουλειά και σε σημεία ρίχνει σαγόνια. Λεπτομερής σχεδιασμός χαρακτήρων και όπλων, καλοδουλεμένα animation πάσης φύσης (πχ κίνηση, πρόσωπα, αλλά και κυματισμός νερού, βλάστησης), εντυπωσιακά εφέ πυροβολισμών/εκρήξεων, έντονοι ογκομετρικοί φωτισμοί, ωραία επίπεδα. Ο ήχος επίσης κυμαίνεται σε υψηλά επίπεδα, με τους ήχους οχημάτων, πυροβολισμών, εκρήξεων κτλ να σφύζουν από ρεαλισμό. Το soundtrack επιμελείται για πολλοστή φορά η σπουδαία Sarah Shachner – δεν απογοητεύει, ούτε όμως είναι κάτι το εκπληκτικό. Τέλος, οι ηθοποιοί που ενσαρκώνουν τους χαρακτήρες κάνουν εξαιρετική δουλειά, η οποία όμως επισκιάζεται από την αδύναμη ιστορία και τους ρηχούς διαλόγους.

Με μπλοκμπαστερική περιπέτεια ΑΑΑ προδιαγραφών, εθιστικό πιστολίδι, πλούσιο multiplayer, πληθώρα παραμετροποιήσεων στα όπλα και ασυναγώνιστο τεχνικό τομέα, το Call of Duty: Modern Warfare 2 κάνει σωστά τα περισσότερα από αυτά που πρέπει. Αν είστε πιστός φαν του CoD, θα το λατρέψετε. Ακόμα και αν δεν είστε, όμως, θα βρείτε ένα καταιγιστικό online FPS στο οποίο μπορείτε να «επενδύσετε» άφοβα. Heads up lads!

Μπλοκμπαστερική δράση Call of DutyΕθιστικό και συνεπές shootingΠλούσιο multiplayerΤο νέο GunsmithΚορυφαία γραφικάΕξαιρετικά ηχητικά εφέΑδύναμη ιστορίαΠροβληματικό user interfaceΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS5, Xbox Series X/S, PS4, Xbox One, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:Infinity WardΕΚΔΟΣΗ:ActivisionΔΙΑΘΕΣΗ:Ave

Game20.gr, το Άσυλο των gamers