BloodRayne Betrayal Review

Απο πότε τα βαμπίρ άρχισαν να είναι αντικείμενα πόθου και ερωτισμού; Οι λυκάνθρωποι ποτέ δεν ήταν σέξι, ότι και να λένε οι furries, ούτε οι μούμιες έχουν τόση απήχηση, εκτός αν έχω παρερμηνεύσει τρομερά τον όρο Μ.Ι.L.F. Δεν είναι καν πρόσφατο το φαινόμενο. Μπορεί να έχει μια έξαρση τον τελευταίο καιρό, αφού τα βαμπίρ εμφανίζονται πλέον σε teen romance σειρές/ταινίες και ούτε για δείγμα σε έργα τρόμου, αλλά ακόμα και από τις μέρες του Bela Lugosi, του κλασικού Δράκουλα, υπήρχε το ερωτικό στοιχείο με την αποπλάνηση της Μίνας και της Λούσι και φυσικά τις τρεις νύφες του Δράκουλα… Μάλλον το υπεραναλύω με κίνδυνο να ξεφύγω από τα πλαίσια του review, αλλά βλέπετε, παίζοντας το Bloodrayne Betrayal έπιασα τον εαυτό μου πολλές φορές να αφαιρείται, οι αιματηρές μάχες και ο μονότονος πανικός της οθόνης να γίνεται απόμακρος, και άρχιζα να σκέφτομαι τέτοια πράγματα…Η Rayne είναι ένα Dhampir κυνηγός βρικολάκων, φτάνει έξω απο ένα υπόγειο κάστρο μαζί με κάτι στρατιώτες οι οποίοι δεν κάνουν και πολλά, και έτσι ξεκινάει το Bloodrayne Betrayal. Απο πλοκή δεν υπάρχει πολλή παραπάνω – η Rayne σαν θηλυκός Schwarzenegger μιλάει μόνο με κοφτές ατάκες της μιας σειράς, οι οποίες ή εκφράζουν αυτή την τσαντίλα που έχουν σχεδόν όλες η ηρωίδες όταν θέλουν να δείξουν ότι είναι σκληρές, είτε απλά είναι ένα “έξυπνο” αστείο για αυτά που συμβαίνουν. Διάλογος άλλος δεν υπάρχει, λίγο συζητάν δυο στρατιώτες για το πόσο δεν εμπιστεύονται τη Rayne, λίγο κάνα αφεντικό προς το τέλος του παιχνιδιού, αυτά. Αυτό το υπερβολικά χαλαρό σενάριο όμως δουλεύει μια χαρά στα πλαίσια του παιχνιδιού. Δεν πιστεύω πως χρειάζονται περίπλοκες ιστορίες, το πολύ πολύ μια δικαιολογία για να βρεθεί ο ήρωας/ηρωίδα στο μέρος όπου αρχίζει η δράση και απο εκεί οφείλει το gameplay να αναλάβει να τραβήξει τον παίχτη μέχρι το τέλος.Στην αρχή μου φάνηκε πως το BloodRayne Betrayal πάει να ακολουθήσει την συνταγή των παλιών Castlevania. Από το απλοϊκό σκηνικό ένας εναντίον όλων, ένας ολόκληρος στρατός απο τέρατα σε ένα κάστρο, την παρουσία βαμπίρ (ναι, δεν είναι τόσο καθοριστικό αλλά συμπληρώνει την εικόνα) μέχρι και τη μουσική. Το κομμάτι ειδικά που ακούγεται στην πρώτη πίστα είναι κάτι που άνετα θα μπορούσε να συνοδεύει τις περιπέτειες κάποιου κυρίου Belmont. Δυστυχώς οι προσδοκίες αυτές δεν εκπληρώνονται. Πολύ σύντομα το παιχνίδι ξεκαθαρίζει ότι πιο πολύ θέλει να είναι ένα beat-em-up με στοιχεία platforming παρά κάτι που να θυμίζει Metroidvania. Η ασυμφωνία της αρχικής εικόνας που δημιουργεί με αυτό που τελικά είναι, έχει σαν αποτέλεσμα ένα άβολο ξεκίνημα για το BloodRayne Betrayal.Ακου τη δίψα σου. Δοκίμασε το νέο Αίμα Light.Το απογοητευτικό είναι ότι ακόμα και αυτό το υβρίδιο beat-em-up/platforming δεν το κάνει καλά. Ο χειρισμός σε ένα τέτοιο παιχνίδι είναι ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο που κρίνει αν η εμπειρία είναι ευχάριστη ή όχι. Οι μάχες είναι μονότονες. Η Rayne έχει ένα αρκετά μεγάλο εύρος κινήσεων, πολεμάει με πιστόλι και σπαθί (αργότερα με ένα κανόνι laser), μπορεί να αναπληρώσει ενέργεια πίνοντας το αί