Batman: Arkham Origins Review

Αν μας έλεγε κανείς πριν μερικά χρόνια πως θα έβγαινε ένα open world παιχνίδι Batman, με πολύ ενδιαφέρον σενάριο και μερικούς καταπληκτικούς μηχανισμούς, αλλά εμείς δε θα είχαμε τρομερή καούρα να ασχοληθούμε μαζί του, τότε, είμαι σίγουρος, πως θα τον κοιτούσαμε κάπως λοξά. Έλα μου όμως που ακριβώς αυτή είναι η περίπτωση του Batman: Arkham Origins, του τρίτου κατά σειρά παιχνιδιού Arkham, το

οποίο όμως δεν δημιουργήθηκε από τη Rocksteady, αλλά από τη Warner Montreal. Μετά από λίγες ώρες ενασχόλησης με το παιχνίδι, αρχίζουν να γίνονται σαφείς οι εντολές που πήρε η ομάδα ανάπτυξης από τη μαμά Warner: “πάρτε το Arkham City και φτιάξτε ακόμα ένα, με διαφορετικό σενάριο”.

Τί σενάριο όμως! Το Origins, παρότι είναι prequel και παρόλη την έλλειψη τόλμης που τρανταχτά επιδεικνύει σε κάθε τομέα, καταφέρνει να έχει πολύ καλύτερο σενάριο και από τους δύο προηγούμενους τίτλους. Είναι παραμονή Χριστουγέννων και ο Batman μαθαίνει πως ο Roman Sionis, γνωστός στον υπόκοσμο του Gotham ως Black Mask, επικυρήσσει τον σκοτεινό ιππότη για 50 εκατομμύρια δολλάρια. Ο Sionis έχει αναθέσει τη δουλειά σε οκτώ δολοφόνους (συμπεριλαμβανομένου και του γνωστού και μη εξαιρετέου Bane) που κάνουν τα πάντα για τα χρήματα, αγνοώντας όποια παράπλευρη απώλεια. Και ενώ όλα βαίνουν καλώς και ο Batman σιγά σιγά φαίνεται να λύνει το μίτο της Αριάδνης, ξαφνικά μπροστά του εμφανίζεται ένας νέος, διεστραμμένος κακός, για τον οποίο κανείς δε γνωρίζει τίποτα: ο Joker. Ναι, άλλο ένα παιχνίδι Arkham που βασίζεται στον Joker για το σενάριό του.

Αλλά πιστέψτε με όταν σας λέω πως αυτός είναι ο καλύτερος Joker της σειράς. Καλογραμμένος, με φοβερά εντυπωσιακή (και εντελώς απρόσμενη) είσοδο και με ένα σχέδιο που του ταιριάζει πολύ περισσότερο απ' ότι η εμμονή με το Titan στους προηγούμενους τίτλους. Πέραν όμως του Joker, το Origins τα καταφέρνει άψογα και με τους άλλους χαρακτήρες, και κυρίως στο πόσο ομαλά μπαίνουν στη ροή της ιστορίας. Ίσως το γεγονός ότι δεν υπάρχουν μεγάλα ονόματα βεληνεκούς Ra's al Ghul και Mr Freeze γενικά να βοηθάει, αλλά κάθε δολοφόνος έχει όση ώρα “στη σκηνή” χρειάζεται. Πρέπει να σημειώσω επίσης πως το Origins εξιστορεί παράλληλα το πώς ο Batman και ο Gordon γίνονται φιλαράκια, σας συστήνει σε μία νεαρή Barbara Gordon (προτού γίνει καν Batgirl) και τέλος, ο ρόλος του Alfred αναβαθμίζεται, καθώς η συμβολή του στην περιπέτεια του Batman είναι πιο κρίσιμη από ποτέ.

Batman = ξύλο. Τί άλλο;

Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έγραφα “τα καλά στοιχεία όμως σταματούν εδώ”, αλλά δε μπορώ να το κάνω. Η κληρονομιά που έχει αφήσει πίσω του το Arkham City είναι υπερβολικά ποιοτική και στιβαρή για να καταδικάσω έτσι απλά την απόφαση της Warner να μην αλλάξει πολλά πράγματα από τον υπέροχο τίτλο της Rocksteady. Με απλά λόγια, το Arkham Origins είναι μία εκδοχή του Arkham City σε ένα μεγαλύτερο Gotham. Ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει στην ουσία και τα περισσότερα (όπως τα gadgets του Batman) απλά έχουν διαφορετικό όνομα. Ας ξεκινήσω από εκεί, από τα gadgets. Παρόλο που υποτίθεται πως στο Origins ο Batman δεν είναι τόσο έμπειρος όσο αργότερα, τυγχάνει να έχει όλες εκείνες τις συσκευές που έχει και στο City! Τι grapnel boost, τι σπέσιαλ Batarangs, όλα τα εργαλεία είναι εδώ, τα περισσότερα χωρίς καμία εξήγηση για το πώς ο ήρωας καταφέρνει να τα έχει. Σα να μην έφτανε αυτό, το παιχνίδι δεν μπαίνει καν στον κόπο να δώσει σε κάθε συσκευή μία πιο ευφάνταστη χρήση. Όπως τα χρησιμοποιούσατε παλιότερα, έτσι τα χρησιμοποιείτε και τώρα.

Ο χάρτης τούτη τη φορά είναι σαφώς μεγαλύτερος, αλλά δεν έχει κάποια σημαντικά μεγαλύτερη ποικιλία, ούτε στα challenges, αλλά ούτε και στην αρχιτεκτονική του. Το Gotham παραμένει μια πόλη-φάντασμα, στους δρόμους της οποίας κυκλοφορούν μόνο φρικιά, με τους νομοταγείς πολίτες να βρίσκονται κλειδωμένοι στα σπίτια τους. Λόγο ύπαρξης στο χάρτη αυτό δίνουν ένα σωρό δευτερεύουσες αποστολές, όπως οι κλασικοί γρίφοι του Riddler ή κάποια άλλα στοιχεία που πρέπει να ανακαλύψει ο Batman, με τα πιο ενδιαφέροντα να είναι αυτά που αφήνουν ο Anarky και η Shiva. Η αλήθεια είναι πως το παιχνίδι φοβάται ελαφρώς να χρησιμοποιήσει πιο ευφάνταστα στοιχεία από το μύθο του Batman (όπως έκανε το City με τον Azrael), οπότε περιορίζεστε σε πολύ τυπικά objectives.ε Το ευτύχημα είναι πως αυτά ξεκλειδώνονται σταδιακά καθόλη τη διάρκεια του κυρίως σεναρίου. Με άλλα λόγια, πάντα θα έχετε κάτι έξτρα να κάνετε στο Origins.

Το οποίο κυρίως σενάριο είναι αρκετά μεγάλο, με διάρκεια κάπου στις 10-11 ώρες. Ο απογοητευτικός συντηρητισμός του παιχνιδιού δηλώνει παρών και εδώ, με τις αποστολές που πρέπει να εκτελέσει ο Batman να περιορίζονται στο “πήγαινε εκεί, κάνε αυτό”. Η διαδικασία έχει ως εξής: ανακαλύπτετε το κτίριο που σας ενδιαφέρει, προσπαθείτε να μπείτε μέσα σε αυτό χωρίς να σας πάρουν είδηση οι φρουροί ή τα φρικιά, και αφού τα καταφέρετε, σέρνεστε σε αεραγωγούς ή πηδάτε από πλατφόρμα σε πλατφόρμα μέχρι να βρείτε το σημείο του ενδιαφέροντος, το οποίο, συχνά-πυκνά, συνοδεύεται και από μία μάχη με αφεντικό. Ναι μεν η πλοκή του παιχνιδιού είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες, αλλά η εμμονή του στην ίδια συνταγή (την οποία δε θέλησε ποτέ να αλλάξει ούτε η Rocksteady στους προηγούμενους τίτλους) κουράζει από πολύ νωρίς.

Οι προβολές του Anarky είναι πολύ ενδιαφέρουσες.

Υπάρχουν όμως και μερικά πιο θετικά στοιχεία. Πρώτο και καλύτερο είναι η ικανότητα που έχει ο Batman να το παίζει Sherlock Holmes και με τη βοήθεια του Batcomputer να αναπαριστά ορισμένα εγκλήματα βήμα-βήμα μέσω ολογραμμάτων. Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να βλέπετε πόσων μοιρών γκελ έκανε η σφαίρα του Deadshot και μέσω μίας νοητής γραμμής να ανακαλύπτετε την τοποθεσία όπου εκπυρσοκρότησε το όπλο του, αλλά η όλη διαδικασία παραείναι αυτοματοποιημένη για να μπορέσει να δώσει την αίσθηση της “ανακάλυψης” που δίνουν τα adventure παιχνίδια. Ίσως αν υπήρχε η επιλογή να σβήσουν τα hints στα ολογράμματα να μιλούσαμε για έναν πιθανό κράχτη του παιχνιδιού, αλλά τώρα είναι απλά ένα νέο και πολλά υποσχόμενο στοιχείο.

Άλλο δυνατό στοιχείο του παιχνιδιού είναι οι μάχες με τα αφεντικά. Ξεχάστε τον τουμπανιασμένο Joker και την εκνευριστική Poison Ivy. Τώρα κάθε κακός έχει τη μάχη που του αρμόζει (Electrocutioner, σου κλείνω το μάτι) και αυτές είναι, ως επί το πλείστον, από τις καλύτερες της σειράς. Αρχής γενομένης με τον Deathstroke, που έχει μια εξαιρετικά χορογραφημένη μονομαχία με τον Batman, οι μάχες με τα αφεντικά μόνο καλύτερες γίνονται στη διάρκεια του παιχνιδιού. Ο Batman φτάνει πραγματικά στα όρια της αντοχής του και πρέπει να χρησιμοποιήσει όλο το φάσμα των gadgets και της εφευρετικότητάς του για να καταφέρει να νικήσει τους μανιακούς δολοφόνους.

Και φυσικά, ας μην ξεχνάμε το στοιχείο για το οποίο λατρεύουμε τα παιχνίδια Arkham, το ασυναγώνιστο ρευστό σύστημα μάχης. Ξύλο, ξύλο και πάλι ξύλο. Ο Batman δίνει ρέστα σε αυτό, και όσο και αν η όλη ιδέα του freeflow παραμένει ουσιαστικά ανέγγιχτη από τα προηγούμενα παιχνίδια, δεν παύει να είναι το πιο απολαυστικό ξύλο που έχετε μοιράσει σε παιχνίδι δράσης. Καταπληκτικό animation, μπόλικα combo (τα οποία όμως πρέπει να ξεκλειδωθούν για να γίνουν διαθέσιμα) και εχθροί που αυτή τη φορά απαιτούν καλύτερο timing στα counter χτυπήματα. Γενικά στο Origins πρέπει να είστε πιο προσεκτικοί όσον αφορά το πότε πρέπει να πατήσετε το πλήκτρο του counter, καθώς το όλο σύστημα έχει γίνει πολύ πιο αυστηρό. Όχι όμως και τρομερά δύσκολο, αφού μετά από ένα σημείο, ένα πολύ συγκεκριμένο upgrade στον εξοπλισμό του Batman τον κάνει υπερβολικά δυνατό.

Τα γνωστά και αγαπημένα predator rooms υπάρχουν και στο Origins.

Γενικά, το παιχνίδι πάσχει ελαφρώς όσον αφορά τις αναβαθμίσεις. Από τη μία, δίνει υπερβολικά πολλά gadgets από την αρχή στον Batman, το σύστημα αναβάθμισής τους όμως δεν προσφέρει κάτι πραγματικά ουσιαστικό, απλά σας κάνει τη ζωή λιγάκι πιο εύκολη. Από την άλλη, το μονοπάτι ενίσχυσης της Batsuit είναι υπερβολικά γραμμικό, οπότε, αν επιλέξετε αυτό, παίρνετε καμιά δεκαριά επίπεδα και έχετε μόνο μια πανοπλία-τούμπανο, χωρίς κανένα αξιόλογο upgrade. Τα χρειάζεστε όλα αυτά πάντως αν επιλέξετε να πάτε για το 100% στο παιχνίδι, αφού κριτήριο για την ολοκληρωμένη εμπειρία είναι το “I am the Night” μέρος, που ξεκλειδώνεται, προσέξτε, αφού τερματίσετε το παιχνίδι στο New Game Plus. Είναι μία καινούρια δυσκολία για τη σειρά Arkham, η οποία συνδυάζει τη λογική του μόνιμου θανάτου με μόλις ένα save slot. Καλό κουράγιο στους τελειομανείς.

Όπως πιθανώς καταλάβατε, το Arkham Origins έχει αναλάβει έναν παντελώς διεκπεραιωτικό ρόλο ως ενδιάμεσο παιχνίδι μέχρι να βγει ο νέος τίτλος της Rocksteady. Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσεται και η προσθήκη multiplayer. Ναι, όπως λέμε online versus multiplayer. Οκτώ παίκτες - δύο αναλαμβάνουν το ρόλο του Batman και του Robin (ο Robin είναι άφαντος στο single-player), και οι άλλοι έξι χωρίζονται σε φρικιά τσιράκια του Joker και του Bane. Οι δύο συμμορίες καλούνται να αλληλοσφαχτούν με τους ήρωες να προσπαθούν να τους συμμαζέψουν όλους. Οι δυνάμεις του Robin μοιάζουν υπερβολικά πολύ με αυτές του Batman, οι δυνάμεις του Batman είναι οι τυπικές, ενώ όταν παίζετε ως φρικιό, απλά πυροβολείτε και έχετε κάποια περιορισμένα gadgets. Το πιο ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι πως, υπό συνθήκες, κάποιος παίκτης μπορεί να προαχθεί είτε στο ρόλο του ίδιου του Joker, είτε του Bane και τότε η κατάσταση στους αγώνες γίνεται ιδιαίτερα έκρυθμη. Γενικά πάντως το όλο στοιχείο του multiplayer αναβλύζει κάτι το ελαφρώς επαναλαμβανόμενο (αφού υπάρχει μόνο το mode που περιέγραψα), ενώ ποτέ δεν γίνεται τόσο καλό ή τόσο διασκεδαστικό για να δικαιολογήσει πλήρως την ύπαρξη του.

Η μάχη με τον Deathstroke είναι εντυπωσιακή.

Στα τεχνικά του τίτλου τώρα, οι απόψεις διίστανται. Υπάρχουν παίκτες που έχουν συναντήσει μερικά πολύ βαρβάτα bugs και glitches, αλλά εγώ δεν είμαι ένας από αυτούς. Τα πάντα στο παιχνίδι μου πήγαν ρολόι, εκτός από μερικά σημεία όπου τα καρέ έκαναν μια τρομερή, unplayable σχεδόν, βουτιά. Παρατήρησα πως αυτό συνέβαινε όταν το παιχνίδι έκανε save, οπότε υποθέτω πως με κάποιο μελλοντικό patch το θέμα θα λυθεί. Κατά τ' άλλα το Arkham Origins είναι πανομοιότυπο με το Arkham City, φτάνει δηλαδή την Unreal Engine 3 στα όριά της. Το Gotham έχει μια ιδιαίτερα γοτθική και σκοτεινή ατμόσφαιρα, ενώ τα μοντέλα των χαρακτήρων κλέβουν την παράσταση. Σε πάρα πολύ καλά επίπεδα κυμαίνεται και ο ήχος, και ιδιαίτερα το soundtrack που ταιριάζει γάντι στις περιπέτειες του σκοτεινού ιππότη. Το κρίσιμο θέμα του voice work δεν αποτελεί πρόβλημα, αφού τόσο οι νέοι ηθοποιοί που υποδύονται τους Batman και Joker, όσο και το υπόλοιπο καστ κάνουν πολύ καλή δουλειά. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει ο Roger Craig Smith που παίζει τον Batman – ο άνθρωπος κατάφερε να με κάνει να ξεχάσω την απουσία του Conroy.

Στο δια ταύτα, το Arkham Origins θέλει να πει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, και ως ένα σημείο τα καταφέρνει. Ο τρόπος όμως που το επιχειρεί, με την υπερβολικά συντηρητική ματιά και την επαναλαμβανόμενη συνταγή, περιορίζει το ενδιαφέρον σενάριο και την απολαυστική φόρμουλα των παιχνιδιών Arkham σε ένα μέτριο πακέτο. Το πραγματικά αχρείαστο multiplayer το μόνο που δεν κάνει είναι να βοηθήσει την κατάσταση. Αν έχετε παίξει το Arkahm City και θέλετε να ξαναζήσετε μια παρόμοια περιπέτεια του Batman, το Arkham Origins αξίζει την προσοχή σας. Αν όχι, ασχοληθείτε με το Arkham City και κάντε υπομονή μέχρι τον επόμενο τίτλο της Rocksteady.

Ενδιαφέρουσα ιστορίαΜπόλικο περιεχόμενοΩραίες μάχες με αφεντικάΤο freeflow σύστημα μάχης παραμένει καλό......αν και παραείναι ίδιο με αυτό του παρελθόντοςΟυσιαστικά είναι ένα Arkham City με άλλη ιστορίαΤο multiplayer είναι ο ορισμός του αχρείαστουΠροβληματικό σύστημα αναβαθμίσεωνΚάποιες πτώσεις του frame rateΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS3 (review), Xbox 360, Wii U, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:Warner MontrealΕΚΔΟΣΗ:WarnerΔΙΑΘΕΣΗ:ZegetronΕΙΔΟΣ:Action adventureΠΑΙΚΤΕΣ:Single-player, multiplayerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:http://www.batmanarkhamorigins.com/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:25/10/2013PEGI:16

Game20.gr, το Άσυλο των gamers