Assassin’s Creed 3: Liberation Review

Το Assassin’s Creed 3: Liberation είναι ίσως το σημαντικότερο παιχνίδι του PS Vita μέχρι τώρα. Όχι γιατί είναι το πιο όμορφο ή το πιο ολοκληρωμένο, αλλά επειδή προσπαθεί να μεταφέρει αυτούσια την εμπειρία των φανταστικών αυτών παιχνιδιών της Ubisoft σε φορητή παιχνιδομηχανή. Το γιατί είναι σημαντικό το καταλαβαίνει κανείς και αν παρατηρήσει τα προηγούμενα φορητά Assassin’s

Creed – πετσοκομμένες ιδέες, πρόχειρες εκτελέσεις και γενικά, εμπειρίες πολύ κατώτερες της κύριας σειράς. Το Liberation δεν είναι έτσι. Επιχειρεί να προσφέρει ότι προσφέρουν και τα μεγάλα αδέρφια του, χωρίς θυσίες. Ή τέλοσπάντων αυτός είναι ο στόχος. Στην πράξη, το Assassin’s Creed 3: Libertation σπάνια καταφέρνει να κοιτάξει “στα ίσα” τα παιχνίδια των PS3 και Xbox 360.

Πρωταγωνίστρια του Liberation η Aveline, o πρώτος χαρακτήρας Assassin γένους θηλυκού που μπορείτε να χειριστείτε, η οποία όμως δεν είναι πρόγονος του Desmond. Αυτός ούτε καν εμφανίζεται κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Αντιθέτως, ο πρόλογος του τίτλου έχει δομηθεί έτσι, ώστε να σας δοθεί η εντύπωση πως η Aveline είναι δικός σας πρόγονος. Όχι πως η αλλαγή αυτή διαφοροποιεί το gameplay, απλά νομίζω πως έτσι μου αρέσει περισσότερο η όλη διαδικασία. Το Liberation, δηλαδή, δε μου φάνηκε καθόλου ως απλά ένα συμπληρωματικό παιχνίδι, είναι πιο αυτόνομο από τα προηγούμενα spin-offs. Η ιστορία εξελίσσεται περί τα τέλη του 18ου αιώνα στη Νέα Ορλεάνη. Η πόλη, και γενικά οι γύρω περιοχές, έχοντας βγει μόλις από τον Επταετή Πόλεμο, ζουν μια περίοδο μετάβασης, από τα χέρια των Γάλλων στα χέρια των Ισπανών, μία διαδικασία που έχει ενισχύσει, μεταξύ άλλων, τη διαφθορά και τη δουλεία.

Το παιχνίδι έχει σαν κεντρικό άξονα για τις αποστολές του το φαινόμενο της δουλείας, αφού η Aveline προέρχεται από γενιά σκλάβων. Μάλιστα, το Liberation πάει το θέμα ακόμα ένα βήμα παραπέρα, αφού το όλο χάσμα μεταξύ των αριστοκρατών της εποχής και των δούλων τους προσφέρεται για μερικές πολύ stealthy προσεγγίσεις στο gameplay. Και πράγματι οι developers (ευτυχώς) το αντιλήφθηκαν, και το παιχνίδι απαιτεί ουκ ολίγες φορές (τόσο για πλήρες όσο και για κατά το ήμισυ synch) να γίνεστε “αόρατοι”, είτε αναγκάζοντάς σας να κυκλοφορείτε ως σκλάβα, είτε ως αριστοκράτισσα. Εδώ να σημειώσω πως το σενάριο θέλει τη συμπαθέστατη πρωταγωνίστρια να έχει έναν πολύ πλούσιο και ισχυρό πατέρα, οπότε όλες εκείνες οι πολύπλοκες τουαλέτες και το χάρισμα μίας κυρίας υπάρχουν από την αρχή. Ο μηχανισμός των Personas δηλαδή, δίνει τη δυνατότητα στην Aveline να αλλάζει εμφάνιση ανάλογα με τις απαιτήσεις της περίστασης, εναλάσσοντας μεταξύ των προσωπικοτήτων της σκλάβας, της αριστοκράτισσας, και προφανώς της δολοφόνου.

Η Νέα Ορλεάνη έχει πολύ ωραία ατμόσφαιρα.

Η κάθε περσόνα τώρα, έχει τις ιδιαιτερότητες της. Σε πρώτη φάση, η περίπτωση της δολοφόνου, με την οποία η Aveline κινείται κατά τα γνωστά: μαχαίρια και tomahawks (σαν αυτό που έχει ο Connor του AC3) όλα σχεδιασμένα για να ταιριάζουν και με την εποχή. Με τη στολή της σκλά