1954 Alcatraz Review

Φεύγοντας για λίγο από τους παραμυθένιους κόσμους των Deponia και Memoria, η Daedalic Entertainment κάνει στροφή στον ρεαλισμό με το 1954 Alcatraz, το οποίο διαδραματίζεται στο Σαν Φρανσίσκο. Όπως μάθαμε στο Secret Files 3, το Αλκατράζ ήταν η πρώτη φυλακή των ΗΠΑ που παρείχε ζεστό νερό στους κρατουμένους της, ώστε να τους αποτρέπει από το να δραπετεύσουν μέσα από τα παγωμένα νερά του Κόλπου του Σαν Φρανσίσκο. Για την

ιστορία, πρωτολειτούργησε ως φυλακή το 1861, ενώ από το 1973 λειτουργεί ως τουριστική ατραξιόν.

Η ασπρόμαυρη και καρτουνίστικη εισαγωγή του 1954 Alcatraz περιγράφει τα κατορθώματα του Joe: μια αποτυχημένη ληστεία θωρακισμένου οχήματος χρηματαποστολής τον οδηγεί στη φυλάκη, από όπου καταφέρνει να αποδράσει. Η ελευθερία του, όμως, δεν κρατάει πολύ και ξανασυλλαμβάνεται για να οδηγηθεί αυτή το φορά στο Αλκρατράζ, ώστε να εκτίσει την ποινή 40 ετών που του έχει επιβληθεί. Έχοντας αποδράσει ήδη μια φορά, πιστεύει οτι μπορεί να το ξανακάνει και από το Αλκατράζ, ακόμα κι αν δεν το έχει καταφέρει κανείς άλλος μέχρι τώρα. Ο μόνος τρόπος να το κάνει είναι με τη βοήθεια της συζύγου του, Christine, που τον αγαπάει παράφορα και είναι διατεθειμένη να τον περιμένει για πάντα. Από τη μεριά της, η Christine συναναστρέφεται με συγγραφείς και ποιητές του μεταπολεμικού κινήματος Μπιτς, γράφοντας και η ίδια ποιήματα (και έχοντας κάνει κι αυτή τις παρανομίες της στο παρελθόν), ενώ τρελαίνεται να μαζεύει τσιμπιδάκια. Πέρα από τη φυλάκιση του άντρα της, η Christine έχει να αντιμετωπίσει τον Mickey, γκάνγκστερ με τεράστια φοβία στα μικρόβια και πάλαι ποτέ καλό φίλο του ζευγαριού, ο οποίος την απειλεί ζητώντας τα κλοπιμαία του Joe.

Οι χαρακτήρες είναι 3D σε 2D background σχεδιασμένα στο χέρι με έντονο το καρτούν στοιχείο. Οι τοποθεσίες είναι ξεκούραστες στο μάτι και δεν σας αναγκάζουν να ψάχνετε μικρά αντικείμενα, όμως είναι πιθανό να παραλείψετε σημαντικά πράγματα που βρίσκονται στην άκρη της οθόνης (όπως ένα βιβλίο στην άκρη ενός ραφιού μέσα σε βιβλιοπωλείο). Κάτι που παραξενεύει με τα γραφικά είναι οτι οι περισσότεροι χαρακτήρες έχουν δυσανάλογα μεγάλα κεφάλια και χέρια, που ώρες-ώρες μοιάζουν να έχουν πλοκάμια αντι για ανθρώπινα δάχτυλα. Αν και αυτό ταιριάζει με το ότι οπτικά όλα είναι περισσότερο καρτουνίστικα παρά ρεαλιστκά, εξακολουθεί να είναι κάτι που σας “βγάζει” από την ατμόσφαιρα, κάνοντάς σας περισσότερο να αναρωτιέστε “γιατί αυτό σχεδιάστηκε έτσι;” παρά να νιώθετε οτι είστε μέρος της περιπέτειας. Αυτό συμβαίνει αρκετές φορές, όπως όταν βρίσκεστε στο γραφείο του παμπόνηρου Mickey, όπου είναι αδύνατον να μην ενοχληθείτε από το ότι τα δάχτυλά του λυγίζουν ανάποδα του φυσιολογικού. Το ζήτημα δεν είναι τόσο η επαναλαμβανόμενη και αφύσικη κίνηση του Mickey όσο το ότι η κίνηση αυτή στρέφει την προσοχή σας στον σχεδιασμό και όχι το περιεχόμενο του παιχνιδιού.

Ψάχνοντας τρόπους απόδρασης.

Ο χειρισμός είναι κλασικός point and click τρίτου προσώπου, όπου το δεξιό κουμπι του ποντικιού χρησιμεύει στο να κοιτάζετε ένα αντικείμενο, ενώ το αριστερό στο να επιλέγετε την αντίστοιχη δράση (να μιλήσετε σε κάποιον χαρακτήρα, να μαζέψετε ή να χρησιμποιήσετε ένα αντικείμενο). Κάτι ενδιαφέρον όσον αφορά τον χειρισμό είναι πως το inventory μαζί με τις ρυθμίσεις ανοίγουν με τρεις διαφορετικούς τρόπους: πηγαίνοντας τον κέρσορα του ποντικιού στα αριστερά της οθόνης και κάνοντας κλικ στο φάκελο που εμφανίζεται, χρησιμοποιώντας τη ροδέλα του ποντικιού ανοίγοντας αυτόματα το inventory, ή πατώντας το πλήκτρο I. Όπως στα περισσότερα adventure των τελευταίων ετών, υπάρχει και εδώ το σύστημα εμφάνισης hotspots στην οθόνη, που εμφανίζονται με ένα πάτημα του spacebar.

Στις ρυθμίσεις βρίσκετε δύο προεραιτικές επιλογές: το 1954 mode, το οποίο αντικαθιστά τον έγχρωμο κόσμο του 1954 Alcatraz με ένα φίλτρο που δίνει look των 50’s, και το snoop key, που όταν είναι απενεργοποιήμενο απενεργοποιεί και τα hotspots όταν πατάτε το spacebar. Το φίλτρο του1954 mode, πέρα από μερικά δευτερόλεπτα που ίσως σας κάνουν να σκεφτείτε πως είναι σα να βλέπετε ταινία καρτούν από την εποχή του 50, είναι περισσότερο καταθλιπτικό παρά ατμοσφαιρικό. H δε ρύθμιση snoop key είναι χρήσιμη μόνο σε παίκτες που ενώ δεν θέλουν να εμφανίζονται τα hotspots δεν μπορούν να αντισταθούν στο να πατήσουν το spacebar ή παίζουν έχοντας κάποιον δίπλα τους που το πατάει συνεχώς.

Οι γρίφοι περιορίζονται στη συνομιλία με άλλους χαρακτήρες και τη χρήση/συνδυασμό αντικειμένων, με ορισμένους να είναι προαιρετικοί και να επηρεάζουν το πόσους χαρακτήρες και με ποιον τρόπο του βλέπετε στο τέλος. Η επισκευή μιας τηλεόρασης, ενός τηλεφώνου ή μιας γεννήτριας με μερικά κλικ είναι γρίφοι που λύνονται μέσα σε δευτερόλεπτα. Ο μόνος λόγος που ίσως σας κάνει να καθυστερήσετε είναι το να μην έχετε βρει κάποιο αντικείμενο. Επίσης, τα αντικείμενα πρέπει να δίνονται στους χαρακτήρες με συγκεκριμένη σειρά. Για παράδειγμα, ενώ ξέρετε πως κάποιος θα βοηθήσει την Christine αν του δώσετε χρήματα ή έναν δίσκο βινυλίου, η Christine αρνείται να το κάνει λέγοντας “not yet”, διότι πρέπει να κάνετε κάτι άλλο πριν από αυτό.

Μια γεύση από το interface.

Αν και ο Joe δεν βρίσκεται ποτέ στον ίδιο χώρο με την Christine, οι δυο τους έχουν τη δυνατότητα να επικοινωνούν και να ζητούν/στέλνουν αντικείμενα ο ένας στον άλλο. Η εναλλαγή μεταξύ Joe και Christine μπορεί να γίνει σε οποιοδήποτε σημείο της ιστορίας, αλλά γίνεται αυτόματα αφού έχουν γίνει όλες οι πιθανές ενέργειες. Σε αντίθεση με άλλα advenutre, όπως το πρώτο μέρος του Broken Age όπου μπορείτε να παίξετε την ιστορία του κάθε χαρακτήρα ολόκληρη ανεξάρτητα από το τί κάνει και δίχως να συνεργάζονται μεταξύ τους οι χαρακτήρες, στο 1954 Alcatraz ο ένας μπορεί να επικοινωνεί με τον άλλο και είναι απαραίτητο να παίζετε και με τους δύο παράλληλα.

Το 1954 Alcatraz συνοδεύεται από ατμοσφαιρική μουσική τζαζ της εποχής που “δένε” με το περιβάλλον. Τα ηχητικά εφέ ειναι παραδειγματικά. Ενώ ακούτε τα τζιτζίκια στο πάρκο ξαφνικά χτυπάει πεντακάθαρα η καμπάνα της διπλανής εκκλησίας και σας εκπλήσσει. Όταν στέκεστε έξω από ένα μαγαζί στη μέση του δρόμου ακούτε την κίνηση των αυτοκινήτων και το τραμ να περνάει. Το voice acting δεν πάει πίσω, με καλύτερη την Christine που με αναστεναγμούς και τον κατάλληλο τόνο στη φωνή της είναι πολύ πειστική στο να εκφράζει πόσο της λείπει ο Joe και πόσο αποφασισμένη είναι να τον βοηθήσει. Κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι πως σταδιακά μαθαίνετε κομμάτια της ιστορίας των ηρώων μέσα από περιγραφές αντικειμένων και διαλόγους, αντί να είναι όλα γνωστά από την αρχή.

Η διαφορά μεταξύ 1954 mode on και off.

Δυστυχώς, με την εμφάνιση των credits το χρονόμετρο έδειχνε κάτι λιγότερο από έξι ώρες συνολικού παιχνιδιού. Το 1954 Alcatraz περιλαμβάνει αρκετά ακατέργαστα μέρη, τοποθεσίες και ήρωες που αν είχαν αναπτυχθεί θα επέκτειναν τη διάρκεια της περιπέτειας και θα είχατε μια καλύτερη εικόνα των μη κεντρικών χαρακτήρων. Περνάτε το μεγαλύτερο μέρος γνωρίζοντας μονοδιάστατους χαρακτήρες, πηγαίνοντας αντικείμενα από τη μια τοποθεσία στην άλλη, χωρίς να υπάρχουν ενδιαφέροντα ζητήματα να σας απασχολούν. Όλα ξεκινούν με το οτι ο Joe θέλει να αποδράσει και παραμένουν έτσι μέχρι το τέλος. Ενώ το ξεκίνημα του παιχνιδιού βρίσκει τον Joe να επικοινωνεί με τους συγκρατούμενούς του την ώρα του φαγητού, δεν ξαναβλέπετε παρόμοια σκηνή, ούτε βλέπετε τον Joe να συζητάει μαζί τους πέρα από το ότι θέλει να αποδράσει (αν περιμένετε σκηνές τύπου Prison Break, ξεχάστε το). Επιπλέον, στην αρχή μπορούν να γίνουν πράξεις που σας κάνουν να ανησυχείτε για το μέλλον του Joe (π.χ. μπορείτε να σκοτώσετε κάποιον, αν και το παιχνίδι σας γυρνάει αυτόματα πίσω αποτρέποντάς σας να το κάνετε) αλλά όσο εξελίσσεται η υπόθεση οι επιλογές αυτές δεν δείχνουν να έχουν σημασία, με αποτέλεσμα αργά ή γρήγορα να μειώνεται και το δικό σας ενδιαφέρον.

Το γεγονός ότι το έτος 1954 βρίσκεται στον τίτλο δείχνει ότι οι δημιουργοί του θέλουν να βάλουν τον παίκτη στο κλίμα της εποχής. Το 1954 Alcatraz τολμάει να αναφερθεί σε κοινωνικά ζητήματα της δεκαετίας του 50, κυρίως στην Αμερική, όπως τη δυσκολία αποδοχής των διαφυλετικών γάμων, τη γενιά Μπιτ, τη Chinatown του Σαν Φρανσίσκο, και πολλά άλλα, όμως το κάνει τόσο διακριτικά και συνοπτικά που όσοι δεν έχουν ενδιαφερθεί για αυτά στο παρελθόν δύσκολα θα το κάνουν κατά τη διάρκεια της περιπέτειας και ίσως βαρεθούν. Παρόλα αυτά, εαν ψάχνετε ένα “ελαφρύ” από γρίφους adventure για να περάσετε το Σαββατοκύριακο δεν είναι κακή επιλογή.

Ενέργειες που επηρεάζουν το τέλοςΚαλός αριθμός τοποθεσιών σε δύο διαφορετικούς χάρτεςΑσυνήθιστοι χαρακτήρεςΕναλλαγή μεταξύ δύο χαρακτήρωνΕξαιρετικά ηχητικά εφέΥπερβολικά απλοί γρίφοιΤα 2D background είναι σχεδιαστικά κατώτερα των 3D χαρακτήρωνΑσύμμετροι χαρακτήρεςΕνώ ξεκινάει με ρεαλισμό, όσο εξελίσσεται η υπόθεση το σενάριο δεν πείθειΔεν μπορεί να αποφασίσει αν είναι δράμα ή κωμωδία και τελικά δεν είναι τίποτα από τα δύοΜικρή διάρκειαΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 6.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:Daedalic EntertainmentΕΚΔΟΣΗ:Daedalic EntertainmentΔΙΑΘΕΣΗ:DownloadΕΙΔΟΣ:AdventureΠΑΙΚΤΕΣ:Single-playerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:http://daedalic.de/alcatraz/en/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:12/3/2014PEGI:12

Game20.gr, το Άσυλο των gamers