Crash Bandicoot

Ένας αγαπημένος ήρωας των 90's!

Μια από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες των video games και των 90's γενικότερα είναι o Crash Bandicoot. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις για την πρώτη "μασκότ" που συνόδευσε το PlayStation της Sony, παρότι οι developers αρνήθηκαν

πολλές φορές τον συγκεκριμένο τίτλο. Η ονομασία του προέρχεται απ' το bandicoot (θυλακομυίδα), ένα μικρό μαρσιποφόρο ζωάκι που ζει κυρίως στην Αυστραλία.

Ο Crash Bandicoot είναι τόσο αναγνωρίσιμη φιγούρα όσο και ο Mario ή ο Sonic, ακόμα και από ανθρώπους εκτός του χώρου των video games. Η σειρά έχει καταφέρει μέχρι σήμερα πάνω από 40 εκατομμύρια πωλήσεις με τεράστια παρουσία στα PlayStation 1 και 2. Δημιουργός της σειράς είναι -ποια άλλη- από την Naughty Dog, η οποία έχει χαρίσει στη Sony αμέτρητες επιτυχίες. Με την Sony η Naughty Dog μεγαλούργησε καθώς το Crash Bandicoot είναι η πρώτη της επιτυχία. H συνέχεια με τα Jak and Daxter, την τριλογία Uncharted και το The Last of Us είναι πλέον γνωστή. Ας δούμε λοιπόν πιο αναλυτικά πως δημιουργήθηκε και τι έχει να μας προσφέρει το πρώτο τρισδιάστατο platform που αποτέλεσε ένα δυνατό exclusive για την Sony από την πρώτη της κονσόλα και μετά!

Από τον Willie the Wombat στον Crash Bandicoot
O Crash βέβαια πριν φτάσει στο σημείο που όλοι τον ξέρουμε πέρασε από πολλά στάδια. Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ξεκίνησε ως μια ιδέα για την ανάπτυξη ενός Platform από δύο φίλους και συνιδρυτές της Naughty Dog, τους Jason Rubin και Andy Gavin. Η ιστορία της Naughty Dog είναι το απόλυτο success story με τους παιδικούς φίλους να ξεκινούν κυριολεκτικά από ένα γκαράζ, γνωστοί ως JAM (Jason's and Andy's Magic). Η εταιρεία ανάπτυξης που εδρεύει στην Καλιφόρνια είχε στο ενεργητικό της μέχρι το 1996 (χρονιά όπου γεννήθηκε ο Crash) το Keep the Thief σε υπολογιστές Apple, το Rings of Power στο Mega Drive και το Way of the Warrior στην -κατά πολλούς- αποτυχημένη κονσόλα της Panasonic 3DO.

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους από τη Βοστόνη προς το Λος Άντζελες και τα νέα τους γραφεία, οι δύο φίλοι συνέλαβαν την ιδέα για το νέο δημιούργημα ονοματίζοντας το ως "Sonic ass concept". Θέλοντας να φέρουν το 2D Platform στις τρεις διαστάσεις έχοντας ως παράδειγμα τον Sonic, ήταν προφανές πως θα βλέπατε συνεχώς την πλάτη του σκαντζόχοιρου. Με έξυπνο τρόπο ξεπέρασαν αυτή την κατάσταση, με εισαγωγή level σε στυλ παλιού 2D και των δημοφιλών boulder levels όπου τρέχατε προς την κάμερα ή του hog που καβαλά ένα αγριογούρουνο.

Η πλατφόρμα που επιλέχθηκε ήταν το Playstation καθώς το Saturn περιόριζε λόγω του hardware του, το 32X αργοπέθαινε και το Jaguar δεν λήφθηκε καν υπόψη. Επίσης στο Playstation έλειπε μια μασκότ και οι δύο φίλοι developers είδαν την ευκαιρία που παρουσιαζόταν από αυτό το κενό. Ο αγαπημένος Crash δεν ξεκίνησε ως Crash και ούτε καν ως Bandicoot. Ψάχνοντας για ήρωα οι δημιουργοί κατέληξαν σε ένα βιβλίο με Θηλαστικά της Τασμανίας και κατέληξαν στα ζώα Potoroo,Wombat και Bandicoot. Για αρκετό καιρό ο κεντρικός χαρακτήρας ήταν γνωστός ως "Willie the Wombat".

Το χρώμα του ήρωα και η εμφάνισή του, καθορίστηκαν από περιορισμούς όπως η απόδοση χρωμάτων στις παλιές τηλεοράσεις και ο περιορισμός στη χρήση πολυγώνων που έκανε την εταιρία να διαλέξει έναν ήρωα χωρίς λαιμό. Έτσι και αφού προσέλαβε ακόμη περισσότερους artists, κατέληξε στα πρώτα σχέδια του μελλοντικού Crash αλλά όχι ακόμα στο όνομα.

Η συμφωνία με την Sony ανέβασε την Naughty Dog στο απόγειο της επιτυχίας κι έκανε το Crash Bandicoot system seller. Δυστυχώς παρά την επιτυχία, η Naughty Dog και η Sony έχασαν τα δικαιώματα της σειράς και μας έφεραν μοιραία τις μετριότητες που ακολούθησαν την μεγάλη τριλογία. Τα δικαιώματα για τη χρήση του ήρωα έμειναν στην Universal, η οποία δεν εμπιστεύτηκε την Naughty Dog για τα επόμενα Crash Bandicoot, με αποτέλεσμα τα Twin Sanity, Crash of the Titans και Wrath of Cortex να αποτύχουν παταγωδώς.

Ένταση με την Universal
Το όνομα του ήρωα ήταν μια επίπονη διαδικασία που έφερε την Naughty Dog στα όρια της ρήξης με την παραγωγό Universal. Οι παλαιάς κοπής μαρκετίστες της παραγωγού εταιρίας, που δεν είχαν σχέση με τον χώρο (εκτός του Mark Cerny) ήθελαν πιασιάρικα (κατά την άποψή τους) ονόματα όπως Wezzy Wombat ή Οtzi the Οtzel. Το όνομα που ήθελε η Naughty Dog ήταν το Crash Bandicoot. Αρχικά δεν υπήρχαν τα γνωστά κιβώτια, τα οποία τοποθετήθηκαν αργότερα καθώς τα levels έμοιαζαν κενά. Έτσι λόγω του τρόπου που ο χαρακτήρας τα έσπαγε, ήρθε και το όνομά του, Crash. Ευτυχώς που η Naughty Dog απείλησε πως θα παρατήσει την παραγωγή και η Universal υποχώρησε.

Αφού η Sony είδε το στάδιο στο οποίο βρισκόταν η παραγωγή, ανέλαβε να το κυκλοφορήσει, κάνοντας την Universal ως έναν παράξενο μεσάζοντα και μεγάλο κερδισμένο της υπόθεσης. Με μερικές μετατροπές (π.χ. μικρότερα δόντια) o Crash έγινε δεκτός ακόμα και για κυκλοφορία στην Ιαπωνία και έφτασε στην μεγάλη στιγμή της παρουσίασής του στην Ε3 του 1996 με μεγάλο αντίπαλο το Mario 64 στη νέα κονσόλα της Nintendo. Το παιχνίδι κυκλοφόρησε στις 31 Αυγούστου του 1996, κλείνοντας σχεδόν δύο χρόνια στην παραγωγή και κάνοντας συνολικά έσοδα πάνω από 6 εκατομμύρια δολάρια, αριθμό που πολλά ΑΑΑ games κυνηγούν ακόμα και σήμερα. Όλα αυτά από μια εταιρία 10 ατόμων.

Η τελειομανία του Jason Rubin και η εμμονή του στο αισθητικό κομμάτι, έβαλαν τα θεμέλια για την εταιρία που έγινε η Naughty Dog με την κληρονομιά του να εξακολουθεί και στο άψογο αισθητικό αποτέλεσμα των Jak and Daxter αλλά και των Uncharted ακόμα και μετά την αποχώρηση των φίλων από την εταιρία.

Κάθε μεγάλη οδύσσεια ξεκινά σε μια παραλία
Το παιχνίδι είναι από αυτά που δεν σας ταΐζουν τόσο με πληροφορίες ή βιντεάκια για την ιστορία τους αλλά σας αφήνουν να τα καταλάβετε όλα μόνοι σας από το περιβάλλον. Ένας τρελός επιστήμονας, στα πρότυπα του μεγαλομανούς Pinky διεξάγει πειράματα σε ζώα με σκοπό να φτιάξει ένα στρατό από μεταλλαγμένα πλάσματα, σε ένα σύμπλεγμα νησιών κάπου κοντά στην Τασμανία. Ο ήρωας μας ξεφεύγει και η περιπέτεια αρχίζει καθώς προσπαθεί να σώσει την αγαπημένη του Tawna που επίσης απήχθη και να σταματήσει τον Dr. Neo Cortex. Πολλά στοιχεία για την ιστορία λαμβάνατε και από το τότε manual, που δεν ήταν απλά ένα συνοδευτικό χαρτάκι αλλά ένα κομμάτι του παιχνιδιού.

Η “ανεπίσημη” μασκότ της Sony έφερε την επανάσταση στα 3D platform του Playstation και όχι μόνο και συνολικά κέρδη άνω των 6 εκατομμυρίων δολαρίων.

Τα levels είναι διασκορπισμένα σε τρία νησιά και η διαδοχή τους είναι γραμμική. Η φιλοσοφία τους τα τοποθετεί σε ζεύγη με το απλό εισαγωγικό κομμάτι και αργότερα με το πιο δύσκολο όπως Jungle Rollers / Rolling Stones. Τα νησιά είναι επίσης χωρισμένα ανάλογα με την ατμόσφαιρά τους. Στο πρώτο έχουμε μια πολύχρωμη ζούγκλα με παλιά μνημεία tiki και χωριά ιθαγενών, στο δεύτερο λίγο πιο σκοτεινά levels σε σκοτεινούς αρχαίους ναούς και τέλος το τρίτο νησί έχει μια βιομηχανική ατμόσφαιρα, με απόβλητα, ατμούς και μηχανές παντού, μέχρι να φτάσετε στο κάστρο του Cortex.

Gameplay
Η κίνηση γίνεται σε έναν ημί-3D κόσμο 8 κατευθύνσεων και δυστυχώς ο προγραμματισμός για το τότε d-pad δεν είναι και ο καλύτερος ειδικά όταν απαιτούνται αργότερα χειρισμοί ακριβείας και προϋπόθεση για την απόκτηση των διαμαντιών είναι να μη χάσετε καθόλη τη διάρκεια του level. Πολλές φορές το χειριστήριο πετάχτηκε και τότε αλλά και τώρα από την σύγχυση. Φυσικά αυτά διορθώθηκαν στους επόμενους τίτλους με τους αναλογικούς μοχλούς.

Ο Crash εκτός από το να υπερπηδά και να αποφεύγει όλα τα εμπόδια και τα απειλητικά πλάσματα και ντόπιους, μαζεύει φρούτα Wamba κερδίζοντας μια ζωή για κάθε 100 από αυτά και βρίσκει συχνά πυκνά τη μάσκα φυλαχτό, τον Aku Aku που τον προστατεύει από τα χτυπήματα των εχθρών αλλά όχι και από τις πτώσεις. Τρεις μάσκες Aku Aku κάνουν τον Crash αχτύπητο για ένα μικρό χρονικό διάστημα.

Οι κινήσεις του ήρωα είναι δύο, το απλό άλμα και μια επίθεση σβούρας που εξολοθρεύει τους εχθρούς και σπάει τα κιβώτια. Κάποιοι από τους εχθρούς αποκρούουν την περιστροφική επίθεση και νικιούνται μόνο με άλμα και για κάποιους άλλους ισχύει το αντίθετο. Τα κιβώτια που υπάρχουν ποικίλουν. Άλλα δίνουν φρούτα, άλλα tokens για τα bonus level της Tawna, ή του side kick του Cortex, Brio και του ίδιου του Cortex όπου η δυσκολία για την ολοκλήρωσή τους ανεβαίνει. Τέλος υπάρχουν τα κιβώτια με το TNT που ενεργοποιούν μια αντίστροφη μέτρηση τριών δευτερολέπτων με εκρηκτικά αποτελέσματα και τα σιδερένια κιβώτια με θαυμαστικό που εμφανίζουν κρυφά στο μάτι κιβώτια.

Οι μηχανισμοί του gameplay είναι αρκετά απλοί για 3D Platform, με την πολύ ωραία προσθήκη των Aku Aku masks που σας προστατεύουν από τον θάνατο, τα checkpoints που συνεχίζουν από ένα μετέπειτα σημείο και όχι από την αρχή του level, τα εκπληκτικά death animations ,που παρηγορούν κάπως με το χιούμορ τους, και τις εναλλαγές στο στυλ του παιχνιδιού. Μετά από κάθε νησί θα βρείτε από δύο bosses (εκτός από το πρώτο που έχει έναν) που όμως ακολουθούν συγκεκριμένα patterns και είναι πολύ εύκολα. Καμία σχέση με τα εξοργιστικά bosses άλλων platform της εποχής. Παρόλα αυτά, είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα στη ροή του παιχνιδιού.

Προχωρώντας στα ενδότερα...
Ο σχεδιασμός των επιπέδων είναι άψογος και το pathfinding είναι πανεύλοκο κάτι που κάνει το συγκεκριμένο 3D Platform εύχρηστο σε άτομα κάθε ηλικίας. Φυσικά πέρα από τη βασική διαδρομή υπάρχουν άφθονα μέρα προς εξερεύνηση. Οι μικροί σε ηλικία παίκτες ίσως φοβηθούν, ειδικά με levels όπως το Temple Ruins ή το Lights Out. Κατά την διάρκεια της περιπέτειά σας ωθήστε στο να ανακαλύψετε όλα τα μυστικά (με μορφή διαμαντιών ή κλειδιών που ανοίγουν δύο κρυφά επίπεδα) πράγμα που είναι δύσκολο ακόμα και σήμερα. Προσωπικά δε μπορώ να καταλάβω πως είχα την επιμονή να το τερματίσω στο 100%. Τα games αυτά έβγαζαν τα λεφτά τους μέχρι τελευταίας δραχμής. Για 100% ολοκλήρωση σε συνδυασμό και με τον χειρισμό είναι πραγματικά δύσκολο επίτευγμα.

Η διάρκεια του παιχνιδιού για κάποιον που δεν θα εξαντλήσει όλα τα μυστικά και με κάποια εμπειρία σε Platform games είναι γύρω στις 7-10 ώρες. Για κάποιον όμως που θα θελήσει να τελειώσει το παιχνίδι στο 100% θα του πάρει πολύ παραπάνω καιρό καθώς το να τερματίσει κάποιος level χωρίς να χάσει ούτε μια φορά και να συλλέξει και όλα τα κιβώτια μπορεί να αποδειχθεί άθλος για τα χέρια αλλά και τα νεύρα. Αυτό εκτοξεύει την αντοχή του που μπορεί να κρατήσει για πολλές μέρες ή και μήνες αν κολλήσετε. Εξάλλου είναι πάντα ενδιαφέρουσα μια επιστροφή στις πίστες του Crash, έστω και για ένα διάλειμμα από άλλες ασχολίες.

Υπάρχουν 25 levels με τα αντίστοιχα διαμάντια για την άψογη ολοκλήρωσή τους καθώς και 2 κρυφά κλειδιά για levels που μπορείτε να βρείτε μόνο ολοκληρώνοντας τα δύσκολα bonus rounds του Cortex. Επίσης οι πίστες του έχουν πολλά κρυφά σημεία όπου κρύβονται κιβώτια και θα πρέπει να πειραματίζεστε συνεχώς για να τα ανακαλύπτετε. Τέλος, καθώς το Crash Bandicoot δημιουργήθηκε σε μια εποχή που δεν ήταν πολύ διαδεδομένες οι memory cards, σώζει με έναν περίεργο τρόπο μόνο αν τελειώσετε ένα bonus round ή αν κερδίσετε κάποιο διαμάντι για να πάρετε ποσοστό % ολοκλήρωσης. Αν δεν έχετε memory card τότε χρησιμοποιείτε κωδικούς τους οποίους και θα πρέπει να σημειώσετε κάθε φορά.

Διατηρώντας το οπτικό επίπεδο 15 χρόνια μετά
Τα γραφικά του Crash Bandicoot είναι ένα από τα δυνατά του κομμάτια. Το χαρακτηρίζουν πολύ έντονα καρτουνίστικα χρώματα σε τόνους που έχουν ακολουθήσει γενικά τα games της εταιρίας. Πορφυρά ηλιοβασιλέματα και πρασινάδα στις ζούγκλες, πέτρινα ερείπια γεμάτα περικοκλάδες και ξύλινα καλύβια. Επίσης ένα αγχωτικό βιομηχανικό περιβάλλον με σκοτεινές αποχρώσεις και έντονα χρώματα χημικών. Στην τότε εποχή πάντως ήταν εκπληκτικά τα δάση και τα γάργαρα ρυάκια ή οι χιονισμένες βουνοκορφές που βλέπαμε τότε σε πρωτόγνωρο 3D. Άξια αναφοράς και τα ζωγραφισμένα backgrounds σε levels με ουρανό που φαίνονταν τα υπόλοιπα νησιά. Ένα τοπίο ιδανικό για να το χαζέυετε.

Στη σημερινή εποχή του HD τα άγαρμπα πολύγωνα ίσως “πονέσουν” τα μάτια, αλλά παρόλα αυτά δεν είναι τόσο άσχημα λόγω του καρτουνίστικου στυλ τους. Το upscaling πάντως από το PS3 στην downloadable έκδοση του Crash ή οι δυνατότητες των emulators ανεβάζουν πολύ το τελικό αποτέλεσμα. Αυτό που πρέπει να τονίσουμε είναι πως το παιχνίδι είναι αισθητικά άρτιο 15 χρόνια μετά, πράγμα που δεν ισχύει για όλους τους τίτλους του PlayStation και που δείχνει πόσο απέδωσε η δουλειά της naughty dog με την επιμονή πάνω στον τομέα αυτό.

Boomerang!
Ο ήχος του παιχνιδιού είναι ιδανικός για την τροπική ατμόσφαιρά του. Από τα sound effects των φρούτων Wamba και το ka-ching του 1up έως την εκπληκτική μουσική των επιπέδων που την θυμάμαι μέχρι σήμερα. Κάθε επίπεδο το συνοδεύει ένα δικό του theme με έντονα tribal στοιχεία και ντόπια αυστραλιανά όργανα. Θυμίζει κάπως cartoon αλλά σε λίγο πιο σκοτεινή έκδοση. Τα tracks από το Crash Bandicoot συγκαταλέγονται στα προσωπικά αγαπημένα πολλών fans της Sony και ενεργοποιούν άμεσο ταξίδι στο παρελθόν. Κερασάκι στην τούρτα οι ήχοι του Aku Aku...το αξέχαστο Boomerang (ή όπως τελικά το άκουγε ο καθένας), καθώς και του Crash σε κάθε death animation και οι χορταστικοί ήχοι των Wamba και των κιβωτίων που σπάνε.

Επίλογος
Το Crash Bandicoot ένα από τα μεγαλύτερα κλασικά video games που έχει βγάλει η Sony για τις κονσόλες της. Παρότι το πρώτο δεν είναι άρτιο όπως ήταν τα επόμενα, έβαλε τις βάσεις για αυτά και προσωπικά βρίσκω την απεικόνιση των τροπικών νησιών και το μυστήριο που έβγαζε το παιχνίδι αξεπέραστα ακόμα και από τους επόμενους τίτλους της σειράς. Αποτελεί τον μεγάλο νικητή της γενιάς του, της πρώτης αυτής γενιάς του 3D, γιατί έδωσε κάτι καινούργιο πέρα από τις τότε περιπέτειες του σκαντζόχοιρου Sonic και του συμπαθή υδραυλικού Mario και πήρε από το χέρι την νεαρή κονσόλα που δεν ήξερε κανένας ανεβάζοντάς την στην κορυφή.

Θετικά:
- Αντοχή στον χρόνο
- Άκρως εθιστικό gameplay
- Μουσική που θα σας συνεπάρει
- Μεγάλη ποικιλία στο σχεδιασμό των levels

Αρνητικά:
- Κακή απόδοση του d-pad στο χειρισμό, ειδικά στα άλματα ακριβείας
- Αρκετά εύκολα boss fights
- Απαρχαιωμένο save system

Βαθμολογία
Γραφικά: 8.5
Ήχος: 8.5
Gameplay: 8
Αντοχή: 8.5
Γενικά: 8.3

Η δουλειά 10 μονάχα ανθρώπων μπορεί να σας πάει ένα μαγικό ταξίδι στην παιδική σας ηλικία ξανά και ξανά και...στην εξαιρετική περίπτωση που κάποιος δεν το έχει παίξει, το χρωστάει στον εαυτό του. Ένα all time classic.

Σπύρος Μπλιάγκος