Total War: Pharaoh | Review

To Total War: Pharaoh είναι η επιστροφή της Creative Assembly σε ιστορικά μονοπάτια, φτιαγμένο από το studio Sofia. H ικανότητα του εν λόγω studio να παράγει «ιστορικά» Total War

είναι αδιαμφισβήτητη και παρόλο που έλαβαν μικτές κριτικές, τα δύο DLCs του TW:Rome 2, Empire Divided και Rise Of the Republic, καθώς τα δύο TW: Sagas, Thrones of Britannia και Troy, είναι καλοφτιαγμένα και έχουν βρει τη θέση τους στη σειρά.

Το Pharaoh αποτελεί εύκολα το μεγαλύτερο από τα project που έχουν αναλάβει, και μας μεταφέρει σε μία ιδιαιτέρως «σαγηνευτική», από ιστορικής άποψης, περίοδο, την ύστερη εποχή του Χαλκού. Ένας συνδυασμός γεγονότων, από φυσικές και κλιματικές καταστροφές έως την εμφάνιση των «Ανθρώπων της θάλασσας», έφεραν μια ταχύτατη συστημική κατάρρευση των ακμαζόντων πολιτισμών, προκαλώντας κοσμογονικές αλλαγές στη λεκάνη της Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής και της Μεσοποταμίας.

Από τους υπάρχοντες πολιτισμούς κατέρρευσαν οι «δικοί» μας Μυκηναίοι, οι Χετταίοι και οι Βαβυλώνιοι. Οι Ασύρριοι θα χρειαστούν τουλάχιστον 200 χρόνια για να επανέλθουν, ενώ οι Αιγύπτιοι επιζούν, αλλά δε θα καταφέρουν ποτέ να επιστρέψουν στις μέρες της παλιάς δόξας, καθώς τότε ξεκίνησε η σταδιακή παρακμή και συρρίκνωσή τους.

Όπως γίνεται έκδηλο από το όνομα του παιχνιδιού, το ενδιαφέρον μας εδράζεται στο Βασίλειο της Αιγύπτου, όπου μπορούμε να παίξουμε με μία από τις τέσσερις φράξιες (Rameses, Seti, Taurset, Amenmesse), ενώ υπάρχει και η δυνατότητα να ξεκινήσουμε την καμπάνια μας με τους Χετταίους (Suppiluliuma και Kurunta) ή τους Καναανίτες (Bay και Irsu). Όπως συνηθίζεται, κάθε faction/ ήρωας έχει τα δικά του πλεονεκτήματα και χαρακτηριστικά και διαφορετικό επίπεδο δυσκολίας.

Ξεκινώντας την καμπάνια του παιχνιδιού εντύπωση προκαλεί ο πανέμορφος χάρτης που εκτείνεται από τη Φρυγία στο βορά, στις όχθες της Μαύρης Θάλασσας, μέχρι νότια στην έρημο και στο βασίλειο του Κουσιτών. Πέραν όμως των όμορφων και λεπτομερών σχεδίων για κάποιον που έχει στοιχειώδη ιστορική γνώση, θα αντιληφθεί πως είναι «στενός» και περιορισμένος, μιας και λείπουν οι άλλοι πρωταγωνιστές της περιόδου, Ανατολικά και Δυτικά. Έχουμε επομένως αναπαράσταση της περιοχής, αλλά λειψή και κρυμμένη, μάλλον πίσω από μελλοντικά DLCs. Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα.

Το παιχνίδι ξεκινάει με τον θάνατο του φαραώ Merneptah, γεγονός αφήνει ένα κενό εξουσίας και επειδή είμαστε υπέροχα όντα, όταν ιστορικά υπάρχει τέτοιο κενό, γίνονται εμφύλιοι πόλεμοι. Στο τέλος των 60 σειρών κερδίζει ο δελφίνος που έχει μαζέψει του περισσότερους πόντους «νομιμότητας» (legitimacy points). Ένα από μεγάλα ατού της Sofia είναι πως στα παιχνίδια της εισάγει πάντα καινούριους gameplay μηχανισμούς για να δίνει το κάτι διαφορετικό και φρέσκο στην καμπάνια, και η απόκτηση αυτών των πόντων μέσα από νίκες, χτίσιμο μνημείων κ.λ.π. αποτελεί ένα από τα καλύτερα παραδείγματα.

Το κύριο γρανάζι που κινεί το gameplay είναι βέβαια, όπως στο Troy, η απόκτηση και η εκμετάλλευση των πέντε πρώτων υλών που παράγουν οι αποικίες μας και μέσω των οποίων μας δίνεται η δυνατότητα να επεκτεινόμαστε και να μεγαλώνουμε τη σφαίρα επιρροής μας. Και εδώ η εισαγωγή κάποιων τεχνασμάτων εκ μέρους των δημιουργών σπάνε τη μονοτονία του τυπικού resource management και εισάγουν νέα στοιχεία στον βασικό καμβά του παιχνιδιού.

Legacy αποστολές για κάθε πολιτισμό, προσευχές στους 19 θεούς που δίνουν buffs, δολοπλοκίες για να μπεις στην αυλή του φαραώ, η κατάρρευση των πόλεων δίνουν «πολιτισμικά» debuffs, τα τέσσερα μονοπάτια της υστεροφημίας και η επιδρομή των «Ανθρώπων της Θάλασσας», στα χαρτιά τουλάχιστον, δημιουργούν ένα καλό και πρωτότυπο μείγμα gameplay.

Σε πρώτη φάση το να κινηθείς μαεστρικά μέσω αυτών των προκλήσεων και γεγονότων έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και είναι αρκετά πιο περίπλοκο και διαφορετικό από αντίστοιχους τίτλους της σειράς. Το θέμα είναι πως το παιχνίδι είναι τόσο περιορισμένο, ώστε αν ξεκινήσεις καινούρια καμπάνια, αυτά που φαινόντουσαν ενδιαφέροντα στο πρώτο playthrough γίνονται αγγαρείες, και φαίνεται η ένδεια του παιχνιδιού σε ποικιλία. Τα factions μοιάζουν αρκετά, οι μάχες γίνονται με ίδιους αντιπάλους στα ίδια πεδία μαχών και γενικά, το παιχνίδι είναι αρκετά λιγότερο φιλόδοξο από όσο είχε διαφημιστεί.

Το χειρότερο είναι πως το παιχνίδι μοιάζει να επιβραβεύει κάθε ενέργεια που κάνουμε. Είναι δηλαδή τόσο «θετικά» τα πάντα, χωρίς ρίσκο (και να φανταστεί κανείς ότι μιλάμε για Bronze Age Collapse) και δίνουν τόσα πολλά bonuses, που στο τέλος ομογενοποιείται το gameplay των διαφορετικών factions.

Είναι έτσι στημένο ώστε δεν καταφέρνει να δώσει σωστά τα θετικά και τα αρνητικά του κάθε πολιτισμού, οδηγώντας τον παίκτη να ακολουθεί το ίδιο gameplay, χωρίς να δημιουργείται χώρος για niche gamethroughs και ξεχωριστές τακτικές. Δεν υπάρχει το βάθος ώστε όλα αυτά τα καινούρια στοιχεία που έχουν προσθέσει να επηρεάσουν με οργανικό τρόπο (διαχείριση ρίσκου, θετικά ή αρνητικά) την εξέλιξη των καμπανιών μας.

Αναφορικά με τη μάχη, είναι ακριβώς όπως θα την περιμένατε (λίγο πιο αργή). Με τα ίδια θετικά και τα ίδια προβλήματα, εξαιτίας της μηχανής που χρησιμοποιείται. Είναι δεδομένο, ειδικά αν προέρχεστε από τα πιο πολύχρωμα ΤW: Warhammer, να σας φανούν οι στρατιές αρκετά προσγειωμένες (και λόγω τεχνολογίας και λόγω εποχής) και πιστεύουμε ότι οι developers παραδώσανε ό,τι καλύτερο δεδομένων των περιορισμών.

Προβλήματα με collision (ειδικά με τα άρματα), pathfinding και την AI δε έχουν κάποια βελτίωση ούτε στο Pharaoh, ενώ το εντελώς unbalanced σύστημα του in-battle morale, κάνει τις μάχες αρκετά πιο εύκολες από όσο φανταζόμασταν -ειδικά όταν έχουμε heavy και elite units. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Θα οδηγηθείτε γρήγορα στη μέθοδο του auto-resolve και είναι κρίμα αυτό, γιατί τα περιβάλλοντα των μαχών είναι πολύ όμορφα, αλλά δε μπορείς να τα απολαύσεις, γιατί πόσες φορές να παίξεις τις ίδιες μάχες, οι οποίες λύνονται με τον ίδιο τρόπο;

Βάζεις το βαρύ πεζικό στην πρώτη γραμμή, στο οποίο έχουμε πρόσβαση αρκετά νωρίς, και αν υπερισχύεις αριθμητικά καθάρισες απέναντι στην κακή AI.
Η απεικόνιση των μονάδων, τα αστικά τοπία, τα εφέ καιρού και διαφορετικά περιβάλλοντα θεωρούμε ότι ανταποκρίνονται στην εποχή που θέλουν να αποδώσουν και είναι θετικό πως οι διαφορετικές factions ξεχωρίζουν εμφανώς αναμεταξύ τους.

Περιμέναμε περισσότερα, είναι η αλήθεια, από το Pharaoh και θα το προτείνουμε μόνο σε όσους έχουν «έρωτα» με αυτή την εποχή και σε όσους δεν τους απασχολεί το replayabillity. Τα ίδια γνωστά προβλήματα στις μάχες και πολλά ενδιαφέροντα gameplay στοιχεία που στο τέλος δεν δένουν καλά μεταξύ τους, μας κάνουν να χαρακτηρίσουμε το Pharaoh ως ένα από τα πιο αδύναμα Total War.

To Total War: Pharaoh κυκλοφορεί από τις 11/10/23 για PC. To review μας βασίστηκε σε review code που λάβαμε από τη Zegetron.

The post Total War: Pharaoh | Review first appeared on GameOver.

The post Total War: Pharaoh | Review appeared first on GameOver.