FIFA 19

Royalty.

Δεν είναι μυστικό ούτε και παράδοξο να λέμε ότι το FIFA αποτελεί το πιο δημοφιλές ποδοσφαιράκι περίπου την τελευταία πενταετία, χτίζοντας παράλληλα τη δική του δυναστεία στο χώρο. Υπάρχει πλέον ένα κύρος γύρω απο το όνομα, προφανώς υψηλές προσδοκίες αλλά και μια ελάχιστη ποιότητα που απαιτείται μετά απο τόσα χρόνια. Αν το FIFA λοιπόν ήταν ομάδα, θα ήταν αναμφίβολα η Ρεάλ Μαδρίτης. Με λίγα λόγια, είναι... “royalty”. Και με την απόκτηση των δικαιωμάτων των Champions League/ Europa League,

Φέτος έχουμε να κάνουμε με ένα FIFA πιο “φωτεινό” και αστραφτερό, στα μενού, τα χρώματα και τη γενικότερη παρουσίαση, σαν να γιορτάζει κάτι. Τα ευχάριστα νέα είναι ότι υπάρχουν και ορισμένες αισθητές αλλαγές στο gameplay ώστε να μιλάμε πράγματι για νέα, ουσιαστική προσθήκη. Από την άλλη, οι αλλαγές αυτές δεν αλλάζουν στο ελάχιστο τη φιλοσοφία με την οποία πορεύεται η ΕΑ τα τελευταία χρόνια (και ιδιαίτερα την τελευταία τριετία). Πιο συγκεκριμένα, φέτος ο ρυθμός είναι λίγο πιο γρήγορος, κρατώντας όμως την αίσθηση βάρους στη μπάλα και τα σώματα των παικτών. Δίνεται επίσης η αίσθηση ότι η μπάλα είναι πιο ανεξάρτητη και για αυτό το λόγο τα λάθη είναι πιο συχνά, κυρίως στις πάσες, και οι τερματοφύλακες είναι πιο αποτελεσματικοί στα τετ-α-τετ.

Το physical game είναι πιο έντονο και φυσικά το ίδιο οι συνεχείς κόντρες μεταξύ των παικτών στις διεκδικήσεις, κάτι που σημαίνει ότι φέτος έχουμε πιο χαλαρά σφυρίγματα από τους διαιτητές ώστε να πάρουν μέρος τα παραπάνω. Ακόμη, φέτος και οι γρήγοροι παίκτες δυσκολεύονται να ξεφύγουν με σπριντ απο τους αμυντικούς ακόμη κι αν ξεκινήσουν με προβάδισμα, και έτσι η άμυνα δεν είναι τόσο ευάλωτη απέναντι σε ταχύτατους επιθετικούς όπως άλλες χρονιές, ενώ οι αναδουλεμένες μηχανικές των σουτ σημαίνουν ότι κάποιοι τρόποι με τους οποίους σκοράραμε με συχνότητα πέρυσι δεν δουλεύουν απαραίτητα και φέτος.

Ωστόσο, πιο ενδιαφέρουσα προσθήκη κατά τη γνώμη μας είναι ένας δείκτης με εμφανώς arcade χαρακτήρα, ο οποίος σημαίνει πως αν πατήσουμε με πολύ σωστό συγχρονισμό και δεύτερη φορά το κουμπί του σουτ τη στιγμή που η μπάλα αποχωρίζεται το παπούτσι, δίνεται έξτρα πιθανότητες η μπάλα να φύγει με μεγαλύτερη δύναμη και ακρίβεια προς το τέρμα. Ωστόσο, είναι εξίσου πιθανό να μην πατηθεί τη σωστή στιγμή, και να κάνουμε ένα σουτ όπως αυτό του Φετφατζίδη με την ΑΕΚ. Η σχέση ρίσκου/ απόδοσης δίνει ένα παραπάνω ενδιαφέρον και σίγουρα θα κεντρίσει την προσοχή των πιο τολμηρών και φιλόδοξων παικτών, και πρόκειται για μια καλοδεχούμενη προσθήκη.

Φέτος, γενικότερα, το FIFA είναι πιο “παιχνίδι” απο ποτέ με μικρές casual προσθήκες. Συνεχίζει φυσικά να είναι προσγειωμένο και πιο μεθοδικό και τακτικό απο τον ανταγωνισμό του πιο ελεύθερου και “άγριου” PES, του οποίου τη ροή και τη φυσικότητα δεν φτάνει. Υπάρχουν στιγμές που θα χτυπιόμαστε από τα νεύρα με την ψυχρή προσέγγιση και την έλλειψη ροής (κάτι που θα εξηγήσουμε παρακάτω). Και στην αμέσως επόμενη φάση, με όμορφο, προσεκτικό ξεδίπλωμα των επιθετικών, μια καλοζυγισμένη τρίπλα τη σωστή στιγμή και την εξαπόλυση ενός εξωτερικού πλασέ με τα πιο γλυκά φάλτσα, τα ξεχνάμε όλα και βρισκόμαστε στον έβδομο ουρανό. Το FIFA είναι ένα παιχνίδι που πάντα έβρισκε την ομορφιά σε λεπτομέρειες του ποδοσφαίρου, οι οποίες δεν συνδέονται απαραίτητα μεταξύ τους αρμονικά.

Μια διεκδίκηση 50/50 στο κέντρο, ένα γεμάτο σουτ έξω απο την περιοχή που θα βρεί στο δοκάρι και θα πάει μέσα, μια “ποδιά” που θα αναγκάσει τον αμυντικό να μας κάνει πέναλτι, πασούλες στο κέντρο και αλλαγές παιχνιδιού στα φτερά, μέχρι να δημιουργήσουμε κενό στην αντίπαλη άμυνα ή να γίνει μια κίνηση στην πλάτη των αμυντικών. Φυσικά, δεν έχουν βελτιωθεί όλα προς το καλύτερο. Συγκεκριμένα, ένα μεγάλο πρόβλημα που υπήρχε και πέρυσι, συνεχίζει να υφίσταται και φέτος. Δυστυχώς, οι αντίπαλοι συνεχίζουν να ευνοούνται απο το παιχνίδι, και κάθε φορά που παίρνουν την κατοχή σπάνε το ρυθμό και παίζουν ένα κουραστικό passing game ανεξάρτητα απο την ταυτότητα της κάθε ομάδας.

Η Α.Ι. σε πολλές στιγμές παίζει... φλιπεράκι και όχι ποδόσφαιρο, ειδικά αν το πάρει απόφαση, όπου και ο παίκτης δεν έχει περιθώρια αντίδρασης αλλά ουσιαστικά απλά παρακολουθεί την εξέλιξη της φάσης. Αυτό υπήρχε και πέρυσι, αλλά φέτος είναι πιο αισθητό διότι η Α.Ι. κάνει πολύ πιο δυνατό και αποτελεσματικό pressing, και κερδίζει την κατοχή με μεγαλύτερη ευκολία μόλις πλησιάζει τους παίκτες μας, τους οποίους εκτοπίζει κερδίζοντας σχεδόν όλες τις κόντρες. Είναι ανούσια αυστηρή, οριακά άδικη και κουραστικά αλάνθαστη, ενώ είναι απορίας άξιο πως και το πιο άκυρο διώξιμο της Α.Ι. βρίσκει σχεδόν πάντα έναν αμαρκάριστο παίκτη με ακρίβεια. Κατά κάποιο τρόπο, λοιπόν, η Α.Ι. “ρουφάει” τη διασκέδαση χωρίς λόγο, με αισθητό scripting για μια ακόμη χρονιά.

Επίσης, δυστυχώς, το FIFA δίνει την εντύπωση ότι αγνοεί ένα fundamental του αθλήματος, το κόψιμο των passing lanes. Δηλαδή, όσο καλή πρόβλεψη κι αν κάνουμε, όσο καλά κι αν τοποθετήσουμε τον παίκτη μας στο δρόμο της πάσας των αντιπάλων, η μπάλα 9 στις 10 φορές περνάει με χαρακτηριστική άνεση χιλιοστά δίπλα μας χωρίς να μπορούμε έστω να της αλλάξουμε πορεία, χωρίς καμία λογική. Προχωρώντας, η παρουσίαση γενικότερα συνεχίζει να βρίσκεται πίσω μόνο απο το NBA2Κ, ως μια απο τις πιο εντυπωσιακές σε βιντεοπαιχνίδι μέχρι σήμερα. Μια παρατήρηση που πρέπει να κάνουμε βέβαια είναι πως εν έτει 2018, συνεχίζεται η χρήση σχεδόν generic προσώπων παικτών μεγάλων ομάδων, όπως ο Jorginho της Chelsea, τη στιγμή που άλλοι παίκτες έχουν ακριβώς τα ίδια εδώ και χρόνια.

Πολλοί παίκτες μοιάζουν φωτορεαλιστικοί και όσο πιο κοντινοί γίνεται στον πραγματικό παίκτη, ενώ άλλοι, που έχουν δευτερεύοντα ρόλο (και όχι μόνο), έχουν αδιάφορα, σχεδόν generic πρόσωπα. Η αλήθεια είναι οτι η ΕΑ έχει πλέον τεράστιο μέγεθος και πόρους, οπότε δε δικαιολογείται η παραπάνω κατάσταση, έστω και αν δεν αφορά μεγάλο αριθμό παικτών. Συνεχίζεται επίσης να υπάρχει η ελαφρώς “πλαστική” υφή σε πρόσωπα και φανέλες παικτών, αλλά κάθε χρόνο έρχεται και πιο κοντά σε ένα ρεαλιστικό οπτικό αποτέλεσμα. Η Frostbite γενικότερα απο πέρυσι πατάει γερά στα πόδια της, και έχει πραγματικά απογειώσει το οπτικό αποτέλεσμα στα FIFA.

Επίσης, φέτος θα παρατηρήσει κανείς πως το παιχνίδι περιστρέφεται γύρω απο τη μεγαλύτερη μεταγραφή του αθλήματος τα τελευταία χρόνια, την οποία εκμεταλλεύεται στο έπακρο: το Champions League και το Europa League. Ο ύμνος που έχει σημαδεύσει πολλά μεγάλα αθλητικά βράδια, επίσημα γραφήματα και οι Lee Dixon και Derek Rae έρχονται να δώσουν μια ευχάριστη, διαφορετική νότα από τους πάντα αγαπημένους αλλά κουραστικούς πλέον Martin Tyler και Alan Smith. Πρέπει να αναφέρουμε για μια ακόμη χρονιά ότι η αυθεντικότητα δεν είναι “εφέ”. Αντιθέτως, είναι κάτι πέρα για πέρα αληθινό και αισθητό. Κάθε φορά που ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια μας τα υπέροχα επίσημα γραφήματα της La Liga, κάθε φορά που οι ομάδες βγαίνουν απο τη φυσούνα με τις κανονικότατες φανέλες τους, στα επίσημα γήπεδά τους. Κάθε φορά που οι λήψεις των καμερών ξέρουν να παίζουν σωστά για να μεταφέρουν στον παίκτη μια αυθεντική και καλοστημένη εμπειρία. Φέτος λοιπόν, με την προσθήκη των Champions League/ Europa League, δίνεται η εντύπωση πως το FIFA βρίσκεται επιτέλους στο επίπεδο που πάντα στόχευε, και το εκμεταλλεύεται πλήρως.

Το The Journey κάνει την τρίτη και τελευταία εμφάνισή του, και δεν φοβάται να δοκιμάσει ορισμένα νέα πράγματα, ακόμη κι αν δεν του βγαίνουν όλα. Δίνει την ευκαιρία να πάρουμε τον έλεγχο τριών χαρακτήρων, και σε μεγάλο βαθμό είναι χτισμένο με επίκεντρο το Champions League, το οποίο αποτελεί το... endgame και την απόλυτη κορυφή στην καριέρα των παικτών. Οι χαρακτήρες είναι ο Alex Hunter, ο οποίος υπογράφει στην Real Madrid, ο Danny Williams που παίζει στην Αγγλία και συμμετέχει επίσης στο Champions League, και η αδελφή του Alex, η Kim Hunter, η οποία στα 17 της προσπαθεί να φτιάξει το όνομά της με την Εθνική των Ηνωμένων Πολιτειών. Η γραφή συνεχίζει να είναι αρκετά ενδιαφέρουσα και χωρίς να δώσουμε spoilers, κλείνει όμορφα την τριλογία.

Κάποια συστήματα που εμφανίζονται είναι το Mentors system, με τους μέντορες που επιλέγει ο Alex Hunter στη Real Madrid ή τη συνεργασία της Kim με την Partner της, την Alex Morgan -αν και δεν μπορούμε να πούμε ότι έχουν ιδιαίτερο βάρος οι παραπάνω μηχανισμοί. Ένα απο τα νέα πράγματα που αναφέραμε παραπάνω, είναι για παράδειγμα το εισαγωγικό ματς του Journey, στο οποίο παίρνουμε τον έλεγχο του Jim Hunter, παππού του Alex και της Kim, σε έναν φόρο τιμής στο ποδόσφαιρο της δεκαετίας του '70. Ιστορική περιγραφή απο τον John Motson, συζήτηση για την επικείμενη προσθήκη των καρτών στο άθλημα του ποδοσφαίρου, μπόλικη λάσπη, σκληρά μαρκαρίσματα και κουρέματα της εποχής, ακόμη και το Replay που αναβοσβήνει πάνω δεξιά στην οθόνη και το φίλτρο μέσα απο το οποίο παίζουμε το ματς, όλα συνθέτουν ένα πολύ ενδιαφέρον, δημιουργικό και καλοστημένο κομμάτι για το οποίο αξίζουν συγχαρητήρια στην ΕΑ.

Ένας επίσης καλοδεχούμενος πειραματισμός, που εγγυάται πολλές στιγμές διασκέδασης με την παρέα, είναι τα νέα modes με τρελούς κανονισμούς. Αφήσαμε για το τέλος το Ultimate Team, το οποίο είναι κάθε χρόνο και πιο πλούσιο. Τι να γραφτεί για το UT που δεν έχει ήδη αναλυθεί; Το ότι αποτελεί ένα σχεδόν ξεχωριστό παιχνίδι εντός του παιχνιδιού; Ότι έχει κάθε χρόνο έσοδα σχεδόν ίσα με το ΑΕΠ αναπτυσσόμενων χωρών; Τα modes που προστίθενται τα τελευταία δύο χρόνια (όπως το φετινό Division Rivals); Τα βράδια που ξυπνάμε λουσμένοι στον κρύο ιδρώτα για την αλλαγή συστήματος που θα επιτρέψει να χωρέσουμε και τον Christian Eriksen και τον Kevin DeBruyne και τον Roberto Firmino στην ίδια ενδεκάδα; Υπάρχει λόγος που το UT αποτελεί το υπόδειγμα για όσους προσπαθούν να φέρουν παρόμοια modes στα παιχνίδια τους (τίποτα δεν το αγγίζει φυσικά), είτε συμφωνούμε με ό,τι συνεπάγεται αυτό είτε όχι. Μήνες ολόκληροι είναι εύκολο να χαθούν χωρίς να το καταλάβουμε, στο κυνήγι της τέλειας ομάδας, ένα κυνήγι που δεν τελειώνει ποτέ.

Καταλήγουμε ότι το FIFA 19 είναι μάλλον το καλύτερο FIFA μέχρι σήμερα και σίγουρα το πιο πλήρες. Οφείλουμε να αναφέρουμε ότι όσον αφορά καθαρά το gameplay, παρά τις βελτιώσεις και προσθήκες, η πιο όμορφη και συναρπαστική ποδοσφαρική απόδοση στο χορτάρι ανήκει -κατά τη γνώμη μας- στο απέναντι στρατόπεδο. Στο FIFA ωστόσο, ανήκουν όλα μα όλα τα υπόλοιπα ανεξαιρέτως, ειδικά με τη φετινή προσθήκη των Champions League/ Europa League. Όπως και οι... Galacticos καταφέρνουν να παίρνουν αποτελέσματα και Champions League χωρίς να παίζουν πάντα απαραίτητα την καλύτερη μπάλα, έτσι και το FIFA κάνει όλα αυτά που πρέπει για να μείνει στην κορυφή. Πιο πλήρες, πλούσιο και καλογυαλισμένο από ποτέ, το FIFA 19 είναι ένα παιχνίδι που πρέπει να έχει στη συλλογή του κάθε ποδοσφαιρόφιλος.

To review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για το PS4.