Elden Ring | Review

Το Elden Ring μοιάζει με εκείνον τον ηλικιωμένο που οι χαραγμένες ρυτίδες των ματιών του μαρτυρούν σοφία χρόνων και εμπειρία που αποκτήθηκε με πολύ κόπο για να φτάσει να απολαμβάνει το απόγειο της ζωής του. Μια ζωή γεμάτη μοναδικές συγκινήσεις, όπου στο κάθε βήμα του άφηνε ανεξίτηλο το αποτύπωμα της παρουσίας του σε ένα έργο ανόθευτο, μακριά από τις σειρήνες της όποιας εποχής, δίνοντας σάρκα και οστά στο δικό του όραμα. Κάθε φορά, λίγο και καλύτερο. Κάθε φορά, ένα βήμα προς τα εμπρός, έχοντας σταθερό τον πυρήνα της Τέχνης του, άλλαζε παραστάσεις

Το μόνο πλέον που ζητά έχοντας κατακτήσει τη Γνώση είναι ακροατές ικανούς να αφουγκραστούν τα απομνημονεύματά του, σε ένα magnum opus θηριώδες, μαγικό, γνώριμο μα συνάμα μοναδικό, γεμάτο εκπλήξεις και αχαλίνωτη φαντασία. Το αντισυμβατικό του χαρακτήρα του πολλές φορές πέφτει πάνω σε αντικρουόμενες προθέσεις, δείγμα της εξέχουσας φύσης της εστιασμένης Τέχνης του. Κάποιος που θα καθίσει να ακούσει δίπλα του, θα κουνά συγκαταβατικά το κεφάλι μην καταλαβαίνοντας τι ακριβώς ακούει. Θέλει απλά να είναι μέρος αυτού, ουδέποτε όμως ενδιαφέρθηκε να γίνει κοινωνός του. Στη χείριστη των περιπτώσεων, θα δίνει έξυπνα πάσες στον ηλικιωμένο για να συνεχίσει τη διήγηση ενώ από μέσα του θα σκέφτεται «άσε μας ρε μπάρμπα», ασεβής, μικροπρεπής και ημιμαθής καθώς είναι.

Κάποιος άλλος αδημονεί να του παρουσιαστεί μια τέτοια ευκαιρία, ξέροντας πόσο πλέον σπανίζουν στις μέρες μας. Θα πάει τρέχοντας να καθίσει προσοχή δίπλα στον ηλικιωμένο, απολαμβάνοντας κάθε δευτερόλεπτο εκείνων που έχει να του πει. Έχει μπουχτίσει από τη χρυσή μετριότητα και αρνείται πεισματικά να συμβιβαστεί με αυτή. Γνωρίζει άλλωστε από την πρότερη εμπειρία του ότι ετούτο πρόκειται για ένα ταξίδι πολύ ξεχωριστό, μιας και πίσω από το τιμόνι θα βρίσκεται αυτός και μόνο αυτός, χωρίς GPS να τον καθοδηγεί κάθε λεπτό, χωρίς τον ενοχλητικό συνοδηγό που πετάγεται να του αποσπά την προσοχή.

Ένας αδιάφορος μπορεί να παραμείνει αδιάφορος, χωρίς να μπει στη διαδικασία αυθυποβολής για το οτιδήποτε. Δεν είναι μέρος του διηγήματος έτσι κι αλλιώς -ίσως η ιστορία να μην έχει γραφτεί για αυτόν. Ενδεχομένως πρόκειται και για θέμα προτεραιοτήτων ή γενικότερης αντίληψης της εν γένει φύσης των videogames και να μη θέλει να πολυσκοτίζει το μυαλό του. Σε κάθε περίπτωση, η πραγματικότητα θα είναι πάντα η ίδια, όποια αλήθεια κι αν έχει επιλέξει ο καθένας ξεχωριστά να ακολουθήσει. Πόσο μάλλον για ένα πεδίο μελέτης που δεν επιδέχεται παρερμηνειών, μιας και τα χρόνια που κουβαλά στην πλάτη του δεν προσφέρονται για κάτι τέτοιο. Tα videogames είναι μέρος μιας ζωντανής ιστορίας, που συνεχίζεται να γράφεται μέρα με τη μέρα, με μνήμες που θα χρειαστεί να περάσουν αρκετά χρόνια ακόμα για να ξεθωριάσουν, και μέρος αυτής της ιστορίας είμαστε όλοι εμείς.

Η ιστορία, λοιπόν, μιας και αυτό το κείμενο βγαίνει λίγες ημέρες μετά την επίσημη κυκλοφορία του τίτλου, απεφάνθη εκκωφαντικά υπέρ του Elden Ring και όσο ο χρόνος κυλά, ολοένα και περισσότεροι θα δηλώνουν γοητευμένοι από τον νεότερο τίτλο της FromSoftware. Είχαμε ήδη προϊδεάσει στο Review in Progress περί τίνος πρόκειται, όμως χρειαζόταν λίγος χρόνος για να μπορέσουμε να το επεξεργαστούμε δεν∙ συνηθίζεται να κυκλοφορούν τίτλοι-σταθμοί κάθε μέρα. Δεν υπάρχει τίποτε παράλογο σε αυτή την καθολική αποδοχή εκτός κι αν προσπαθείς να το υπολογίσεις κυνικά, με ψυχρά μαθηματικά για να φτάσεις (ως συνήθως) στο συμπέρασμα ότι δε βγαίνουν τα κουκιά.

Κι από τη στιγμή που δε βγαίνουν τα κουκιά, τότε κάποια συνωμοσία θα τρέχει από πίσω. Το ευτύχημα είναι ότι τα videogames παραμένουν ένα ιδιόμορφο αμάλγαμα, μια αλχημεία όπου η φαιά ουσία και το ταλέντο του ανθρώπου είναι ικανά να εμφυσήσουν ζωή σε δημιουργίες απαράμιλλης σύλληψης, ικανές να αιχμαλωτίσουν τη φαντασία και να μεταφέρουν νοητά τον παίκτη σε μια ψηφιακή διάσταση, κάνοντάς τον κοινωνό δυνατών συναισθημάτων και αξέχαστων εμπειριών.

Η Τέχνη και η Τεχνολογία, τα δύο κακά της μοίρας μας σε αυτό το υπέροχο μέσο που λέγεται videogames ήταν, είναι και θα είναι πάντα μέτρα αντίθετα, σημεία αντιφατικά, που κάποιες φορές απλά τυγχάνει να συγκλίνουν. Στην ιστορία αυτού του μέσου, ως σημεία αναφοράς βρίσκαμε, βρίσκουμε και θα βρίσκουμε πάντα εκείνες τις δημιουργίες που πρωτίστως προβάλλουν το έργο τους μέσα από τη Τέχνη τους. Ένας λάτρης αυτού του μέσου, εάν δεν οφείλει να γνωρίζει, οφείλει έστω να σέβεται εκείνες τις δημιουργίες που πλέον αποτελούν ορόσημα, καθώς και να υποδεικνύει την ελάχιστη αντίληψη ότι Τέχνη στα videogames είναι το Game Design, με την Τεχνολογία να συνεπικουρεί ως δίαυλος επικοινωνίας του.

Έτσι, μπροστά σε κάθε God of War, όπου τα άστρα βρέθηκαν στην ευθεία, υπάρχουν τόσα και τόσα παραδείγματα που ξεθύμανε η χρυσόσκονη και χάθηκαν στο σκοτάδι. Τι και αν πούλησαν το μισό ΑΕΠ μιας χώρας; Τι κι αν ήταν στην αιχμή της Τεχνολογίας; Τι και αν προσπάθησαν να είναι αρεστά σε όλο τον κόσμο αλλά κανείς πλέον δεν τα θυμάται γιατί εξ αρχής δεν είχαν τίποτα αξιόλογο να πουν. Δεν υπάρχει τίποτε τυχαίο στο γεγονός ότι ένας άδειος, ανοιχτός κόσμος με αρκετά κακό frame rate ανήκει σε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που είχε ποτέ τη τύχη να γεννηθεί από τα σπλάχνα αυτού του μέσου, το Shadow of the Colossus. Απολύτως καμία συνωμοσία που αντίστοιχου βεληνεκούς τίτλοι – ορόσημα όπως τα Ocarina of Time, Deus Ex ή Silent Hill αποτελούν σημεία αναφοράς έως σήμερα.

Υπάρχουν πολλοί συγκεκριμένοι λόγοι που μια χούφτα τίτλοι στο υπερφορτωμένο, αυτοματοποιημένο και by the book σύμπαν του open world Σχεδιασμού, τίτλοι όπως τα Morrowind, Witcher 3, Red Dead Redemption 2 και Breath of the Wild ξεχωρίζουν με χαρακτηριστική ευκολία και, όταν έρθει η σειρά τους (εάν δεν έχει έρθει ήδη ακόμα) θα μνημονεύονται ως θεμελιώδεις και εξέχοντες σαν τους προγόνους τους. Όλα έχουν να κάνουν επειδή κάποιοι είχαν ένα πολύ συγκεκριμένο όραμα, απόλυτα στοχευμένο και ευλαβικά εστιασμένο που προκύπτει από τη σιγουριά που τους δίνει το ταλέντο τους στο να κατορθώσουν να μετατρέψουν αυτή τη φαιά ουσία σε εξέχων Game Design.

Με το Elden Ring δε συμβαίνει τίποτε διαφορετικό από αυτό ακριβώς. Η dark fantasy ανθολογία των action-rpgs των Bandai Namco και FromSoftware φτάνει στο απόγειό της με αυτόν εδώ το τίτλο. Τον Ιούνη του 2019, στα πλαίσια της πάλε ποτέ E3, ο Hidetaka Miyazaki γνωστοποιεί την ύπαρξη του Elden Ring, με την ανάπτυξή του να έχει ξεκινήσει μετά το τέλος του Ringed City DLC του Dark Souls III και παράλληλα με εκείνη του Sekiro.

Προϊόν ενός passion project στη συνεύρεση του Ιάπωνα δημιουργού με τον συγγραφέα George R.R. Martin της σειράς βιβλίων φαντασίας «A Song of Fire & Ice», το Elden Ring προοριζόταν να γίνει το φινάλε ενός μαραθωνίου συσσωρευμένης εμπειρίας επάνω στη φόρμουλα που χαρακτηρίζει τις δημιουργίες του στούντιο τα τελευταία χρόνια. Μέσα από μια σειρά αφιερωμάτων και previews δώσαμε την ευκαιρία στον αναγνώστη του GameΟver να σχηματίσει μια εικόνα σχετικά με τον τίτλο, με το ίδιο το στούντιο να είναι ξεκάθαρο στην επικοινωνία του, διευκολύνοντας τη διέλευση της πληροφορίας χωρίς γκρίζες γραμμές.

Το Elden Ring, όπως και άλλοι τίτλοι του βεληνεκούς του, έχουν πλήρη αντίληψη του γεγονότος ότι υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν μπορεί να είναι ένα videogame για να είναι τελικά αυτό που είναι. Επίκεντρο της εμπειρίας παραμένει η ισχυρή αίσθηση απόλυτου ελέγχου που δίνεται στον παίκτη, σε ένα περιβάλλον που λειτουργεί εναντίον του, όπου, θέτοντας προκλήσεις που αφορούν κυρίως το γνωστικό του επίπεδο, τον σέβεται και τον εμπιστεύεται απόλυτα, ενθαρρύνοντας τη λήψη πρωτοβουλίας σε κάθε του κίνηση. Ο ανοιχτός κόσμος που εισάγεται στο DNA του εν λόγω Game Design λειτουργεί ως μέσο ενίσχυσης αυτού, μετατρέποντας κάθε στιγμή στον κόσμο των Lands Between σε μια θαυμαστή περιπέτεια δυνατών συναισθημάτων.

Σε καμία περίπτωση δεν φέρνει κάποια «επανάσταση» μιας και επί της ουσίας τελειοποιεί το ήδη κεκτημένο, ούτε πρόκειται για το «Breath of the Wild των Dark Souls» βεβαίως, μιας και δε μεταβάλει ρηξικέλευθα τον πυρήνα του σχεδιασμού του. Προφανώς δεν παρουσιάζεται δίχως τις δικές του ασθένειες και ακόμα πιο ξεκάθαρα δεν ενδιαφέρεται να μετατραπεί σε κάτι διαφορετικό από εκείνο που είναι παρά τις όποιες παρεμβάσεις προς χάρη διευκόλυνσης του παίκτη – που μοιραία προέκυψαν λόγω του ανοιχτού σχεδιασμού του.

Ως μέρος της ιστορίας όμως αυτού του μέσου, το Elden Ring είναι εκείνο που θα στέκεται δίπλα στους Κολοσσούς, με το οξυδερκές Game Design των Ιαπώνων να τιμά και να κοσμεί το κουρασμένο σύμπαν των open world, παραδίδοντας μια διαφορετική εμπειρία από τα συνηθισμένα και χωρίς ποτέ να προδίδει τις καταβολές του. Πρόκειται για ένα εκπληκτικό videogame, που οι λάτρεις του μέσου πρέπει κάποια στιγμή να δουν ακόμα κι αν αυτό τους βγάλει για λίγο από τη ζώνη άνεσής τους.

To Elden Ring κυκλοφορεί για PS5, PS4, PC, Xbox Series και Xbox One στις 25/2/22. To review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για το Xbox Series, με review code που λάβαμε από τη Bandai Namco Entertainment Greece.

The post Elden Ring | Review appeared first on GameOver.