Assassin's Creed: Origins

Reboot No…?

Πώς επανεκκινείς μία σειρά σαν τα Assassin's Creed; Πώς μηδενίζεις το κοντέρ, πώς επαναφέρεις στην επιφάνεια τα στοιχεία εκείνα που λειτούργησαν δομικά για τα πρώτα παιχνίδια και είχαν μετατραπεί σε σκιές στα τελευταία μέρη της μακράς ιστορίας των Δολοφόνων; Πώς ξαναζωντανεύεις τη φλόγα και το ενδιαφέρον ενός κοινού, που παρακολουθεί πλέον τη σειρά σχεδόν από συνήθεια, σα σύζυγος σε ένα γάμο όπου το αντρόγυνο έχει βυθιστεί στην καθημερινότητα για χρόνια ολόκληρα; Δεν αρνείται κανείς το ότι η ομάδα ανάπτυξης βρέθηκε μπροστά σε μία πολύ μεγάλη πρόκληση αναπτύσσοντας το πρώτο

4Κ ΑC για την τρέχουσα περίοδο. Όμως, δε μπορεί να παραβλέψει κανείς και το γεγονός ότι η Ubisoft και τα συνεργαζόμενα studio έχουν όλα (κι όταν λέμε όλα, εννοούμε όλα) τα μέσα προκειμένου να ανταπεξέλθουν στις προκλήσεις.

Η παραπάνω παράγραφος είναι η εισαγωγή της κριτικής του Assassin's Creed Unity. Κι όπως έλεγε ένας σοφός, η ιστορία και η ζωή κύκλους κάνουν και επαναλαμβάνονται. Την όποια προσπάθεια «επανεκκίνησης» που έκανε το Unity την ακύρωσε το αδιάφορο Assassin's Creed Syndicate, που κανείς δε θυμάται πια. Η διαφορά με το Origins είναι ότι για πρώτη φορά υπάρχει ένα διάλειμμα, που συνειδητά επιλέχθηκε από την Ubisoft προκειμένου να ανασυνταχθεί το δυναμικό, να φρεσκαριστούν οι ιδέες, να το ζητήσει και λίγο παραπάνω ο κόσμος (που έπαιρνε το παιχνίδι από συνήθεια).

Μέσα στο Νοέμβριο θα γνωρίζουμε αν το διάλειμμα αυτό ήταν ευεργετικό για τη σειρά. Αυτό όμως που με σιγουριά μπορούμε να πούμε, είναι ότι η Ubisoft δεν αντιμετωπίζει το Origins όπως το Syndicate ή το Rogue ή ακόμη και το Unity (όσο σημαντικό κι αν υπήρξε για το franchise). Ρίχνει πολύ μεγαλύτερο βάρος στο νέο παιχνίδι, και έχοντας μία ιδέα και από το Far Cry που κυκλοφορεί στα κοντά, έχει στρέψει όλο το ενδιαφέρον της προς την Αρχαία Αίγυπτο, αδιαφορώντας τελείως για τους θρησκόληπτους hillbillies Αμερικάνους. Η παραγωγή είναι μεγάλη, η δουλειά που έχει επενδυθεί δε σηκώνει αμφισβήτηση, αλλά ξέρετε τι; Κανείς δεν είχε αμφιβολία για τον όγκο, το μέγεθος και τα νούμερα. Αυτό που περιμένουμε να δούμε είναι η ουσία, και αυτή, όσο φαντασμαγορικά και μεγαλειώδη κι αν φαντάζουν τα πράγματα σε ένα τετράωρο demo, βρίσκεται στο σύνολο του παιχνιδιού και στο πώς αυτό θα εξελιχθεί.

Ας ξεκινήσουμε από τα «σιγουράκια» που μπορούμε να έχουμε σε ένα preview. Διότι ούτε για την πλοκή μπορούμε να πούμε πολλά πράγματα, ούτε για το πόσο καλά θα δίνεται ή όχι η ιστορία, ούτε το πόσο ενδιαφέρον θα έχει τελικά ο μυσταγωγικός και μυστικιστικός κόσμος που υφαίνεται στο Prequel των Assassins Creed. Γιατί περί prequel πρόκειται, αφού μέσα από τις περιπέτειες του Bayek και της συντρόφου του χτίζεται η απαρχή της αδελφότητας όπως τη μάθαμε εμείς στο πρώτο Assassin's Creed.

Σε ό,τι αφορά λοιπόν τα «άχαστα», ξεκινάμε λέγοντας ότι έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ εντυπωσιακό οπτικό τομέα. Το demo πάιχτηκε σε Xbox One X, και παρότι δε μπορούμε να ξέρουμε αν η τελική έκδοση θα αντιμετωπίζει προβλήματα, εμείς έχουμε να πούμε ότι πέρα από λίγο pop up, το παιχνίδι δείχνει φανταστικό σε βαθμό που μπορεί να ειπωθεί ότι είναι ό,τι πιο εντυπωσιακό κυκλοφορεί (σίγουρα) στις κονσόλες (και ίσως και σε PC). Ίσως να βοηθά και η περίοδος που επιλέχθηκε (Αρχαία Αίγυπτος) αλλά δεν είναι μόνο οι φωτισμοί, η αρχιτεκτονική των χώρων, οι υφές και το aliasing που δεν υπάρχει καν, αλλά και οι ατέλειωτες λεπτομέρειες με τις οποίες έχουν γεμίσει τους χώρους και τις περιοχές οι δημιουργοί.

Από την άλλη, το ζωντανό περιβάλλον το οποίο ευαγγελίζονται οι τελευταίοι με τον κύκλο μέρας-νύχτας και τα αληθοφανή πλήθη (τα ξανακούσαμε αυτά) είναι λίγο μακριά από το να θεωρείται επιτεύξιμο. Σίγουρα απαιτείται μεγάλη τριβή με τον κόσμο του παιχνιδιού, αλλά μία πρώτη και σαφώς επισφαλής εντύπωση είναι ότι δεν προσφέρεται και κάτι ριζοσπαστικά διαφορετικό από αυτά που ξέραμε από τα δύο προηγούμενα AC (άξιο μνείας εδώ το Unity, που παρά τα θέματά του ήταν εντυπωσιακό στην αποτύπωση της καθημερινότητας στο επαναστατικό Παρίσι). Δε χρειάζεται όμως να αδικούμε πρόωρα τον τίτλο, καθώς οι τέσσερις κουτσουρεμένες ώρες εξαντλήθηκαν στην προσπάθεια εξοικείωσης με τους νέους μηχανισμούς, με το questing και το levelling, οπότε μέσα στο άγχος να ολοκληρωθεί και το προσφερόμενο main quest, δεν υπήρχε αρκετός χρόνος να καταγραφεί αν πράγματι ο κόσμος της Αρχαίας Αιγύπτου είναι πιο ζωντανός.

Questing και Levelling. Το πιάσατε το υπονοούμενο. Εδώ αρχίζουμε και εισερχόμαστε στη ζώνη του Λυκόφωτος όπου το νέο Assassin's Creed θυμίζει μεγάλα, σύγχρονα παιχνίδια σε διαφορετικούς πάντα τομείς. Το Questing στο Origins είναι πιο… Witcher και από το Witcher. Ανοίγεις το χάρτη, τρομάζεις από τα θαυμαστικά και ακολουθείς το ένστικτο (και τον δείκτη προτεινόμενων lvl) κατά το δοκούν. Από το βασικό Main Quest μέχρι ήσσονος σημασίας quests, που καταλήγουν να είναι καθαρά fetch, το Assassin's Creed Origins είναι με τα όλα του (σε αυτό το κομμάτι) ένα σύγχρονο Action-RPG. Με το fetching, το looting, το leveling, το scanning με την έκτη αίσθηση για στοιχεία για επίλυση μυστηρίων κλπ. Λίγο από Witcher, λίγο από Horizon, το Origins ακολουθεί κατά γράμμα τα σύγχρονα πρότυπα ενός action – “νερωμένου” RPG.

Στο ίδιο μονοπάτι ακολουθεί και το looting, που όμως δανείζεται περισσότερα στοιχεία από το Destiny, αφού ακόμα και στα χρώματα και το setup του inventory θυμίζει την pseudo-mmo ναυαρχίδα της Activision. Οπότε κι εδώ, το σπαθάκι αντικαθίσταται με ένα καλύτερο σπαθάκι που έχει +2 bleed effect, το Axe με ένα καλύτερο που έχει άλλο χρώμα, οπότε και είναι άλλη κατηγορία εξοπλισμού κτλ. Όλος αυτός ο εξοπλισμός μπορεί να πωληθεί, να αποσυντεθεί στα εξ ων συνετέθη ή να αναβαθμιστεί on the fly ή στους σιδεράδες. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν τελικά το παιχνίδι οδηγηθεί σε loot fest μονοπάτια. Αν δηλαδή παίζουμε για να βρούμε ένα καλύτερο όπλο ή γενικά καλύτερο εξοπλισμό (και δε φανταζόμαστε πώς θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο εκτός κι αν ξαφνικά έσκαγαν μύτη Αρχαιο – Αιγυπτιακά Raids!).

Είναι όμως εμφανής η τάση των δημιουργών να «υιοθετούν» ιδέες και δομές από τα καλύτερα και πιο επιτυχημένα παιχνίδια, ακόμα και της ίδιας της Ubisoft. Και μπορεί τα Far Cry γενικά να έχουν πέσει σε ξέρα από δημιουργικής άποψης, αλλά στο Origins έκατσε καλά η ιδέα του αετού-συμμαχητή του ήρωα που είδαμε στο Primal. Σχεδόν πανομοιότυπα λειτουργεί κι εδώ ο αετός, που εντοπίζει τους εχθρούς, σημεία ενδιαφέροντος (π.χ. θησαυρούς ακόμα και πίσω από κλειστούς τοίχους) αλλά και τους αντικειμενικούς στόχους ενός quest. H περιπλάνηση στον πολύ γεμάτο χάρτη του παιχνιδιού λειτουργεί οικεία, όπως στο Witcher. Ο Bayek ανακαλύπτει νέες περιοχές (οπότε και κερδίζει XP), ανακαταλαμβάνει εχθρικές θέσεις (κι άλλα XP), ανακαλύπτει κρυφά σημεία (οι δημιουργοί μάς υποσχέθηκαν ότι θα υπάρχουν πολλά από αυτά) και κινείται σε έναν κόσμο που βήμα δε μπορεί να κάνει χωρίς κάτι να του αποσπάσει την προσοχή.

Είναι δίκοπο μαχαίρι η εφαρμογή τόσων δοκιμασμένων (από άλλα παιχνίδια) συνταγών σε ένα τόσο παλιό franchise. Αλλά αν θέλετε τη γνώμη μας, καλύτερα μηχανισμοί δανεισμένοι (και δοκιμασμένοι) από το Witcher, από το Destiny και τα loot based παιχνίδια παρά και πάλι 3000 εικονίδια με μπαούλα για loot (Unity, εσένα κοιτάω).

Για τα quest δε μπορούμε να εκφέρουμε άποψη. Οι δημιουργοί δείχνουν ότι τους ενδιαφέρει ίσως και περισσότερο από οτιδήποτε άλλο μέσα στο παιχνίδι να παραδοθεί μία πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία (άλλωστε μιλάμε για τις απαρχές και τις καταβολές του τάγματος των Assassins) καθώς και να αποδοθεί ο μυστικισμός της εποχής μέσα από μυστηριώδεις αντιπάλους, των οποίων η φύση είναι δύσκολο να αποκρυπτογραφηθεί έτσι όπως κρύβονται πίσω από τις τελετουργικές μάσκες τους. Σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, τα κύρια quest έχουν όλα βαρύνουσα σημασία και η αλήθεια είναι ότι αυτό που μπορέσαμε και παίξαμε είχε ροή, ενδιαφέρον και καλούς διαλόγους.

Από την άλλη, ένας τόσο τεράστιος κόσμος πρέπει να είναι πολύ ιδιαίτερος για να κρατάει το ενδιαφέρον σε κάθε quest και κάθε μικροδουλειά που προκύπτει. Κι επειδή εδώ δεν έχουμε συμβόλαια για εξολόθρευση τεράτων, ισορροπούμε επικίνδυνα πάνω στη γραμμή που χωρίζει το ουσιαστικό από το fetch. Ελπίζουμε η τρικλοποδιά να έχει γίνει αντιληπτή από τους υπεύθυνους του τίτλου. Στο gameplay αυτό καθ' αυτό υπάρχουν ορισμένες πολύ ευχάριστες εκπλήξεις. Πρωτίστως, ο έλεγχος του ήρωα κινείται σε πολύ καλά επίπεδα και δεν παρατηρήθηκαν στραβοπατήματα τύπου Arno. Το σκαρφάλωμα είναι άνετο όπως και η κίνηση μέσα στο πλήθος. Το άλογο (όχι ο Roach) είναι πάντα εκεί για την κάλυψη μεγάλων αποστάσεων μέχρι το επόμενο fast travel point και η κίνηση μέσα στον τεράστιο χάρτη είτε έφιππα, είτε τρέχοντας, είτε κολυμπώντας, είτε πάνω σε πιρόγα με πανί, φαντάζει φυσική και γίνεται αγόγγυστα.

Στη μάχη τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά από αυτά που ξέραμε από όλα τα άλλα Assassin's Creed (εξαιρούμε το Syndicate, που ούτως ή άλλως η μάχη ήταν για εξάχρονα παιδιά). Για πρώτη φόρα η μάχη σώμα με σώμα είναι... ενεργητική. Ο Bayek δεν περιμένει τον αντίπαλο προκειμένου να κάνει parry και να αντεπιτεθεί όπως μας είχαν μάθει όλα τα προηγούμενα παιχνίδια σε διάφορες εκδοχές της ίδιας φιλοσοφίας. Εδώ ο ήρωας επιτίθεται, κάνει dodge, χτυπάει από πίσω για critical damage, αποφεύγει τελείως χτυπήματα, lockάρει εύκολα και, γενικά, κινείται με τρόπο που θυμίζει μία γρήγορη προσέγγιση καλών action παιχνιδιών που παίρνουν τη μάχη πολύ στα σοβαρά. Κάθε όπλο έχει διαφορετική χορογραφία και κάθε εχθρός απαιτεί διαφορετική αντιμετώπιση (ανάλογα με το βαθμό και τα level του).

Υπάρχουν Ρωμαίοι, υπάρχουν Αιγύπτιοι, υπάρχουν και Έλληνες (οι Πτολεμαίοι-sic) που είναι έτοιμοι να εξοντώσουν τον Bayek και προσδίδουν ποικιλία στο gameplay. Για την προσοχή που έχει δοθεί στο σχεδιασμό των «κακών» και στο παρουσιαστικό τους, τα είπαμε: εξαιρετική δουλειά. Μόνο σε ένα σημείο ξανατσινάει η όλη εμπειρία...και ναι, το καταλαβάτε: A.I. Δε μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι αυτή είναι η Α.Ι. του τραγικού σε αυτόν τον τομέα Syndicate, αλλά δεν είδαμε και κανένα άλμα προς τα μπρός. Στη μάχη σώμα με σώμα δεν είναι τραγική η κατάσταση, αλλά στη stealth προσέγγιση ενός φρουρίου, ενός εχθρικού τμήματος κτλ, και πάλι εκτυλίσσονται κωμικές καταστάσεις. Δεν εξάγουμε ασφαλή συμπεράσματα με τέσσερις ώρες ενασχόλησης με το παιχνίδι (και με το άγχος να καταγραφούν όσο το δυνατόν περισσότερα στοιχεία), αλλά δίνεται η εντύπωση ότι δεν έχουν αλλάξει και τόσο πολύ τα πράγματα στον τρόπο που οι εχθροί αντιλαμβάνονται τον Bayek, και αντιδρούν αντιστοίχως.

Μ’αυτά και μ’ αυτά «προλογίζουμε» το δέκατο Assassins Creed. Πολλά φαίνεται να έχουν αλλάξει αλλά δε βάζουμε και το χέρι μας στη φωτιά. Δύο είναι τα μεγάλα στοιχήματα: το κατά πόσο θα μπεί στο σωστό δρόμο η σύνδεση παιχνιδιού και ιστορίας και το πώς θα λειτουργήσουν όλοι αυτοί οι δανεισμένοι και εμφανιζόμενοι για πρώτη φορά σε Asaassin's Creed παιχνίδι μηχανισμοί. Με δεδομένο ότι οι κεντρικές ιδέες των AC είχαν φτάσει σε σημείο που δεν είχαν τίποτα άλλο να δώσουν, όλα αυτά τα καινούργια στοιχεία μπορούν να λειτουργήσουν θετικά και να δώσουν ένα αξιόλογο σύνολο.

Το σίγουρο είναι ότι μετά από καιρό το frachise Assassin's Creed δέχεται τη μέγιστη δυνατή προσοχή της Ubisoft, που το είχε βάλει στον αυτόματο. Πλέον, όμως, έχουμε να κάνουμε και με μία διαφορετική Ubisoft που λειτουργεί με ομογενοποίηση των παιχνιδιών της και με την καθιέρωση unisex μηχανισμών και φιλοσοφιών (και της βγαίνει). Περιμένουμε να δούμε τι τύχη θα έχει το AC σε αυτή τη νέα εποχή.

pcps4xbox one Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!