9 Years of Shadows | Review

Όσο περνάνε τα χρόνια από τη διόγκωση των indies, γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 2000, τόσο πιο δύσκολο γίνεται να ξεχωρίσει ένα platform. Είναι μία συχνή εισαγωγή που κάνουμε εδώ και αρκετό καιρό, ιδίως όσον αφορά το αγαπημένο είδος των metroidvania, αλλά και απαραίτητη για τη συγκεκριμένη περίπτωση. Παρότι το 9 Years of Shadows κινείται σε απολύτως γνώριμα μονοπάτια και δεν επιχειρεί στο ελάχιστο να ξεχωρίσει στο level design και στις ειδικές ικανότητες ή τους εχθρούς, αυτό δεν του αναιρεί τους εξτρά πόντους που

Αν και δεν θα λέγαμε ότι ο οπτικός του τομέας διεκδικεί με τη σειρά του βραβεία, την ίδια στιγμή είναι αρκετά ιδιαίτερος ώστε να καταφέρει να ξεχωρίσει και βέβαια να του προσδώσει προσωπικότητα. Εξαρχής λοιπόν τραβάει την προσοχή το έντονο χρωματικό περίγραμμα της πρωταγωνίστριας και των λοιπών φίλιων και εχθρικών χαρακτήρων, αλλά και η γενικότερη ζωηρή παλέτα σε συνδυασμό με την καλαίσθητη και αρκετά λεπτομερή pixel art.

Βλέποντας αυτό το ενδιαφέρον αποτέλεσμα στην κίνηση δημιουργείται εύλογα η εντύπωση ότι η όλη δημιουργία τελικά “δένει” αρμονικά, χαρίζοντας μία -ολίγον τι- εκκεντρική μεν αλλά καθόλα αξιοπρόσεκτη δε αίσθηση. Το 9 Years of Shadows μεταφέρει μία απλοϊκή ιστορία που μας τοποθετεί σε ένα φανταστικό κόσμο όπου έχουν περάσει 9 χρόνια από τότε που μία κατάρα εξαπλώθηκε σε όλο το βασίλειο, αφαιρώντας -στην κυριολεξία- όλο το χρώμα και διαφθείροντας παράλληλα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, όπως μας μαθαίνει η καλοδεχούμενα λιτή εισαγωγή.

Εμείς παίρνουμε το ρόλο της νεαρής και γοητευτικής Europa, η οποία έχει εκπαιδευτεί όλα αυτά τα χρόνια με σκοπό να εκδικηθεί τον θάνατο των γονιών της. Αυτός ο στόχος θα την φέρει στο κάστρο Talos, το σημείο μηδέν δηλαδή της κατάρας και το οποίο αποτελεί και το αποκλειστικό σημείο δράσης του παιχνιδιού, κάτι που παραπέμπει βέβαια στο αλησμόνητο Castlevania: Symphony of the Night. Οπλισμένη με μία αλαβάρδα (πέλεκυς με λόγχη πάνω σε μακρύ κοντάρι) δεν θα αργήσει να τα βρει “σκούρα”. Λίγο πριν το θάνατό της, για καλή της τύχη, θα βρεθεί ένας αναπάντεχος σύντροφος, ένα λούτρινο αρκουδάκι ονόματι Apino.

Σωστά διαβάσατε, σε μία μάλλον εκκεντρική επιλογή από το μεξικάνικο Halberd Studios, η Europa θα έχει πάντα στο πλευρό της ένα παιδικό αρκουδάκι με μαγικές ιδιότητες, που μόνο η ίδια μπορεί να κατανοήσει τα λεγόμενά του. Αυτό δεν είναι το μόνο εκκεντρικό στοιχείο, καθώς κατά τη διάρκεια της περιπέτειας θα εντοπίσουμε διάφορους NPCs, όλοι εκ των οποίων φέρουν ένα διαφορετικό μουσικό όργανο και αποτελούν μέρος μιας ολιγομελούς ορχήστρας που συμπληρώνεται στη σκηνή του hub.

Σταδιακά μαθαίνουμε για τη σημασία της μουσικής σε αυτό το βασίλειο, αλλά και λοιπές πληροφορίες πίσω από την κατάρα που έχει ήδη διαρκέσει για 9 χρόνια. Η ιστορία σίγουρα δεν είναι πρωτότυπη αλλά μέσα από την απλότητα και την εγκράτειά της στο πλήθος των διαλόγων είναι σε θέση να μεταφέρει ένα σκοτεινό παραμύθι που μπορεί ο καθένας να παρακολουθήσει ευχάριστα.

Υπάρχει βέβαια μία χαμένη ευκαιρία σε αυτό το σημείο που αφορά στη φτωχή μουσική επένδυση, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με το πόσο επικεντρωμένο είναι το lore σε αυτόν τον τομέα. Ας πούμε ότι όταν εντοπίζαμε μία κοπέλα με ηλεκτρική κιθάρα, έναν τυπά που κοπανάει μανιωδώς ντραμς ή ένα άλλο άτομο με ένα ιδιόμορφο όργανο που δείχνει ως υπερφορτωμένο synthesizer, περιμέναμε ότι θα συνοδεύονται και από ανάλογους ήχους, ικανούς να αποδώσουν έμπρακτα την ποικιλομορφία αυτής της ιδιόρρυθμης ορχήστρας που σταδιακά σχηματίζεται.

Αφήνοντας πίσω αυτό το κομμάτι, το 9 Years of Shadows τελικά αποδίδει μία ικανοποιητική και αρκετά χαλαρωτική metroidvania εμπειρία μέσα από την τυπικότητά της και τη μικρή της διάρκεια (κυμαίνεται στις περίπου 8 ώρες για ποσοστό ολοκλήρωσης μεγαλύτερου του 90%). Με το όπλο της η Europa μπορεί να εκτελεί απλές light ή heavy επιθέσεις ενώ το αρκουδάκι που έχει στο πλάι της μπορεί να εκτοξεύσει σφαίρες ενέργειας.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η ιδιόρρυθμη χρήση της μπάρας που συμβολίζει το mana, καθώς χρησιμοποιείται ταυτόχρονα ως ενέργεια για τις σφαίρες μαγείας αλλά και ως μετρητής της ζωής της Europa. Μπορούμε να αναπληρώνουμε τη μπάρα μέσα από την εξόντωση των εχθρών ή αγκαλιάζοντας το… αρκουδάκι, μία ενέργεια όμως που μας ακινητοποιεί για 1-2 δευτερόλεπτα, κάτι που απαιτεί καλή σκέψη πριν τη χρήση της, ιδίως στις μάχες με τα bosses. Σε μία λειτουργία που θυμίζει έντονα τον μηχανισμό του γρήγορου reload που εισήγαγαν τα Gears of War, όταν η μπάρα ενέργειας μηδενιστεί έχουμε τη δυνατότητα να πατήσουμε συγχρονισμένα τη δεξιά σκανδάλη προκειμένου να αναπληρώσουμε αυτομάτως όλη τη μπάρα. Είναι μία ικανότητα που βοηθάει τα μέγιστα σε ορισμένες έντονες μάχες, αλλά και μας λύνει τα χέρια γενικότερα όσον αφορά στην αναπλήρωση της ενέργειας.

Γενικά το mana έρχεται να προσθέσει το αναγκαίο “αλατοπίπερο” στο σύστημα μάχης, το οποίο, ειδάλλως, θα ήταν παντελώς τυπικό και απλοϊκό. Οι εχθροί με τη σειρά τους είναι αρκετά τυπικοί, αλλά τουλάχιστον έχουν και μία σεβαστή ποικιλία. Η μάχη με τους απλούς εχθρούς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως “ζεν”, δεδομένου ότι δεν είναι ιδιαίτερα κινητικοί ενώ οι τακτικές που πρέπει να ακολουθήσουμε συχνά πυκνά δεν απαιτούν τίποτα περισσότερο από ένα απλό και εύκολο dodge και το πέρασμα στην αντεπίθεση.

Από την άλλη πλευρά, η αρκετά μεγάλη ποικιλία από bosses έρχεται με μία διακύμανση στο βαθμό δυσκολίας. Διάφορα από τα bosses καταλήγουν να έχουν μόλις 2-3 διαφορετικές κινήσεις, κάτι που σημαίνει ότι πολύ γρήγορα θα ξέρετε ακριβώς πως να αντιδράτε στις επιθέσεις τους. Εντούτοις, υπάρχουν και ορισμένα bosses που έχουν πιο απαιτητικό ρεπερτόριο επιθέσεων κι ας μην διακρίνονται εκτενή κινησιολογία. Εν τέλει βέβαια κανένα boss δεν θα σας κάνει ιδιαιτέρως δύσκολη τη ζωή σας όσο κι αν φέρνουν ένα ευχάριστο “διάλειμμα” εντονότερης δράσης.

Όπως αναφέραμε παραπάνω, και το platforming παραμένει σε εύπεπτα μονοπάτια αλλά εκεί προσφέρεται μία ελαφρώς μεγαλύτερη ποικιλία, σε σχέση με τις τυπικές ικανότητες στη μάχη. Σταδιακά εντοπίζουμε νέες πανοπλίες που επιτρέπουν στην Europa να περιφέρεται με ευκολία στο νερό, τη λάβα αλλά και σε αγωγούς όπου μετατρέπεται σε μία αστραπιαία μπάλα (κατά κάποιο τρόπο αναφορά στο morph ball της Samus). Ενδιαφέρον παρουσιάζει η στολή του νερού που όχι μόνο μας επιτρέπει να περιφερόμαστε στο νερό σαν να βρισκόμαστε σε οποιοδήποτε άλλο περιβάλλον, αλλά επίσης γίνεται, κατά βούληση, να μεταμορφώνουμε την Europa σε γοργόνα προκειμένου να κολυμπάμε με χαρακτηριστική ευκολία. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τη στολή για τη λάβα, όπου μπορούμε να ενεργοποιούμε στοιχεία του περιβάλλοντος για να πηδάμε ψηλότερα ή να αιωρούμαστε για λίγο στον αέρα.

Υπάρχουν σημεία του παιχνιδιού όπου αυτές οι εναλλακτικές ιδιότητες πρέπει να χρησιμοποιούνται αλλεπάλληλα, οδηγώντας σε ορισμένα ευχάριστα και καλοστημένα platforming σημεία. Και σε αυτά τα σημεία βέβαια θα πρέπει να τονίσουμε ότι ο βαθμός δυσκολίας παραμένει χαμηλός, διατηρώντας έτσι το συνολικό ύφος του παιχνιδιού.

Αν και σίγουρα δεν απαιτείται κάθε παιχνίδι του είδους να μας φέρνει στα όρια, ο γραφών θα επιθυμούσε αναμφίβολα να υπήρχαν -έστω- προαιρετικά τμήματα που να ανεβάζανε λίγο το βαθμό πρόκλησης και να αξιοποιούσαν περισσότερο τις ικανότητες της Europa. Ανάλογο παράπονο θα μπορούσαμε να εκφέρουμε και για τους -κάπως- ράθυμους εχθρούς, αλλά εκεί τουλάχιστον υπάρχουν τα σχετικά συχνά bosses που ανεβάζουν, έστω και λίγο, τον πήχη.

Εντούτοις, όποιος επιθυμεί μία εναλλακτική metroidvania εμπειρία, από την άποψη της πιο βατής δυσκολίας, τότε σίγουρα θα βρεθεί σε ένα όμορφο περιβάλλον που αν μη τι άλλο έχει το δικό του εικαστικό χαρακτήρα, σαφέστατα κάτι για το οποίο αξίζει τα εύσημα η Halberd Studios.

Το 9 Years of Shadows κυκλοφορεί από τις 27/3/23 για PC, ενώ αναμένεται και για το Nintendo Switch. Το review μας βασίστηκε σε review code που λάβαμε από την Halberd Studios.

The post 9 Years of Shadows | Review appeared first on GameOver.